โฮชิซากิ ไอระ เธอเป็นลูกสาวของปู่ผม — โฮชิซากิ อาเคชิ

เราไม่ได้เกี่ยวข้องทางสายเลือดกันหรอก

ตอนอยู่ ม.ต้น ผมเคยเห็นไอระบ่อยๆ

ตอนนั้นเธอยังเป็นเด็ก ฉันคิดว่าเธอยังไม่ได้เรียนประถมด้วยซ้ำ

เธอเหมือนตุ๊กตา…ตุ๊กตาแลนซ์  นั่นผมบลอนด์หรอ ไม่สิผมแบบสโนวไวท์มากกว่า เอ๊ะ ผมดำหรอ

ถ้าเธอไม่ขยับผมก็คงคิดว่าเธอเป็นตุ๊กตาที่ทำขึ้นอย่างประณีตไปแล้ว เป็นความงามที่สร้างสรรค์โดยฝีมือของพระเจ้าที่เกินความเข้าใจของมนุษย์ ผมไม่ได้โม้นะ

ซึ่งทำให้ผมในตอนแรกกลัว กลัวมาหากแตะแล้วจะแตกแบบแก้วมั้ย

แน่นอนว่าเธอไม่ใช่ตุ๊กตา แต่เป็นคน

ความน่ารักของเธอค่อนข้างต่างจากตุ๊กตา โดยเฉพาะรอยยิ้ม

เมื่อเวลาผ่านไปเราจึงสนิทกันมากขึ้น

“ซาคุง!”

วันนั้นที่ผมไปหาปู่ ไอระก็เข้ามากอดรอบเอวผมแล้วก็ใช้มือเล็กๆของเธอจับชายเสื้อของผม

ซาคุงคือชื่อเล่นของผม ส่วนชื่อจริงของผมคือมิโทริ ซากุระโตะ

ชื่อ‘ซากุระโตะ’เรียกยากพอควร แม้แต่ผมที่ผูกพันกับชื่อนี้มานอนยังลิ้นพันตอนอ่านชื่อตัวเองเลย คนใกล้ตัวจึงมักเรียกผมด้วยชื่อเล่นมากกว่า

“ซาคุงๆ!~~”

การเรียกซ้ำๆแบบนี้ หากเป็นการร้องเพลงก็เป็นเสียงที่ไพเราะมาก ไอระชอบชื่อเล่นของผมมากซึ่งผมก็ไม่ได้ติดใจอะไร  เสียงเธอชัดเจนและน่าฟังราวกับเธอเป็นกล่องดนตรี ซึ่งผมอยากจะฟังเสียงนี้ตลอดไป

แต่ช่วยหยุดกระพือชายเสื้อผมทีจะได้มั้ย

“มาเยี่ยมหรอ ลูกโอ๊ค”

ในทางกลับกัน ปู่ของผมจะเรียกผมแบบนี้

“ปู่ครับ… ช่วยหยุดเรียกผมด้วยชื่อนั้นได้มั้ยครับ”

“ซากุระโตะมันดูเก๋ไปสำหรับเด็กอย่างนาย ลูกโอ๊คนั่นแหละดีแล้ว”

‘ซากุระโตะ’บางทีก็อ่านว่า‘ซากุระบิโตะ’ได้ด้วย ซึ่งมันหมายถึงคนที่ชอบดอกซากุระ และเป็นศัพท์ญี่ปุ่นที่ใช้กันมาตั้งแต่สมัยเฮอันแล้ว (TL note : สมัยเฮอันคือช่วงระหว่างปี 794 ถึงปี 1185 คำว่าเฮอันหมายความว่าความสงบสุข)

