ตอนที่ 5

 

วันนี้เป็นวันแรกของการเปิดเรียน และเป็นวันเรียนแค่ช่วงเช้าเท่านั้น

 

ใครที่หาเพื่อนได้แล้วก็พากันไปกินข้าวที่โรงอาหาร ส่วนคนที่ยังหาเพื่อนไม่ได้ก็กลับหอพักไปพร้อมกับน้ำตาบนหมอน

 

แล้วฉันล่ะเหรอ? ก็ตอนนี้โดนยูยบังคับลากขึ้นไปกินข้าวกลางวันบนดาดฟ้าอยู่นี่ไง

 

“มื้อกลางวันวันนี้น่าตื่นเต้นจังเลยนะ~”

 

“อะ…อืม ใช่เนอะ…”

 

“ฉันทำไข่ม้วนรสหวานเค็มที่ริคุชอบมาด้วยนะ~ ฟุฟุ คิดแล้วก็คิดถึงจัง ตอนนั้นฉันยังเคอะเขินอยู่เลยที่ต้องถามว่า ‘อะ เอ่อ นายชอบกินอะไรกันแน่น่ะ?’ เวลาจะทำข้าวกล่องให้นาย~”

 

“ฮะ ฮะฮะ…จริงด้วยเนอะ~”

 

ฉันฝืนยิ้มออกมา ขณะที่เหงื่อเย็น ๆ ไหลลงขมับ

 

ไข่ม้วนรสหวานเค็มนั้น เป็นของโปรดของมินาโตะ ริคุ ตั้งแต่วันที่เขาเพิ่งเดินทางมาถึงญี่ปุ่นครั้งแรก มันเป็นอาหารที่ทำให้เขารู้สึกประทับใจมาก… แน่นอนว่าฉันเองก็ชอบเหมือนกัน แต่ตอนนี้กลับไม่รู้สึกอยากกินเลยแม้แต่นิดเดียว

 

มันก็ไม่แปลกหรอก—นอกจากจะไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเธอแล้ว ฉันยังรู้สึกกระอักกระอ่วนอีกด้วย

 

สำหรับยุย นี่คงเป็นความทรงจำดี ๆ แต่สำหรับฉัน มันกลับมีแค่ความรู้สึกเย็นชา คนผิดหวังที่คิดว่า ‘ยังไงยัยนี่ก็ต้องทำข้าวกล่องมาให้แน่ ๆ’ เท่านั้นเอง… อา… รู้สึกผิดจนเจ็บหน้าอก

 

“หืม? เป็นอะไรไปเหรอ?”

 

ดูเหมือนฉันจะแสดงออกทางสีหน้าโดยไม่รู้ตัว พอขึ้นมาถึงดาดฟ้า ยุยก็โน้มตัวลงมาส่องหน้าฉันด้วยความเป็นห่วง

 

“ปะ…เปล่าหรอก ไม่มีอะไร ไปกันเถอะ ดาดฟ้าไง”

 

ฉันรีบตามขึ้นมาแล้วเปิดประตูดาดฟ้าออก

 

“ว้าว…”

 

ท้องฟ้าสีฟ้าสดใสที่กว้างสุดสายตาแผ่ขยายอยู่ตรงหน้า

 

พอได้ออกมายืนบนดาดฟ้า สายลมเย็น ๆ ที่พัดผ่านผิวกายก็ทำให้รู้สึกสดชื่นอย่างบอกไม่ถูก แสงแดดอ่อน ๆ ของฤดูใบไม้ผลิก็อบอุ่นกำลังดี จนอยากจะหลับไปเลย

 

กลีบดอกซากุระที่ปลิวขึ้นมาลอยหมุนผ่านหน้าฉันไป ฉันเดินไปจนถึงขอบดาดฟ้าแล้วก้มลงมอง ก็เห็นซากุระที่บานสะพรั่งอยู่ทั่วโรงเรียน มันงดงามจนต้องหยุดมอง

 

ฉันอ้าปากค้างโดยไม่รู้ตัว และก็ปิดปากไม่ลงด้วย จึงต้องยกมือขึ้นมาปิดแทน—หรืออาจจะเป็นเพราะรู้สึกว่า คำว่า “สวยจัง” มันดูตื้นเขินเกินไปสำหรับภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า

 

ลองเงยหน้าขึ้นมองไปอีกนิด ก็เห็นตัวเมืองที่แน่นขนัดอยู่ไกลลิบ ๆ โรงเรียนนี้ตั้งอยู่บนภูเขา และดาดฟ้าที่พวกเราอยู่ตอนนี้ก็ถือว่าสูงที่สุดในละแวกนี้

 

ทำไมภาพวิวธรรมดา ๆ พอมองจากที่สูงถึงได้กลายเป็นภาพที่สวยงามขนาดนี้นะ? คำถามนี้วนอยู่ในหัวขณะที่ฉันเผลอถอนหายใจออกมา

 

“เป็นอะไรไปน่ะ ริคุ?”

