ตอนที่ 27

 

“ฉันกับท่านแม่… ไม่เคยเข้าใจกันเลย ท่านแม่ไม่อยากให้ฉันเป็นผู้นำตระกูลยูกิชิโระ เลยอยากจะตามใจฉัน แต่กลับตามใจไม่ได้ ส่วนฉันก็อยากให้ท่านแม่ยอมรับและเอ็นดูฉัน… อยากให้ท่านแม่รักฉัน———”

 

ฮิเมโนะเล่าเรื่องทั้งหมดด้วยแววตาเป็นประกายราวกับหญิงสาวที่กำลังพูดถึงเจ้าชายในฝัน ส่วนยุยก็นั่งฟังเงียบๆ ด้วยดวงตาที่เยือกเย็นเหมือนความมืดสนิท

 

“เพราะแบบนั้น ริคุก็เลยช่วยประสานรอยร้าวระหว่างฉันกับท่านแม่ให้ วิธีการของเขาน่าทึ่งมาก เหมือนเจ้าชายไม่มีผิด หล่อสุดๆ เลยล่ะ”

 

ว่าแล้วฮิเมโนะก็กอดแขนฉันแน่น แล้วเอาแก้มมาถูไปมา

 

“ฉันโดนริคุตกอีกครั้งแล้วล่ะ ตอนนี้ก็เลยรักกันหวานแหววแบบสุดๆ ไปเลย”

 

“…ริคุ ดูท่าจะสนุกมากเลยสินะ?”

 

ยุยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ ที่ฟังแล้วขนลุกซู่จากข้างใน

 

แย่แล้ว… สถานการณ์นี้อันตรายจริงๆ

 

ขมับกระตุกยิกๆ รู้เลยว่าอีกนิดเดียวเธอจะระเบิดอารมณ์ใส่

 

ถ้าเข้าข้างฮิเมโนะตอนนี้ มีหวังชีวิตฉันไม่รอดแน่

 

“แล้วอะไรนะ? รักกันหวานแหวว?”

 

“เปล่าหรอก ไม่ได้เป็นแบบนั้น”

 

“อุ๊ย~ เขินเหรอริคุ? ก็ริคุอุตส่าห์ช่วยคืนดีกับท่านแม่ทั้งที ใครเขาจะทำอะไรแบบนั้นให้ถ้าไม่ได้รักกันจริงล่ะ?”

 

“ก็คนเราไม่จำเป็นต้องรักกันถึงจะช่วยกันได้นี่…”

 

“หา? หมายความว่าไง? ว่าจริงๆ แล้วไม่ได้รัก แต่แกล้งทำให้ฉันเข้าใจผิดงั้นเหรอ?”

 

“ฉันไม่ได้ตั้งใจทำให้เข้าใจผิดนะ…”

 

“แต่รู้ไหมว่าสิ่งที่ริคุทำคือทำให้ความหวังของฉันเป็นจริง แล้วแบบนี้ฉันจะไม่รักริคุได้ยังไงล่ะ? ใครๆ ก็ดูออกไม่ใช่เหรอ?”

 

“…ขอโทษ”

 

สีหน้าของฮิเมโนะกลายเป็นเรียบเฉย ขณะเดียวกันยุยก็เริ่มยิ้มบางๆ อย่างโล่งอก

 

“ดีจัง… แสดงว่าริคุไม่ได้ นอกใจยังรักฉันคนเดียวอยู่ ฟุฟุ ก็แน่ล่ะเนอะ ถ้าไม่รักกันจริง ใครจะมายอมให้ ‘อ้าม’ หรือหนุนตักล่ะ?”

 

“แต่ยุยเองก็…”

 

ฉันเผลอพูดออกไปเพราะกลัวฮิเมโนะ แต่พอพูดแบบนั้น สีหน้ายุยก็หายวับไปทันที

 

“ริคุ… อย่าบอกนะ ว่าเธอก็ไม่ได้รักฉัน แล้วก็ทำให้ฉันเข้าใจผิดไปเองน่ะ?”

