ตอนที่ 46

 

“รู้สึกแน่นท้องแล้วสิ…”

“เพราะกินเยอะไงล่ะครับ”

“ก็ช่วยไม่ได้นี่นา! ก็มีของให้อยากกินตั้งเยอะแยะขนาดนั้น!”

“แต่ก็ยังกินเยอะเกินไปอยู่ดี”

“เงียบไปเลย! ตอนทอดเองก็สนุกเหมือนกันนะ!”

 

เสียงเถียงกันจอแจของเราสองคนทำให้สายตาคนรอบข้างมองมาด้วยความเอ็นดู

เหมือนกำลังมองคู่รักมัธยมปลายคู่หนึ่งอยู่เลย

 

“ว่าแต่…ต่อไปจะไปไหนอีกเหรอ? มีแผนอะไรไว้รึเปล่า?”

“คาดหวังอยู่เหรอครับ?”

“มะ…ไม่ใช่ซะหน่อย! ไม่ใช่ว่าฉันสนุกหรืออะไรหรอกนะ!”

“แต่ดูตื่นเต้นอยู่นะ”

“เธอนี่มัน…พูดมากจริงๆ!”

“ครับๆ”

 

…แต่จะไปไหนต่อล่ะทีนี้ ไม่มีแผนอะไรเลย

 

ห้างใหญ่ที่เรามาในวันนี้ มีทั้งร้านเสื้อผ้า ของใช้ ของตกแต่งบ้าน เครื่องประดับ ไปจนถึงโซนความบันเทิงอย่างเกมเซ็นเตอร์ โรงหนัง และโซนร้านอาหาร ถือเป็นห้างที่ครบครันและใหญ่โตพอสมควร

 

มีตัวเลือกเยอะเกินไปจนตัดสินใจไม่ถูกเลยแฮะ…

 

“อะร๊า〜 ไม่มีแผนเลยเหรอ〜? ดูท่าความเป็นลูกผู้ชายจะต่ำเตี้ยซะจริง น่าสมเพช”

 

ฉันเลยเอานิ้วจิ้มสีข้างเธอไปทีหนึ่งด้วยความหมั่นไส้

 

“ฮิ๊น! หยุดนะ!”

“ควรเริ่มเรียนรู้ได้แล้วนะครับ?”

“ก็ถ้าไม่แหย่เธอล่ะก็ ฉันจะอยู่ไม่ได้น่ะสิ! ฮ๊า!?”

 

พอดูใบหน้าขึ้นสีของฮิเมกะ ฉันก็ปิ๊งไอเดียขึ้นมาได้

 

“ไปดูหนังกันเถอะครับ ไปโรงหนัง”

“หนังเหรอ?”

“ใช่ครับ เคยดูมั้ยครับ?”

“อย่ามาดูถูกกันนะ! ฉันน่ะอยู่ฝ่ายผู้สนับสนุนต่างหาก ก่อนจะฉายจริงฉันก็ได้ดูแล้วล่ะ! อิจฉามั้ยล่ะ?”

“ก็แอบอิจฉานิดหน่อย”

“หึ ถ้าอยากเป็นแบบฉันล่ะก็ ไปฝึกฝนให้คู่ควรกับตำแหน่งทายาทของยูกิชิโระซะสิ พอได้เป็นหัวหน้าตระกูลเมื่อไหร่ ก็จะมีสิทธิ์นั้นเหมือนกัน”

“งั้นไม่เป็นดีกว่าครับ”

“อย่ามาทำเป็นถ่อมตัว ฉันจะฝึกเธอเอง จะได้เป็นหัวหน้าตระกูลที่สมบูรณ์แบบ”

 

แล้วเธอก็พูดต่อ

 

“ว่าแต่ หนังน่ะ ไปถึงแล้วดูได้เลยเหรอ?”

“ก็เลือกเรื่องที่รอบใกล้สุดเอาสิครับ”

“ถ้าไม่สนุกล่ะ?”

“ก็ถือเป็นประสบการณ์อย่างหนึ่งไงครับ…ว่าแต่ รอรอบอนิเมะเด็กผู้หญิงที่ฮิเมกะน่าจะชอบก็ได้นะครับ?”

“นี่เธอคิดว่าฉันอายุเท่าไหร่กันยะ!!”

 

ฉันโดนเตะก้นเข้าให้ ก็เลยตบก้นฮิเมกะคืนไปเบาๆ

 

“อ๊าง♡”

 

“เอ๊ะ ขอโทษครับ!”

 

พอเสียงครางหลุดออกมา ฉันก็รีบขอโทษทันที

 

“มะ…ไม่ใช่นะ! เรื่องเมื่อกี้ไม่ใช่แบบนั้น!”

