เฉินซู่ไม่รู้ว่าระหว่างพวกเขามันเกิดอะไรขึ้น แต่เธอรู้ถึงความเกลียดชังของเหลยถิงได้อย่างชัดเจน ทันทีที่เธอจัดเสื้อผ้าให้เขา เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังมาจากชั้นล่าง

"พี่ถิงคะ!" เด็กผู้หญิงมัดหางม้าวิ่งมาที่ประตูห้องของพวกเฉินซู่เเละเข้ามาแบบไม่แม้เเต่จะเคาะประตู ทันทีที่เธอเข้ามาก็เริ่มมองเฉินซู่ด้วยความประหลาดใจ นี่ทำให้เฉินซู่รู้สึกไม่สบายใจมากกว่าการดูถูกกันเสียอีก

"พี่คะ นี่คือผู้หญิงที่พี่ยืนยันจะแต่งงานด้วยเหรอคะ?"

เหลยถิงนั่งบนรถเข็น "ผู้หญิงอะไรกัน เรียกพี่สะใภ้สิ"

"ฉันไม่เรียกหรอก! ทำไมฉันต้องไปเรียกว่าพี่สะใภ้ด้วย? หรือพี่ลืมเธอ…" หญิงสาวพูดยังไม่จบ เหลยถิงก็เหลือบมองจนเธอปิดปากเงียบทันที

ไม่มีใครอื่นนอกจากเหลยหย่า น้องสาวของเขาแล้วที่สามารถดีดดิ้นต่อหน้าเหลยถิงได้

เฉินซู่กำลังเตรียมเข็นเหลยถิงลงไปชั้นล่าง เหลยหย่าก็เข้ามาเบียดเธอออก "อย่ามาแตะพี่ฉันนะ ยัยผู้หญิงสกปรก"

สกปรก? เฉินซู่ขมวดคิ้ว คำๆ นี้มันทิ่มแทงเธอได้จริงๆ

เฉินซู่หาข้ออ้างกลับไปหาของที่ห้องเพื่อปกปิดความอึดอัดของตัวเอง เมื่อเธอลงมาชั้นล่าง เหลยหย่าก็กำลังนอนอ้อนอยู่บนตักของเหลยถิง

"พี่คะ ทำไมพี่ถึงไปแต่งกับผู้หญิงคนอื่นแทนที่จะแต่งกับฉันล่ะ แม่ก็ไม่ได้คัดค้านที่ฉันจะแต่งกับพี่นะ ยังไงระหว่างเราก็ไม่เกี่ยวกันทางสายเลือดสักหน่อย"

เฉินซู่สูดหายใจทั้งเบิกตาโพรง ถึงเธอจะรู้ว่าเหลยหย่าไม่ใช่น้องสาวแท้ๆ ของเหลยถิง แต่นี่มันก็เกินไป

"วันหลังอย่าพูดแบบนั้นอีก" สีหน้าของเหลยถิงเย็นชา

เหลยหย่าขมวดคิ้ว "ไม่เอาหรอก ฉันจะบอกว่าฉันชอบพี่ ถึงพี่ไปแต่งกับคนอื่นก็ไม่สำคัญหรอก ฉันจะรอวันที่พี่หย่าเอง"

เหลยถิงที่กำลังจะพูด แต่พอเห็นเฉินซู่ยืนอยู่ข้างๆ ก็พูดไม่ออก

"ใครอนุญาตให้เธอมาแอบฟังพวกเรา" ใบหน้าของเขานิ่งขรึมอย่างกับยมบาล

"ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ…" ก่อนที่เฉินซู่จะพูดจบ เหลยหย่าก็พุ่งเข้ามาตบหน้าเธอทันทีจนเธอเองก็อึ้งไป

นี่น้องสะใภ้ตบหน้าพี่สะใภ้หรือว่าเมียหลวงตบเมียน้อยกันแน่?

"ฉันจะบอกเธอเอาไว้ พี่ฉันไม่ได้รักเธอเลย ถ้ากล้าเอาที่ได้ยินไปพูดล่ะก็ ฉันจะตัดลิ้นเธอแน่!" เหลยหย่าเอ่ยปากเตือน เธอดูอายุราวๆ ยี่สิบต้นๆ แต่กลับโหดร้ายขนาดนี้ เสียดายหน้าตาหวานๆ จริงๆ

เฉินซู่กำหมัดและตบเธอคืน "ไม่ให้ฉันเอาเรื่องความรู้สึกน่าขยะแขยงของเธอไปพูดได้ แต่เธอไม่มีสิทธิ์มาตบฉัน"

เหลยหย่ากุมหน้าตัวเอง น้ำเสียงของเธอเปลี่ยนไป เธอยกมือขึ้นจะตบเฉินซู่อีกครั้ง แต่เฉินซู่รีบคว้าข้อมือของเธอไว้จนเธอก็หันหน้าไปขอความช่วยเหลือจากเหลยถิง "พี่คะ เธอตบฉัน!"

"ปล่อยมือของเธอซะ เข้ามาลากเฉินซูไปห้องดำที ถ้าฉันไม่สั่ง ก็ไม่อนุญาตส่งข้าวส่งน้ำให้เธอ" เหลยถิงออกคำสั่งด้วยใบหน้าที่เย็นชา

ในวันแรกหลังงานแต่ง เฉินซู่ก็ถูกน้องสะใภ้ตบแถมยังโดนสามีจับขังห้องดำ ในห้องดำไม่มีอะไรเลย มีเพียงหน้าต่างขนาดเท่าประตูใกล้หลังคา

หนึ่งวันเต็มๆ เฉินซู่รู้สึกแสบร้อนท้องจนใกล้จะบ้า ภาวะน้ำตาลในเลือดต่ำทำให้เธอตัวสั่นไม่หยุดและเธอก็พยายามอย่างเต็มที่ที่จะลุกขึ้น

เสียงของรถเข็นใกล้เข้ามา เฉินซู่เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่ราวแกะสลักของเหลยถิงที่ค่อยๆ ชัดเจน

"อยากกินอะไรไหม?" เขามีท่าทีสูงส่งพร้อมกระตุกรอยยิ้มชั่วร้ายที่มุมปาก

เฉินซู่พยักหน้าเบาๆ มือของเธอสั่นกลางอากาศ "ฉันมีภาวะน้ำตาลในเลือดต่ำ ถ้ายังไม่ได้กินจะต้องเป็นลมแน่"

"แล้วไงล่ะ? มันเกี่ยวอะไรกับฉัน" รอยยิ้มของเขาค่อยๆ กลายเป็นความโหดร้าย

จู่ๆ มือของเฉินซู่ก็ร่วงกลางคัน ปีศาจตนนี้ นี่เธอคาดหวังให้เขาจะสงสารเธองั้นเหรอ?

"คลานมาสิ แล้วขนมปังชิ้นนี้จะเป็นของเธอ" เหลยถิงถือครัวซองต์ไว้ในมือ

ห่างออกไปสองเมตร เฉินซู่ที่ได้กลิ่นหอมก็กลืนน้ำลายแล้วค่อยๆ เขยิบร่างกายตัวเอง ค่อยๆ คลานไปที่เท้าของเหลยถิงแล้วเอื้อมมือขึ้นจะไปหยิบครัวซองต์

เมื่อมือของเฉินซู่ที่กำลังจะเอื้อมถึง เหลยถิงก็กระตุกมุมปาก จากนั้นครัวซองต์ก็ร่วงลงมากลิ้งคลุกฝุ่นที่พื้น

"หิวก็กินเถอะ อย่าหาว่าฉันใจร้ายกับผู้หญิงเลย" เขาหมุนรถเข็นจนล้อทับเข้าที่ครัวซองต์

เฉินซูที่ไม่มีเเรงจะโมโหก็กำหมัด ท้องของเธอส่งเสียงร้องไม่หยุดจนเจ็บปวดไปหมด

เธอจะต้องกิน เธอต้องมีชีวิตอยู่ต่อ!

เฉินซู่ใจแข็งหยิบขนมปังที่บิดเบี้ยวขึ้นมาจากพื้น ไม่สนใจสิ่งสกปรกที่ติดอยู่ก่อนจะปัดฝุ่นแล้วเอาเข้าปาก

เมื่ออาหารลงท้อง เธอก็ร้องไห้ออกมา ทำไมถึงทำกับเธอแบบนี้?!

เฉินซู่ร้องไห้ไปกินไป ความโหดร้ายของชีวิตคือตอนแม่จากไปเมื่อสามเดือนก่อน จำไม่ได้เหรอ? เธอสัญญากับแม่ว่าจะใช้ชีวิตให้ดี และยังบอกด้วยว่าจะล้างแค้นให้กับลูกตัวเอง เพราะงั้นเธอต้องไม่อดตายอยู่ที่นี่

เฉินซู่กลืนขนมปังที่สกปรกลงท้องและไม่กล้าหลั่งน้ำตาอีก การร้องไห้จะทำให้ร่างกายสูญเสียน้ำ

เฉินซู่ในตอนนี้อับอายมาก เหลยถิงที่อยู่ไม่ไกลก็ชื่นชมความน่าอับอายของเธออย่างสนอกสนใจ "ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เรียนรู้กฎต่างๆ กับเหลยหย่า จนกว่าเธอจะมีคุณสมบัติไปเจอพ่อแม่ของฉัน มีความเห็นอะไรไหม?"

เฉินซู่ส่ายหัว เธอจะกล้าออกความเห็นอะไรกัน?