 

“ริคุ… คิดยังไงเหรอ? เธอไม่คิดบ้างเหรอว่าการให้ ‘อ้าม’ หรือหนุนตักกับคนที่ไม่ได้รักมันแย่แค่ไหน?”

 

ก็ใช่น่ะสิ… ถึงจะถูกบังคับ ถึงจะกลัวแค่ไหน… แต่ยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องที่ควรทำ

 

พูดไปก็เท่านั้น เพราะที่สองคนนี้พูด มันก็ถูกหมด

 

แกล้งให้คนอื่นหลงทั้งที่ไม่ได้รัก มันใจร้ายจริงๆ ต่อให้ถูกบังคับหรือหวาดกลัว ถ้าไม่ได้รู้สึกแบบนั้นก็ไม่ควรทำแบบนั้นจริงๆ

 

ใช่… พอมาคิดดูดีๆ แล้ว ฉันผิดจริงๆ ที่ทำอะไรแบบนั้น

 

ฉันต้องพูดให้ชัดเจนอีกครั้ง ว่าฉันไม่ได้รู้สึกรักใครเลย และไม่อยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก

 

“ขอโทษนะทุกคน ฉันคิดดูแล้ว ฉันไม่ได้รู้สึกชอบใครเลยในเชิงความรัก สิ่งที่เคยทำลงไป ฉันก็ขอโทษจริงๆ ต่อจากนี้ฉันจะเว้นระยะห่าง และไม่ทำอะไรที่ทำให้เข้าใจผิดอีก”

 

พอพูดจบ ก็สัมผัสได้ถึงแรงกดดันมหาศาลจนตัวแข็งทื่อ

 

“…ริคุ รู้ไหมว่าฉันยังพยายามอดทนอยู่นะ?”

 

“อะ, อดทนอะไรเหรอ?”

 

“ฉันก็เข้าใจนะ ว่าความรู้สึกของฉันที่มีต่อริคุมันรุนแรงกว่า ริคุที่มีต่อฉัน ฉันเข้าใจดีเลยล่ะ”

 

“อะ, งั้นเหรอ… ขอบใจนะ ที่เข้าใจ”

 

“ฉันอยากให้ริครักฉันเท่าที่ฉันรักริคุ แต่ความรู้สึกมันบังคับกันไม่ได้ ฉันก็เลยคิดว่าจะพยายามต่อไป จนกว่าริคุจะหันมารักฉันอีกครั้ง”

 

“อ-อืม…”

 

“แต่ถ้าเธอจะตัดโอกาสฉันไม่ให้ทำแบบนั้นล่ะก็ ฉันจะไม่ทนแล้วนะ ฉันจะไม่สนความรู้สึกของริคุอีกแล้ว ฉันจะทำตามที่ใจต้องการ”

 

“แต่ว่า…ยุยเองก็บอกว่า การทำแบบนั้นกับคนที่ไม่ได้รักมันไม่ดีนี่…”

 

“ใช่ มันไม่ดีเลยล่ะ แต่การหนีจากความรู้สึกมันแย่ยิ่งกว่า”

 

“ถ้าฉันหนีล่ะ?”

 

“ก็จะทำตามที่ฉันบอกไง”

 

“ที่ว่า ‘ทำตามใจตัวเอง’ น่ะ หมายความว่ายังไง?”

 

“ก็หมายถึง… ฉันจะ จัดการ ให้สิ้นซาก”

 

ดวงตาสีฟ้าของยุยกลายเป็นแววตานักล่าที่จ้องเหยื่อเต็มๆ ฉันรู้สึกเหมือนกบที่โดนงูจ้อง หรือกวางที่เจอสิงโต

 

อยากหนีเดี๋ยวนั้น แต่ฮิเมโนะยังเกาะแขนฉันอยู่เลยหนีไม่ได้

 

“ฮิเมโนะ! ฮิเมโนะ! ปล่อยฉันเถอะ!”

 

“ริคุ ฉันก็เห็นด้วยกับยุยนะ ถึงริคุจะไม่ได้รักฉันเท่าฉันรักริคุ นั่นยังพอทนได้… ถึงจะคิดว่าควรจับกดริคุซะเลยก็ตาม แต่ยังไงฉันก็ยังมีโอกาสทำให้ริคุตกหลุมรักได้อีก ก็เลยไม่เป็นไร”

 

…แต่แล้วเธอก็เริ่มออกแรงบีบแขนฉันแน่นขึ้น

 

“แต่พอตกหลุมรักแล้ว ริคุกลับบอกว่า ‘ไม่ได้ชอบ’ แล้วก็คิดจะหนี แบบนั้นมันไม่ใช่นะ”

 

“ม-ไม่แฟร์เลยนี่นา ฉันไม่ได้ตั้งใจให้หลงสักหน่อย…”

 

“อ้อ? จะพูดว่า ‘เธอหลงฉันไปเอง’ งั้นเหรอ? ถ้าพูดแบบนั้น ก็แปลว่าเธอยอมให้ฉันทำอะไรก็ได้แล้วใช่ไหม?”

 

นิ้วเรียวของฮิเมโนะค่อยๆ เลื่อนไปแตะซิปกางเกงฉัน

 

ไม่ได้แล้ว! ถ้ายังปล่อยไว้แบบนี้ฉันโดนเล่นแน่! ไม่ก็โดนฆ่า!

 

“ขะ ขอโทษครับ! ผมแค่พูดเล่น! ผมผิดเอง! โปรดยกโทษให้ผมด้วยครับ!”

 

ในที่สุดทั้งสองคนก็ใจเย็นลง พอดีกับที่เสียงระฆังดังขึ้น

 

ฮิเมโนะถอนตัวออกอย่างเสียดาย แล้วพูดว่า

 

“ริคุ เพราะงั้น อย่าหนีนะ?”

 

“อ-อืม…”

 

“แล้วก็ไม่มีเวลาอธิบายเยอะ แต่นี่สำคัญนะ ห้ามทำให้คนอื่นตกหลุมรักอีกเด็ดขาด เข้าใจไหม?”

 

“คะ-ครับ…”

 

“งั้นล่ะนะ ริคุ”

 

ฉันมองตามฮิเมโนะที่เดินออกจากดาดฟ้าไป แล้วคิดจะลุกขึ้นบ้าง แต่ยุยกลับกดไหล่ฉันลงให้นั่งเหมือนเดิม

 

“จะไปไหนเหรอ ริคุ?”

 

“เอ๋? ก็ต้องกลับไปที่ห้องเรียนน่ะสิ…”

 

“เรื่องที่ไปทำให้ฮิเมโนะตกหลุมรัก ฉันยังไม่ให้อภัยนะ?”

 

“แต่ว่า…เธอก็รู้ใช่ไหม ว่าฉันไม่ได้ตั้งใจให้เธอหลง”

 

“อืม เพราะงั้นฉันถึงจะยกโทษให้แค่นี้แหละ”

 

พูดจบ เธอก็นั่งคร่อมบนตักฉัน แล้วจับหัวฉันไว้แน่น ก่อนจะโน้มหน้าลงมา สอดลิ้นเข้ามาในปาก

 

ลิ้นของเธอตวัดวนภายในปากฉันจนหายใจไม่ออก แล้วจึงถอนออกในที่สุด

 

เธอเลียคราบน้ำลายที่ไหลลงมาคาง แล้วพูดเสียงหวานว่า

 

“รอบหน้าริคุต้องจับคู่กับวาคานะใช่ไหม? ถ้าเธอทำอะไรแบบที่ทำกับฮิเมโนะอีก… ฉันจะไม่ให้อภัยจริงๆ ด้วยนะ”

 

—ครับ!