ตอนที่ 11

 

แสงสีขาวลอดผ่านผ้าม่านเข้ามากระทบเปลือกตา ทำให้ผมตื่นขึ้นมา

 

ผมเหยียดตัวอย่างเกียจคร้านขณะยังนอนอยู่บนเตียง แล้วค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้นมาอย่างสบาย ๆ

 

เมื่อมองไปที่นาฬิกาปลุกข้างเตียง ก็เห็นว่าเป็นเวลาเกือบหกโมงครึ่ง ตื่นก่อนนาฬิกาจะปลุกแท้ ๆ แต่กลับรู้สึกว่าช่วงเช้านี้ช่างสั้นนัก

 

อีกแค่ประมาณสองชั่วโมงก็ต้องออกจากหอพักแล้ว

 

หอพักของโรงเรียนซากุระมิยะมีทั้งหอชายและหอหญิง แยกกันอย่างชัดเจน และมีกฎห้ามนักเรียนต่างเพศเข้าไปในพื้นที่ของกันและกันอย่างเด็ดขาด เพราะแบบนั้น หอพักจึงเปรียบเสมือนพื้นที่ปลอดภัยสำหรับผม

 

เมื่อวานก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่มาคิดว่าคงไม่มีอะไรในวันนี้ด้วยก็คงประมาทเกินไป เพราะคำพูดที่เหมือนจะสารภาพรักยังค้างอยู่ในใจ จะมาคิดในแง่ดีคงไม่ง่าย

 

อยากจะอยู่แต่ในห้องไม่ออกไปไหนเลย… แต่ก็ทำไม่ได้อยู่ดี จึงลุกจากเตียงแล้วเริ่มเตรียมตัวไปโรงเรียน

 

หลังจากแปรงฟัน อาบน้ำในห้องน้ำที่มีอยู่ในห้องพักแล้ว ผมก็เดินไปยังโรงอาหารของหอพัก

 

พอใส่รองเท้าแตะออกมาข้างนอก ก็ต้องขดตัวหน่อย ๆ เพราะอากาศยามเช้าที่เย็นยะเยือก จากนั้นก็เดินเข้าโรงอาหารที่อยู่ติดกับหอ

 

ภายในโรงอาหารที่มีทั้งโต๊ะยาวและโต๊ะสำหรับสี่คน ให้ความรู้สึกเหมือนกับร้านบุฟเฟ่ต์ในโรงแรม อาหารเช้าก็เป็นแบบบุฟเฟ่ต์เช่นกัน มีอาหารหลากหลายวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะริมผนัง

 

ผมยกถาดขึ้นมา แล้วเริ่มเลือกอาหารเช้าใส่จาน

 

ที่นี่มันดีจริง ๆ

 

หนึ่งในเหตุผลที่ผมไม่หนีออกจากโรงเรียนเพื่อหลบหน้าเหล่านางเอกทั้งหลาย ก็คือเพราะสภาพแวดล้อมแบบนี้นี่แหละ ตอนถูกชักชวนมาเรียนที่นี่ ผมได้รับทั้งค่าเล่าเรียนฟรี ค่าหอพักฟรี แถมยังมีเงินค่าขนมให้อีกด้วย ใครจะอยากลาออกกันล่ะ

 

ก็แน่นอน… อีกเหตุผลคือถ้ากลับไปที่ “คุก” นั่นอีก ก็คงไม่มีที่ไปแล้ว

 

ผมเพิ่งเริ่มกินข้าวไปได้ไม่นาน ก็มีเสียงหนึ่งทักขึ้น

 

“อรุณสวัสดิ์ ริคุ”

 

ผมเงยหน้าขึ้น ก็เจอยุย

 

ผมสีเงินยาวระยิบระยับเมื่อสะท้อนแสงแดดยามเช้า ผิวขาวซีดดูโปร่งแสง ดวงตาสีฟ้าใสราวกับอัญมณี… ยุยในยามเช้านั้นดูเหมือนนางฟ้าเลยทีเดียว

