ตอนที่ 20

 

เช้าตรู่ห้าโมงในครัว มีภาพของฮิเมโนะที่กำลังคนครีมในชามอยู่

 

“ภาพของวัยรุ่นที่พยายามเนี่ย ชวนให้ซาบซึ้งจริงๆ เลยนะ”

 

มาสเตอร์พยักหน้าอย่างเข้าอกเข้าใจ ส่วนฉันก็โค้งหัวขอโทษอย่างสุภาพ

 

“ขอโทษครับที่ขออะไรเอาแต่ใจแบบนี้ อยากให้สอนทำคัสซาต้าน่ะครับ”

 

“ไม่เป็นไรๆ! รีบจัดของจนสั่งของมาเกินเองแหละ วัตถุดิบเหลือเฟือเลย!”

 

แล้วมาสเตอร์ก็เสริมว่า

 

“เพื่อให้แม่ได้ทานฝีมือลูกเนี่ย เป็นเรื่องที่ฟังแล้วยิ่งอยากช่วยเลยนะ เมื่อวานก็ดึก วันนี้ก็เช้าแท้ๆ ยังมาขยันแบบนี้ ถ้าผู้ใหญ่ไม่ช่วยก็คงแย่แล้วล่ะ”

 

คำพูดแสนอบอุ่นทำให้ฉันโค้งหัวให้อีกครั้งโดยไม่รู้ตัว

 

“แล้วแม่ของฮิเมโนะจังจะมาถึงเมื่อไหร่เหรอ?”

 

“พอถามแล้วก็ได้คำว่า ‘ไม่รู้ค่ะ’ มาครับ”

 

“งั้นเหรอ อื้ม แต่จะมาวันนี้เลยก็ไม่มีปัญหาหรอก ฮิเมโนะจังเก่งนะ ทั้งเข้าใจเร็ว ทั้งมือไว ดูแล้วน่าจะผ่านประสบการณ์อะไรมาเยอะพอสมควร คนที่รู้ว่าต้องทำยังไงถึงจะจัดการสิ่งต่างๆ ได้ดีน่ะ”

 

“แสดงว่า ผลลัพธ์คงจะออกมาน่าพอใจใช่ไหมครับ?”

 

“อื้ม รับรองเลยว่าจะแนะนำให้ได้อย่างมั่นใจเลย”

 

“ดีจัง แบบนี้ก็คงทำให้คุณแม่ของตระกูลยูกิชิโระที่รู้จักอาหารดีๆ พอใจได้แน่นอนครับ”

 

“หะ? อะ อ๋อ ใช่ๆ ถ้าได้เสิร์ฟของอร่อยให้คนของตระกูลยูกิชิโระกินได้ล่ะก็… เอาของไม่ดีไปเสิร์ฟไม่ได้เด็ดขาด… ฮิเมโนะจางงงงงง! ครีมน่ะนะ!”

 

มาสเตอร์ที่อยู่ๆ ก็แตกตื่น รีบเข้าไปช่วยสอนฮิเมโนะต่อทันที

 

ฉันเองก็เลยว่าง และเดินออกจากครัวมาเริ่มทำความสะอาดแทน

 

ระหว่างถูพื้น ฉันก็ย้อนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวาน

 

＊＊＊

 

“ให้แม่ได้เห็นว่าฮิเมโนะโตขึ้นแล้วเถอะ”

 

“หะ? ริคุ?”

 

“คือ… ฉันแค่อยากคุยต่ออีกนิด จะได้ไหม?”

 

ฮิเมโนะไม่ได้พูดอะไร แต่หลังจากนั้นก็พยักหน้าเบาๆ แล้วสั่งให้คนขับรถมารับอีกที ส่วนฉันเอง พอดีกับที่รถจากโรงเรียนมารับ เลยขอปฏิเสธและให้เขากลับไปก่อน

 

พอเราเหลือกันแค่สองคน ก็เดินเข้าร้าน

 

“ยินดีต้อนรับค่า— อ๊ะ? ยังไม่กลับเหรอคะ?”

 

“ครับ วันนี้มาฐานะลูกค้าน่ะ ขอใช้ที่นั่งด้านในได้ไหมครับ?”

 

“แน่นอน! เอากาแฟสองแก้วดีไหม?”

