วันรุ่งขึ้น เฉินซู่ลากร่างกายที่อ่อนแรงของตัวเองมาเริ่มเรียนรู้กฎต่างๆ กับเหลยหย่า เหลยหย่าเป็นคนดื้อรั้น หยิ่ง เธอเลยเอาเวลานี้มาแก้แค้นเฉินซู่ ไม่ว่าเธอจะทำได้หรือไม่ เธอก็จะให้เฉินซู่ทำอีกหลายๆ รอบ ถ้าเธอไม่ทำหรือทำช้า เหลยหย่าก็หยิบของโยนใส่เฉินซู่ หยิบอะไรได้ก็ใช้อันนั้น

ตลอดทั้งวัน นอกจากอาหารกลางวันเเล้ว เฉินซู่ก็ไม่เคยได้พักเลย ร่างกายก็มีแต่รอยฟกช้ำเล็กๆ กระจายไปทั่ว

กลางคืนหลังจากอาบน้ำ เหลยถิงก็เข้ามาในห้อง

เฉินซู่จำชีวิตสมรสที่ไม่เคยมีความสุขก่อนหน้านี้ได้ เลยถอยกลับไปที่เตียงตามสัญชาตญาณ

"ลุกขึ้นมาช่วยฉันอาบน้ำสิ"

เฉินซู่อยากจะแกล้งหลับ แต่พอนึกถึงที่ทะเลาะกับเขาหรือเข้าห้องดำ เลยทำได้แค่เชื่อฟังเขาเท่านั้น เหมือนเขาจะชอบห้องน้ำมาก ตราบใดที่มีน้ำ เขาก็จะเริ่มมือไม่นิ่ง

"ฉันไม่ค่อยสบายน่ะ คืนนี้อย่าเลยนะ" เฉินซู่พูดต่อรอง

เขาหรี่ตาลง "เฉินซู่ เจียมตัวหน่อยก็ดีนะ ถ้าฉันต้องการ เธอก็ต้องให้ฉันได้ทุกเมื่อ ไม่ว่าเธอจะสบายหรือไม่สบาย เธอก็ต้องถอดแล้วเข้ามา"

เฉินซู่เลือดขึ้นหัว "แต่การสืบทอดสายเลือดก็เป็นความรับผิดชอบของฉันนะ ก่อนหน้านี้เลือดออกไปตั้งเยอะ ถ้าขืนทำต่อแล้ววันหลังฉันจะท้องได้ยังไงล่ะ"

"ท้องงั้นเหรอ?" เขากระตุกมุมปากยิ้มเยาะเย้ย "นี่เธอคิดอยากคลอดลูกของฉัน?"

เฉินซู่ใจสั่น และทันใดนั้นก็รู้ว่าตัวเองเข้ามาอยู่ในสถานการณ์เเบบไหน ไม่แปลกใจที่เฉินจินซานไม่ยอมให้เฉินหร่านแต่งเข้ามา เเละไม่แปลกใจที่เอาลูกของเธอออก แล้วให้เธอมาแต่งกับเหลยถิงแทนเฉินหร่าน…

"ทำไมคุณถึงทำกับฉันแบบนี้ล่ะ" เฉินซู่กัดฟันถาม

"หนทางยังอีกยาวไกล วันหลังฉันจะค่อยๆ บอกเธอก็เเล้วกัน" เขาออกแรงดึงเฉินซู่เข้าไปในอ่างอาบน้ำ เธอซุกตัวอยู่ตรงระหว่างขาของเขา น้ำเข้าจมูกเธอจนสำลัก

เฉินซู่ที่เพิ่งได้สูดหายใจ ทันใดนั้นเขาก็กดศีรษะของเธอลง…

อย่างคำกล่าวที่ว่า หากจะตายก็ต้องรู้ให้ชัดเจน แต่เฉินซู่ไม่รู้จริงๆ ว่าทำไมเหลยถิงถึงทำกับเธอแบบนี้