 

แต่เสื้อผ้าที่ใส่มานั้นดูเป็นแนวก๋ากั่นสุด ๆ — เสื้อกล้ามสีดำแบบแคมิโซลกับเสื้อคลุมพาร์กาที่ใส่หลวม ๆ ไหล่บอบบาง กระดูกไหปลาร้าเรียวงาม รวมถึงเนินอกที่เห็นร่องชัดขนาดพอเหมาะ เรียกว่าให้ความรู้สึกเย้ายวนมากกว่าสวยงามเสียอีก ขาเรียวยาวที่โผล่ออกมาจากกางเกงขาสั้นก็ช่วยเพิ่มความรู้สึกนั้นเข้าไปอีก

 

…ถึงจะเผลอจ้องไปหน่อย แต่ตอนนี้ผมกลับรู้สึกเสียใจที่เผลอวางใจเกินไปมากกว่า

 

ใช่แล้ว โรงอาหารนี้ใช้ร่วมกันทั้งชายหญิง

 

“กินข้าวเช้าด้วยกันได้มั้ย?”

 

ไม่ได้สิ — อยากจะพูดแบบนั้น แต่ยุยก็วางถาดอาหารลงตรงโต๊ะก่อนที่ผมจะทันได้ตอบ

 

ดูจากจานที่มีร่องรอยการกินแล้ว เธอน่าจะเพิ่งกินอยู่ดี ๆ แล้วพอเห็นผมก็เลยย้ายมานั่งโต๊ะเดียวกัน

 

น้ำหนักของความรักนี่มันหนักจนน่ากลัวเลยแฮะ… อยู่ ๆ ก็รู้สึกว่าไม่แน่ใจว่าจะกินอาหารที่ตักมาหมดรึเปล่า

 

ไม่สิ นี่ไม่ใช่เวลามาคิดอะไรแบบสบาย ๆ

 

เพื่อเป้าหมาย “ไม่ยอมตกหลุมรัก” ที่ตั้งไว้เมื่อวาน ผมต้องพยายามหลีกเลี่ยงการมีปฏิสัมพันธ์ให้มากที่สุด ในเมื่อเธอพูดแบบไม่เปิดทางให้มีใครอื่น ผมก็ควรรีบกินแล้วลุกออกจากโต๊ะนี้ทันที

 

“ได้กินข้าวเช้ากับริคุอีกแล้ว ดีใจจังเลย〜”

 

“อืม”

 

ผมเคี้ยวอาหารต่ออย่างเงียบ ๆ

 

“ฮะ ๆ กินด้วยกันกี่ครั้งก็ยังรู้สึกมีความสุขอยู่ดีเลยเนอะ”

 

“อืม”

 

ผมยังคงกินต่อไปเงียบ ๆ

 

“เมื่อก่อนฉันทำกับข้าวให้ริคุกินทุกเช้าด้วยนะ แล้วริคุก็บ่นว่า ‘ทำไมตั้งใจเกินไปเนี่ย’ แต่ฉันก็หยุดไม่ได้ เพราะเห็นริคุกินของอร่อยแล้วมีความสุข มันทำให้ฉันมีความสุขมากเลยนี่นา〜”

 

“อืม”

 

แม้จะฝืน แต่ผมก็กินจนหมดจาน พอลุกขึ้นจะไป ยุยก็พูดขึ้นอีก

 

“อ๊ะ อาหารของริคุหมดแล้วนี่ งั้นเดี๋ยวฉันไปตักมาให้นะ จะจัดจานให้สวย ๆ เลย!”

 

“เอ๊ะ เดี๋ยวก่อน…”

 

“ไม่เป็นไรน่า ฉันเข้าใจอยู่แล้ว”

 

“เข้าใจอะไร?”

