ตอนที่ 54

 

ช่วงโฮมรูมในตอนเช้า บนจอโปรเจกเตอร์ที่ฉายขึ้นมานั้น ชื่อของฉันถูกแสดงไว้บนสุดของตารางลำดับคะแนน

 

「นี่คือผลลัพธ์ของพวกเธอหลังจากจบสองภารกิจ ถือว่าเป็นความสามารถในปัจจุบันก็ไม่ผิด」

ครูที่ยืนอยู่หน้าชั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยและเย็นชา

 

「ตลอดเดือนเมษายนนี้ จะถือเป็นช่วงเวลาแห่งความพยายามโดยอิงจากผลลัพธ์นี้ มองย้อนกลับไปดูสิ่งที่ตัวเองยังไม่มี และสิ่งที่มีอยู่ แล้วเติมเต็มและพัฒนาให้ดีขึ้น เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับภารกิจพิเศษที่จะเริ่มในเดือนพฤษภาคม」

 

หลังจากคำพูดพวกนั้น โฮมรูมก็จบลง สีหน้าของเพื่อนร่วมชั้นแบ่งออกเป็นสองแบบ—บางคนดูเหมือนจะฮึดสู้ขึ้นมา บางคนก็โล่งใจที่ไม่มีภารกิจใหม่ในตอนนี้

ส่วนฉันคงทำหน้าละห้อยอยู่ เพราะไม่ได้รู้สึกแบบไหนเลย

 

หากมีภารกิจให้ทำ ก็คงไม่มีเวลามาคิดเรื่องฟุ้งซ่านหรอกนะ…

 

＊＊＊

 

เพราะแช่น้ำนานไปหน่อย เลยรู้สึกวิงเวียนนิด ๆ

ฉันเลยออกมาเดินเล่นในโรงเรียน เพื่อรับลมเย็นยามค่ำคืน

 

แสงไฟสปอร์ตไลต์ที่ส่องมายังสนาม กับแสงจันทร์ที่ลอยเด่นอยู่บนฟ้า ทำให้ท้องฟ้ายามคืนนี้ดูสว่างจนน่าประหลาด

พอนึกขึ้นได้ ฉันก็เริ่มสงสัยว่าโรงเรียนนี้มีชมรมหรือกิจกรรมหลังเลิกเรียนอะไรบ้างไหม—เพราะจำไม่ได้ว่าเคยอ่านในต้นฉบับ

ด้วยความสงสัย ฉันจึงเดินไปที่สนามกีฬา

 

สนามหญ้ากว้างใหญ่และลู่วิ่งล้อมรอบที่มีขนาดใหญ่เทียบเท่ากับสนามแข่งขันจริง

ที่นั่น มีเพียงคนเดียวที่กำลังวิ่งอยู่—ยุย

 

ฉันหยิบมือถือจากกระเป๋ากางเกงวอร์มขึ้นมากดดูเวลา

21:36

ค่อนข้างดึกทีเดียวสำหรับการออกมาวิ่ง

 

ทำไมถึงยังวิ่งอยู่ตอนนี้กันนะ?

 

…แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องคิดให้ซับซ้อน คงเป็นเพราะต้องการเสริมสร้างสมรรถภาพทางร่างกายล่ะมั้ง

เธอกำลังพยายามอยู่ เพื่อจัดการกับปัญหาของตัวเอง

 

ฉันยืนดูเธออยู่นาน กระทั่งยุยวิ่งเข้ามาใกล้ แต่ดูเหมือนเธอจะไม่เห็นฉันเลย และก็ยังคงวิ่งต่อไป

 

ถึงจะดูเหนื่อยหอบ ท่าทางหมดแรง และแทบจะลากขาไปข้างหน้า แต่แววตาของเธอกลับเปล่งประกายมีชีวิตชีวา

 

ฉันเห็นเข้าโดยบังเอิญก็จริง แต่ก็ทำให้เข้าใจว่า—

ยุยนั้น พยายามอยู่เสมอ แม้ในที่ที่ไม่มีใครเห็นก็ตาม

 

การได้เห็นเธอพยายามเพียงลำพังแบบนั้น ทำให้ฉันคิดขึ้นมาใหม่อีกครั้ง

 

คำว่าควร “ช่วยเหลือ” อะไรนั่น มันเป็นความคิดที่หยิ่งยโสเกินไปจริง ๆ

 

ราวกับว่าได้ถูกเตือนให้รู้ว่า “นี่แหละ คือสิ่งที่ตัวเอกควรจะเป็น”

มันทำให้เกิดความรู้สึกขุ่นมัวในใจ

 

ฉันยังคงไม่เห็นด้วย

กลับกัน—ฉันยิ่งไม่อยากเป็นตัวเอกเลยด้วยซ้ำ

 

เพราะถ้าต้องเป็นตัวเอกแล้วล่ะก็…

ก็จะมีแต่ภาพของความลำบากและความยากลำบากหลังจากเข้าสู่รูทนั้นลอยขึ้นมาในหัว

 

แล้วจู่ ๆ ฉันก็นึกขึ้นมาได้ว่า—

ทั้งฮิเมโนะ ทั้งวาคานะ ฉันก็ “ช่วยเหลือ” พวกเธอมาแล้วเหมือนกัน แต่กลับไม่นึกถึงเลยแม้แต่น้อย

นั่นหมายความว่า ฉันไม่เคยรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องลำบากเลยใช่ไหม?

 

ก็เป็นการช่วยเหลือเหมือนกัน แต่กลับแตกต่างกันอย่างชัดเจน

 

แล้วความแตกต่างนั้นคืออะไรล่ะ?

ทำไมถึงได้กลัวแต่เรื่องที่จะเกิดขึ้นในอนาคตกัน?

 

คำถามในหัวมีแต่จะเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ แล้วมันก็เริ่มกลายเป็นความเครียด

 

“เอาเถอะ”

ฉันหันกลับไปมองยุย ที่ยังคงไม่หยุดวิ่งอยู่

 

ทั้งที่ดูเหนื่อยแทบหมดแรงแล้ว แต่ก็ยังคงพยายามวิ่งต่อไป

 

เมื่อเห็นเธอเป็นแบบนั้น ฉันก็รู้สึกแน่ใจว่า—

การที่ฉันอยากจะให้กำลังใจเธอแบบนี้ มันไม่ใช่เรื่องผิดแน่นอน.