เหลยถิงไม่สนใจ "เมื่อคืนฉันให้ซีอิ่งช่วยเคลียร์พื้นที่โดยรอบแล้ว"

ในใจเฉินซู่ก็ชื่นชมมากขึ้น ความสามารถในการจัดการเรื่องราวต่าง ๆ ของซีอิ่งนี่ดีจริง ไม่แปลกใจเลยที่จะคอยปีนขึ้นลงชั้นสอง ดูท่าจะเป็นคนที่มากความสามารถที่เธอไม่เข้าใจแฮะ!

"ทานข้าวเช้าเถอะ" เฉินซู่จัดจานก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือที่ปิดเครื่องทั้งคืนขึ้นมา "คุณว่าทันทีที่ฉันเปิดเครื่อง เฉินจินซานจะมาคิดบัญชีฉันไหม?"

"อย่ามาถามคำถามงี่เง่ากับฉัน" เหลยถิงขี้เกียจเกินกว่าจะคุยกับเธอ

เฉินซู่มีความสุขอยู่กับตัวเอง เธอขดริมฝีปากและเธอไม่เชื่อว่าเหลยถิงจะไม่ดีใจ

เฉินซู่เปิดเครื่อง โทรศัพท์ก็สั่นเป็นเวลานาน ทั้งวีแชท ข้อความและสายที่ไม่ได้รับจำนวนมากล้วนมาจากเฉินจินซานและหลี่หรง เธอมองก็ยังประหลาดใจ

เธอคลิกลบทั้งหมด แม้แต่จะอ่านก็ยังรู้สึกเสียเวลา ทันทีที่ลบเสร็จ เฉินจินซานก็โทรเข้ามาอีก

"ฮัลโหล" เฉินซู่รับโทรศัพท์

"เฉินซู่ เธอไม่ตายดีแน่!" เฉินจินซานตวาด คาดว่าคงจะกำลังสาปแช่งลูกสาว นี่ก็เป็นเรื่องมหัศจรรย์เช่นกัน

เฉินซู่ยิ้ม "หนูจะตายดีหรือไม่ดีก็ต้องรอดูนะคะ หนูยังไม่รู้หรอกค่ะ แต่พ่อนั่นแหละที่ไม่ตายดีแน่ ตอนนี้ได้ลิ้มรสความเจ็บปวดแล้วใช่ไหมล่ะ สมน้ำหน้า"

"ยัยผู้หญิงใจร้าย ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่!"

"เหอะ พ่อห่วงตัวเองเถอะ หนูต่างหากที่ไม่ปล่อยไว้แน่" เฉินซู่กดวางสาย เธอไม่อยากโกรธจนอารมณ์เสียแต่เช้า

เหมือนเฉินจินซานจะไม่ยอมแพ้และโทรหาเฉินซู่ไม่หยุด เฉินซู่บล็อกเขา เขาก็ส่งวีแชทมาบอกว่าจะมาหาเธอ เฉินซู่คิดไปคิดมาก็ตอบไปว่าจะรออยู่ที่บ้าน

เฉินซู่ทานข้าวเช้าเสร็จก็กลับวิลล่า วันนี้เหลยถิงต้องไปบริษัท ทั้งสองจึงแยกทางกัน

นั่งอยู่ที่บ้านไม่นาน เฉินจินซานก็เข้ามา เฉินซู่คิดในใจว่า: ก็ค่อนข้างเร็วใช้ได้เลยนี่ ถ้าตอนแม่เสีย แล้วเขาใช้ความเร็วเท่านี้ไปหาแม่ล่ะก็คงไม่มีเรื่องเกิดขึ้นอย่างวันนี้

"เฉินซู่ ฉันจะบีบคอเธอให้ตายซะ!" เฉินจินซานเข้ามาก็พยายามจะบีบคอเฉินซู่ แต่นปภ.ที่บ้านก็คอยดึงตัวเขาไว้

"อย่าเสียแรงเปล่าเลยค่ะ ถ้าเกิดยังหุนหันพลันแล่นแบบนี้ หนูจะรวบรวมหลักฐานแล้วจับพ่อเข้าตารางแน่" เฉินซู่ค่อย ๆ พูด "แต่ก็นะ เห็นท่าทางพ่อเป็นแบบนี้หนูก็ดีใจนะคะ ในที่สุดหนูก็ล้างแค้นให้ลูกที่ไม่ได้เกิดมาแล้ว แล้วยังล้างแค้นให้แม่ที่จากไปพร้อมความเสียใจได้อีก"

ดวงตาของเฉินจินซานแดงก่ำ เขาไม่ได้นอนทั้งคืนบวกกับมาโดนแบบนี้ เขาก็ดูซีดเซียวและกระสับกระส่าย "แม่เธอก็อ่อนโยนและใจดี ทำไมถึงสอนลูกสาวได้ชั่วร้ายขนาดนี้!"

"ไม่ใช่เพราะยีนพ่อหรอกเหรอคะ?" เฉินซู่พ่นลมอย่างเดือด ๆ "ยังมีหน้ามาพูดถึงแม่อีกเหรอคะ? เชื่อเขาเลย พ่อทิ้งแม่กับหนู เลี้ยงเฉินหร่านอย่างสมบัติ แต่เลี้ยงหนูอย่างขยะ ถ้าพ่อไม่ได้จะให้หนูไปแต่งงานแทน พ่อจะคิดว่าหนูเป็นลูกงั้นเหรอ? เฉินจินซาน พ่อและเฉินหร่านมีวันนี้ นี่แหละที่เรียกว่าการแก้แค้น!"

เฉินจินซานฉวนโอกาสตอนรปภ.ไม่ระวังตัว เข้ามาตบหน้าเฉินซู่

เสี่ยวอวี่เข้ามาตรวจอาการบาดเจ็บของเฉินซู่อย่างประหม่า เฉินซู่โบกมือให้เธอไม่ต้องห่วง ก่อนจะเชยคางขึ้นพูดกับรปภ. ว่า "พวกนายยืนเหม่ออะไรกัน เขากำลังใช้กำลังกับนายหญิงของพวกนายนะ ไม่ต้องเกรงใจแล้วจัดการเขาซะ ตอบแทนไปสิบเท่า!"

"กล้างั้นเหรอ! เธอเนรคุณจนกล้าทุบตีพ่อผู้ให้กำเนิดงั้นเหรอ?"

"ไหน ๆ ก็บอกว่าหนูเนรคุณแล้ว วันนี้ก็ต้องรับผิดชอบสิ ลงมือซะ!" ดวงตาของเฉินซู่เบิกกว้าง และเธอก็ถูกความเกลียดชังเข้าครอบงำนานแล้ว

เฉินจินซานถูกรปภ. ทั้งต่อยและเตะจนรู้สึกอับอาย แต่เฉินซู่ก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้

20 ปีที่แล้ว เขาไม่เคยคิดเลยว่าลูกสาวคนนี้ที่เขาทิ้งไปอย่างไม่เสียใจ จะมีวันกลับมาทุบตีเขาอย่างนี้

เฉินซู่ทำสัญญาณมือ รปภ.ก็หยุดการกระทำทันที เฉินจินซานที่ถูกทุบตีจนหมอบกับพื้นเพราะลุกไม่ขึ้น

เฉินซูค่อย ๆ ย่อตัวลง "เฉินจินซาน ตอนที่หาคนมาทำแท้งและบังคับให้มาแต่งงาน ต้องไม่คิดแน่เลยว่าตัวเองจะได้ผลตอบแทนแบบนี้ใช่ไหมล่ะคะ ลูกสาวที่คอยห่วงกลายเป็นของผุพัง ตั้งแต่นี้ไปคงยากที่จะแต่งกับคนรวย คงจะเสียใจมากเลยใช่ไหมคะ?"

"เธอมัน…โหดร้ายเกินไปแล้ว" หน้าผากของเฉินจินซานเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ

"จะไปเทียบอะไรกับพ่อได้ล่ะคะ" เฉินซู่เลิกคิ้ว "พ่อคงอยู่ได้อีกหลายปี อย่าเพิ่งรีบตายนะคะ เพราะหนูจะให้พ่อเห็นความเสื่อมโทรมด้วยตาตัวเอง หนูจะทำลายคนที่พ่อใส่ใจทีละคน ทำลายสิ่งที่พ่อมีทั้งหมด นี่คือสิ่งที่หนูรู้สึกในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา พ่อรู้สึกบ้างหรือยังคะ?"

เฉินจินซานจะเกลียดยังไงก็พูดไม่ออก เขาเจ็บไปทั้งตัว แม้แต่หน้าอกก็ยังเจ็บ

"ส่งเขาไปโรงพยาบาล เดี๋ยวจะมีคนหาว่าฉันโหดร้าย" เฉินซู่หันหลังกลับ "เสี่ยวอวี่ ขึ้นไปข้างบนกับฉันที"

"ได้ค่ะ นายหญิง"

เมื่อเฉินซู่เข้ามาในห้อง ใบหน้าก็บวมขึ้นมา เฉินจินซานใช้แรงทั้งหมดที่มีในการตบเธอ ช่างเจ็บจริงๆ

"นายหญิงคะ ถ้าเจ็บก็ร้องออกมาเถอะนะคะ"

"ไม่เจ็บหรอกค่ะ" เฉินซู่หลับตาลงและค่อย ๆ รับความเจ็บปวด เธอต้องจำเอาไว้ อนาคตจะได้ชดใช้คืนเป็นสองเท่า

เสี่ยวอวี่มองนายหญิงอย่างทุกข์ใจ เธอไม่รู้ว่าในใจนายหญิงจะมีเรื่องเยอะมากมายขนาดนี้ ถ้าวันนี้เธอไม่พูด เธอคงไม่มีทางได้รู้

เธอยิ่งตั้งใจทำดีกับเฉินซู่ไปอีก แถมยังให้ฮวาจือคอยศึกษาอาหารให้เฉินซู่ทาน สองพี่น้องต่างก็คอยดูแลเฉินซู่กันอย่างสุดแรงใจ

เฉินซู่รู้สึกได้แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร บางครั้งเมื่อเธอเห็นของอร่อยตามร้านระหว่างทางหลังจากเลิกงาน เธอก็อยากจะเอากลับมาให้สองพี่น้องแทนที่จะเป็นเหลยถิง

เมื่อเหลยถิงกลับมาจากเลิกงานและได้ยินสิ่งที่เฉินซู่ทำ เขาก็เริ่มชื่นชมเฉินซู่ ไอเดียเมื่อคืนที่ไปพักที่โรงแรมกับวันนี้ที่จัดการเฉินจินซาน เขาก็รู้สึกว่าเฉินซู่ใช้การได้

อย่างน้อยก็ในเรื่องของการแก้แค้น เขาชื่นชอบในความโหดร้ายของเธอ

ความโหดร้ายนั้นสามารถละทิ้งศีลธรรม ละเมิดมโนธรรม และแม้กระทั่งการจับคนอื่นเข้าตารางที่เพียงเพื่อลงโทษศัตรู

เหลยถิงชอบความเข้มแข็งของเฉินซู่ และตอนนี้เธอก็น่ามองมากขึ้น

"วันนี้เธอพักเถอะ สัปดาห์นี้ยังไม่ได้พักเลย" เหลยถิงกล่าว

เฉินซู่ส่งเสียงตอบรับ "คุณมีธุระเหรอ?"

"สุดสัปดาห์ไง"

เฉินซู่เกือบลืมไปเลยว่าเธอต้องไปทานอาหารเย็นกับพ่อแม่สามี "ฉันจะไปตอนเที่ยง"

เหลยถิงไม่ได้พูดอะไรอีก เฉินซู่วิ่งกลับไปกลับมา แต่นอนจากวิธีนี้แล้วก็ไม่มีวิธีอื่น

"ครั้งนี้เฉินจินซานสูญเสียไปครั้งใหญ่ เขาไม่ปล่อยไว้แน่ ถ้าเขามาล้างแค้นฉันแล้วลามไปถึงคุณจะทำยังไงล่ะ?" เฉินซู่ถามลองเชิง เธอแสร้งทำเป็นไม่รู้ว่าได้ยินบทสนทนาคืนนั้นของเขาและซีอิ่งแล้ว

"เขาไม่มีความสามารถขนาดนั้น" เหลยถิงกระตุกมุมปากยิ้มอย่างเย็นชา

เฉินซู่กลับหวาดกลัว เธอรู้สึกถึงความเกลียดชังของเหลยถิงที่มีต่อเฉินจินซานนั้นไม่ได้น้อยไปกว่าเธอเลย

นี่เป็นสิ่งที่ดี…หรือไม่ดีกันแน่นะ?

ถ้าแม่ยังอยู่ล่ะก็ เธอคงไม่มีทางได้เห็นลูกเขยของเธอจัดการกับเฉินจินซานแบบนี้แน่ เพราะเธอรักเฉินจินซานมาตลอด