 

“ริคุรีบกินให้เสร็จ จะได้ออกจากโรงอาหารพร้อมฉันใช่มั้ยล่ะ? ริคุนี่ ใจดีจังเลย〜!”

 

ผิดแล้ว! อยากจะเถียง แต่ยุยก็ลุกไปก่อน

 

“แหม ริคุนี่ขี้โกงจังเลย ฉันพยายามจะทำให้ริคุตกหลุมรัก แต่กลับโดนริคุทำให้ใจเต้นซะเอง… เอ๊ะ ขอโทษนะ! ริคุคงอยากกินไว ๆ ใช่มั้ย งั้นเดี๋ยวฉันรีบไปตักมาให้!”

 

ผมเอื้อมมือไปทางหลังเธออย่างหมดแรง ก่อนจะปล่อยลงอย่างยอมแพ้

 

คือผมอิ่มแล้วน่ะ…

 

แต่พอยุยกลับมา เธอก็จัดจานมาได้สวยน่ากินมากจนรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย

 

“อยากกินข้าวด้วยกันอีกเยอะ ๆ เลย ถ้าริคุกินหมดอีก ฉันจะไปตักมาให้อีกนะ?”

 

…ไม่ช่วยเลยสักนิด ผมหัวเราะแห้ง ๆ แล้วก็ค่อย ๆ กินต่อไป

 

สงสัยต้องยอมกินข้าวเช้ากับเธอไปแล้วล่ะ

 

ถึงอยากหลบหน้า แต่คงหลบได้ไม่นาน เป้าหมายสำคัญคือ “อย่าโดนตก” ต่างหาก ต้องมีสติอยู่เสมอ

 

“อาหารหอพักนี่อร่อยจริง ๆ เลย แต่ก็แอบหึงนะ”

 

“หึง? หึงอะไรเหรอ?”

 

“หึงที่มีคนอื่นได้ทำของอร่อยให้ริคุกินน่ะ ฉันอยากเป็นคนเดียวที่ทำให้ริคุมีความสุข”

 

“คิดมากไปมั้ง?”

 

“จริง ๆ ฉันยังหึงอากาศเลยนะ ก็อยากเป็นคนเดียวที่ทำให้ริคุมีชีวิตอยู่ หรือไม่ก็…ฆ่าริคุซะเลยก็ได้~”

 

ยุยถอนหายใจเบา ๆ แบบน่ารัก ส่วนผมก็หัวเราะแห้ง ๆ เพราะไม่แน่ใจว่าเธอล้อเล่นหรือเปล่า

 

“อ๊ะ ไส้กรอกนี่ไม่เหมือนทุกครั้งเลย กรอบอร่อยมาก ริคุก็ลองดูสิ… เอ๊ะ นั่นไง~ อ้ามมม~”

 

เธอยื่นไส้กรอกมาแบบน่ารักมาก แต่ผมส่ายหัว

 

“หืม? ทำไมล่ะ~? อ๋อ~ เขินสินะ เขินแหละเนอะ มาอ้ามกันในที่สาธารณะแบบนี้มันก็…”

 

“ก็ใช่ แต่จริง ๆ แล้วมีอีกเหตุผลนึง”

 

“เหตุผลอื่น?”

 

“ไม่ชอบไส้กรอกที่จับด้วยนิ้ว มันดูไม่สะอาด”

 

เธอใช้มือหยิบไส้กรอกน่ะนะ ถึงนิ้วของยุยจะเรียวยาวสวยงามจนทำให้เผลอจินตนาการไปไกล… แต่มันก็ยังไม่ถูกสุขลักษณะอยู่ดี

 

“หมายความว่านิ้วฉันสกปรกเหรอ♡”

 

ยุยยิ้มหวานแบบนางฟ้าจนผมสะดุ้ง รีบส่ายหัวรัว ๆ

 

“ล้อเล่นหรอกน่า~”

 

“รู้อยู่แล้วล่ะน่า〜 ริคุนี่ชอบแกล้งกันจริง ๆ เลย〜”

 

สุดท้าย ผมก็อ้าปากรับไส้กรอกที่เธอยื่นมา ถึงจะไม่ชอบ แต่ก็อดใจไม่ได้เพราะตอนเธอเอนตัวเข้ามา หน้าอกก็มองเห็นชัด แถมกลิ่นหอมหวานจากผมยังโชยมาอีก… รู้สึกเขินจนใจเต้นแปลก ๆ

 

“งั้นคราวนี้ ริคุป้อนฉันบ้างนะ?”