 

พอเราตอบตกลง ถ้วยกาแฟสองใบก็ถูกนำมาเสิร์ฟทันที

 

“เชิญตามสบายเลยนะคะ~”

 

พอมาสเตอร์เข้าไปข้างใน ความเงียบก็ปกคลุมร้าน เหลือแค่ไอน้ำจากกาแฟที่ค่อยๆ ลอยขึ้นมา

 

เกิดความเงียบขรึมขึ้นระหว่างเรา ก่อนที่ฮิเมโนะจะเอ่ยขึ้นอย่างระวัง

 

“เอ่อ… ริคุ? เรื่องที่บอกว่าอยากให้แม่เห็นว่าฉันโตขึ้นแล้ว… หมายความว่าไงเหรอ?”

 

“ก็ตรงตัวเลยน่ะ อยากให้แม่เห็นว่านี่แหละคือฮิเมโนะที่โตขึ้นแล้ว”

 

“แต่… ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าฉันกลัวแม้แต่จะสบตากับแม่ตอนนี้…”

 

ฮิเมโนะที่ดูไม่มั่นใจ ฉันจึงพยักหน้าอย่างหนักแน่น

 

“ใช่ ได้ยินแล้ว แต่จะหนีไปตลอดเลยเหรอ?”

 

“นั่นมัน…”

 

ฮิเมโนะดูเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็เงียบไป เพราะเธอเองก็คงยังไม่แน่ใจ ว่าจะกล้าเผชิญหน้าในวันหนึ่งจริงไหม

 

“ไม่ต้องพูดอะไรยืดยาว ฉันขอถามแค่อย่างเดียว—ฮิเมโนะอยากเป็นแบบไหน?”

 

เธอเข้าใจสิ่งที่ฉันหมายถึงทันที และตอบอย่างไม่ลังเล

 

“แน่นอนว่าฉันอยากสนิทกับแม่… ถ้ามีโอกาสได้สัมผัสกันแบบแม่ลูก ฉันก็อดฝันถึงมันไม่ได้เลย”

 

แต่ฮิเมโนะก็พูดต่อ

 

“แต่ว่า… การได้อะไรบางอย่างมา ก็ต้องเสียบางอย่างไป ฉันรู้ดี ถ้าฉันอยากสืบทอดตระกูล ฉันก็ต้องตัดความสัมพันธ์กับแม่ทิ้ง นั่นเป็นสิ่งที่เข้าใจอยู่แล้ว”

 

รอยยิ้มของฮิเมโนะดูอ่อนแรงและเศร้าหมอง ไฟในใจฉันยิ่งลุกโชน

 

“การจะได้อะไรมาต้องแลกกับการสูญเสียอะไรบางอย่าง—นั่นก็ใช่ แต่… นั่นมันตอนที่ไม่มีฉันอยู่ด้วยเท่านั้น”

 

ฉันมองตาเธออย่างแน่วแน่ไม่ให้หลุดไปไหน

 

“ขอถามอีกครั้ง ฮิเมโนะอยากเป็นแบบไหน?”

 

ความเงียบเข้าปกคลุม แต่ในที่สุดเสียงสั่นเครือของเธอก็ทำลายมัน

 

“……ถึงแม้จะไม่ได้รับความรัก แต่ฉันก็พยายามแล้ว”

 

เหมือนกับว่าคำพูดถูกกลั่นออกมาจากใจลึกๆ พร้อมกับกัดฟันพูด

 

“ฉันอยากให้แม่ชมฉัน! อยากให้บอกว่าฉันเก่งแล้ว! อยากให้ลูบหัวฉัน บอกว่าเก่งมาก! อยากให้กอดฉันเหมือนเด็กๆ!”

 

แล้วฮิเมโนะก็พูดต่อ

 

“แต่มันทรมานมาก ที่สิ่งเหล่านั้นไม่มีวันเป็นจริง! มันเจ็บที่สุดเลย ที่ผลจากความพยายามของฉันไม่เพียงแค่ไม่ถูกยอมรับ แต่กลับทำให้แม่เจ็บปวดอีกต่างหาก!”

 

ฉันใช้นิ้วแตะน้ำตาที่ไหลจากดวงตาของเธอ

 

“ขอบคุณนะ ฮิเมโนะ… ที่พูดออกมา”

 

ฉันยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยนก่อนจะพูดต่อ

 

“ปล่อยให้ฉันจัดการเรื่องของฮิเมโนะกับคุณแม่ให้เอง”

 

“แต่… ทำได้ยังไงกัน…”

 

“ไม่ต้องห่วง ฉันมีแผน จริงอยู่ที่พูดแบบนี้ แต่คนที่ต้องลงมือหลักๆ ก็คือฮิเมโนะนั่นแหละ ตกลงไหม?”

 

ฮิเมโนะพยักหน้าเบาๆ

 

เมื่อได้คำตอบ ทุกอย่างก็เริ่มขึ้น ฉันจึงบอกแผนต่อไป

 

“ขอบคุณนะ ถ้าอย่างนั้น ขั้นตอนแรก—ฮิเมโนะต้องหัดทำคัสซาต้าให้อร่อยให้ได้ก่อน”

 

“เข้าใจแล้ว แต่ทำไมต้องเป็นคัสซาต้าล่ะ?”

 

“ก็อยากให้เห็นว่าฮิเมโนะเติบโตขนาดนี้แล้ว ไม่ใช่แค่ทำงานในร้าน แต่ยังทำขนมอร่อยๆ ได้ด้วย อยากให้แม่ได้เห็นว่าลูกสาวทำอะไรได้บ้าง”

 

แน่นอน วัตถุประสงค์ที่แท้จริงไม่ใช่แค่นั้น แต่ฉันไม่ได้พูด เพราะอยากให้ฮิเมโนะทุ่มสุดตัวกับการทำขนม

 

“เข้าใจแล้วล่ะ ฉันเองก็อยากให้แม่ได้ชิมของที่ฉันทำ และอยากให้แม่บอกว่า ‘อร่อย’ ด้วยเหมือนกัน”

 

เธอคงเดาได้ว่าฉันมีจุดประสงค์อื่น แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ

 

“งั้นก็ไปขอให้มาสเตอร์ช่วยสอนเถอะ เรื่องอื่นจะค่อยๆ บอกทีหลัง”

 

＊＊＊

 

ขณะที่กำลังทำความสะอาดพร้อมคิดเรื่องเมื่อวานอยู่นั้น แสงแดดสดใสก็สาดเข้ามาในร้าน

 

พอดูเวลาที่นาฬิกา ก็ใกล้จะเจ็ดโมงแล้ว คงได้เวลาเปิดร้านพอดี

 

“ริคุ”

 

เมื่อหันไปตามเสียง ฮิเมโนะก็มาพร้อมกับจานในมือ

 

สีหน้าของเธอเผยความเหนื่อยล้าออกมาอย่างชัดเจน เพราะเธอแทบไม่ได้พักเลยตั้งแต่เมื่อวาน

 

“คัสซาต้าเสร็จแล้ว ช่วยชิมให้หน่อยได้ไหม?”

 

“อืม เข้าใจแล้ว”

 

ฉันนั่งลงที่เก้าอี้ใกล้ๆ แล้วลองชิมคัสซาต้าที่ฮิเมโนะทำ

 

“ว่าไงบ้าง?”

 

“…อร่อยมากเลย”

 

เทียบกับที่กินเมื่อวานแล้ว นี่มันไม่ใช่แค่คำชมเพื่อให้กำลังใจ มันอร่อยจริง ทั้งรูปลักษณ์และรสชาติ ระดับที่สามารถวางขายในร้านหรูได้เลย

 

“ดีจัง หวังว่าคุณแม่จะชอบด้วยนะ”

 

“อื้ม ฉันว่าต้องชอบแน่ๆ”

 

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ฮิเมโนะก็ยิ้มอย่างดีใจสุดหัวใจ

 

“เมื่อกี้ก็ถามไปแล้วล่ะ แต่ว่า… คุณแม่จะมาหรือเปล่านะ?”

 

“ไม่รู้เลย…”

 

“งั้นก็ได้แต่ภาวนาให้เธอมานะ”

 

“ใช่… ภาวนาไว้ก่อนละกัน”

 

ตอนนั้นเอง มาสเตอร์ก็เรียกพวกเรามาจากด้านใน

 

“ริคุคุง ฮิเมโนะจัง ได้เวลาเปิดร้านแล้วจ้า~”

 

ฉันลุกขึ้นพร้อมกับถือจานที่กินหมดแล้วไว้

 

“งั้น มาเริ่มทำงานกันเถอะ”

 

“อื้ม มาทำให้เต็มที่กันเถอะ”

 

และแล้ว การทำงานพิเศษในวันเสาร์ก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง!