เมื่อชูทาโร่มาถึงจุดนัดพบหลังจากรับภารกิจแล้ว เขาก็เห็นชายหญิงสี่คนกำลังถกเถียงกันเกี่ยวกับชุดเกราะ

「พอแล้ว! ฉันจะเป็นแทงก์เอง!」

「เอ๋ะะะะะะะะ! แล้วฮีลเลอร์ล่ะครับ!」

「ฉันจะทำเองทั้งหมดนั่นแหละ! ดีกว่าให้ตาแก่ลามกนั่นทำคนเดียว!」

「พี่บาร์บาร่ากำลังอาละวาด…」

「ฉันไปดูเสื้อคลุมก่อนได้ไหม?」

กลุ่มคนที่ดูเหมือนจะไม่มีระเบียบวินัยใดๆ เลยกำลังรวมตัวกันอยู่

เมื่อเห็นทุกคนพร้อมหน้าพร้อมตา ชูทาโร่ก็อดนึกถึงเรื่องที่ไม่ชอบใจขึ้นมาไม่ได้โดยอัตโนมัติ

(ครั้งที่แล้วโดนดุซะเละเลยนะ…)

ชูทาโร่ที่ได้รับบาดเจ็บทางจิตใจเล็กน้อยจากการถูกริวิวตะคอกใส่ จึงลองทักทายอย่างระมัดระวัง

「เอ่อ… สวัสดีครับ」

「อ๊ะ! เด็กที่เป็นซัมมอนเนอร์มาแล้ว!」

เคียวโกะ หญิงสาวผมสั้นที่สังเกตเห็นชูทาโร่ก็ร้องบอกทุกคนอย่างดีใจ เหล่าคนที่กำลังดูชุดเกราะอยู่ก็หันกลับมาและยิ้มแย้ม

「โอ้ นายอายุเท่าไหร่!? ฉัน 13 ปี ชื่อโชกิชิ Lv. 19 ตั้งเป้าเป็นนักดาบสองมือ」

คนที่แนะนำตัวอย่างกระตือรือร้นคือโชกิชิ เด็กหนุ่มที่ดูมีชีวิตชีวา ทันทีที่เห็นชูทาโร่ที่ดูอายุใกล้เคียงกัน เขาก็เดินเข้ามาหาอย่างดีใจ

「ผมชื่อชูทาโร่ อายุ 13 ปี เพิ่งเป็นผู้เชิญอสูร ระดับ 10」

「อายุเท่ากันเลยนี่! มาเป็น ‘เพื่อน’ กันเถอะ」

โชกิชิโอบไหล่ชูทาโร่พลางพูดว่า “ฝากตัวด้วยนะ”

「เพื่อน…」

ชูทาโร่พูดซ้ำราวกับกำลังลิ้มรสคำนั้น ความรู้สึกที่เขาอดกลั้นมานานก็พังทลายลงในพริบตาเดียว

「เอ๊ะ เอ๊ะ เกิดอะไรขึ้น?」

เคทเทิล เด็กสาวสวมแว่นมองชูทาโร่อย่างงงงวย

แม้จะพยายามอดทนอย่างเต็มที่ แต่ชูทาโร่ก็ยังคงร้องไห้

เขาเม้มปากแน่น ตัวสั่นสะท้านขึ้นลงพลางสะอื้นเสียงสั้นๆ ว่า “ฮึก ฮึก”

เกมมรณะที่เขาถูกขังอยู่ในนั้นกะทันหัน

แม้จะรอดมาได้อย่างปาฏิหาริย์ แต่รอบตัวก็เต็มไปด้วยมอนสเตอร์

ปูเนียว ผู้เป็นที่พึ่งเดียวของเขาก็ไม่ได้อยู่ที่นี่

เขาถูกขอร้องให้พึ่งพา

เขาถูกด่าทอ

เขาได้เห็นด้านที่น่าเกลียดของผู้ใหญ่

เขาได้เห็นด้านที่อ่อนแอของผู้ใหญ่

แล้วก็การตายของคนตรงหน้า

จิตใจของชูทาโร่ถึงขีดสุดมานานแล้ว

สาเหตุที่เขาไม่เคยแสดงความอ่อนแอต่อหน้าจอมมารก็เพราะความสัมพันธ์ที่ห่างเหินกันอย่างสิ้นเชิงระหว่างเจ้านายและผู้ใต้บังคับบัญชา เพลย์เยอร์ทุกคนที่เขาเคยพบมาก็ปฏิบัติต่อชูทาโร่ในฐานะ “เพลย์เยอร์ระดับสูงที่แข็งแกร่ง”

“ความโดดเดี่ยว” ที่อยู่ในส่วนลึกของหัวใจตลอดมา

สิ่งที่เขาต้องการคือ “เพื่อน”

แต่สิ่งนั้นไม่เคยเป็นจริงเลยจนถึงตอนนี้

ชูทาโร่อายุ 13 ปี

ยังคงเป็นเด็กที่ยังไม่เติบโตเต็มที่และโดดเดี่ยว

คำพูดที่ไม่คาดคิดจากโชกิชิที่อายุเท่ากัน ได้ปลดปล่อยอารมณ์ที่เขาเก็บกดมาตลอด

「เอ๊ะ ผม…」

โชกิชิมองชูทาโร่ที่จู่ๆ ก็ร้องไห้ออกมาด้วยสีหน้าสับสน เช่นเดียวกับเคทเทิลที่กำลังสับสนอยู่ต่อหน้าน้ำตาของเด็กผู้ชาย

「มานี่มา」

บาร์บาร่า นักบวชหญิงกอดชูทาโร่เบาๆ ในอ้อมกอดนั้น ชูทาโร่ก็ยังคงร้องไห้เสียงดังต่อไป

「ฮืออออออ!!」

เมื่อตอนก่อตั้งหน่วยนี้ใหม่ๆ โชกิชิกับเคทเทิลก็มักจะร้องไห้ในตอนกลางคืนเช่นกัน และทุกครั้งบาร์บาร่า เคียวโกะ และมาโคโตะ ก็จะอยู่เคียงข้างพวกเขาเสมอ

แม้จะเป็นซัมมอนเนอร์ระดับต่ำ แต่เมื่อไม่นานมานี้เขาเป็นนักดาบระดับ 31 ที่แข็งแกร่ง มีความสามารถในการต่อสู้สูง และเป็นเด็กที่พึ่งพาตัวเองได้ ได้ยินมาอย่างนั้น บาร์บาร่าที่เคยระมัดระวังอยู่บ้างก็รู้สึกโล่งใจเมื่อเห็นชูทาโร่ที่พังทลายลง

「ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรนะ」

บาร์บาร่าลูบหลังเบาๆ ปาร์ตี้เฝ้าดูชูทาโร่จนกว่าเขาจะหยุดร้องไห้

『…』

ในเงาของนายท่าน จอมมารกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่คนเดียว

เขาได้แต่เงียบฟังเสียงร้องไห้ของชูทาโร่