ตอนที่ 3

 

ในห้องเรียนที่เพิ่งเปิดเทอมใหม่ได้ไม่นาน เต็มไปด้วยเสียงจอแจ คึกคักกันทั่วห้อง

ฉันนั่งพิงแก้มกับฝ่ามืออยู่ที่โต๊ะของตัวเอง ปล่อยให้ความคิดล่องลอย

 

ฉันจำเหตุการณ์หลังจากที่ถูกยูกิชิโระ ฮิเมโนะจีบสำเร็จได้

ดูจากท่าทางที่เธอดีใจขนาดนั้น คงไม่ใช่เพราะแค่ “เล่นเกม” แบบฉันหรอก

เธอคง “ผ่านประสบการณ์นั้น” จริง ๆ มาแล้ว

 

ฮิเมโนะดูจะชอบฉันก็จริง

แต่ฉันเองก็ไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกันกับเธอเลย

 

ถึงแม้ว่าในจอเกมจะคลั่งไคล้ยังไง แต่ถ้าถามว่าในโลกจริงจะรู้สึกแบบเดียวกันได้มั้ย ก็คงต้องบอกว่า “ไม่”

ฉันก็แค่เล่นเกมนั้นไปตามเนื้อเรื่องเท่านั้นเอง

ต่อให้รู้ว่าในอนาคตจะได้มีความรักกันก็ตาม แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะมีความรู้สึกแบบเดียวกับฮิเมโนะที่ “มีความรักนั้นมาแล้ว” ได้หรอก

 

เพราะอย่างนั้น ฉันจึงไม่สามารถตอบรับความรู้สึกของเธอได้

 

ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าจะตอบรับความรู้สึกของฮิเมโนะให้ได้จริง ๆ ก็หมายความว่าฉันต้องเข้าสู่ “รูทของฮิเมโนะ”

 

ในรูทฮิเมโนะมีอุปสรรคมากมายรออยู่ โดยเฉพาะพล็อตที่เกี่ยวข้องกับการแย่งชิงตำแหน่งทายาทของตระกูลยูกิชิโระ

แล้วฉันจะถูกหมายหัวถึงขั้นถูกลอบสังหารเลยทีเดียว

เพื่อปกป้องฮิเมโนะ ฉันจะต้องเอาตัวเองไปรับกระสุนแทนเธอ

 

แน่นอนว่าฉันมีความรู้เกี่ยวกับเนื้อเรื่องนั้น บางทีอาจจะหลีกเลี่ยงมันได้

แต่ในเมื่อฝ่ายนั้นถึงกับส่งนักฆ่ามา ถ้าเลี่ยงพล็อตเดิมไป ก็อาจจะถูกจัดการด้วยวิธีอื่นอยู่ดี

พูดง่าย ๆ ก็คือ… ถ้าเนื้อเรื่องไม่เป็นไปตามเกม ฉันอาจตายก็ได้

 

ไม่มีความรักแถมยังเสี่ยงตาย แล้วฉันจะไปฮิเมโนะรูททำไมกัน?

 

ทั้งหมดทั้งมวลก็แค่อยากบอกว่า —

ฉันไม่อยากยุ่งกับฮิเมโนะ เพื่อจะได้ไม่ต้องกลายเป็นตัวเอกในเกมจีบสาว

แต่พอมาคิดดู ก็รู้สึกว่ามันเป็นคำพูดที่ไม่รับผิดชอบเหมือนกัน เพราะสุดท้ายก็เป็นฉันที่ “จีบเธอ” สำเร็จในเกมนั้น

 

แต่-แต่! ยังไงก็ตาม! ฉันจะไม่เข้าไปยุ่งกับเหล่านางเอกอีก!

ก็คนที่เล่นเกมน่ะไม่ใช่ “ฉันตอนนี้” นี่! เป็นตัวฉันที่เล่นในตอนนั้นต่างหากที่ผิด!

 

…หรือว่านั่นก็คือ “ฉัน” อยู่ดีนะ…?

 

เดี๋ยวนะ “เหล่านางเอก”…?

 

ความทรงจำของนางเอกคนอื่นล่ะ? พวกเธอยังจำเรื่องราวได้เหมือนฮิเมโนะรึเปล่า?

