“โล่ของคุณมาโคโตะเหมาะสำหรับคนเลเวลเท่าไหร่เหรอคะ?”

มิซากิจ้องมองโล่ขนาดใหญ่ทาวเวอร์ชิลด์ที่นักรบหนักมาโคโตะแบกอยู่

“……เลเวล 20 น่ะ เข้าใจแล้วๆ! แต่ว่านะ! ฉันจะไม่ขอยืมเงินพวกแกหรอก! ถ้าจะใช้ก็เอาไปใช้ซื้อของให้ตัวเองเถอะ!”

มาโคโตะพูดพลางเกาหัว แล้วเปิดหน้าต่างตรงหน้าโล่ใหม่ที่วางพิงอยู่แล้วเริ่มขั้นตอนการซื้อ

สมาชิกคนอื่นๆ กระจัดกระจายกันไปพลางพูดกันว่า “ไปดูว่าจะซื้ออาวุธได้ไหม!” จนเหลือเพียงมาโคโตะและมิซากิอยู่ตรงนั้น

“ขอโทษนะคะที่คนนอกอย่างฉันเข้ามายุ่ง”

“ไม่เป็นไรหรอก จริงอยู่ที่เลเวล 36 แล้วยังใช้อุปกรณ์ระดับ 20 มันก็ดูไม่น่าเชื่อถือเท่าไหร่”

โล่ที่หลังของมาโคโตะเปลี่ยนเป็นอันใหม่ โล่ที่วางพิงกรอบไม้ของร้านอาวุธหายไป

มาโคโตะหันหน้ามาทางมิซากิ แล้วยักไหล่

“ก็ว่าไปนั่น… ถ้าคุณมิซากิเข้าร่วมแล้วโล่ของฉันกับอาวุธของเจ้าพวกนั้นก็คงไม่จำเป็นแล้วมั้ง ได้ยินมาว่าเก่งมากๆ เลยนี่”

“ฉัน… แค่โชคดีเท่านั้นแหละค่ะ… ตัวฉันเองยังต้องฝึกอีกมาก”

“ท่าทีที่ไม่เย่อหยิ่งทั้งที่เก่งแบบนี้ถือว่าน่าประทับใจนะ ที่นี่เป็นโลกที่พวกที่ได้พลังมาทั้งที่ไม่คู่ควรมักจะเปลี่ยนท่าทีไปอย่างสิ้นเชิง ฉันเองก็… ไม่อยากเอาชีวิตไปเสี่ยงกับพวกนั้นหรอก”

ในระหว่างที่ทั้งสองคุยเล่นกัน ทั้งสี่คนก็เริ่มกลับมา และเมื่อทุกคนกลับมาถึงพร้อมหน้ากันแล้วก็ได้เวลาแนะนำตัวกัน

“ฉันชื่อมิซากิ เป็นนักธนูเลเวล 29 ไม่ได้สังกัดหน่วยไหน ฝากตัวด้วยนะคะ”

มิซากิก้มศีรษะลงเป็นคนแรก

จากนั้นก็เริ่มแนะนำตัวตามลำดับอายุจากน้องเล็กสุดของหน่วยที่ 21

“ผมชื่อโชกิชิ เป็นนักดาบ! อนาคตตั้งใจจะเปลี่ยนอาชีพเป็นนักดาบคู่! เลเวลใกล้จะ 18 แล้วครับ!”

เด็กหนุ่มท่าทางกระตือรือร้นยกมือขึ้นอย่างร่าเริง

มีดาบสองเล่มไขว้กันอยู่ที่หลัง

รูปร่างของเขาดูคล้ายกับผู้มีพระคุณของมิซากิอย่างน่าประหลาด

มิซากิใจเต้นแรงวูบหนึ่ง แต่ก็รีบยิ้มแล้วโค้งคำนับ “ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”

เขาไม่น่าจะเป็นคนนั้นได้

เธอบอกตัวเองเช่นนั้น

“ฉันชื่อเค็ตเติล อนาคตอยากเป็นนักเวทสีชาดที่เน้นธาตุไฟนะ! เลเวล 15 อาจจะถ่วงพวกคุณบ้าง แต่ก็ขอฝากตัวด้วยนะคะ!”

เด็กสาวใส่แว่นสวมหมวกแหลมก้มศีรษะลง

ผ้าคลุมสีแดงน่ารักเข้ากับเธอมาก

รูปลักษณ์ภายนอกดูเงียบขรึม ไม่น่าจะเกี่ยวข้องกับการต่อสู้ แต่สิ่งที่มิซากิชื่นชมคือเธอและโชกิชิต่างก็ตัดสินใจเกี่ยวกับเส้นทางในอนาคตของตนเองอย่างชัดเจน

“ดะ ดิฉันชื่อเคียวโกะ เป็นนักธนูค่ะ เอ่อ… ขอโทษนะคะ ถ้าจะถามเรื่องต่างๆ ทีหลัง… วิธีใช้ธนู หรือวิธีเหวี่ยงมีดสั้น อะไรแบบนั้นน่ะค่ะ”

“ได้สิคะ ยินดีเลยค่ะ!”

“! ขอบคุณมากค่ะ!”

เด็กสาวผมดำเคียวโกะพูดพลางก้มศีรษะลงต่ำ

เธอชื่นชมมิซากิ ผู้ซึ่งเป็นบุคคลโดดเดี่ยวที่ฝึกฝนตนเองอย่างเงียบๆ และไม่เคยคิดว่าการพบกันครั้งแรกจะเป็นในปาร์ตี้ เธอจึงประหม่าจนพูดไม่ออก

“ฉันชื่อบาร์บาร่า เป็นนักบวชค่ะ ทีมเรามีแทงค์เก่งอยู่แล้ว เลยไม่ค่อยมีโอกาสได้แสดงฝีมือเท่าไหร่ แต่ก็จะตั้งใจทำงานเต็มที่นะคะ”

หญิงสาวผมสีน้ำตาลเป็นลอน

บาร์บาร่าอายุ 28 ปี ซึ่งเป็นผู้หญิงที่มิซากิชื่นชม มิซากิคิดว่าเฟลมเมลและรูเมีย ซึ่งน่าจะอายุมากกว่าเธอ เป็นเหมือนพี่สาวที่สนิทกัน ดังนั้นเธอจึงโค้งคำนับด้วยความรู้สึกว่าเป็นเด็กกว่า

“แล้วฉันก็ชื่อมาโคโตะ เป็นหัวหน้าหน่วยและแทงค์ เลเวล 36 ติดอันดับท็อป 10 ของตราสัญลักษณ์! เรียกว่ามาคจังก็ได้นะ”

“ไม่มีใครเรียกนายแบบนั้นหรอกน่า!”

โชกิชิเตะมาโคโตะที่หัวเราะอย่างไม่จริงจัง แน่นอนว่ามันถูกระบบบล็อกป้องกันไว้ แต่มาโคโตะก็แสร้งทำเป็นเจ็บปวดแล้วพูดว่า “โอ๊ย!” อย่างสนุกสนาน

รู้สึกดีจังเลย บรรยากาศแบบนี้…

มิซากิที่ไม่เคยมีประสบการณ์กับความอบอุ่นแบบครอบครัวมานาน ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา