ตอนที่ 34

 

ภายในบ้านพักยามเย็นแสงแดดที่เคยจัดจ้านกำลังค่อยๆ ละลายกลายเป็นสีส้มทองของอาทิตย์ลับฟ้า หลังจากอาบน้ำเสร็จ เซรินก็เดินลงมานั่งเล่นที่ห้องนั่งเล่นอย่างไร้จุดหมาย เสียงเจี๊ยวจ๊าวจากห้องครัวยังคงดังแว่วออกมา 

เสียงของสาวๆ ที่ดูเหมือนจะกำลังช่วยกันทำอาหารเย็นในห้องครัวอย่างขะมักเขม้น

บริเวณกลางห้องนั่งเล่น มีเพียงสามหนุ่มแห่งชมรมวรรณกรรมที่นั่งพักผ่อนกันอยู่ 

บอนตะกำลังต่อคอมพิวเตอร์พกพาเพื่ออัปโหลดภาพที่ถ่ายไว้พร้อมกับหูฟังคู่ใจ โรมิโอหยิบหนังสือเล่มหนึ่งมาอ่านเงียบๆ ขณะที่เซรินทิ้งตัวลงบนโซฟา พลางถอนหายใจ

“เหนื่อยจริงๆ เลยวันนี้…แค่วันแรกก็แทบหมดแรงแล้ว ไม่รู้พวกนั้นเอาพลังมาจากไหนกัน ท่าทางจะไม่เหนื่อยกันเลยสักนิด”

เขาเงยหน้ามองเพดาน ร่างผ่อนคลายลงกับโซฟานุ่ม ทั้งที่คิดว่าทริปนี้จะได้มานั่งริมหาด สูดอากาศทะเลให้เต็มปอดอย่างสงบ แต่กลับกลายเป็นวุ่นวายเสียยิ่งอยู่ห้องชมรมอีก

โรมิโอหัวเราะเบาๆ อย่างขบขันโดยไม่ละสายตาจากหนังสือ ส่วนบอนตะที่ใส่หูฟังอยู่นั้นก็ดูเหมือนไม่รับรู้อะไรเลย เขากำลังจดจ่ออยู่กับงานตรงหน้า ทั้งแสงหน้าจอและจังหวะการพิมพ์อย่างตั้งใจสะท้อนความเป็นคนจริงจังของเจ้าตัว

‘วันนี้ทั้งวัน… มันวุ่นวายจริงๆ’ 

เซรินหลับตาลงชั่วครู่ ปล่อยให้ความเงียบซึมซับเข้าไปถึงข้างใน พลางเหลือบมองเจ้าชายบทกวีที่วันนี้ทิ้งบอมใส่เขาจนต้องเก็บมาคิดมาก

‘…แต่ทำไมใจมันไม่รู้สึกสงบเลยนะ’

เซรินถอนหายในออกมา

“คุณเซรินคิดอะไรอยู่เหรอคะ”

เซรินสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะลืมตาขึ้นมาที่มีใบหน้าน่ารักก้มลงมองอยู่ โนเอลยืนอยู่ข้างหลังเขาไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แสงไฟอ่อนๆ จากโคมเหนือหัวสะท้อนแววตาเธออย่างนุ่มนวล ในมือที่ถือจานปีกไก่ทอดจานใหญ่ก่อนจะเดินอ้อมมาวางไว้ที่โต๊ะตรงกลาง

โนเอลที่หย่อนตัวนั่งข้างๆ เซรินไม่รู้ว่าจงใจเหรอเปล่า

“คิดอะไรเรื่อยเปื่อยนะ ว่าแต่…”

เซรินที่กำลังมองโนเอลที่นั่งแถมจะติดกัน ผมสีดำที่ปกติจะปล่อยลงมาตอนนี้กลับมัดไว้เผยให้เห็นหลังคอที่ขาวเนียน แถมยังอยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนอีก

“อะไรเหรอคะ?”

“ฉันแค่ไม่ชินน่ะ ไม่เคยเห็นเธอในลุคแบบนี้มาก่อน ดูแปลกๆ อยู่เหมือนกัน”

“งั้นเหรอคะ”

“ไม่ใช่ในทางที่ไม่ดีนะ จะว่ายังไงดี…ดูน่ารักไปอีกแบบนะ”

เซรินเกาหัวอย่างเก้อเขินเล็กน้อยก่อนจะหยิบปีกไก่ทอดมากินกลบเกลื่อน โนเอลที่ชะงักเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมา

“ฉันพูดอะไรผิดไปเหรอเปล่า”

เซรินที่หันไปถามเมื่อเห็นโนเอลจ้องมามาเงียบๆ

“ไม่ค่ะ ฉันแค่ดีใจเฉยๆ ที่คุณเซรินใส่ใจฉันขนาดนี้”

“….”

คำพูดที่ชวนคิดลึกดังออกมาบางเขินๆ

เซรินเบิกตากว้างเล็กน้อย ไม่นึกว่าการมาเที่ยวครั้งนี้จะละลายพฤติกรรมเจ้าหญิงผู้เย็นชาได้ ราวกับเป็นคนละคนที่สามารถปล่อยใจมากกว่าปกติ

และเขาก็รู้ว่าโนเอลมักจะพูดออกมาจากใจจริง

‘คำพูดนี้มันอะไรกัน โนเอลตัวจริงใช่ไหมเนี่ย’

“งั้นเดี่ยวฉันขอตัวไปช่วยเตรียมอาหารเย็นก่อนนะคะ”

โนเอลที่รีบลุกขึ้นก่อนจะเดินผ่านเซรินไปทันที ถ้าสังเกตดีๆ จะพบว่าสีหน้าของโนเอลแดงนิดๆ หญิงสาวที่จับแก้มตัวเองหน้าร้อนวูบ

‘เมื่อกี้ฉันเผลอพูดออกไปได้ยังไงกัน’

โนเอลเหล่มองเซรินเล็กน้อยก่อนจะรีบเข้าครัวทันที มีเพียงโรมิโอที่หัวเราะเบาๆ แต่เหมือนทุกอย่างจะอยู่ในสายตาของเจ้าชายบทกวี

“ผมบอกแล้วใช่ไหมครับ ว่ารุ่นพี่โนเอลชอบรุ่นพี่เซริน”

โรมิโอที่ยังคงย้ำเหมือนเดิมอย่างสบายๆ ทำเอาเซรินทำหน้าไม่ถูกที่ไม่รู้จะแย้งยังไงกลับไปดี

‘อย่าย้ำจะได้ไหม ถ้าเกิดเป็นอย่างนั้นจริงๆ ฉันจะทำตัวไม่ถูกเอานะสิ’

มือที่รีบหยิบไก่ทอดขึ้นมากัดอย่างรวดเร็วกลบเกลื่อนความรู้สึกบางอย่าง เซรินที่ยังไม่กล้าคิดไปถึงขนาดนั้น 

แต่ก็ใช่ว่า…จะไม่คิดเลยก็ไม่ได้

เพราะโนเอลก็มีอาการเขินหรือหน้าแดงกับเขาเป็นช่วงๆเหมือนกัน

หรือว่า…จะเป็นอย่างที่โรมิโอบอกจริงๆ

เซรินที่จมอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเอง ยังดีที่มีเสียงวุ่นวายดังออกมาจากทางหัวครัวทำให้บรรยากาศไม่เงียบจนน่าอึดอัด

“เดี่ยวสิเซเรน่า ใครใช้ให้ใส่ปลาลงไปแบบนั้น!!”

เสียงโวยของเอเลน่าทำให้เซรินสะดุ้ง เซรินที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องครัวก็ได้แต่จินตนาการภาพไปต่างๆ นานา

“ก็ถ้าใส่ใกล้ๆกระทะ น้ำมันจะกระเด็นใส่หนูนี่คะ!”

“ถ้าโยนใส่ก็ไม่ต่างกันหรอก ออกไปนั่งรอข้างนอกเลยไป!”

แฝดคนพี่โวยวายด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด พลางดันหลังเซเรน่าให้ออกจากห้องครัวก่อนจะปิดประตูใส่ทันที เซรินที่มองดูสภาพของเซเรน่าก็หัวเราะออกมาทันที

“เซเรน่าก็มีด้านที่แพ้ทางเอเลน่าอยู่เหมือนกันสินะ”

เซเรน่าที่โดนไล่ออกมายืนงงๆ ผ้ากันเปื้อนที่เปื้อนเปรอะเหมือนผ่านสมรภูมิทำอาหารมา ใบหน้าน่ารักเลอะด้วยแป้งและคราบต่างๆ

“หนูไม่ถนัดทำอาหารก็จริง…แต่ก็อยากช่วยบ้างนี่นา”

“นั่งเฉยๆ รอกินข้าวก็พอ!”

เสียงของเอเลน่ายังลอยตามมาอีกระลอก

เซเรน่าทำหน้าหงิก เดินมาแปะตัวนั่งกลางห้อง แล้วหยิบปีกไก่ขึ้นมากัดเหมือนระบายอารมณ์

“คุณพี่ไม่เข้าใจความรู้สึกอยากช่วยของหนูเลย”

เซรินอดขำไม่ได้ เซเรน่าที่เหมือนกับผ่านสมรภูมิอันดุเดือดในครัว ภาพของเซเรน่าที่มอมแมมแบบนี้หาดูได้ยากจริงๆ พอถูกแฝดคนพี่ไล่ออกมาก็ไม่พอใจเหมือนเด็กๆ

“เอเลน่าก็แค่อยากจะให้เธอได้พักบ้าง วันนี้เล่นทั้งวันไม่เหนื่อยมั้งเหรอไง”

“พูดอะไรแบบนั้นคะพี่เซริน หนูยังมีพลังเหลือล้นเลยนะ! จะให้ไปเล่นน้ำต่ออีกสักรอบก็ยังไหว!”

“พลังงานเยอะแบบนี้แบ่งมาให้พี่บ้างก็ได้นะ ถ้าไม่รู้จะใช้ยังไงหมด”

เซรินที่พูดด้วยสายตาที่เอ็นดูสมาชิกอายุน้อยที่สุดของชมรม หรือจะเรียกว่าน้องเล็กก็ได้

“นั่นแหละข้อดีของหนูเลยค่ะ”

ความร่าเริงของเซเรน่าช่วยให้เซรินผ่อนคลายลงบ้าง 

ไม่นานนัก อาหารมากกว่าสิบอย่างก็ทยอยมาถูกจัดเรียงเต็มโต๊ะ ราวกับพรุ่งนี้จะไม่มีอะไรให้กินอีกแล้ว หน้าตาที่เรียกได้ว่าน่าอร่อยทุกอย่าง

วิเวียนที่ทำอาหารเก่งอยู่แล้วเขาไม่ค่อยแปลกใจ แต่นึกไม่ถึงว่าโนเอลจะทำอาหารเป็นด้วย

แต่ที่ทำให้เซรินลำบากใจไม่ใช่จำนวนอาหาร…

เพราะตอนนี้กำลังถูกประกบโดยสองสาวอีกแล้ว

แค่นั้นยังไม่พอทั้งโนเอลและวิเวียนที่กำลังแข่งกันป้อนอาหารให้เซรินอีก วิเวียนยังพอเข้าใจได้ แต่โนเอลก็เป็นไปด้วยเหมือนกัน 

“คุณเซรินคะ กินนี่สิคะฉันทำเองกับมือเลยนะ”

โนเอลที่หยิบกุ้งชุบแป้งทองยื่นมาตรงหน้าเซรินทันที แถมยังโน้มตัวจนไหล่เบียดเข้ามาตรงที่หน้าอกเขาอย่างไม่ตั้งใจ

“เซริน ลองอันนี้ดูสิ ของโปรดเซรินเลยนะ”

วิเวียนที่ยื่นหมูชุบแป้งทอดมาให้ พลางขยับเข้ามาอย่างแนบชิดอย่างเป็นธรรมชาติ ร่างกายของชายหนุ่มที่ถูกเบียดด้วยสองสาวอันดับหนึ่งและอันดับสอง

“ฉัน…กินเองได้น่าไม่ต้องทำขนาดนี้หรอก”

เซรินรีบทำตัวลีบทันที พลางมองซ้ายมองขวาที่สองสาวส่งสายตาคนละแบบมาให้ สายตาที่จริงจังของโนเอล และสายตาที่เจ้าเล่ห์ของวิเวียน

“พี่เซรินนี่น่าอิจฉาจริงๆ มีสาวๆ มาป้อนอาหารให้สองคนพร้อมกันเลย~”

เซเรน่าที่นั่งเท้าแก้มของตัวเองพลางมองดูอย่างอิจฉาตาร้อน ราวกับอยากจะเป็นคนโดนป้อนเสียเอง 

“ถ้าคุณเซรินไม่ชิมฝีมือฉัน ฉันก็จะถือค้างไว้แบบนี้แหละคะ”

โนเอลที่ส่งสายตาราวกับจะบอกว่า นี่คือคำขู่ 

เซรินหันหน้าไปมองโนเอลทันที พอสบตาเข้าก็รู้สึกหัวใจเต้นเบาๆ ก่อนจะกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่

“ของฉันด้วย ตั้งใจทำสุดฝีมือเลยนะ ถ้าไม่ชิมฉันจะเสียใจจนร้องไห้แน่ๆ และอาจจะนอนฝันร้ายอีกด้วย”

วิเวียนแกล้งทำหน้าเศร้าเค้นน้ำตาออกมา เซรินที่เหลือบตามองบนมองหลอดไฟที่ให้ความสว่างไสว เหมือนกับว่าจะช่วยให้สงบใจได้

ใช่ซะที่ไหนกัน!!

“แค่ชิ้นเดี่ยวนะ”

ในเมื่อไม่มีทางเลือกก็ต้องยอมรับชะตากรรม

“ค่ะ”

“ก็ได้ชิ้นเดียวก็พอ เพราะฉะนั้น กินของฉันก่อน อ้ามมมม”

วิเวียนที่รีบยัดหมูทอดเข้าปากเซรินทันที ชายหนุ่มที่ไม่ทันตั้งตัวก่อนจะเผลออ้าปาก 

“กินของฉันด้วยค่ะ”

โนเอลก็ไม่ยอมแพ้ก่อนจะโน้มร่างกายจนแนบชิดกัน ป้อนกุ้งชุบแป้งทอดทันที เซรินที่ยังเคี้ยวไม่หมดก็ต้องรับอาหารอีกชิ้นอย่างจำใจ

เซรินที่ยังเคี้ยวไม่หมดต้องรีบกลืนแบบลนๆ ภายใต้สายตาจับจ้องของทั้งสองสาว

โดยมีสายตาของเซเรน่าที่มองอย่างอิจฉา ส่วนเอลเน่า บอนตะ และโรมิโอที่นั่งกินอย่างปกติแทบไม่ได้สนใจสถานการณ์ของเซรินแม้แต่น้อย

เซรินใช้เวลาในการเคี้ยวแปปหนึ่งก่อนจะพบสายตาของสองสาวที่จ้องมองมา

“ของใครอร่อยกว่าเหรอ ฉันหรือโนเอล”

วิเวียนถามขณะยิ้มกรุ่มพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ 

‘จะแข่งกันทุกเรื่องเลยเหรอไงพวกเธอเนี่ย’

เซรินได้แต่คิดในใจ วันนี้มันวันปล่อยผีเหรอไง แต่ละคนที่ทำตัวผิดปกติไปหมด

“อย่าบอกว่าอร่อยเท่ากันนะคะ”

โนเอลที่ส่งสายตาจริงจังมาให้เช่นกันแถมยังพูดดังทางที่คิดไว้อีก เหมือนกับมีประตูอยู่สองบานแล้วต้องเลือกสักบาน

เซรินอยากจะเอาหัวโขกโต๊ะให้สงบไปเลยในตอนนี้

“เฮ้อ พวกเธอนี่จะฆ่าฉันให้ติดคอตายเหรอไง ให้ฉันนั่งกินให้เหมือนชาวบ้านชาวช่องเขาบ้าง”

เซรินบ่นพึมพำพร้อมดันไหล่สองสาวออกเบาๆ ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะอย่างพอใจจากท่านประธานสาว วิเวียนยิ้มอย่างสนุกสนาน ขณะที่โนเอลหน้าแดงขึ้นเล็กน้อยอย่างเงียบๆ

“เซรินของฉันนี่เวลาทำตัวกลบเกลื่อนน่ารักที่สุดเลยนะ”

วิเวียนพูดพลางยกมือเท้าคาง แววตาเจ้าเล่ห์

“ขอทีเถอะน่า… ให้ฉันได้อยู่สบายๆ สักแป๊บจะได้ไหม”

“มาเที่ยวทั้งที ก็ต้องสนุกให้ถึงที่สุดสิ จริงไหมโนเอล”

“คงงั้น..มั้งคะ”

โนเอลที่เหมือนเพิ่งรู้ตัวว่าเมื่อครู่ตนเองยื่นหน้าเข้าไปใกล้เซรินมากเกินไป ก็รีบชะงักเล็กน้อยก่อนจะกลับไปนั่งอย่างเรียบร้อยในที่ของตัวเอง

‘ฉัน… เผลอทำตัวแปลกๆ ไปใช่ไหม…’

ในที่สุดการกินข้างนอกสถานที่ของชมรมวรรณกรรมก็ผ่านไปได้อย่างอลม่านไม่น้อย เซรินที่ราวกับเป็นศูนย์กลางของพายุร่างกายที่อ่อนล้าจนแทบจะหมดแรง

 

 

ในที่สุดเวลาแห่งความเงียบสงบก็มาเยือนสักที กลางคืนที่มาเยือนช้าๆ กว่าทุกคนจะหมดพลังกันได้ก็เล่นเอาเกือบเที่ยงคืน เซรินที่ล้มตัวลงบนที่นอนอย่างหมดแรง ขณะหันหน้าไปทางประตูกระจกที่มองเห็นท้องฟ้ายามค่ำคืน 

“ทำไมวันนี้เหมือนจะเกิดอะไรหลายๆ อย่างพร้อมกันเลยแหะ”

เซรินเอาหน้าซุกหมอนพลางนึกว่าเรื่องราวต่างๆ ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาย้อนกลับไปวันแรกที่เจอโนเอลในห้องชมรม แล้วไปวันที่จับคู่กันในห้องเรียน วันเวลาที่ล่วงเลยมาถึงหกเดือนตั้งแต่ที่รู้จักกับโนเอล เซรินที่ไม่รู้ตัวเลยตัวเองเปลี่ยนไปขนาดไหน

คำพูดของโรมิโอที่ยังคงฝังหัวเข้าอยู่ ไม่ใช่แค่วันนี้ ก่อนหน้านี้โรมิโอก็พูดคล้ายๆ แบบนี้เหมือนกัน แต่ตอนนั้นเหมือนกับจะสื่อถึง ‘วิเวียน’ ที่ดูจะค่อยๆ แปลกไป

ส่วนวันนี้ที่น่าจะสื่อถึง ‘โนเอล’ เซรินที่สับสนพอสมควรกับความรู้สึกหลายๆ อย่างของตัวเองในตอนนี้ ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา

‘ดูเหมือนรุ่นพี่โนเอล…จะชอบรุ่นพี่เซรินนะครับ’

“โอ้ยยย! ไอ้เจ้าโรมิโอนี่ พูดอะไรแบบนั้นออกมาได้หน้าตาเฉยเลยนะ”

เซรินขยี้ผมตัวเองเบาๆ ก่อนจะมองไปยังกำแพงที่อยู่ตรงปลายเตียงที่เป็นห้องของวิเวียนกับโนเอล ที่ไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังทำอะไรกันอยู่

ความทรงจำจากเดทแรกผุดขึ้นมาในหัว ทั้งการรุกของโนเอลที่ทำให้ตัวแนบชิดกัน จนถึงตอนที่เขาคว้าแขนเธอไว้เพื่อกันออกจากสถานการณ์ที่อึดอัดใจ

‘ตอนนั้นฉันคิดอะไรอยู่นะ ทำไมถึงกล้าไปจับแขนโนเอลแบบนั้น’

ในเมื่อเป็นคู่หูกัน เขาเลยอยากจะดูแลและปกป้องเธองั้นเหรอ 

เซรินพยายามเรียบเรียงความคิดในหัว หรือว่าจริงๆ แล้วเขาจะเปลี่ยนไปตั้งแต่จับคู่กับโนเอล ตอนแรกก็ไม่รู้สึกตัว แต่พอโรมิโอที่มองจากบุคคลที่สามทำให้เขาต้องมานั่งทบทวนตัวเอง

เซรินลุกขึ้นมานั่งบนเตียงก่อนจะหลับตาอย่างคิดหนัก ก่อนจะหงายหลังนอนลงอย่างจนใจ 

‘ถ้าโนเอลชอบฉันจริงๆ … ฉันควรทำยังไงดีเนี่ย ไม่น่าจะเป็นไปได้หรอก คนอย่างเธอที่พูดตรงไปตรงมาตลอด ถ้ารู้สึกอะไรจริง ก็คงพูดไปแล้วสิ…’

แต่…ถ้าโนเอลกล้าพูดออกมาจริงๆ 

“แอบรักงั้นเหรอ…”

ความทรงจำที่ย้อนกลับไปในห้องชมรมตีกลับมากระแทกเข้าหัวเซรินทันที 

‘ช่วยทำให้ฉันรู้สึกถึงความรัก…ที่ส่งไปไม่ถึงทีนะคะ’

เซรินไม่อยากจะคิดว่าคำพูดของเขาในตอนนั้นจะทำให้โนเอลค่อยๆ เปิดใจออกมาทีละนิด ทั้งที่ความหมายของเขาในตอนนั้นแทบจะไม่ได้คิดอะไรเลยด้วยซ้ำ

“ไม่น่าพูดอะไรบ้าบอแบบนั้นไปเลย ฉันเนี่ยนิสัยแย่จริงๆ ….ให้ตายสิ”

‘ถ้าจะกลับคำพูดตอนนี้ก็คงจะไม่ได้แล้ว…ใครใช้ให้เธอเป็นคนที่โดดเดี่ยวแบบนั้นกันละ’

ถ้อยคำในวันนั้น… อาจกลายเป็นชนวนของเรื่องราวทั้งหมด แม้ในบางครั้งเขาจะรู้สึกหวั่นไหวกับโนเอล แต่เขาก็ยังไม่แน่ใจนัก ว่าสิ่งที่รู้สึกอยู่นั้นคืออะไรกันแน่

ไม่รู้ว่า…มันคือความรู้สึกแบบไหนกันแน่ เซรินก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน

แววตาของเซรินค่อยๆ แปรเปลี่ยน ภาพอดีตที่เขาไม่เคยลืมเลือนกลับมาทาบทับจิตใจ แสงจันทร์สะท้อนจากประตูกระจกสาดเข้าตา เขาเห็นภาพเส้นผมสีทองในความทรงจำของใครบางคนซ้อนทับเข้ากับอีกคนที่เพิ่งรู้จักไม่นาน

จู่ๆ ดวงตาของเซรินก็เศร้าลง ราวกับความรู้สึกผิดบางอย่างย้อนกลับมาเล่นงาน ความอึดอัดแน่นอกจนยากจะอธิบาย

ในความเงียบของห้อง ความรู้สึกหลากหลายค่อยๆ ปะปนชัดขึ้นทีละชั้น เซรินเอามือวางลงบนหน้าอก ราวกับพยายามสงบใจ

‘ทำไม…พวก ‘เธอ’ ต้องเป็นคนแบบนี้ด้วยนะ’

ความหมายนี้เซรินก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าหมายถึงใคร 

‘รุ่นพี่เซรินก็แค่ใจดีกับทุกคนมากไปเท่านั้นเอง’

คำพูดของโรมิโอที่ย้อนกลับมาเล่นงานเขาอีกรอบ เขาไม่รู้ว่าความใจดีคืออะไร เพียงแค่อยากจะช่วยเท่านั้นไม่ได้คิดอะไรด้วยซ้ำ อยากทำในสิ่งที่ตัวเองคิด อยากจะรักษาคนสำคัญของเขาให้มีรอยยิ้มและมีเสียงหัวเราะตลอดไปก็เท่านั้นเอง

“เฮ้อ คิดมากจะนอนไม่หลับ ลงไปหาอะไรดื่มสักหน่อยดีกว่า”

เซรินที่พอมีสติกลับมา ลุกจากเตียงอย่างเชื่องช้า แม้เวลาเลยเที่ยงคืนไปแล้ว แต่เขากลับไม่รู้สึกง่วงเลย ทั้งที่ร่างกายเหนื่อยล้าแท้ๆ

แอ๊ดด

เสียงเปิดประตูดังเบาๆ เขาชะโงกหน้าไปทางห้องของสาวๆ ซึ่งเงียบสนิท คงเข้านอนกันหมดแล้ว เซรินเดินอย่างเบาที่สุด ค่อยๆ ย่ำบันไดลงมาทีละขั้น

แต่ทันทีที่เท้าก้าวถึงขั้นสุดท้าย เขาก็ชะงักเล็กน้อย เมื่อเห็นเงาร่างของใครบางคนยืนอยู่ตรงระเบียงไม้ภายนอก แสงจันทร์สาดส่องลงมากระทบเส้นผมสีดำที่พลิ้วไหวในลมอ่อนๆ

หญิงสาวหันกลับมาช้าๆ ประสานสายตากับเขา ราวกับล่วงรู้ว่าเขายังไม่นอน

เซรินที่สบตากับเธออยู่ครู่หนึ่ง ใจพลันสั่นวูบอย่างไม่อาจอธิบาย จ้องมองโนเอลที่ยืนอยู่ท่ามกลางค่ำคืนที่พระจันทร์เต็มด้วยสอดประสานความสวยงามได้อย่างไร้ที่ติ

ราวกับตอนนี้หญิงสาวคือจันทราที่ลงมาให้ผู้คนยลโฉมความงดงามนี้

“นอนไม่หลับเหรอคะ คุณเซริน…”

น้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงความอ่อนโยนดังขึ้น ท่ามกลางเสียงคลื่นซัดเข้าฝั่ง ความเงียบที่ไม่ได้สงบดีนัก และหมู่ดาวเบื้องบนสะท้อนความงดงามของหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงนั้น ถึงแม้จะสวมเพียงชุดนอนธรรมดา แต่ก็ไม่อาจบดบังความสวยสง่าของเธอได้แม้แต่น้อย

“อือ..พอดีคิดอะไรเยอะไปหน่อย เลยว่าจะลงมาหาอะไรดื่มนะ”

“งั้นเหรอคะ…เหมือนกับฉันเลย พอดีอยากจะออกมาสูดอากาศสักหน่อย ถ้าไม่ว่าอะไร มารับลมด้วยกันไหมคะ”

เซรินมองหญิงสาวตรงหน้า ก่อนจะค่อย ๆ ก้าวเข้าไปหาอย่างไม่เร่งรีบ ทั้งที่เพิ่งคิดถึงเรื่องของโนเอลอยู่แท้ ๆ แต่กลับเดินเข้าไปหาเธอโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย

ชุดนอนบางๆที่พูดสายลมพัดผ่าน เซรินที่ค่อยๆเดินเข้าไปช้าๆก่อนจะทำอะไรบางอย่างโดยที่เขาเองก็ไม่ได้คิดอะไรมาก

พรึบ

“เอ๊ะ!”

โนเอลร้องเสียงหลงเล็กน้อย เมื่อเซรินถอดเสื้อคลุมของตัวเองออก แล้วคลุมให้อย่างแผ่วเบา หญิงสาวเบิกตานิด ๆ เงยหน้ามองเขาด้วยความประหลาดใจ

“ข้างนอกตอนกลางคืนมันเย็นนะ ออกมายืนแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก”

 “ขอบคุณค่ะ…แล้วคุณเซรินล่ะ ไม่หนาวเหรอคะ?”

“ฉันนะไม่เป็นอะไรหรอก…ว่าแต่จะดื่มอะไรหน่อยไหมเดี๋ยวฉันไปหยิบมาให้”

“งั้นฉันขออะไรอุ่นๆ ก็ได้คะ”

“โอเค งั้นรอแปปนึงนะ”

โนเอลมองตามแผ่นหลังเขาด้วยสายตานิ่ง ก่อนจะยิ้มออกมาเบาๆ แล้วเงยหน้ามองดวงดาว…

เหมือนกับโนเอลที่ยืนอยู่ท่ามกลางความมืด แต่เซรินกลับเป็นแสงดาวที่คอยนำทางเธอไปข้างหน้า โนเอลยืนมือออกไปบนฟ้าราวกับจะกุมดวงดาวไว้ไม่ให้หลุดลอยไปไหน 

โนเอลกระชับเสื้อคลุมของเขาแน่นขึ้น แววตาสั่นไหวเล็กน้อยอย่างควบคุมไม่อยู่ หัวใจเต้นผิดจังหวะ และไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่เธอเริ่มมองหาเขาเสมอ… อยากอยู่ข้าง ๆ อยากได้ยินเสียง และเผลอนึกถึงเขาแทบทุกเวลา

‘ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ…ที่ฉันชอบคุณเซริน’

โนเอลคิดในใจอย่างไม่เข้าใจตัวเอง แต่ก็ไม่ได้พยายามปฏิเสธความรู้สึกนั้น ความใจดีแบบไม่คาดหวังอะไรของเขา ทำให้เธอประหลาดใจเสมอ การใส่ใจคนอื่นมากกว่าตัวเองอยู่ตลอด เป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วรู้สึกสบายใจ… และอบอุ่นที่สุด

จู่ ๆ ก็มีแก้วหนึ่งถูกยื่นมาตรงหน้า ไอร้อนลอยคลุ้งจากเครื่องดื่มในแก้ว ก่อนจะเห็นเซรินที่ยืนข้าง ๆ พร้อมแก้วแบบเดียวกัน

“ไม่มีอะไรอุ่นๆ นอกจากนมร้อนนะ กินได้ใช่ไหม”

“ขอบคุณค่ะ”

โนเอลรับแก้วไว้ในมืออย่างเบามือ ก่อนจะค่อย ๆ จรดริมฝีปากจิบ ความอบอุ่นจากนมร้อนแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายในทันที ไม่ใช่แค่อุณหภูมิจากของเหลวในแก้วเท่านั้น แต่เป็นความอบอุ่นจากใครบางคน… ที่ซึมลึกเข้าไปในใจเธอด้วย

“ปกติเธอนอนดึกขนาดนี้เลยเหรอ”

“ไม่หรอกคะ ถ้าเป็นเวลาปกติฉันคงหลับไปแล้ว”

เซรินที่มองไปยังด้านข้างของหญิงสาว ดวงตาสีดำที่มีแรงดึงดูดบางอย่างจนเขาละสายตาไม่ได้ 

“โนเอล….วันนี้สนุกหรือเปล่า”

เซรินเอ่ยถามเสียงเรียบ พยายามควบคุมน้ำเสียงให้เป็นปกติ ทั้งที่ความจริง เขาเองก็มัวแต่คิดถึงผู้หญิงตรงหน้าจนนอนไม่หลับ และตอนนี้ก็มายืนคุยกับเธอกลางดึกอย่างนี้อีก

“ฉันในวันนี้…ดูไม่สนุกเหรอคะ?”

โนเอลเอียงคอเล็กน้อย จ้องเข้าไปในดวงตาของเขาโดยไม่หลบสายตา เซรินเหลือบมองเพียงครู่ ก่อนจะหันไปมองทะเลเบื้องหน้า ปล่อยให้เสียงคลื่นเป็นฉากหลังของความคิดที่ว้าวุ่น

“ไม่หรอก ฉันแค่อยากจะบอกว่า…ตั้งแต่เข้าชมรมนี้มาเธอดูเปลี่ยนไปนะ”

“เปลี่ยนไป…ยังไงเหรอคะ”

“บอกไม่ถูกเหมือนกัน ฉันแค่รู้สึกว่าเธอช่วงนี้ เธอยิ้มง่ายและดูสนุกไปกับคนอื่นๆได้”

โนเอลที่เงียบไปครู่หนึ่ง ทั้งที่ปกติเวลาอยู่กับชายหนุ่มเธอมักจะหัวใจสั่นไหว แต่ตอนนี้มันกลับรู้สึกสงบ ปล่อยให้บรรยากาศชายทะเลเป็นพยาที่คอยเฝ้าดูทั้งคู่ไว้

“อาจจะเพราะฉัน…เจอคุณเซรินนะค่ะ”

“เอ๊ะ…ฉันเหรอ?”

เซรินหันกลับมาอย่างตกใจเล็กน้อย ก่อนจะสบตากับหญิงสาวตรงหน้า… ดวงตาที่สะท้อนแววจริงจังชัดเจน โนเอลยิ้มบาง แล้วจิบเครื่องดื่มในมืออีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยต่อโดยไม่มองเขา

“ค่ะ… ตั้งแต่มาที่นี่ ฉันรู้สึกว่าตัวเองสามารถเป็นตัวของตัวเองได้ ไม่ต้องสวมหน้ากาก ไม่ต้องฝืนอะไร สามารถปล่อยใจให้สนุกกับคนอื่นได้โดยไม่ต้องกังวล”

“เห…ฉันนึกว่าเจ้าหญิงผู้เย็นชาเป็นตัวจริงของเธอซะอีก”

เซรินหัวเราะเบา ๆ พร้อมหันไปมองด้านข้างใบหน้าของหญิงสาว ก่อนที่เธอจะหันกลับมามองเขาด้วยแววตาขุ่นเล็กน้อย

“คุณเซรินพูดล้อเล่นอีกแล้วนะคะ อีกอย่างสัญญาแล้วว่าจะไม่เรียกชื่อนี้ออกมา”

น้ำเสียงของเธอเริ่มไม่พอใจเล็กน้อย ทำเอาเซรินสะดุ้ง เขารีบยกแก้วนมร้อนขึ้นจิบทันทีเพื่อกลบเกลื่อน

“ขอโทษที มันเผลอไปนะ…โกรธเหรอเปล่า”

เขาหลบสายตาอย่างรู้สึกผิด แต่แล้วก็ได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ดังจากข้างตัว โนเอลไม่ได้ถือสาอย่างจริงจัง… เธอแค่แกล้งงอนเท่านั้น

“ถ้าอย่างงั้น…รองประธานชมรมวรรณกรรมผู้คว้าหัวใจของเจ้าหญิงโนเอล ก็น่าจะเหมาะกับคุณเซรินเหมือนกัน”

“พอเลยไม่ต้องมาแซวฉันเลยนะ”

“แต่ถ้าฉัน… หมายความว่าแบบนั้นจริง ๆ ล่ะคะ?”

‘เอ๊ะ!!’

เซรินเบิกตากว้างเล็กน้อย คำพูดของโนเอลที่แผ่วเบาแต่ชัดเจนราวกับกระซิบข้างหู ทำให้เขาชะงักงันราวกับถูกแช่แข็ง

โนเอลที่หันหน้ามามองสบตากับชายหนุ่ม แสงจันทราที่สาดส่องลงมาราวกับเป็นสักขีพยานคำพูดของเธอ ใบหน้าที่ยิ้มบางๆอย่างจริงใจ ทำเอาเซรินที่รู้สึกใจเต้นแปลกๆ 

เซรินไม่อาจละสายตาคู่นั้นไปได้…ราวกับว่าจะสื่อความรู้สึกบางอย่างออกไป

เขาไม่ได้อยากตีความคำพูดนั้นมากเกินไป แต่ทว่า… น้ำเสียงของเธอ ไม่ได้ฟังดูเหมือนเล่นสนุกเลยสักนิด

ความเงียบโอบล้อมพวกเขาไว้ ไม่มีคำพูด ไม่มีการสบตา แต่กลับมีบางอย่างกำลังค่อย ๆ คลืบคลานเข้ามา…

ความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะเอ่ยเป็นคำพูด

เสียงคลื่นยังซัดสาดอย่างสม่ำเสมอ ลมทะเลยังคงพัดผ่านเหมือนเดิม แต่ภายในของเซรินกลับปั่นป่วนเกินบรรยาย เขาไม่รู้จะตอบกลับอย่างไร และโนเอล… ก็ไม่ใช่คนที่จะพูดอะไรโดยไม่คิด

ที่สำคัญ เธอก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เพื่อแก้ต่างหรือกลบเกลื่อน เธอเลือกที่จะเงียบ

ไม่รู้เวลาผ่านไปนานแค่ไหน จากนมร้อนกลายเป็นนมที่เย็นลง แต่กลับไม่รู้สึกเสียอารมณ์ โนเอลไม่ได้หัวใจเต้นแรง… แต่กลับรู้สึกสงบ 

ราวกับแค่ได้พูดสิ่งที่อยู่ในใจออกไป ก็เพียงพอแล้ว

ขอแค่สื่อออกไปให้คนข้างๆ รับรู้ความรู้สึกของเธอในตอนนี้

โนเอลหันไปจิบเครื่องนมที่เย็นลงเงียบ ๆ เซรินที่ถือแก้วแข็งค้างไว้ ราวกับโดนแช่แข็งด้วยคำพูดที่ชวนคิดลึกของโนเอล

ซึ่งเซรินก็ไม่ใช่คนโง่…เขาในตอนนี้กลับเข้าใจความหมายมันขึ้นมา

ความเงียบระหว่างพวกเขา ไม่ใช่ความอึดอัด…แต่เป็นถ้อยคำมากมายที่ยังไม่มีใครกล้าเอื้อนเอ่ย

“ลมเริ่มจะเย็นแล้ว เรากลับเข้าไปกันไหม”

เซรินที่เงียบไปสักพักจะพูดทำลายความเงียบลง โนเอลที่หันมาช้าๆ ก่อนจะยิ้มออกมา

“ค่ะ”

โนเอลที่หันมายิ้มให้ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ

เซรินดื่มนมที่เหลือในแก้วจนหมด แล้ววางลงบนโต๊ะก่อนจะเดินนำขึ้นบันได โนเอลเดินตามมาติด ๆ ด้วยก้าวที่ไม่รีบร้อน

ราวกับอยากให้ค่ำคืนนี้ยาวนานกว่านี้อีกนิด

ไม่นานก็มาถึงหน้าห้องของทั้งคู่

“ถ้างั้น ราตรีสวัสดิ์นะโนเอล”

เซรินหันไปมองหญิงสาวพร้อมกับน้ำเสียงเบาๆ ราวกับกลัวว่าคนอื่นจะได้ยิน ในขณะที่กำลังจะเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าชายเสื้อของเขาโดนเหนี่ยวรั้งไว้อยู่

จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากโนเอลที่จับชายเสื้อเขาไว้อยู่

“เอ่อ…มีอะไรเหรอเปล่า”

โนเอลที่ก้มหน้าลงเล็กน้อย ก่อนจะพูดออกมาอย่างเขินอาย

“ตอนฉันออกมา… ฉันน่าจะเผลอล็อกประตู เลยเข้าห้องไม่ได้”

“งั้นก็เคาะประตูปลุกวิเวียนสิ ถ้าไม่กล้าเดี๋ยวฉันเรียกให้”

เซรินยังคงมึนงงกับสถานการณ์ เขาไม่ได้คิดว่านี่จะเป็นปัญหาใหญ่ แต่โนเอลเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกลั้นใจพูดออกมาเสียงเบา

“ฉันไม่อยากรบกวนคุณวิเวียน…ถ้าไม่ว่าอะไรฉัน…ขอนอนห้องคุณเซรินได้ไหมคะ”

โนเอลบอกทั้งที่ยังก้มหน้าอยู่ จู่ๆ หัวใจของเซรินที่สงบนิ่งมานานก็สั่นไหวอย่างรุนแรงจนรู้สึกได้ ทั้งที่ยืนคุยกันเมื่อกี้เขายังควบคุมตัวเองได้สบายๆ และไม่คาดคิดว่าโนเอลจะแก้ปัญหาด้วยวิธีนี้

‘หา!! เอาจริงดิ’

เซรินที่ร้องลั่นในใจ จากง่วงๆ กลายเป็นตื่นเต็มตาทันที

 

 

 

 *สนทนากับคนเขียน HugGuin

ตอนนี้ 4832 คำ!!!!!! ปกติจะตั้งเป้าไว้ 3000-3500 คำต่อตอน

ปกติการอัพนิยายจะอัพวันละตอน แต่พาร์ทนี้จะยาวพอสมควร เป็นช่วงที่มีความละเอียดและปูเนื้อเรื่องไปยังอนาคต จะพยายามอัพไม่เกินสองวันต่อหนึ่งตอน เพื่อไม่ให้เนื้อหาสำคัญตกหล่น 

ใครที่อยากดองไว้อ่านรวดเดียวก็ได้เลย ถ้าใครรอไม่ไหวก็อัพปุ๊ปอ่านปั๊บได้เลย ><

*ถ้าชอบหรือต้องการติชมตรงไหนคอมเม้นต์ไว้ได้เลยนะครับ จะขอบพระคุณอย่างยิ่ง

ต้องขอขอบคุณนักอ่านที่ติดตามเรื่องนี้มาตั้งแต่แรกนะครับ / 

**ปล. ถ้าถามว่าใครเป็นนางเอก (me : ปาดเหงื่อ)