 

ฉันเหลือบมองไปที่เก้าอี้ข้าง ๆ

ยังว่างอยู่

ตรงนั้นมีกำหนดให้นางเอกอีกคนมานั่ง — ลูกครึ่งสาวผมเงินตาสีฟ้า เป็นสาวสไตล์เกลที่มีคุณสมบัติครบเครื่องเกินไปด้วยซ้ำ

 

อีเวนต์พบกันครั้งแรกของเราสองคนคือ…

 

“ได้นั่งข้างกันสินะ ฝากตัวด้วยล่ะ”

“หา? อย่ามาคุยกับฉันเลย ยี้”

“เย็นชาจังนะ”

“ก็แน่นอนอยู่แล้ว ที่นี่น่ะ ทุกคนเป็นศัตรูกันทั้งนั้นแหละ เพราะต้องแข่งกันแย่งตำแหน่งพ่อบ้านกับเมด จะให้เป็นมิตรง่าย ๆ ได้ไงล่ะ?”

“แต่ก็ดูพูดเก่งดีนะ”

“—อึ่ก!? ว-วุ่นวายน่า! ไอบ้า!!”

 

…ถ้าจำไม่ผิดก็ประมาณนี้แหละ

 

ตอนที่ฉันกำลังนึกถึงเรื่องนั้นอยู่ รู้สึกเหมือนมีใครบางคนเดินผ่านด้านหลัง

แล้วเด็กคนนั้นก็มานั่งลงที่เก้าอี้ข้าง ๆ

 

ผมเงินเปล่งประกาย ตาคู่สีมารินบลูที่ใสจนเหมือนทะเล

ผิวขาวซีดราวกับกระจก มีสีชมพูจาง ๆ แต้มบนริมฝีปากที่ได้รูป

รูปร่างผอมเพรียวเหมือนนางแบบ แขนขายาวเรียว สะท้อนภาพลักษณ์ของคนที่เป็นเหมือนไอดอลนิตยสาร

 

เธอคือ คิระ ยุย — หนึ่งในนางเอก

 

…หรือว่าเธอจะมีความทรงจำด้วย?

 

ฉันแอบลอบมองอย่างใจหายใจคว่ำเพื่อสังเกตท่าที

 

—เอ๊ะ? ไม่เห็นจะมีปฏิกิริยาอะไรเลย

 

หรือว่า… หรือว่า…

 

ไม่มีความทรงจำ!!!

 

แอบดีใจจนแทบจะกระโดดโลดเต้นในใจทันที —

แต่พอฉันดีใจได้แค่เสี้ยววินาที แก้มของยุยก็แดงขึ้นมา

 

“อือ อย่ามองขนาดนั้นสิ จะเขินตายอยู่แล้ว…”

 

“…หา?”

 

“ถูกมองขนาดนั้น มันทำให้ฉันอยากดูแลเลย…ก็แหม… ไหน ๆ ก็ย้อนกลับมาเช้าวันปฐมนิเทศแล้ว ฉันตั้งใจว่าจะรีเซ็ตความสัมพันธ์ใหม่ แล้วหยุดเป็นฝ่ายที่ตามใจริคุแล้วแท้ ๆ…”

 

คิระ ยุย — ถ้าเข้าไปรูทของเธอและจบแบบสมหวัง

เธอจะเปลี่ยนจากเกลสาวขี้วีนเป็นคนรักที่ทุ่มเทให้เต็มที่

 

งั้นก็แปลว่า…

 

“ยุย…เธอมีความทรงจำอยู่เหรอ?”

 

“แสดงว่าริคุก็…เหรอ? งั้นเหรอ ดีจัง… คราวนี้ฉันจะได้ทุ่มเทให้ในฐานะแฟนตั้งแต่เริ่มเลยล่ะ…”

 

“เมื่อกี้ยังบอกอยู่เลยว่า จะเลิกทุ่มเทไง?”

 

“ก-ก็เพราะแบบนั้นแหละ! ฉันจะไม่ดูแลริคุอีกแล้ว! ฉันก็อยากเป็นฝ่ายถูกดูแลบ้าง! …เอ่อว่าแต่ริคุ เอาข้าวกลางวันมารึเปล่า?”

 

“เปล่านะ”

 

“งั้นฉันทำข้าวกล่องมาให้ริคุแล้ว มากินด้วยกันเถอะ?”

 

โดนยุยรุกใส่ขนาดนี้ ฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะหลีกเลี่ยงไม่ให้เข้าไปยุ่งกับเธอได้ยังไง

อย่างน้อยก็แน่ใจได้อย่างหนึ่งว่า —

“ยุยไม่มีทางจะเลิกเป็นฝ่ายตามใจได้แน่ ๆ”