ตอนที่ 41

 

เปรี้ยง! เปรี้ยง!

เสียงฟ้าร้องที่คำรามลั่นพร้อมกายประกายสายฟ้าที่ผ่าวาบลงมาหลายครั้ง สายลมที่รุนแรงราวกับพายุพัดจนได้ยินเสียงกระจกลั่นเบาๆ

บ้านพักที่เหมือนกับสั่นไหว ภายในห้องนั่งเล่นที่มืดสนิทไม่ได้เปิดไฟให้ความสว่าง

เพราะว่า…ไฟฟ้าดับนะสิ

ร่างทั้งเจ็ดแห่งชมรมวรรณกรรมและปรัชญากำลังนอนเรียงรายเป็นหน้าตับกลางห้องนั่งเล่น หลังจากที่เล่นน้ำทะเลและทำกิจกรรมต่างๆ จนร่างกายอ่อนล้า

ทุกคนที่กำลังหลับสนิทเพื่อให้ร่างกายได้พักผ่อนได้เต็มที่ เตรียมพร้อมรับมือกับวันพรุ่งนี้ที่จะต้องเก็บของกลับกันแล้ว

แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นเท่าไหร่…เพราะตอนนี้

ยังมีอยู่หนึ่งคนที่กำลังเบิกตากว้าง นอนจ้องมองเพดาน ทั้งที่ร่างกายอยากจะนอนหลับแท้ๆ แต่ไม่รู้ทำไมกลับทรยศเจ้าของซะอย่างงั้น

‘แล้วไหง ฉันตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ได้ละเนี่ย!’

เซรินที่นอนอยู่ตรงห้องนั่งเล่น ทั้งที่ไม่ควรมีปัญหาอะไรแท้ๆ แต่ทั้งสองฝั่งของเขากลับมาสองสาวนอนขนาบข้างอยู่

โนเอลที่นอนอยู่ฝั่งซ้าย และวิเวียนที่นอนอยู่ฝั่งขวา

เสียงลมหายใจของสองสาวที่กำลังนอนหลับอย่างสบายๆ ต่างกับหัวใจของเซรินที่เต้นโครมครามราวกับกลองศึก

ที่จริงไม่ใช่มีแค่สองสาวหรอก เพราะทุกคนในชมรมวรรณกรรมต่างนอนเรียงกันอยู่ตรงห้องนั่งเล่นทั้งหมด

เพราะมันมีเหตุผลยังไงละ

เซรินที่จะหันไปทางไหนก็ลำบาก สองสาวที่นอนแทบจะแนบชิด ทั้งที่เมื่อคืนนอนก็นอนกับโนเอลจนนอนไม่เต็มอิ่มแท้ๆ

วันนี้กลับตกอยู่ในความลำบากมากกว่าเดิม

“คุณเซริน หยุดก่อนได้ไหมคะ”

โนเอลที่หลับอยู่ละเมอออกมาเบาๆ ใบ้หน้าที่แดงเล็กน้อยราวกับตกอยู่ในห้วงความฝันที่หวานชื่น

‘เดี่ยวๆ เธอฝันอะไรอยู่เนี่ยโนเอล!!’

เซรินทำได้แต่เหลือบตามองโนเอลที่นอนหันมาทางเขา จนเห็นใบหน้าชัดเจน

“เซริน…ถ้าไม่หยุดฉันจะเอาจริงแล้วนะ”

คราวนี้เป็นเสียงละเมอจากอีกฝั่ง ท่านประธานสาวที่งึมงำเบาๆ แต่มันกลับได้ยินอย่างชัดเจน

‘พวกเธอ ฝันอะไรกันอยู่เนี่ย!! แล้วฉันไปอยู่ในความฝันได้ยังไง’

ในขณะที่สมาชิกคนอื่นๆ หลับสบายเป็นตาย เซรินกลับตาค้าง ใจเต้นไม่เป็นส่ำ เพราะลำพังแค่นอนใกล้กันก็พอปั่นประสาทแล้ว แต่นี่…

กลิ่นหอมอ่อนๆ จากสองสาวที่โชยเข้าจมูก กับอุณหภูมิร้อนวูบวาบในกาย นอนหลับได้ก็เทพแล้ว

‘ไหวว่าถ้าไม่ได้จับอะไรแล้วนอนไม่หลับ เธอพูดเล่นงั้นเหรอ’

