ตอนที่ 25

ช่วงเวลาพักกลางวัน หญิงสาวผมสีทองที่เดินอยู่ตรงโถงทางเดินระหว่างอาคาร พอเดินผ่านใครก็มีแต่คนทักทายอย่างเป็นกันเอง

“สวัสดีค่ะ รุ่นพี่วิเวียน”

“วันนี้ก็ยังสวยเหมือนเดิมนะครับรุ่นพี่”

เธอยิ้มรับคำทักทายอย่างเป็นกันเอง บางคนก็ได้ยินเสียงหัวเราะน้อย ๆ ของเธอตอบกลับไปด้วยความคุ้นเคย ความงามของวิเวียนอาจดึงดูดสายตา 

แต่สิ่งที่ทำให้ใครหลายคนประทับใจไม่แพ้กัน 

คือความเป็นมิตรและเข้าถึงง่ายของเธอ

วิเวียนที่ยังคงยิ้มแย้มอย่างเป็นกันเองให้กับทุกคน บางทีก็แซวคนรู้จักด้วย

ว่ากันตามตรง…ใครๆก็อยากจะเป็นแฟนกับเธอ

แต่หลังจากปฏิเสธคำสารถาพรักมากกว่าสิบคน ทำให้ไม่มีคนกล้าอีกเลย

เพียงแต่…เพราะเธอมักจะอยู่กับเซรินบ่อย ๆ ข่าวลือระหว่างทั้งสองจึงไม่เคยเงียบหาย

ข่าวลือที่ว่าคือ ทั้งคู่คบกันอยู่หรือเปล่า

แน่นอน…ว่าไม่มีคำยืนยันจากปากของทั้งคู่

ไม่นานนักเธอมาก็มาถึงที่หมาย…ห้องเรียนของเซริน

“เซ…..”

วิเวียนกำลังจะตะโกนทักอย่างเป็นปกติ แต่กลับชะงักไปเสียดื้อๆเหมือนกับลังเลอะไรบางอย่าง

สายตาที่มองเห็นเซรินกับโนเอลนั่งติดกันและกำลังพูดคุยอะไรสักอย่าง 

ทำไมไม่รู้..วิเวียนรู้สึกแปลกๆ

“เซรินนนนน!! ไปกินข้าวกันนน”

สุดท้ายเธอก็ตะโกนเรียกเซรินจนชายหนุ่มชะงักก่อนจะหันมามองเห็นวิเวียนที่โบกมือให้

หญิงสาวเดินเข้ามาข้างๆทันทีพร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่ที่พาดไว้ข้างตัว

ทุกสายตาในห้องต่างหันมามองอย่างอิจฉา 

คนอย่างเซรินทำไมถึงมีสาวอันดับหนึ่งและสองอยู่ข้างตัวได้ทุกวันนะ

“เดินมาเรียกใกล้ๆไม่เป็นหรือไงนะเธอเนี่ย”

เซรินตอบรับอย่างเหนื่อยใจ พลางมองไปรอบๆห้องก็พบว่าตกเป็นเป้าหมายตาอีกแล้ว

“สวัสดีค่ะ คุณวิเวียน”

โนเอลทักก่อนเป็นคนแรก 

“ดีจ้าโนเอล วันนี้ก็น่ารักเหมือนเดิม”

วิเวียนตอบกลับอย่างเป็นกันเอง

“คุณวิเวียนก็สดใสทุกวันเลยนะคะ”

โนเอลที่เริ่มจะปรับตัวกับการรุกจู่โจมโดยที่ไม่ทันตั้งตัวของวิเวียนได้แล้ว 

“โนเอลอยากจะทำตัวให้สดใสฉันช่วยได้นะ คิกๆ”

วิเวียนที่หัวเราะน้อยๆ ก่อนจะทำท่าทางจะเข้ามาขย้ำแก้มนุ่มๆของโนเอลที่ปกติจะทำประจำ

แต่โนเอลรู้ทันและโยกหลบได้ทันที

“แหม โนเอลไม่เล่นด้วยเลยนะ~”

“ถ้าโดนแบบเดิมๆหลายครั้ง ฉันก็หาทางรับมือได้ค่ะ”

โนเอลพูดกลับหลังจากที่วิเวียนพลาดเป้าหมาย ทั้งคู่หยอกกันไปมาอย่างสนิทสนม ก่อนที่วิเวียนจะหันกลับไปหาเป้าหมายหลักของวันนี้