“อ่อ…เข้าใจแล้วครับ งั้นไปดูหนังกันเถอะ”

“ก็ได้ ไปก็ไป”

 

ต่างฝ่ายต่างทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วเราก็เดินไปยังโรงหนัง

 

ระหว่างทางที่มีโปสเตอร์แปะเรียงรายไปตลอดทางเดิน ฉันมองขึ้นจอมอนิเตอร์ที่แสดงเวลาฉายหนัง

 

เรื่องที่รอบใกล้สุดคือ คฤหาสน์คำสาป

 

ฉันลองเปิดมือถือเช็กรีวิวดู…แนวหนังคือ สยองขวัญเข้มข้น

แถมนักแสดงก็เป็นสายการแสดงจริงจังอีก…ดูท่าจะน่ากลัวเอาเรื่องเลยทีเดียว

 

“รอบที่ใกล้ที่สุดคือ ‘ท่านขอรับ! ได้เวลาไต่สวนแล้วขอรับ!!’ สินะ ฟังดูเหมือนหนังตลกไร้สาระ แต่ก็เอาล่ะ ซื้อตั๋วกันเถอะ”

“เรื่องนั้นรอบฉายอีกหนึ่งชั่วโมงครับ”

“อ้าว งั้นเหรอ? ถ้างั้น…เลือกเรื่องนี้แล้วกัน ‘ไทม์คร็อก คริมินัล’ แนวแอ็กชัน-ระทึกขวัญ CG ก็ดูแสนจะปลอม แต่ก็น่าจะดูสนุกอยู่บ้างล่ะนะ”

“นั่นก็อีกสองชั่วโมงครับ”

“เข้าใจแล้วๆ ยอมก็ได้ ยอมก็ได้…งั้นดูเรื่องนี้ก็แล้วกัน ‘ชื่อของเธอคือประตูสู่ฟ้าฝน’ หนังวัยรุ่นอะไรนั่นน่ะ…สำหรับฉันที่ไม่มีชีวิตนักเรียนสดใสอะไรพวกนั้น ไม่อยากดูหรอกนะ…แต่ก็เอาเถอะ ถือเป็นประสบการณ์”

“งั้นดู คฤหาสน์คำสาป กันเถอะครับ”

“ไม่มีทาง!!!”

 

ฮิเมกะแยกเขี้ยวคำรามออกมา

 

“ทำไมฉันต้องมาดูหนังสยองขวัญด้วย!”

“กลัวเหรอครับ?”

“มะ…ไม่ใช่! แค่แอบอาบน้ำคนเดียวไม่ได้นิดหน่อยเท่านั้นเอง!”

“รู้ไหมครับ ตอนกำลังสระผม แล้วหลับตาอยู่…ข้างหลังอาจจะ…”

“หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

 

ดูเหมือนเธอจะกลัวจริงๆ จังๆ ซะด้วย

 

ช่วยไม่ได้แฮะ

 

เรื่องผีไม่ว่าจะอายุเท่าไหร่ก็ยังน่ากลัวอยู่ดี

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับฮิเมกะที่ไม่เคยกลัวสิ่งไร้เหตุผลแบบนั้น ยิ่งทำให้มันกลายเป็นของต้องห้ามระดับสูงเลยล่ะ

 

“งั้น ไปกันเลยครับ”

“ทำไมล่ะ!?”

“ก็คนที่ไม่กลัวอะไรบนโลกนี้มันน่าหมั่นไส้นี่ครับ?”

“ไม่รู้ล่ะ…กรี๊ด!?”

 

ฉันจับแขนฮิเมกะไว้ แล้วลากเธอไป

 

“ขอสองที่นั่ง ผู้ใหญ่นะครับ”

“คู๊วว〜〜〜”

 

พนักงานก็พูดกับฮิเมกะที่หน้าแดงจัดว่า

 

“คุณลูกค้าคะ ใช้ส่วนลดนักเรียนมัธยมปลายได้นะคะ จะใช้มั้ยเอ่ย?”

“เห็นมั้ยครับ ฮิเมกะ”

“หาาา!? ฉันน่ะ…”

 

ฮิเมกะก้มลงมองตัวเอง แล้วก็เงยหน้าขึ้นมามองฉันตาแดงๆ

 

“คุณลูกค้า ตกลงจะ…?”

“～～～っ!”

 

พอเธอทำเสียงเหมือนจะร้องไห้ ฉันก็รู้สึกได้ปลดปล่อยด้านมืดพอแล้ว

เลยยอมจบไว้แค่นั้น

 

“ขอโทษครับ ลืมเอาบัตรนักเรียนมา งั้นเอาตั๋วผู้ใหญ่สองใบครับ”

“รับทราบค่ะ”

 

หลังจากจ่ายเงิน รับตั๋ว แล้วเดินออกมาจากแถว

 

“เธอๆๆๆ! ฉันไม่มีวันยกโทษให้แน่! ไม่มีวัน!!”

“ครับๆ”

“ฉันจะไล่ล่าแกไปถึงขุมนรกเลยคอยดู!”

“รอบใกล้จะเริ่มแล้ว ซื้อป๊อปคอร์นกับน้ำแล้วเข้าโรงกันเถอะครับ”

“เดี๋ยวสิ! ฉันยังบ่นไม่เสร็จเลย!”

 

ฮิเมกะยังคงพร่ำบ่นไม่หยุดจนกระทั่งเข้าไปในโรงหนัง

แต่พอเข้าไป เธอก็แค่ทำหน้าบูดบึ้งแล้วเงียบลง

 

และพอหนังเริ่มฉาย

เธอก็เริ่มตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า

แล้วเงียบสนิทไปเลย…