 

บนจานที่เธอตักมาให้ผม มีไส้กรอกอีกอัน

 

คงปฏิเสธไม่ได้แน่ ๆ ผมก็เลยจำใจใช้ส้อมจิ้มแล้วยื่นไปหาเธอ

 

“ไม่เอา ๆ ฉันอยากให้ป้อนด้วยนิ้ว”

 

“เอ๊ะ ไม่เอาหรอก…”

 

“หืม? นี่คิดจะนอกใจเหรอ?”

 

“ป้อนก็ได้ครับ!”

 

สายตาของยุยเปลี่ยนเป็นสีดำในเสี้ยววินาที ผมจึงรีบดึงไส้กรอกออกจากส้อมแล้วยื่นไปหาปากของเธอ

 

เธอมองผมด้วยดวงตาสีฟ้าใสเป็นประกาย ริมฝีปากสีชมพูสวยงามเผยอขึ้นเล็กน้อย เห็นลิ้นสีแดงฉ่ำอยู่ข้างใน… จากนั้นเธอก็ก้มเข้ามาแล้วงับเข้าไปทั้งนิ้วของผม

 

ฟันของเธอสัมผัสปลายนิ้วเบา ๆ ตามด้วยลิ้นที่ตวัดไปรอบ ๆ นิ้ว สัมผัสนุ่มลื่นปนความจั๊กจี้ทำให้ร่างกายผมสั่นไปทั้งตัว แทบจะหลุดเสียงออกมาอยู่แล้ว

 

พอเธอถอนปากออกไป ผมก็รีบดึงมือกลับมาทันที

 

หัวใจเต้นแรงไม่หยุด ขณะจ้องหน้าเธอด้วยดวงตาเบิกกว้าง

 

“จะทำให้ริคุตกหลุมรักให้ได้… แต่แบบนี้อาจจะเกินไปหน่อยแฮะ?”

 

ยุยเคี้ยวไส้กรอกอยู่สักพักก่อนจะกลืนน้ำลาย แล้วพูดออกมาพร้อมใบหน้าแดงเรื่อ

 

“ฮะ ๆ ยังไงก็เขินอยู่ดีแหละ แบบนี้เมื่อไหร่จะชินกันนะ…”

 

ใบหน้าเขินอายของยุยที่แดงระเรื่อเหมือนดอกลิลลี่ ทำเอาผมเผลอจ้องอีกแล้ว… แล้วรีบตั้งสติกลับมา

 

อันตรายมาก… หน้าเขินของสาวสวยมันร้ายเกินไป นี่ผมเกือบเผลอหลงรักเธอไปแล้วนะ ทั้งที่เธอเพิ่งเลียมือผมเมื่อกี้เองแท้ ๆ

 

เริ่มเปิดเกมรุกมาแล้วสินะ… ต้องระวังตัวให้มากกว่านี้แล้วล่ะ

 

“มะ มา กินกันต่อเถอะ!”

 

เมื่อยุยพูดแบบนั้น ผมก็ยอมกลับมากินต่อแต่โดยดี ทว่าความรู้สึกหวานปนขัดเขินแปลก ๆ ก็ยังค้างอยู่ในอากาศ และพอเห็นยุยทำท่าเขิน ๆ อยู่ฝั่งตรงข้าม ก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเข้าไปใหญ่

 

!