“เซริน ไปกินข้าวกัน”

“งั้นก็ได้ โนเอลไปด้วยกันไหม”

เซรินตอบรับทันทีก่อนจะหันไปชวนโนเอลอย่างเป็นธรรมชาติ ปากของวิเวียนขยับเหมือนกับจะพูดอะไรสักอย่าง

แต่เธอกลับเลือกที่จะเงียบไว้…

“วันนี้คงไม่ได้ค่ะ พอดีทางอาจารย์ขอให้ช่วยงานนิดหนึ่ง”

“งั้นเหรอ ลำบากแย่เลยนะ”

“ก็..ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ”

โนเอลตอบพร้อมเก็บของใส่กระเป๋า แม้จะพยายามวางท่าปกติ แต่ในใจกลับรู้สึกแปลก ๆ อย่างบอกไม่ถูก

“คุณวิเวียน กับคุณเซรินไปกันสองคนเถอะค่ะ”

โนเอลตอบขณะกำลังเก็บของ แต่ในใจกลับรู้สึกไม่ดีขึ้นมา พลางมองดูวิเวียนกับเซรินที่ดูสนิทสนมกันเหมือนเดิม

“งั้น ถ้าโนเอลไม่สะดวก เซรินก็ไปกับฉันละกัน”

“อืม งั้นไปกันเถอะ โนเอลไว้เจอกันนะ”

วิเวียนที่เข้ามาคล้องแขนอย่างเหมือนเดิม โนเอลก็เผลอจ้องมองก่อนจะละสายตาไปทันที 

“ค่ะ”

ไม่รู้ทำไมพอมองเห็นทั้งคู่โนเอลกลับรู้สึกเจ็บที่หน้าอกเบาๆ

“แล้วเจอกันที่ห้องชมรมนะโนเอล”

วิเวียนโบกมือให้ก่อนจะหายลับไปจากสายตา 

โนเอลเงยหน้ามองทั้งคู่อย่างเงียบ ๆ

‘รู้ดีอยู่แล้วว่าทั้งคู่สนิทกันมาก…แต่ทำไมใจมันรู้สึกตะขิดตะขวงก็ไม่รู้’

โนเอลคิดในหัวก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ แต่ความรู้สึกแปลกๆกลับยังไม่จางหายไป พลางนึกถึงตอนคุยกับวิเวียนอย่างเปิดใจในห้องชมรม

จู่ๆก็นึกถึงคำพูดของเซรินขึ้นมาเหมือนกัน

‘ให้มองคุณเซริน…เป็นคนที่แอบรักอย่างนั้นเหรอ’

คำพูดของเซรินที่ยังคงติดอยู่ในหัวของโนเอล แม้เวลาจะผ่านมาสักพักใหญ่ๆแล้วก็ยังไม่หายไปสักที

ไม่รู้ว่าทำไมคำพูดนี้กลับมีอิทธิพลต่อหัวใจเธอมากเกินไป

โนเอลไล่ความคิดแปลกๆออกไป ก่อนจะเดินออกจากห้องไปช่วยงานอาจารย์ทันที

‘ถ้าฉันเลิกที่จะ ‘แอบรัก’ แล้วบอกความรู้สึกตอนนี้จะเป็นยังไง’

‘ถ้าสักวันหนึ่ง….ฉันมั่นใจความรู้สึกของตัวเองจริงๆว่าชอบคุณเซริน เขาจะตอบกลับยังไงนะ’

สุดท้ายคำตอบของคำถามนี้….ก็เป็นสิ่งที่ต้องลงมือก่อนถึงจะรู้คำตอบ

 

 

วิเวียนที่ลากเซรินมากินข้าว แต่กลับไม่ได้ไปโรงอาหารอย่างที่คิด แทนที่จะไปโรงอาหาร เธอกลับพาเซรินเดินลัดเลาะมาที่สวนหลังอาคาร

“อ้าว ไม่ได้ไปกินข้าวที่โรงอาหารกันเหรอ”

เซรินถามอย่างแปลกใจ

“ก็..เซรินไม่ชอบตกเป็นเป้าสายตานี่นะ”

“ก็จริงของเธอ เพิ่งจะมารู้ตัวเอาป่านนี้นี่นะ”

“ก็นะ…เวลาเซรินทำสีหน้าไม่ถูกมันก็ดูสนุกดีอ่ะ”

“เธอเนี่ยนะ..”