เฉินซู่เก็บคำถามไว้จนกระทั่งกลับบ้านในวันที่สามหลังที่แต่งงาน

เหลยถิงรังเกียจที่จะไปบ้านตระกูลเฉิน เธอกลับบ้านมาพร้อมกับของขวัญคนเดียว ในบ้าน เฉินจินซานกับแม่เลี้ยงก็ไม่ได้เตรียมการต้อนรับเธอ คนขับรถช่วยเธอย้ายของขึ้นชั้นบน พอขึ้นมาชั้นบนก็ไม่มีใครมาทักทายเธอเลย

ตั้งแต่เฉินซู่ถูกพาเข้ามาในบ้านหลังนี้ เธอก็คุ้นเคยกับความเฉยเมยของพวกเขา เพียงเพราะเธอเป็นลูกนอกสมรสของเฉินจินซาน ก็เป็นรอยเปื้อนบนจิตใจเเล้ว

"พ่อคะ หนูมีเรื่องจะพูดด้วย" เฉินซู่เคาะประตูห้องหนังสือ

เฉินจินซานปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ทันทีราวกับเป็นขโมยและพูดอย่างไม่สบอารมณ์ "ว่ามาสิ"

"ระหว่างพ่อกับเหลยถิง นอกจากที่ต้องร่วมมือทางบริษัทแล้วยังมีเรื่องอื่นไหมคะ?" เฉินซู่จ้องไปที่ดวงตาเฉินจินซานตรงๆ และไม่ปล่อยสีหน้าเขาไปสักนิดเดียว

"เธอถามเรื่องพวกนี้ทำไม เหลยถิงพูดอะไรกับเธอใช่ไหม?" เฉินจินซานเหมือนจะกลัวการที่เฉินซู่มาสอดแนม ใบหน้าเลยเต็มไปด้วยความระมัดระวัง

เฉินซู่คิดว่าเรื่องนี้ต้องมีบางอย่างแน่ พวกเขารู้แต่ก็ซ่อนจากเธอ

"พ่อเอาหนูไปแลกกับเงิน ก็น่าจะบอกว่าทำไมหนูถึงคุ้มกับเงินนั้นสิ" เฉินซู่มองไปที่พ่อตัวเอง ดวงตามีแต่ความสิ้นหวังและไม่แยแส

เฉินจินซานกระแอมในลำคอ ลุกขึ้นตบไหล่เฉินซู่ "อย่าพูดจาให้ดูแย่แบบนั้นสิ เธอก็รู้ว่าบริษัทมีปัญหามาระยะหนึ่งแล้ว ในอนาคตก็ต้องให้ลูกเขยเข้ามาช่วย เธอย่าได้ทำงานแต่งต้องชะงักเลยนะ"

เฉินซู่แค่นยิ้ม เขามีหน้าอะไรมาพูดกับเธอ เธอชี้ไปที่ท้องตัวเอง "พ่อฆ่าหลานชายด้วยมือของพ่อเองก็เพื่อบริษัทนั่นเหรอ? มันคุ้มค่ากับที่พ่อจะต้องหักหลังครอบครัวตัวเองงั้นเหรอ?"

"เด็กนรกในท้องเธอจะมาเทียบกับบริษัทฉันได้ยังไง? ถ้าฉันไม่ทำบริษัทให้ดี เธอจะมีกินมีใช้งั้นเหรอ? อาชีพการงานมันก็ต้องมีการเสียสละเป็นเรื่องปกติ" เขาไล่เฉินซู่ออกไปอย่างไม่สบอารมณ์

เฉินซู่ขวางทางเขาไว้และพูดเน้นทีละคำ: "ถ้าจะเสียสละ ทำไมพ่อไม่เสียสละเฉินหร่านเองล่ะ?"

"เฉินซู่!" เฉินจินซานโมโหทันที "หร่านหร่าเป็นลูกสาวของฉัน เธอล่ะเป็นอะไร? ต่ำเหมือนแม่เธอไม่มีผิด"