ตอนที่ 15

 

วันพฤหัสบดี วันที่สองของการทำรายงาน

 

วันนี้มีลูกค้าเข้าออกในร้านกาแฟมากกว่าวันก่อน และฮิเมโนะก็ทำงานอย่างตั้งใจ

 

ในรูทเนื้อเรื่องหลัก เธอเป็นเด็กสาวที่ทำอะไรไม่เอาไหนเลยแท้ๆ แต่ตอนนี้…

 

“ขอทราบรายการที่สั่งด้วยค่ะ?”

 

“เอ่อ…เอาเบลนด์ครับ”

 

“รับทราบค่ะ! มาสเตอร์ เบลนด์หนึ่งที่ค่ะ!”

 

เธอรับออเดอร์อย่างคล่องแคล่ว

 

“คิดเงินนะคะ ทั้งหมด 520 เยนค่ะ ขอบคุณมากค่ะ!”

 

ยิ้มหวานน่ารัก

 

“สุดสัปดาห์นี้ เราจะมีเมนูขนมใหม่ชื่อว่าคาซซาต้านะคะ! อร่อยมากเลย ถ้ามีโอกาสแวะมาอีกนะคะ!”

 

เธอทำได้แม้กระทั่งโปรโมทสินค้าอย่างเป็นธรรมชาติ

 

มันให้ความรู้สึกเหมือนกำลังดูใครบางคนโกงอะไรบางอย่างยังไงไม่รู้… แต่ความจริงเธอพัฒนาขึ้นด้วยความพยายามของตัวเองล้วนๆ แบบนี้เรียกว่าพัฒนาการที่แท้จริง ไม่ใช่การโกงแน่นอน

 

หลังจากทำงานไปได้สักพัก พอลูกค้าในร้านหายหมด มาสเตอร์ก็พูดขึ้นมาด้วยสีหน้าร่าเริง

 

“เฮ้อ~ ขอบใจมากนะ! แถมได้ค่าจ้างจากทางโรงเรียนอีก แถมยังมีเด็กฝึกงานน่ารักๆ แบบนี้มาช่วยทำงานอีก โชคดีชะมัดเลยเรา!”

 

“น่ารักอะไรคะ หนูแค่ทำสิ่งที่ควรทำเท่านั้นเองค่ะ”

 

ก็จริงอย่างที่เธอว่าแหละ… แต่ฟังจากปากเธอแล้วมันชวนให้อยากแซวสักคำจริงๆ

 

“ไม่หรอก ไม่ใช่เรื่องธรรมดาเลย! สองคนนี้ช่วยงานได้เยอะจริงๆ งั้นพักก่อนดีมั้ย เดี๋ยวชงกาแฟให้ดื่มกัน”

 

“ว้าว ฟังดูดีเลยค่ะ งั้นขอด้วยนะคะ แล้วริคุล่ะ?”

 

“เอ่อ อ่า…งั้นผมก็ขอด้วยคนนะครับ”

 

“แน่นอนเลย งั้นไปรอที่หลังร้านนะ” มาสเตอร์พูดพลางเดินไปทางครัว

 

ฉันกับฮิเมโนะพยักหน้ารับ แล้วเดินไปยังหลังร้าน ก่อนจะดึงเก้าอี้ออกจากใต้โต๊ะแล้วนั่งลง

 

“ดูเหมือนจะทำงานได้ดีเลยนะ”

 

เธอเปิดหัวเรื่องขึ้นมา ฉันจึงตอบกลับไปด้วยโทนเสียงเดียวกัน

 

“ใช่ ดูเหมือนจะราบรื่นดีนะ”

 

“อุฟุฟุ…เทียบกับตัวฉันคนก่อนแล้ว แบบนี้มันแทบไม่น่าเชื่อเลยล่ะ”

 

ฮิเมโนะพูดพร้อมเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

 

“เป็นอะไรไป?”

 

“หืม? อ๋อ…แค่คิดนิดหน่อยน่ะ ว่ามันโอเคดีแล้วเหรอ”

 

“หมายความว่ายังไง?”

 

“ก็…ฉันรู้อยู่แล้วว่าถ้าทำแบบนี้มันจะได้ผล เลยลองทำเหมือนเดิมกับเมื่อก่อน แต่ก็ยังอดคิดไม่ได้ว่ามันดีแล้วเหรอนะ?”