เซรินบ่นเล็กน้อยขณะมองวิเวียนที่กำลังควงแขนเขาอยู่ ชายหนุ่มก็ไม่ได้ว่าอะไรในที่สุดก็ถึงที่หมาย

เซรินจำได้ว่า เมื่อก่อนวิเวียนชอบพาเขามานั่งตรงนี้เวลาเครียดจากสอบ ราวกับเป็นที่ผ่อนคลายของทั้งสองคน ที่มักจะมาเป็นประจำเวลาต้องการความสงบ

แม้บางครั้งเขาจะไม่พูดอะไร วิเวียนก็แค่นั่งข้างๆ แล้วบ่นอะไรไร้สาระไปเรื่อยๆ  

และเขาก็ชอบ…เสียงของวิเวียนที่พูดไม่หยุด

สนามหญ้าเล็หๆที่มีต้นไม้ใหญ่หนึ่งต้นคอยให้ความร่มรื่น วิเวียนก็หยิบของของมาจากกระเป๋าทันที 

หญิงสาวค่อยๆเอาผ้าออกมาปูพร้อมกับกล่องข้าวหลายกล่องออกมาวางไว้อย่างคล่องแคล่ว

 เซรินที่มองงงๆก่อนจะสงสัยแปลกๆ

“ข้าวกล่อง? เธอทำมาเองเหรอ”

“ใช่แล้ว พอดีเบื่อข้าวโรงอาหารน่ะ… มานั่งตรงนี้สิ เซริน”

วิเวียนกวักมือเรียกเซรินพร้อมกับรอยยิ้ม ชายหนุ่มที่ไม่คิดอะไรมาก็นั่งลงอย่างสบายๆ พลางมองวิเวียนที่กำลังสนุกกับการเปิดกล่องอาหาร

กลิ่นหอมๆที่โชยออกมาทำเอาท้องของเซรินร้องออกมาเบาๆ เรียกเสียงหัวเราะจากวิเวียนได้เป็นอย่างดี

“หิวแล้วเหรอ เซรินของฉันนี่น่ารักที่สุดเลย”

“ก็…มันดูน่าอร่อย ไม่ได้กินอาหารฝีมือของเธอนานแล้วสินะ”

“เอ๋…งั้นหรอกเหรอ”

จู่ๆวิเวียนก็รับคำด้วยเสียงแปลกๆ ก่อนจะเงยหน้ามายิ้มให้อย่างปกติ

บริเวณนี้ถูกจัดเป็นสวนเล็กๆบรรยากาศที่ร่มรื่น ปกติจะมีนักศึกษามานอนพักแถวนี้ แต่วันนี้กลับมีเพียงเซรินและโนเอล บรรยาการอันแสนร่มรื่นถ้าเผลอเอนตัวลงนอนอาจจะหลับได้เลย

ความเงียบสงบ มีเพียงเสียงลมพัดเอื่อย ๆ กับแสงแดดอ่อนที่ลอดผ่านใบไม้ลงมา มันเป็นสถานที่เงียบเกินกว่าจะไม่รู้สึกอะไรเลย

ไม่นานวิเวียนก็จัดอาหารเสร็จ

“หืม…ทำไมมีแต่ของชอบของฉันทั้งนั้นเลย”

เซรินเอ่ยอย่างแปลกใจเล็กน้อย เพราะเมนูที่วิเวียนทำมาให้ล้วนเป็นของชอบเขาทั้งนั้น

“แน่นอนสิ ฉันรู้ว่าเซรินชอบกินอะไรไม่ชอบอะไรนะ….ถ้าหิวก็กินได้เลย”

“งั้นก็…ไม่เกรงใจละนะ”

เซรินที่ยิ้มน้อยๆก่อนจะลงมือกินอาหารฝีมือของวิเวียนทันที วิเวียนที่จ้องมองเซรินอย่างยิ้มแย้มขณะที่เขาเพลิดเพลินกับอาหารของเธอ 

“อร่อย ฝีมือทำอาหารเธอพัฒนาขึ้นหรือเปล่านิ”

เซรินที่ชมไม่หยุดพลางตักหลายๆอย่างเข้าปาก คำชมที่ออกมาจากใจจริงไม่มีเสแสร้ง

“แน่นนอนสิ หรือจะบอกว่า…เมื่อก่อนไม่อร่อยรึไง”

