ตอนที่ 49

 

“ริคุคุง… รูปสติกเกอร์นี่มันหมายความว่ายังไงเหรอ?”

 

“อ่า เอ่อ… จริง ๆ แล้ว เมื่อวานผมไปเดตกับแม่ของฮิเมโนะมาน่ะ…”

 

“หา? บ้าไปแล้ว วันก่อนยังเหมือนวันแห่งความรักวัยรุ่นอยู่แท้ ๆ วันถัดมากลับไปเดตกับผู้หญิงคนอื่นเนี่ยนะ? ไม่แปลกไปหน่อยเหรอ?”

 

“…ขอโทษ”

 

“ความรักวัยรุ่นงั้นเหรอ? นอกจากทำให้วาคานะตกหลุมรัก ยังกล้าทำอะไรแบบนี้อีกเหรอ?”

 

“อะไรล่ะ ฮิเมโนะ? ก็เธอเองก็เคยได้รับความช่วยเหลือจากริคุคุงเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?”

 

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ! ฉันทนไม่ได้หรอก ถ้าเขาจะมอบความรู้สึกให้คนอื่นนอกจากฉัน!”

 

“ก็จริงของเธอนะ”

 

ฮิเมโนะถอนหายใจเบา ๆ

 

“เรื่องมันเกิดขึ้นไปแล้วก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ เรื่องคุณแม่ฉันจะไม่พูดถึงก็แล้วกัน ส่วนเรื่องวาคานะ—ฉันก็เคยได้รับความช่วยเหลือจากริคุเหมือนกัน งั้นคราวนี้ฉันจะไม่ถือสาอะไร… แต่จำไว้ให้ดีนะ ครั้งหน้า จะไม่มีการให้อภัยแบบนี้อีก”

 

…แบบนี้แปลว่าผมรอดแล้วใช่ไหม?

 

“ขอบคุณนะ ฮิเมโนะ”

 

“ริคุ นายนี่เข้าใจผิดอยู่รึเปล่า? ที่ฉันบอกว่า ‘ไม่เอาผิดคราวนี้’ ไม่ได้แปลว่าจะยกโทษให้นะ ถ้านายทำอะไรแบบนี้อีกล่ะก็ ฉันจะคิดบัญชีรวบยอดทั้งสองครั้งพร้อมกันเลย”

 

“เอ๊ะ…”

 

“หืม ถ้าเรื่องมันเป็นแบบนี้ ฉันก็จะขอร่วมด้วยแล้วกัน เพราะฉันก็เคยได้รับความช่วยเหลือจากริคุเหมือนกัน จนกว่านายจะเลือกใครสักคนให้แน่ชัด—ซึ่งแน่นอนว่าต้องเป็นฉัน—นายห้ามทำอะไรแบบนี้อีกเด็ดขาดเลยนะ”

 

ดูเหมือนทั้งสองคนจะยอมให้อภัยผมแล้ว…โล่งใจจริง ๆ อย่างน้อยก็ไม่เหมือนกับยุย…

 

ทันใดนั้น สีหน้าผมก็ซีดเผือด

 

…ยุยคือปัญหาใหญ่ที่สุด

 

วาคานะกับฮิเมโนะให้อภัย เพราะทั้งคู่เคยได้รับความช่วยเหลือจากผม

 

แต่ยุยไม่ใช่แบบนั้น

 

กับฮิเมโนะยังโดนจูบเหมือนถูกดูดวิญญาณไปหมด แล้วถ้าเป็นยุยขึ้นมา… จะเกิดอะไรขึ้น?

 

ไม่ได้นะ ห้ามให้เธอรู้เด็ดขาด

 

“ริคุ? เป็นอะไรหรือเปล่า? หน้านายดูซีด ๆ นะ?”

 

“อ๊ะ เอ่อ…แค่รู้ตัวว่าถ้าทำอีกครั้งจะไม่รอดแน่ ก็เลยตกใจนิดหน่อย ฮะ ๆ”

 

“งั้นก็ดีแล้วล่ะ” แล้วผมก็ได้รับการปล่อยตัวจากทั้งสองคน

 

***

 

หลังจากเข้าห้องเรียนมา ผมก็รู้สึกกระวนกระวายตลอด

 

ห้ามเผลอเด็ดขาด

 

บางที ยุยอาจจะรู้เรื่องแล้วก็ได้

 

แค่คิดก็อยากจะกรีดร้องออกมา

 

ถ้าเธอรู้ล่ะก็ ผมต้องโดนแน่ ๆ… ไม่ใช่แค่ในความหมายเดียวด้วย

 

จะหนีดีไหม?

 

ทางหนีก็มีแค่หน้าต่างกับประตูเท่านั้น

 

แต่ต่อให้หนีไป ยังไงก็ไม่มีอะไรดีรออยู่ ทางเดียวคือต้องเผชิญหน้า

 

ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากเก็บเรื่องนี้ไว้ให้มิด

 

เพราะฉะนั้น ถ้ายุยเข้ามา ก็ต้องแกล้งทำตัวให้เป็นปกติ

 

แล้วเวลาผ่านไปพักใหญ่…กระทั่งใกล้ถึงเวลาเริ่มเรียน ยุยก็เดินเข้ามาในห้อง

 

“อรุณสวัสดิ์นะ ริคุ”

 

…ดูเหมือนเธอจะยังเหมือนเดิม

 

เธอไม่รู้เรื่องนี้? หรือว่ารู้แล้ว แต่แกล้งทำตัวปกติเพื่อไม่ให้ผมสงสัย?

 

ที่มาช้ากว่าปกติ…อาจเป็นเพราะไปเตรียมตัวอะไรมาก็ได้…

 

“เอ๋? ริคุ นายเป็นอะไรหรือเปล่า?”

 

“อ-อื้ม สวัสดีตอนเช้า”

 

ต้องแกล้งทำตัวเป็นปกติไว้ก่อน… สมมุติว่าเธอยังไม่รู้ แล้วค่อยหาโอกาสกันไป

 

“อ้อ จริงสิ ริคุ ฉันมีเรื่องอยากจะบอกนาย”

 

…อะไรล่ะเนี่ย? จะประกาศโทษประหารเหรอ? หรือแค่ตัดสินโทษระดับกลาง?

 

“ฉันไปตรวจดีเอ็นเอมาแล้วนะ”

 

…เฮ้อ โล่งใจไปที

 

ไม่ใช่เรื่องวาคานะ…เดี๋ยว เดี๋ยวสิ!?

 

ดีเอ็นเอ!?