ชูทาโร่มาถึงห้องคอร์ดันเจี้ยน สวนสวรรค์เรจูเรีย หนึ่งในชาวเมือง (เผ่าลิซาร์ด) ที่สังเกตเห็นเขาจึงเข้ามาทักทาย

“นายท่าน! เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้พบท่านครับ!”

“ขอบคุณครับ ว่าแต่รู้ไหมครับว่าเพื่อนหุ่นเหล็กตัวใหม่อยู่ไหน?” ชูทาโร่กล่าวพลางอุ้มปูเนียว

เผ่าลิซาร์ดชี้ไปทางหนึ่ง

“ถ้าเป็นคนใหม่ล่ะก็อยู่ที่ลานกว้างเลยครับ!”

“งั้นเหรอ ขอบคุณนะ!”

ชูทาโร่กล่าวพลางเดินจากไป การที่ชูทาโร่สนทนาได้อย่างเป็นธรรมชาติกับเผ่าลิซาร์ดซึ่งเป็นเพียง NPC นั้น เป็นเรื่องที่เขาจะรู้สึกแปลกในภายหลัง

เสียงหัวเราะของเด็กๆ ดังก้องไปทั่วลานกว้าง

ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าชูทาโร่ที่เดินฝ่าฝูงชนคือไอร์ออน สัตว์อัญเชิญผู้น่าสงสารที่เคยสังหารเจ้านายของตน

ในตอนที่ไอร์ออนคลุ้มคลั่ง…

ชูทาโร่แกล้งทำเป็นจะสังหาร แต่กลับใช้ฟังก์ชันสร้างดันเจี้ยนเพื่อซัมมอนมันเข้ามาในดันเจี้ยน ตอนนั้น เอลลอร์ด พ่อบ้านและจอมมารที่อยู่เฝ้าก็ดูแลไอร์ออนที่ถูกส่งมา

ไอร์ออนได้กลายเป็นชาวเมืองเรจูเรียอย่างเป็นทางการแล้ว

รูปลักษณ์ของมันเปลี่ยนไปจากเดิมที่เต็มไปด้วยสนิม กลายเป็นร่างสีบรอนซ์ที่เปล่งประกาย ราวกับอัศวินผู้ปกป้องอาณาจักร

“คิกๆๆ สูงจังเลย!”

“จะ, จะ, จะตกแล้ว…”

เด็กๆ กำลังนั่งอยู่บนไหล่และหัวของไอออน และในจำนวนนั้นก็มีวิเวียน น้องสาวของเบอร์ทรานด์รวมอยู่ด้วย

“นายท่าน! ทุกคนครับ นายท่านมาแล้ว!” ทันทีที่ชาวเมืองคนหนึ่งตะโกน มอนสเตอร์ที่มารวมตัวกันล้อมรอบไอร์ออนก็คุกเข่าลงและก้มศีรษะ ไอร์ออนเองก็สังเกตเห็นชูทาโร่และค่อยๆ คุกเข่าลง

“นายท่าน! เด็กคนนี้เล่นกับหนูเยอะแยะเลยค่ะ!”

“ดีจังเลยนะวิเวียน วิเวียนก็ดูเหมือนจะมีเพื่อนเยอะแยะเลยนะ”

เด็กๆ 10 คนจากเผ่าพันธุ์ที่แตกต่างกันคุกเข่าลงอย่างเขินอายล้อมรอบวิเวียน ชูทาโร่มองอย่างอิจฉาพลางหันไปมองไอร์ออน

“โล่งใจที่เห็นนายมีความสุขนะ ตอนแรกวิเวียนอยู่แต่ในที่ที่ไม่มีเพื่อนเลย แต่พอมาที่นี่ก็ได้เพื่อนเยอะแยะ”

“…”

“ที่นี่ไม่มีใครจะทำให้นายเสียใจหรอกนะ”

คำพูดนั้นสะท้อนอยู่ในใจของไอร์ออนอย่างแรงกล้า

ก่อนที่ชูทาโร่จะมาที่นี่

ไอร์ออนที่ถูกส่งมายังสถานที่แห่งนี้ กำลังอาละวาดโดยไม่รู้ทิศทางและไม่สามารถควบคุมอารมณ์ความโกรธและความเศร้าที่มีต่อเจ้านายคนเก่าได้

“รออยู่แล้ว เตรียมตัวและทำใจให้เย็นลงก่อนดีกว่า…” จอมมารสองตนปรากฏตัวขึ้น

การารัส ยักษ์ใหญ่ก้าวออกมาข้างหน้าพลางบีบหมัด

ไอร์ออนที่คลุ้มคลั่งจนไม่สามารถประเมินความแตกต่างของพลังระหว่างคู่ต่อสู้ได้ พุ่งเข้าใส่การารัส หมัดของการาลงรัสก็ฟาดลงบนหัวของมัน ทำให้ไอร์ออนจมลงไปในหลุมบนพื้นดินที่เกิดจากแรงกระแทก

นั่นคือการโจมตีของยักษ์อย่างแท้จริง

“พวกเราสามารถรับมือกับอารมณ์รุนแรงของเจ้าได้ หากเจ้าอยากสู้จนพอใจก็เอาได้เลย”

ทว่า การโจมตีเพียงครั้งเดียวนั้นก็ทำให้ไอร์ออนกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง สิ่งที่ตามมาคือความรู้สึกสำนึกผิดและเสียใจต่อเจ้านายผู้ล่วงลับ ความรู้สึกเศร้าที่ถาโถมเข้ามา

เบอร์ทรานด์ อัศวินผมทองที่ยืนดูเงียบๆ พูดด้วยน้ำเสียงที่เข้มงวด

“นายท่านคิดจะรับเจ้าเข้าเป็นพวก แต่ถ้าเจ้าไม่ต้องการ เราก็จะจับเจ้าขังและกำจัดทิ้ง การสังหารนายท่านเป็นบาปใหญ่หลวงในทุกโลก แม้ว่านายท่านจะให้อภัย แต่เรื่องนั้นจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง”

ไอร์ออนเงียบงันพลางหมอบลงบนพื้น สิ่งที่ผุดขึ้นมาในใจคือใบหน้าของเจ้านายที่ตนสังหารไป

เมื่อนึกย้อนไป ช่วงเวลาหลังจากที่ถูกอัญเชิญออกมานั้นสนุกสนานมาก

ทุกๆ วัน การผจญภัยกับเจ้านายและคุณทาเนดะเป็นเรื่องสนุก หลังการต่อสู้ก็ได้รับการดูแล และชอบมองดูพวกเขายิ้มและเศร้ากับไอเท็มที่ได้มา

ความทรงจำหลังจากนั้นเลือนลาง มีเพียงความรู้สึกเศร้าและความโกรธที่ปะปนกันจนถึงทุกวันนี้

เมื่อถูกปลดปล่อยจากกรอบของเซอร์วอนท์ อารมณ์ที่เคยลืมไปทั้งหมดก็ถาโถมเข้ามา

อยากเริ่มต้นใหม่

ความเสียใจพรั่งพรูออกมาไม่หยุด

ไอร์ออนลุกขึ้นยืนพลางส่งเสียงโลหะดังขึ้น สีตาของมันเปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีน้ำเงิน

การารัสส่งเสียง “โฮ่” อย่างสนุกสนาน

“หากเจ้าเสียใจ ก็จงใช้พลังนั้นให้ถูกต้องในครั้งหน้า แม้ตอนนี้เจ้าจะยังไม่สามารถเป็นกำลังให้นายท่านได้ แต่เจ้าก็มีความสามารถที่จะปกป้องทุกคนได้อย่างแน่นอน”

“ไม่ได้ตายด้วยหมัดของการารัสซะด้วยสิ” เบอร์ทรานด์พูดพลางยิ้มขึ้น

ไอร์ออนพยักหน้าตามคำพูดของเบอร์ตทรานด์

เพื่อที่จะอุทิศตนให้กับเจ้านายคนใหม่ที่ต้องการตนเอง แม้จะเป็นแบบนี้ก็ตาม

เบอร์ทรานด์ที่เห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยความตั้งใจนั้นก็พยักหน้าอย่างพึงพอใจ

“ดีล่ะ! งั้นตอนนี้ก็ถึงเวลาฝึกพิเศษแล้วนะ เอาเป็นว่าจนกว่านายท่านจะกลับมา เราจะไปกัน **’อีกระดับหนึ่ง’** ก่อนดีไหม?”

“ข้าก็จะไปฝึกด้วยเหมือนกัน ว่างอยู่พอดีเลย”

ไอร์ออนพยักหน้าอย่างแข็งขันตามคำพูดของทั้งสอง

ธีโอดอร์ อัศวินผมดำที่แอบฟังอยู่จากเงามืด ก็เดินจากไปอย่างมีความสุขพลางมองแผ่นหลังของพวกเขาที่มุ่งหน้าไปยังลานฝึก