และผมเกิดช่วงปลายเดือนมีนาคม ซึ่งเป็นฤดูกาลชมดอกซากุระ

ชื่อนี้มันคงทำให้คุณบ่นแน่ๆว่าที่คุณเลือกชื่อนี้มาต้องเป็นเรื่องตลกแน่ๆ แม้แต่จะใช้เป็นนามสกุลก็ตาม แต่พ่อแม่ผมไม่เข้าใจ ชื่อผมเลยเป็นแบบนี้

“เอาน่าซากุระโตะ ลูกโอ๊คก็มีความหมายดีไม่แพ้ซากุระนะ สุภาษิตอังกฤษกล่าวไว้ว่า ‘ต้นโอ๊คที่ยิ่งใหญ่ย่อมเกิดมาจากลูกโอ๊ค’”

นี่คุณปู่เป็นคนบ้าสุภาษิตรึไง ปู่ผมเป็นทั้งนักผจญภัยและยังมาเล่าเรื่องราวการผจญภัยของเขาที่ศูนย์เด็กเล็กอีก ไม่ต้องสงสัยเลยที่เขาต้องการเล่าเรื่องแบบนี้ให้ผมฟัง

“ฉันชอบต้นโอ๊คที่เติบโตในอนาคตมากกว่าความสวยงามที่ไม่จีรังของดอกซากุระ”

“สำหรับผม มันเหมือนถูกเรียกว่าหัวโล้นนะ”

“ลูกโอ๊คน่าจะมีเสน่ห์มากกว่าหัวโล้น”

 “ถ้าอย่างนั้น เมื่อผมโตแล้ว ก็เลิกเรียกผมว่าลูกโอ๊คด้วยนะ”

 “มันยากนะ ถ้านายไม่แก่กว่าฉัน นายก็อายุน้อยกว่าฉันอยู่ ตราบเท่าที่ฉันยังไม่ตาย นายก็ยังเป็นเด็กในสายตาฉันอยู่ดี”

คุณปู่ไม่พูดอะไรต่อแล้วเบนสายตาจากผมไปหาไอระ

ขณะที่เรากำลังคุยกัน ดูเหมือนเธอจะง่วนอยู่กับการหันหน้าที่ไร้เดียงสามาที่ผมและปู่ของเธอ ดวงตากลมโตที่ขยับไปมานั้นชวนให้นึกถึงลูกแมวที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“แม้แต่แขกที่ไม่ได้รับเชิญก็ต้องการการต้อนสักเล็กน้อย วันนี้เราไปทำบาร์บีคิวในสวนกันหน่อย อาหารกลางวันโอเคไหม เจ้าหญิง”

 “โอ้!”

คุณปู่ ผมคิดว่าคุณปู่แค่ต้องการบาร์บีคิวเท่านั้นแหละ ถ้าเป็นไปได้ผมก็อยากไปร่วมวงด้วยนะ

“แต่ว่าคุณพ่อคะ”

ไอระพองแก้มในขณะที่ทั้งสามคนกำลังออกไปที่สวน

“อย่าเรียกหนูว่าเจ้าหญิงได้มั้ย”

คุณปู่ของผมหัวเราะอย่างเต็มที่และลูบศีรษะของไออระ ซึ่งแน่นอนว่าเธอเป็นเจ้าหญิงของเขา

“อย่าลูบหัวได้มั้ยพ่อ เจ็นะ!”

บางทีนี่อาจเป็นชะตากรรมของนักผจญภัยก็ได้ ปู่ของผมที่มีมือที่หยาบกร้านของเขาดูเหมือนจะไม่สนใจและหัวเราะอีกครั้ง

ปู่ของผมมีคำพูดและการกระทำที่แสดงความเกลียดชังมากมายเช่นนี้ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างผมไม่สามารถเกลียดเขาได้  ผมไม่รู้เหตุผลในตอนนั้น แต่ตอนนี้ผมเข้าใจอย่างคลุมเครือแล้วว่าเป็นเพราะผมสัมผัสได้ถึงความรักที่นั่น

คุณปู่

ทำไมคุณปู่ต้องจากผมไปด้วย