 

“อา… แค่คิดว่าทิวทัศน์มันสวยดีน่ะ”

 

“ทั้งที่เคยมาดาดฟ้าตั้งหลายครั้งแล้วแท้ ๆ ริคุนี่น่ารักจังเลย~”

 

ยุยหัวเราะคิกคัก เสียงหัวเราะใสราวกับระฆังของเธอดังกลมกลืนกับบรรยากาศบนดาดฟ้า

 

ภาพของเธอในตอนนี้ ช่างเหมือนกับฉากหนึ่งจากหนัง

อนิเมะวัยรุ่นที่ตัดภาพออกมาจากจินตนาการ — ถ้าคนที่ไม่เคยมีช่วงวัยรุ่นที่ดีได้มาเห็นล่ะก็ คงจะรู้สึกอึดอัดใจไปอีกหลายวันแน่ ๆ

 

หัวใจฉันเต้นแรงขึ้น เร็วขึ้น

 

ใช่—แค่คิดดูก็รู้แล้ว เธอคือหนึ่งในตัวละครนางเอกจากโลกเกมที่ตอนนี้มีตัวตนอยู่จริง เป็นเด็กสาวที่เต็มเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ ความคิดที่ว่าจะไม่ตกหลุมรักเธอ มันช่างไร้เหตุผลสิ้นดี

 

“เอาล่ะ มากินข้าวกันเถอะ~”

 

ยุยนั่งลงบนม้านั่งบนดาดฟ้า แล้วยื่นมือมาเรียกให้ฉันไปนั่งข้าง ๆ ฉันเดินไปนั่งอย่างเกร็ง ๆ กลิ่นหอมหวานของดอกซากุระลอยมากระทบจมูกจนหัวใจเต้นรัวกว่าเดิมอีก

 

“วันนี้มีพิธีปฐมนิเทศด้วย ริคุไม่รู้สึกตื่นเต้นเหรอ?”

 

“ก็ไม่เท่าไหร่นะ ก็มันรอบที่สองแล้วนี่นา”

 

“แหม่~ ฉันล่ะตื่นเต้นสุด ๆ เลย แบบนี้มันไม่แฟร์เลยน้า~”

 

บทสนทนาเบา ๆ ไร้สาระลอยไปตามสายลม

 

แค่ได้พูด ได้ยินเสียงกัน ก็เหมือนมีอากาศสดชื่น หอมหวานคล้ายแอปเปิ้ลลอยเวียนอยู่รอบตัว

 

บรรยากาศที่โล่งโปร่งบนดาดฟ้าคงทำให้รู้สึกแบบนี้สินะ ฉันอารมณ์ดีขึ้นโดยไม่รู้ตัว แล้วก็เผลอเอนไหล่ไปพิงยุยที่ขยับเข้ามาชิด

 

ร่างเล็กบางของเธออุ่นนุ่มจนทำให้รู้สึกสบาย หัวใจก็พลันรู้สึกว่า ถ้าอยู่แบบนี้นาน ๆ อาจจะละลายหายไปเลยก็ได้

 

ตอนนั้นเอง ยุยก็ยื่นไข่ม้วนที่คีบอยู่ในตะเกียบมาตรงหน้าฉัน

 

“อ้าา~”

 

ฉันอ้าปากรับโดยไม่คิดอะไรมาก รสเค็มแทบไม่มีเลย มีแค่ความหวานละมุนเหมือนสายไหมเท่านั้น

 

ยุยยิ้มเขิน ๆ แล้วหัวเราะเบา ๆ ฉันรู้สึกได้ว่าไหล่ของเธอที่สัมผัสอยู่กับฉันร้อนขึ้นเล็กน้อย แม้แต่ลมที่พัดผ่านก็ยังรู้สึกเหมือนมันหวานขึ้นด้วย

 

…ใช่แล้ว เธอคือคนจริง ๆ เป็นเด็กสาวที่น่าหลงใหลในโลกแห่งความเป็นจริง

 

ทั้งที่เคยกลัวมาตลอด แต่วิถีชีวิตหวาน ๆ แบบนี้… บางทีมันก็อาจจะดีเหมือนกัน

 

ตอนที่กำลังคิดแบบนั้น ประตูดาดฟ้าก็เปิดออก

 

**

 

“…กำลังทำอะไรกันน่ะ ริคุคุง?”

 

คนที่ออกมาก็คือวาคานะ—เด็กสาวที่ดูเหมือนจะเหมาะกับการโอบกอดดอกทานตะวันกลางแดดมากกว่าใคร แต่ตอนนี้เธอกลับยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับรอยยิ้มเยือกเย็นจับใจ

 

“แล้วยุย… เธอกำลังทำอะไรอยู่เหรอ?”

 

สัมผัสที่ไหล่กลายเป็นความเย็นยะเยือก ฉันรีบถอยออกห่างแทบไม่ทัน

 

“หา? แล้ววาคานะล่ะ มาทำอะไรตรงนี้?”

 

เสียงของยุยเปลี่ยนเป็นเย็นเฉียบ

 

ฉันคิดในใจ…

 

…อา ฉันเข้าใจผิดไปหมดแล้ว มันไม่ดีเลยซักนิด ไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวอีกแล้ว

 

แล้ว… จะทำไงกับสถานการณ์ตอนนี้ดีล่ะ?

 

“ริคุ?”

 

“ริคุคุง?”

 

…

 

ดาดฟ้าในช่วงต้นเดือนเมษายนนี่… หนาวกว่าที่คิดแฮะ