 

ฉันเอียงคอเล็กน้อยพลางนึกในใจว่า มีอะไรไม่ดีตรงไหนกัน? พอเห็นแบบนั้น ฮิเมโนะก็หัวเราะเบาๆ

 

“ก็แม่น่ะสิ แม่ของฉันน่ะ ไม่ต้องการให้ฉันพยายามเลยนี่นา”

 

“อ๋อ…”

 

พอเธอพูดแบบนั้น ฉันก็ระลึกถึงเนื้อเรื่องในรูทของฮิเมโนะ

 

ในเกม ฮิเมโนะถูกแม่ของเธอ—ผู้เป็นหัวหน้าตระกูลยูคิชิโระในปัจจุบัน—ปฏิบัติอย่างเย็นชา ไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ไหน หรือทำอะไรเก่งแค่ไหน ก็ถูกตัดสินว่า “ไม่มีพรสวรรค์ หยุดเถอะ”

 

เพราะแบบนั้น ฮิเมโนะจึงเชื่อว่า “ที่แม่เย็นชาก็เพราะฉันไม่คู่ควรจะเป็นทายาทของตระกูลยูคิชิโระ” เธอจึงพยายามอย่างหนักในการทำรายงานของโรงเรียน เพื่อให้ได้รับการยอมรับจากแม่…เพื่อให้แม่รัก…เพื่อให้แม่ชมเธอสักครั้ง

 

แต่สุดท้ายแล้ว ความจริงที่เปิดเผยออกมาก็คือ แม่ของเธอรักฮิเมโนะมาก…มากเสียจนไม่อยากให้ลูกสาวต้องไปอยู่ในโลกอันโหดร้ายของหัวหน้าตระกูล จึงทำเป็นไม่ยอมรับเธอ เพื่อไม่ให้เธอยอมรับชะตากรรมนี้

 

ถึงจะดูเป็นพล็อตซ้ำๆ แต่เรื่องนั้นช่างมันเถอะ…ยังไงก็ตาม เหตุผลที่แม่ของฮิเมโนะไม่อยากให้เธอได้ผลการเรียนดีหรือเข้าใกล้ตำแหน่งหัวหน้าตระกูล ก็คงมีแค่นั้น

 

“ถ้าอย่างนั้น…จะเลิกทำมั้ย?”

 

“ไม่หรอก ฉันไม่เลิกหรอก จะให้แพ้วาคานะหรือยุยก็ไม่ยอมเหมือนกัน”

 

“งั้นเหรอ”

 

“อืม…แค่คิดอะไรนิดหน่อยน่ะ อุฟุฟ…ริคุนี่ ใจดีจริงๆ นะ—จูกี้♡”

 

ฮิเมโนะพูดพร้อมกับเผยรอยยิ้มอ่อนหวานราวกับดอกตูมที่เพิ่งเบ่งบาน

 

รอยยิ้มนั้นสวยมากจนทำให้ฉันแทบลืมหายใจ

 

“ฉันชอบริคุ ชอบมากๆ เลย หยุดชอบไม่ได้เลยล่ะ”

 

คำว่า “ชอบ” ทุกคำของเธอมีน้ำหนักจนทำให้ใจฉันสั่นไหว

 

แล้วดวงตาคู่งามของเธอก็จับจ้องมาที่ฉัน

 

เราเผชิญหน้ากัน ท่ามกลางบรรยากาศหวานละมุนเหมือนกลิ่นเมลอนในฤดูใบไม้ผลิ หัวใจก็เริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ

 

“อิอิ ฉันคิดวิธีทำให้ริคุตกหลุมรักมาตั้งเยอะแยะเลย…แต่เอาเข้าจริงก็คิดอะไรไม่ออกเลยสักอย่างเดียว”

 

ฮิเมโนะที่ยิ้มเขินๆ ตอนนี้ช่างดูมีเสน่ห์อ่อนโยนเหมือนหิมะละลายหลังฤดูหนาว

 

“ริคุ…ช่วยลูบหัวฉันหน่อยได้ไหม?”

 

เธอก้มศีรษะลงมาเบาๆ ฉันจึงยื่นมือออกไปลูบ

 

เส้นผมสีดำเงางามราวกับไหมลื่นไหลผ่านนิ้วของฉัน จนอยากจะลูบต่อไม่ให้หยุด

 

ฮิเมโนะขยับตัวเบาๆ เหมือนจั๊กจี้ เธอยิ้มอย่างมีความสุข และท่าทางนั้นก็ทำให้ฉันรู้สึกเอ็นดูจนใจพอง

 

บรรยากาศหวานละมุนชวนให้เคลิ้มตาม หัวใจก็เริ่มล่องลอย

 

ตอนนี้ ถ้าเธอพูดอะไรมา ฉันคงเผลอพยักหน้ารับไปหมดแน่ๆ…

 

พอคิดได้แบบนั้น ฉันก็รีบดึงสติกลับมาแล้วปล่อยมือ

 

อันตรายชะมัด…เกือบจะพ่ายแพ้ต่อพลังความน่ารักของนางเอกเกมจีบสาวอีกแล้ว…

 

“สองคน—กาแฟชงเสร็จแล้ว…เอ๊ะ? อะไรเหรอ!? ขะ…ขอโทษจ้ะ!”

 

มาสเตอร์ที่เดินเข้ามาในจังหวะสุดจะเป๊ะ รีบขอโทษทันทีเมื่อโดนฮิเมโนะมองแรงใส่ด้วยสายตาว่า ‘มาขัดจังหวะอะไรตอนนี้เนี่ย!’