ตอนที่ 7

 

“โกหกให้มันเนียนกว่านี้หน่อยสิ”

 

ปฏิกิริยาของยุยนั้น…ก็สมเหตุสมผลดี

 

ก็แน่นอนล่ะ ใครจะไปเชื่อเรื่องเพ้อเจ้อขนาดนั้นได้

 

แต่…มันคือเรื่องจริง ในรูทของวาคานะ มันก็เป็นชะตากรรมที่ต้องเจอแบบนั้นจริง ๆ

 

…ไม่อยากเข้าไปในรูทนั้นเลยจริง ๆ คิดแล้วก็รู้สึกได้เลยว่าผมไม่เอาด้วยแน่นอน

 

“ไม่ได้โกหกหรอกน่า ก็เรื่องมันสุดดราม่าจนเธอหึงขึ้นมาเองไม่ใช่เหรอ~ ขอโทษน้า ที่ไม่เหลือช่องว่างให้แทรกเลย~”

 

วาคานะพูดยียวน ใส่หน้ายุยอย่างจงใจ

 

“ฉันก็มีเรื่องดราม่าไม่แพ้เธอหรอก!”

 

ยุยตอบกลับแบบไม่ยอมแพ้

 

“เหรอ~ งั้นก็ฟังให้ก็ได้นะ”

 

ยุยมองวาคานะด้วยแววตาที่เหมือนบอกว่า

‘เดี๋ยวจะทำให้เธอหน้าหงายเอง’ ก่อนจะเริ่มเล่า

 

“ตอนแรกน่ะ ฉันเกลียดริคุมากเลยนะ ฉันตั้งใจจะชิงตำแหน่งเมดมาให้ได้ แต่หมอนั่นกลับทำตัวเอื่อยเฉื่อย ไม่รู้ร้อนรู้หนาว มันน่าหงุดหงิดสุด ๆ เลย”

 

เพื่อประชันกับวาคานะ ยุยเริ่มเล่าเรื่องราวตั้งแต่ต้น

 

“แต่พอได้ทำภารกิจด้วยกัน ริคุกลับกลายเป็นคนที่ฉันพึ่งพาได้ตลอด มันน่าเจ็บใจมาก ฉันเลยพยายามแข่งกับเขาตลอด หวังว่าสักครั้งจะทำได้ดีกว่าเขาให้ได้…จนวันหนึ่ง ฉันฝืนตัวเองมากไปจนพลาด ภารกิจล้มเหลวแบบย่อยยับ ฉันคิดเลยว่า จบแล้ว ความฝันที่จะเป็นเมดที่ไม่มีวันตกงานมันพังทลายลงตรงนั้น…”

 

“แต่ริคุน่ะ กลับเข้ามาปกป้องฉัน แล้วก็ช่วยแก้สถานการณ์ที่ฉันทำพลาดไปได้หมดเลย”

 

นั่นแหละ คือจุดเริ่มต้นที่ยุยเริ่มชอบผม มันเป็นฉากยอดนิยมที่ใครก็เดาได้ง่ายมาก ตอนนั้นผมยังรู้สึกเลยว่า มันน้ำเน่าจัด

แถมแรงจูงใจที่อยากเป็นเมดก็…ไม่ค่อยเหมาะกับบทนางเอกเท่าไหร่ เอาจริง ๆ ผมยังแปลกใจเลยนะ ว่าทำไมถึงเล่นเกมนี้จบได้

 

“หลังจากนั้นฉันก็เริ่มชอบริคุขึ้นมา แต่มันสายไปแล้ว จะให้ทำตัวน่ารักแบบตรงไปตรงมาก็ไม่ไหว ฉันเลยได้แต่พยายามเข้าหาแบบซุ่มซ่ามไปวัน ๆ …จนกระทั่งวันหนึ่ง เกิดเหตุการณ์ขึ้น”

 

จากตรงนี้ เริ่มเข้าสู่โหมดเนื้อเรื่องประหลาดแล้ว

 

“จริง ๆ แล้ว ฉันเป็นองค์หญิงของประเทศ ‘เรซิสเทนเซีย'”

 

“…หา?”

 

วาคานะอึ้งไปตามคาด

 

“บังเอิญไปตรวจดีเอ็นเอ แล้วรู้ตัวว่าเป็นเจ้าหญิง”

 

บังเอิญเกินไปมั้ยล่ะ…

 

ดูสิ วาคานะเริ่มทำหน้าเบื่อเพราะมั่นใจว่าโดนแต่งเรื่องเข้าให้แล้ว

 

“หลังจากนั้นฉันก็โดนแผนชั่วของรัฐมนตรีพาตัวกลับเรซิสเทนเซียไป มันเป็นสิ่งที่ฉันไม่อาจขัดขืนได้ แต่ก่อนจะไป ฉันสารภาพรักกับริคุ”

 

นั่นคือจุดที่ผมเริ่มสนใจยุย มันเป็นคำสารภาพรักที่จริงจังมาก จนผมรู้สึกหวั่นไหว…แต่เอาเข้าจริง ก็มีเรื่องที่ควรกังวลมากกว่ารู้สึกชอบอยู่เยอะเลยนะ

 

“จากนั้นฉันก็กลายเป็นองค์หญิงที่ถูกจองจำ ทั้งที่เคยมีความฝันแรงกล้าว่าจะไม่มีวันตกงาน กลับต้องมาใช้ชีวิตอยู่ในปราสาทอย่างคนสิ้นหวัง ทุกวันฉันเอาแต่ร้องไห้”

 

แต่แล้ว ยุยพูดต่อด้วยแววตาเป็นประกาย

 

“จนกระทั่ง…ริคุปรากฏตัวขึ้น”

 

เขามาจริง ๆ ด้วย ทั้งที่อยู่เฉย ๆ ก็น่าจะมีความสุขแท้ ๆ

 

“ริคุบุกเข้าไปในปราสาทหลวงคนเดียว แล้วพาฉันหนีออกมา เขาช่วยฉันให้เป็นอิสระ จากนั้นเราก็ไปหลบซ่อนอยู่ด้วยกัน ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย ฉันได้ดูแลเขาทั้งวัน เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมากเลย”

 

นี่มันเกมแนวชีวิตในโรงเรียนไม่ใช่เรอะ? ผมยังจำได้ว่าคิดแบบนั้นอยู่เลย

 

“แต่วันหนึ่ง พวกที่ไล่ล่าเราก็ตามมาจนใกล้ถึงที่ซ่อน พวกเราก็เลยคิดว่าแบบนี้จะหนีไปตลอดไม่ได้แล้ว ริคุเลยตกลงต่อรองกับพ่อฉัน โดยเสนอเปิดเผยที่ซ่อนของฉันเป็นเงื่อนไข แลกกับการให้ฉันมีอิสระ และในตอนนั้นเอง เขายังแฉแผนชั่วของรัฐมนตรีอีกด้วย จนกลายเป็นฮีโร่ของประเทศไปเลย”

 

“…ต้องฟังอีกนานมั้ย เรื่องนี้?”

 

“มันดราม่ามากจนวาคานะรับไม่ไหวเหรอ~ เสียดายจังนะ เพราะหลังจากนั้นเราก็กลับมาเรียนกันต่อ แล้วพอจบก็แต่งงานกัน ได้รับคำอวยพรจากทั้งประเทศเลย~”

 

“นี่…ยุย”

 

“อะไร?”

 

“จะประชันกันก็ได้นะ…แต่โกหกให้มันเนียนกว่านี้หน่อยเหอะ”

 

“หา!? นั่นเธอมากกว่ามั้งวาคานะ?”

 

สองคนมองหน้ากันเขม็ง ก่อนจะหันหน้ามาทางผมแบบจริงจัง

 

“โกหกใช่มั้ย ริคุ?”

 

“ริคุคุง ยุยน่ะโกหกใช่มั้ย?”

 

แล้วจังหวะนั้นเอง ประตูดาดฟ้าก็เปิดออก

 

“จูกี้?~!”

 

ฮิเมโนะวิ่งปรี่เข้ามา ก่อนจะโผเข้ากอดผมอย่างแรงเหมือนพุ่งชน

 

“นี่ ริคุคุง… นี่มันเรื่องอะไรกันเหรอ?”

 

“อย่าบอกนะว่า…เธอก็ทำแบบเดียวกันกับฮิเมโนะด้วย?”

 

“จูกี้? (นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย?)”

 

ตอนนั้นเอง ผมก็เริ่มตัวสั่นด้วยความกลัว…

 

***

 

กลายเป็นพระเอกคบซ้อนละโดนจับได้55