เซรินนึกถึงโนเอลเมื่อคืนก่อนที่ขอนอนจับมือ แต่วันนี้กลับไม่ต้องจับมือเขาก็นอนหลับได้อย่างสน

เซรินที่เริ่มจะสับสนกับโนเอลไม่มากก็น้อย

เซเรน่ากับเอเลน่าที่นอนถัดจากโนเอล และตามด้วยโรมิโอและบอนตะจากฝั่งวิเวียน

ทำไมทุกคน…หลับสนิทได้ง่ายขนาดนี้

เซรินที่ข่มตาหลับแทบไม่ได้ นับแกะก็แล้ว สวดมนต์ก็แล้ว แต่ใจมันไม่สงบสักที

ทุกอย่างมันมีสาเหตุอยู่

และต้นเหตุก็คงไม่พ้นท่านประธานสาวที่ชอบเล่นอะไรแผลงๆ ตลอด

‘เอ๊ะ!! เดี่ยวสิ!’

จู่ๆ เหมือนกับมีอะไรสักอย่างที่กำลังคลืบคลานมาจากทางด้านขวาของเขามาสัมผัสที่หน้าตกชายหนุ่มก่อนจะรัดแน่นเบาๆ

วิเวียนที่ไม่รู้ละเมอหรือเหรอเอื้อมมือมากอดเซรินพร้อมกับร่างกายที่ใกล้ชิดกัน พร้อมกับใบหน้าที่ซุกตรงซอกคอของเซริน

ลมหายใจที่รดต้นคอทำเอาชายหนุ่มขนลุกซู่ ไม่เพียงแค่นั้นขาบางๆ ก็ยกมาเลยบนร่างของชายหนุ่มราวกับเป็นหมอนข้างไปแล้ว

‘หลับอยู่จริงๆ ใช่ไหม หรือแกล้งกลับ!!’

“เซริน…อุ่นจัง”

เสียงพึมพำแผ่วเบาของวิเวียน ทำให้เซรินอยากหายตัวไปจากโลกใบนี้

‘อะไรอุ่น ฝันอะไรกันแน่เนี่ย!’

ร่างกายของเซรินที่ร้อนรุ่มท่ามกลางอากาศเย็นเฉียบจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว

เซรินที่คิดว่าเจอศึกหนักแล้ว กลับรู้สึกทางฝั่งซ้ายที่เคลื่อนไหวเบาๆ

หมับ!!

‘ฝั่งนี้ก็เอาด้วยอีกคนเหรอไง พวกเธอจะนอนกันดีๆ ไม่ได้เลยใช่ไหม!! -//-‘

มือของโนเอลคว้าเข้าที่มือเขาใต้ผ้าห่ม กุมไว้แน่น ราวกับจะไม่ยอมปล่อย

เซรินทำได้เพียงเหลือบมอง แม้จะอยู่ใต้ผ้าห่มก็สัมผัสได้ถึงไออุ่นจากมือของโนเอลที่กุมเขาไว้อยู่

“คุณเซริน…จับตรงนั้นไม่ได้นะคะ”

โนเอลละเมอด้วยเสียงที่สั่นเบาๆ ใบหน้าที่แดงเล็กน้อยพร้อมกับบิดตัวไปมานิดๆ

‘ในฝันของเธอ ฉันเป็นคนแบบไหนเนี่ย!!’

เซรินได้แต่กรีดร้องในใจอย่างทำอะไรไม่ได้ เหมือนกับอยากจะร้องไห้ออกมา อยากจะรู้ว่าตัวเขาในฝันกำลังทำอะไรสองสาวอยู่

ไม่สิ…เขาไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว

ตอนนี้เซรินราวกับถูกพันธนาการจนกระติกแทบไม่ได้ เสียงฝนที่ตกหนัก กับสายฟ้าที่ผ่าลงมาเป็นระยะๆ ไม่ช่วยให้เซรินสงบได้เลย

เมื่อคืนก็นอนหลับไม่สนิท….ดูท่าวันนี้ก็คงเหมือนเดิม

เสียงฝนยังคงกระหน่ำ สายฟ้ายังฟาด แต่ใจของเซรินน่าจะเสียงดังกว่านั้นแล้ว

เขาหลับไม่ได้แน่นอนคืนนี้…จะนับแกะก็นับจนหมดฟาร์มแล้ว จะสวดมนต์ก็นึกบทไม่ออก

พรุ่งนี้จะขอบตาดำก็ไม่แปลก

คาเฟอีนที่ว่าแน่..ก็ยังแพ้คู่หูกับท่านประธานสาวของเขา

เปรี้ยง!!

สายฟ้าที่ผ่าลงมาราวกับจะบอกว่า วันนี้ไม่ต้องนอน

ต้องย้อนกลับไปต้นเหตุของสถานการณ์ในตอนนี้ก่อน ว่ามันเกิดเรื่องแบบนี้ได้ยังไง

 

 

 

 

ช่วงค่ำๆ ก่อนหน้านั้นไม่นาน

เตาย่างบาร์บีคิวที่มีเนื้อย่างเสียบไม้เรียงอย่างแน่นขนัด สมาชิกชมรมวรรณกรรมที่กำลังรวมตัวกันอยู่ตรงระเบียงไม้ของชานบ้านพัก กลิ่นหอมๆ ที่โชยมาแตะจมูกเนื้อที่เกรียมนิดๆ ชวนน่าลิ้มลอง

“เดี่ยวสิเซเรน่า อันนั้นมันของฉันนะอุตส่าตั้งใจย่างแท้ๆ”

เอเลน่าที่โวยวายออกมาเพราะเนื้อย่างที่ฟูมฟักมาอย่างดีกลับถูกน้องสาวฝาแฝดชิงตัดหน้าไปเสียอย่างนั้น เซเรน่าที่หันมามองพร้อมกับเคี้ยวตุ้ยๆ จนแก้มป่อง

“คุณพี่ขา ไม่รู้จักสงครามเนื้อย่างท่ามกลางทะเลเหรอค่ะ ของแบบนี้ใครช้าก็อดเป็นกฏของสงครามที่สืบต่อกันมานับพันปี”

เซเรน่าตอบกลับหน้าตายพลางเล่าประวัติความเป็นมาของสงครามเนื้อย่างที่มันไม่มีจริง แน่นอนว่าความกาวของน้องสาวทำเอาพี่สาวทำสีหน้าเบ้ใส่

“ของแบบนั้นมันมีที่ไหนกันเล่า อีกอย่างเธอกินเยอะไปแล้วนะไม่กลัวอ้วนเหรอไง”

“จิ๊จิ๊ คนเราเกิดมามีชีวิตทั้งที ต้องกินของอร่อยๆให้คุ้มสิคะ”

เอเลน่าที่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายกับนิสัยคนน้อง ก่อนจะนั่งเฝ้าเนื้อย่างชิ้นอื่นๆ ไม่วางตา พอเซเรน่าเห็นเนื้อย่างชิ้นหนึ่งที่กำลังลุกได้ที่สายตานักล่าก็เกิดประกายทันที

ก่อนจะใช้ตะเกียบที่เป็นอาวุธคู่ใจเล็งไปที่เนื้อชิ้นนั้นอย่างรวดเร็ว

เกร้งงง!

เสียงเหมือนอะไรสักอย่างปะทะกัน เอเลน่าที่ใช้ที่คีบปกป้องเนื้อชิ้นนั้นไว้ได้ทัน ราวกับนักดาบสองคนที่กำลังปะทะกันอย่างดุเดือด

ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน สองพี่น้องฝาแฝดก็หาเรื่องเถียงกันได้ตลอดเวลาแม้กระทั่งเรื่องกิน ดูยังไงก็เหมือนการแสดงความรักและความสนิทสนมของสองพี่น้องก็ว่าได้

“เสร็จฉันแหละ!!”

ไม่ใช่เสียงของสองฝาแฝดกลับมีอีกหนึ่งบุคคลที่เข้าร่วมสมรภูมิอีกราย นักรบร่างจ้ำม่ำที่ยื่นตะเกียบเข้ามากลางวงอย่างรวดเร็ว

และเขาทำสำเร็จเสียด้วย

เนื้อที่สองสาวกำลังแย่งกันกลับถูกชิงตัดหน้าไปอย่างง่ายดาย พลางหันหน้าไปมองรุ่นพี่คนหนึ่งที่กำลังหย่อนเนื้อเข้าปากทันที

“พี่บอนตะ อยากจะเข้าสงครามเนื้อย่างด้วยสินะคะ”

เซเรน่าหรี่ตาลงก่อนจะชี้ตะเกียบไปทางบอนตะที่ฉีกยิ้มอย่างวายร้าย เอเลน่าที่ชะงักเพราะเธอพลาดเนื้อย่างไปสองชิ้นแล้ว 

“พวกเธอถอยไปดีกว่า สนามรบนี้ไม่ใช่สถานที่ให้เด็กสาวมาวิ่งเล่นนะ”

“โฮ่ โฮ่ กล้าเดินเข้ามาในขอบเขตเตาย่างของหนูอย่างนั้นเหรอคะ”

เซเรน่าที่ทำเสียงเข้มราวกับกำลังล้อเลียนอะไรสักอย่างที่คุ้นๆ

“หึหึ ถ้าไม่เดินเข้าไปใกล้ๆ ก็ไม่ได้กินเนื้อย่างนะสิ”

บอนตะที่ขยับแว่นก่อนจะก้าวเท้าไปช้าๆ ตอนนี้ที่ข้างหลังทั้งสองคนราวกับมีอะไรสักอย่างโผล่ออกมาพร้อมกับแรงกดดันที่พร้อมเอาจริง

“หึหึ คราวนี้ฉันจะไม่ออมมือแล้วนะคะ ในเมื่อประกาศสงครามกันขนาดนี้ฉันก็คงยอมไม่ได้”

เซเรน่าหัวเราะเบาๆ ก่อนจะใช้มือปิดหน้าครึ่งหนึ่ง ฉีกยิ้มอย่างตัวร้ายเช่นกัน ท่าทางที่กอดอกอย่างขึงขังราวกับว่างานนี้ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ

ส่วนเอเลน่านะเหรอ…เดินหนีไปแล้วแหละ

ไม่อยากมีส่วนร่วมบ้าๆ บอๆ กับสองคน ก่อนจะย้ายตัวเองมาอีกเตาที่เซรินกำลังยืนเฝ้าเนื้ออยู่กำลังพลิกไปมาอย่างสบายๆ

‘อยู่มหาลัยกันแล้วแท้ๆ ยังทำตัวเป็นเด็กอีก’

เอเลน่าอดที่จะทำสายตาเวทนาไม่ได้

หลังจากนี้สงครามเนื้อยางระหว่างรุ่นพี่และรุ่นน้องก็ดำเนินไปอีกสักพัก

เซรินที่มองดูก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ โชคดีที่มีเตาย่างสองเตาไม่อย่างนั้นก็คงอดเข้าร่วมไม่ได้ เซรินที่กำลังย่างเนื้อย่างไม่เร่งรีบพลางมองสงครามเนื้อย่างอย่างสนใจเป็นระยะ

“สุกแล้ว เอเลน่าเอาจานมาสิ”

เซรินเรียกเด็กสาวที่ทำหน้าเซ็งที่ไม่ได้กินเนื้อสักที ก่อนจะทำหน้าสดใสทันที ยกจานมาให้รุ่นพี่ที่แสนอบอุ่นและเอาใจใส่คนรอบข้างเป็นอย่างดี

“ขอบคุณมากค่ะ รุ่นพี่เซริน”

เอเลน่าก้มหัวน้อยๆ ก่อนจะรับเนื้อย่างมาแล้วเดินกลับไปนั่งที่เดิม พลางมองสงครามเนื้อย่างต่อไปอยากรู้เหมือนกันว่าจะจบลงยังไง

โรมิโอที่นั่งเหม่อมองตรงราวไม้ราวกับอยากจะซึมซับลมทะเลและกลิ่นอายไว้

“เซรินกินนี่ไหม”

วิเวียนที่สดใสร่างเริงอยู่ตลอดเวลาเดินเข้าหาเซรินอย่างรวดเร็วก่อนจะยื่นกระป๋องน้ำที่เย็นเฉียบมาแตะแก้มเซรินจะสะดุ้ง

“อะไรละเนี่ย”

เซรินหันไปมองท่านประธานสาวที่ยิ้มร่ามาให้พลางมองกระป๋องที่ดูคุ้นตา

“ไหนๆ พรุ่งนี้ก็จะกลับกันแล้ว เรามากินกันให้เมาเต็มที่กันเถอะ”

“เบียร์เหรอ…”

เซรินสังเกตว่าในมือของวิเวียนที่ถือกระป๋องเบียร์แถมยังเปิดแล้วอีกแล้ว ใบหน้าที่แดงๆ ไม่ได้มาจากความเขินอายแต่มาจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทั้งนั้น

“ช่ายยยแล้ว”

“คนคออ่อนอย่างเธอเนี่ยนะ จะชวนคนอื่นกินเบียร์”

เซรินหัวเราะเบาๆ พลางนึกย้อนไปตอนเข้าชมรมใหม่ๆ ตอนปีหนึ่ง ที่รุ่นพี่จัดงานเลี้ยงต้อนรับแถมวิเวียนก็กินเบียร์ไปนิดแค่หนึ่งกระป๋องก็เมาจนพูดไม่รู้เรื่องแล้ว

“นั่นมันเรื่องนานมาแล้ว ตอนนี้ฉันคอแข็งมาแล้ว”

วิเวียนพูดพลางส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาให้ แต่ดูท่าร่างกายของหญิงสาวจะเอนไปมาจนเซรินส่ายหน้าพร้อมกับรอยยิ้มเบาๆ

“ไม่เอาหรอก ฉันไม่ดื่มดีกว่า”

ไหนๆ ก็มาเที่ยวทั้งทีปล่อยให้ปลดปล่อยกันบ้างก็ไม่เลวเหมือนกิน

“โนเอลก็กินไปหนึ่งกระป๋องแล้วนะ”

“เอ๊ะ!!”

เซรินหันไปมองโนเอลที่นั่งเงียบๆ อยู่ไม่ไกล ใบหน้าที่แดงเล็กน้อยสาวตาที่หรี่ลงจ้องมองเขา เซรินเกาหัวเบาๆ ก่อนจะมองสองสาวที่ดูท่าท่าง

จะคออ่อนพอๆ กัน…แค่กระป๋องเดียวก็เดินไม่ตรงแล้ว

“คุณเซริน มีสองคนเหรอคะ”

โนเอลเอียงคอถามพลางหรี่ตาเพ่งเล็งมายังเซริน ฤทธิ์แอลกอฮอล์ดูท่าจะร้ายแรงกว่าที่เห็น

“เธอใช่ไหมที่เอาเจ้านี่ให้โนเอลกิน…ดูสิดูท่าจะคอพับแล้ว”

ต้นเหตุคงไม่พ้นท่านประธานสาวจอมป่วนแน่นอน วิเวียนหัวเราะเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ ยื่นหน้ามาใกล้ๆ ดูท่าว่าจะเมาไม่ใช่น้อย

“ฉันก็แค่ให้ชิมนิดเดียวเอง~ ไม่คิดว่าเธอจะดื่มหมดกระป๋อง”

โนเอลยังคงนั่งนิ่ง แก้มแดงระเรื่อ และหันมายิ้มให้เซรินอย่างอ่อนโยน

เซรินถอนหายใจออกมาแต่ก็ไม่ว่าอะไร วิเวียนที่ลากเก้าอี้มาใกล้ๆ ก่อนจะนั่งข้างเซรินพลางมองเนื้อย่างบนเตาที่ดูน่าอร่อย

“ขอเนื้อย่างหน่อย”

วิเวียนยื่นจานมาข้างหน้าพร้อมกับยิ้มแป้น

“ครับๆ”

เซรินหัวเราะเบาๆ ก่อนจะคีบเนื้อย่างลงจานให้วิเวียน บรรยากาศที่แสนสงบแต่ก็ยังคงมีความวุ่นวายตามแบบชมรมวรรณกรรมเหมือนเดิม

“แล้วเซรินจะกินเบียร์ไหม”

“ไม่อ่ะ ถ้าฉันเมาคอพับไปอีกคนใครจะดูแลพวกเธอละ”

“คิก คิก งั้นเหรอเซรินนี่ชอบทำตัวแบบนี้ตลอด งั้นก็ดูแลฉันด้วยละกัน”

“เมาแล้วสินะเธอเนี่ย”

“ไม่เมา แค่กระป๋องเดียวเอง จะทำอะไรฉันได้”

“กี่นิ้ว”

เซรินแกล้งชูนิ้วขึ้นมาก่อนจะลองทดสอบสติของวิเวียนว่ายังอยู่ดีไหม วิเวียนเพ่งดูอยู่อึดใจหนึ่ง ก่อนจะตอบอย่างมั่นใจ

“สี่นิ้ว…บอกแล้วฉันยังไม่เมา”

“ถูกต้อง ยังมีสติอยู่นิดหน่อยแฮะ”

บรรยากาศยังคงผ่านไปเรื่อยๆ เซรินก็ทำหน้าที่ของรองประธานชมรมได้เป็นอย่างดี ค่อยดูแลทุกคน เนื้อย่างที่ถูกหยิบใส่จานของวิเวียนและโนเอลเป็นระยะๆ

โนเอลที่ดูท่าจะคออ่อนกว่าวิเวียนเสียอีก เหมือนกับเพิ่งเคยลิ้มรสแอลกอฮอล์ครั้งแรก

วิเวียนที่นั่งจ้อไม่หยุดไม่รู้ว่าเป็นเพราะเมาหรือเปล่าไม่แน่ใจ เซรินทำได้แต่พยักหน้ารับแต่ก็มีตอบกลับไปบ้าง พลางมองวิเวียนที่ยังคงยกเบียร์ดื่มเป็นระยะๆ

‘นานๆ ที…ให้ปลดปล่อยกันบ้างก็ดีเหมือนกัน’

“โนเอลไหวไหม ถ้าไม่ไหวก็หยุดกินเถอะ”

เซรินที่เดินเข้าไปถามใกล้ๆ โนเอลหรี่ตามองเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมา

“คุณเซรินคนไหนตัวจริงคะ? มีตั้งสามคน”

โนเอลพยายามหรี่ตามองแต่ดูเหมือนก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากเท่าไหร่

‘ดูท่าจะไม่ไหวสินะ ให้ตายสิ เจ้าหญิงคนนี้’

เซรินอกที่จะอมยิ้มไม่ได้ โนเอลที่มีสีหน้าแดงเล็กน้อยแต่กลับดูอารมณ์ดีอย่างแปลกตา อาจจะเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่เห็นโนเอลดูน่าเอ็นดูขนาดนี้

“โนเอลนี่ไม่ไหวเลย แค่กระป๋องเดียวก็คอพับไปแล้ว”

“เธอก็เดินให้ตรงก่อนเถอะ ค่อยมาว่าคนอื่น”

เซรินหันไปบอกวิเวียนที่กำลังจะลุกขึ้น แล้วเซถลาเล็กน้อยก่อนจะยิ้มแห้งๆ

เขาส่ายหน้าอีกครั้ง แต่ในใจกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

‘นานๆ ที ได้เห็นพวกเธอแบบนี้…ก็ไม่เลวเหมือนกัน’

เซรินหันไปมองสงครามเนื้อย่างที่ดูท่าจะจบลงแล้ว เซเรน่ากับบอนตะที่นอนแผ่หลาบนพื้นพลางหอมหายใจถึ่ๆ ราวกับเพื่อผ่านการต่อสู้อันดุเดือดมา

“ไม่เลวเลยนี่คะรุ่นพี่บอนตะ ไม่นึกว่าจะแข็งแกร่งขนาดนี้”

“หึหึ ศึกนี้นับว่าเสมอกันสินะ”

บอนตะตอบกลับทันที เนื้อย่างบนเตาทางอีกฝั่งที่หมดเกลี้ยง ทั้งคู่ชนหมัดกันราวกับเป็นศัตรูที่น่าเคารพยกย่อง แถมยังกินอิ่มจนพุงออกนิดๆ แล้ว

“รุ่นพี่เซริน”

จู่ๆ โรมิโอที่อยู่ในโลกส่วนตัวอยู่นานก็เอ่ยเรียกเขา เซรินหันไปมองเจ้าชายบทกวีที่ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ดูงดงามราวกับดอกไม้ตลอด

“มีอะไรเหรอ โรมิโอ”

“ดูท่าว่า…ฝนกำลังจะตกแล้วครับ”

เปรี้ยง!! เปรี้ยง!!

พอสิ้นเสียงโรมิโอ เซรินก็รู้สึกถึงสภาพอากาศที่แปรปรวนทันที สายลมอ่อนๆ ค่อยๆ พัดแรงขึ้นพร้อมกับเสียงฟ้าร้องที่คำรามลั่น เกลียวลื่นที่ค่อยๆ ลูกขึ้นพัดใส่ชายหาดอย่างรุนแรง

‘ให้มันได้อย่างนี้สิ บรรยากาศกำลังสบายๆ แท้ๆ’ 

เซรินที่มองไปรอบๆ ทุกคนนอกจาก เขา โรมิโอ และเอเลน่า คนอื่นที่เหลือน่าจะสิ้นสภาพการช่วยเหลือตัวเองแล้ว 

ภัยธรรมชาติที่มาอย่างไม่ทันตั้งตัว

เซรินกับโรมิโอและเอเลน่าที่รีบร้อนเก็บของที่จำเป็นเข้าไปในตัวบ้านทันที เอเลน่าที่ลากแฝดคนน้องที่ยังลุกไม่ขึ้นเพราะอิ่มเกินไป โรมิโอที่ลากบอนตะที่สิ้นสภาพเช่นกัน

“ฝนจะตกแล้วสิ”

วิเวียนว่าพลางเดินเอนไปเอนมาเข้าไปในตัวบ้าน เซรินที่เห็นท่าไม่ดีเลยรีบเข้าไปประคองหญิงสาวทันที แถมโนเอลก็ยังนั่งเอนไปเอนมาอย่างไม่รู้ตัว

‘ให้ตายสิ พวกเธอเมากันได้จังหวะไปไหม’

หลังจากที่พาวิเวียนเข้าบ้านได้ก็รีบมาหาโนเอลที่สติเหลือนิดเดียว หญิงสาวหันมามองด้วยสีหน้างุนงงเล็กน่อย

“เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ คุณเซริน”

“ฝนจะตกแล้ว ลุกไหวไหม รีบเข้าไปข้างในกันเถอะ”

“งั้นเหรอคะ”

โนเอลที่รับคำก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นมา ไม่ทันไรก็เอนซ้ายทีขวาทีอย่างน่าสงสาร

เซรินที่ส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะเข้าไปอุ้มหญิงสาวทันที โนเอลที่จ้องหน้าเซรินไม่วางตาก่อนจะหัวเราะออกมา 

ใช้เวลาไม่นานนักทุกอย่างก็เรียบร้อย

ซ่า ซ่า

ฝนที่เทเลงมาอย่างหนักเหมือนกับฟ้าถล่ม เซรินที่ปาดเหงื่อทันทีที่จัดการได้ทันเวลา พลางมองทุกคนที่อยู่ในตัวบ้านเรียบร้อยแล้ว

“เรียบร้อยแล้วนะทุกคน”

“เรียบร้อยจ้าสมกับเป็นเซริน จัดการได้อย่างดีเยี่ยม”

วิเวียนยกนิ้วโป้งให้ราวกับจะบอกว่าทำหน้าที่ได้ดีมาก 

แต่ดูเหมือนหายนะยังไม่สิ้นสุด

พรึบ!!

ไฟที่ติดๆ ดับๆ ครู่หนึ่ง ก่อนจะดับวูบไปทันที ความมืดเข้าครอบคลุมไปทั่วทั้งห้อง ไร้ซึ่งแสงสว่าง แสงจันทร์ที่เคยสาดส่องลงมาตอนนี้กลับถูกเมฆหมอกปกคลุมจนมองไม่เห็น

“ไฟดันดับอีกเหรอเนี่ย”

“เดี๋ยวผมไปหาดูเทียนให้นะครับ น่าจะมีอยู่”

“ฝากด้วยนะ”

โรมิโอที่เปิดไฟฉายโทรศัพท์ก่อนจะเดินไปยังทางห้องครัวที่มีตู้เก็บของอยู่ ลมที่พัดรุนแรงกระทบกระจกจนสั่นไหว อากาศที่เย็นลงเฉียบพลัน

ไม่นานโรมิโอก็กลับมาพร้อมกับกล่องเทียน ก่อนจะจุดตามที่ต่างๆ ให้พอมองเห็นทางเดินบ้าง

เซรินที่ถอนหายใจออกมาก่อนจะนั่งลงบนโชฟาอย่างเหนื่อยอ่อน ท่านประธานที่ดูเหมือนจะยังพอมีสติอยู่ แต่โนเอลกลับคอพับไปแล้วนั่งพิงไหล่วิเวียนอยู่

ไฟที่ดับลง ไฟฟ้าไม่มีใช้ ทำให้ตอนนี้เหมือนกับสู่ยุคหินที่มีเพียงแสงเทียนเท่านั้น

“แล้วจะเอายังไงต่อดี นอนกันเลยไหม”

เซรินที่หันไปถามทุกคน ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ท่ามกลางความมืด

“คิกคิก เซรินนี่ไม่รู้อะไรเลย เวลาแบบนี้จะนอนได้ยังไง ยังไม่ได้ทำอีเว้นท์สุดท้ายของทริปนี้เลย”

ท่านประธานสาวที่พูดด้วยเสียงที่ดูลึกลับราวกับเสียงกระซิบก้องกังวานไปทั่วทั้งห้องที่มืดมิด เซรินที่คิ้วกระตุกราวกับสังหรณ์อะไรบางอย่างได้

วิเวียนที่ลุกขึ้นช้าๆ ก่อนจะมองไปรอบๆ ก่อนจะผายมือออก

“จะเล่นอะไรแผลงๆ อีกเหรอไง”

“หึหึ คำคืนอันเงียบสงัด ฟ้าที่ร้องคำราม สายฝนที่โปรยลงมา เสียงกระซิบยามค่ำคืนที่โหยหวน เหล่าวิญญาณที่ยังคอยวนเวียนอยู่ใกล้ๆ พวกเรา”

วิเวียนที่ใช้น้ำเสียงให้คนฟังรู้สึกได้ถึงความไม่สบายใจ ขนที่ค่อยๆ ชูชันขึ้นมา

เปรี้ยง!

เสียงฟ้าผ่าพร้อมกับประกายสายฟ้าแวบหนึ่ง เซรินที่เผลอหันไปมองวิเวียนตอนสายฟ้าสว่างวาบจนเห็นใบหน้าท่านประธานที่ดูน่ากลัวราวกับโดนอะไรบางอย่างสิงอยู่ 

จู่ๆ ก็ชวนรู้สึกขนลุกขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ

‘ยัยนี่ อย่าบอกนะว่า….’

ธรรมเนียมของชมรมวรรณกรรมและปรัชญาที่ต้องทำทุกปี

โนเอลที่ค่อยๆ ปรือตาขึ้นมาช้าๆ เซเรน่าที่ทำสีหน้านิ่งแต่หลับมีเหงื่อไหลออกมา บอนตะดันแว่นขึ้นมา เอเลน่าที่ทำสีหน้าหวาดกลัวอะไรสักอย่างมองไปรอบๆ อย่างผวา โรมิโอที่ยังคมยิ้มได้ทุกสถานการณ์

วิเวียนที่เงียบไปครู่หนึ่ง เซรินที่เหมือนกับจะรู้แล้วว่า…ต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น

“ยินดีต้อนรับสู่เรื่องเล่าสยองขวัญ ในค่ำคืนสุดท้ายของวันนี้!!”

เปรี้ยง!!

ก่อนจะประกาศลั่นเสียงดังพร้อมกับเสียงฟ้าผ่าได้ตรงจังหวะพอดี น้ำเสียงที่ราวกับจะกระชากวิญญาณจนทุกคนสะดุ้งอย่างพร้อมเพรียง ยกเว้นโรมิโอคนเดียว

‘นั่นไงว่าแล้วเชียว!!!’

 

 

 

 

 **สวัสดีครับ พอดีช่วงอาทิตย์ที่แล้วผมเข้าโรงพยาบาล 3 วัน ทำให้การลงนิยายตอนต่อไปล่าช้าผิดจากแผนที่วางไว้

พาร์ทที่ 2 จะจบลงในตอนที่ 45 ซึ่งเหลืออีกแค่ 4 ตอนเท่านั้น จะเข้าสู่เนื้อเรื่องถัดไปในพาร์ทที่ 3

ปล.ผมขอพูดถึง Part 2 สักนิดหน่อยนะครับ ตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างเซรินและโนเอลที่คืบหน้าไปมาก แต่ยังคงคลุมเคลือกับความสัมพันธ์ที่ยังไม่เฉลยกับวิเวียน ทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ยังคงไม่สามารถคืบหน้าไปได้มากกว่านี้ ส่วนพาร์ทต่อไปจะดำเนินเนื้อเรื่องไปทางไหน ฝากติดตามผลงานนิยายเรื่องนี้ด้วยนะครับ

ขอบคุณครับ HugGuin