“เมื่อก่อนก็อร่อยแต่ตอนนี้อร่อยกว่าเดิมอีก”

เซรินยังคงกินอย่างต่อเนื่อง ก่อนจะสังเกตว่าวิเวียนยังไม่ได้ลงมือทานข้าวเลย แถมยังจ้องเขาอย่างเดียวอีกด้วย

“วิเวียน…ไม่กินเหรอ”

เสียงเรียกของเซรินที่ดังออกมาเบาๆ หญิงสาวที่มองเซรินก่อนจะยิ้มออกมาเบาๆ

‘ทำไมรู้สึกว่า…วิเวียนทำตัวแปลก’

ไม่รู้ว่าคิดไปเองไหม พอมองดูดีๆก็พบความแปลกของวิเวียน ทั้งที่ปกติจะเข้ามาแกล้งหยอกแบบถึงเนื้อถึงตัว แต่หญิงสาวกลับนิ่งไปเสียอย่างนั้น

“แค่เซรินของฉัน กินอย่างอร่อยฉันก็ดีใจแล้ว”

“เธอทำตัวแปลกๆไปนะ”

“เห…แปลกยังไงเหรอ”

วิเวียนแกล้งเอียงคอถามอย่างสงสัยพร้อมกับหัวเราะเบาๆ 

“อืม….เธอไม่รุกเข้าหาฉันอย่างปกติเลย”

เซรินแกล้งพูดออกไปก่อนจะดูปฏิกิริยาหญิงสาวตรงหน้าที่ยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เขา

“อยากให้ฉันรุกเข้าหาสินะ …ได้เลย!”

วิเวียนแกล้งแซวก่อนจะค่อยๆเขยิบเข้ามาใกล้เซริน กลิ่นหอมจากปลายผมโชนมาโดนปลายจมูก

“ฉันแค่พูดเล่นเฉยๆ!”

เซรินค่อยๆเขิบหนีแต่ก็ไม่ทันแล้ว วิเวียนที่ใช้ปลายมือสัมผัสใบหน้าองเซรินให้หันมามองเธอ

หมับ!!

เซรินตกใจตาโตเล็กน้อยที่ไม่ทันตั้งตัว ตรงแก้มทั้งสองข้างรู้สึกถึงความอบอุ่นและนุ่มนิ่มจากมือของวิเวียน

“ว…วิเวียน”

เซรินกระอักกระอ่วนเล็กน้อย

“เซริน….ช่วงนี้เหมือนพวกเราจะไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันเลย”

จู่ๆวิเวียนก็ทำเสียงเบาๆราวกับโหยหาอะไรบางอย่าง เซรินที่ชะงักพลางรู้สึกว่า…

บรรยากาศรอบๆของวิเวียนในตอนนี้…เขาก็บอกไม่ถูก

แต่รู้สึกได้ถึงความเหงา…

อย่างที่วิเวียนว่า ช่วงนี้เขามักจะอยู่กับโนเอล คอยช่วยเรื่องเขียนนิยายตามที่สัญญาไว้ จะเจอวิเวียนก็แค่ตอนเข้าชมรมช่วงเย็นเท่านั้น

พวกเขากลับไม่ค่อยอยู่กันสองต่อสองเหมือนอย่างเคย

เซรินคิดว่าอาจจะละเลยวิเวียนไปจริงๆ…หรือเปล่านะ

ความสนิทของพวกเขาก่อนที่โนเอลจะเข้ามา ก็แทบจะตัวติดกันตลอด

เซรินที่เหมือนจะรู้ตัวแล้วว่าทำอะไรผิดไป…

“คือ…ขอโทษนะวิเวียน ที่ฉันละเลยเธอไปช่วงนี้”

“งั้นเหรอ…รู้ตัวแล้วสินะ ว่าช่วงนี้ไม่ได้ค่อยสนใจฉันเลย”

วิเวียนตอบรับง่ายๆกับสารภาพผิดของเซริน แต่ดูเหมือนวิเวียนก็ยังไม่มีทีท่าจะปล่อยเขา

“ช่วงนี้ฉันต้องช่วยโนเอลเรื่องเขียนนิยายอ่ะ”

“อืม…เคยบอกฉันมาแล้วนิ…แล้วยังไงต่อเหรอ”

ราวกับว่าหญิงสาวตรงหน้ายังไม่พอใจ สายตาที่จ้องเซรินโดยที่ไม่ว๊อกแว๊กไม่ไหนเลย สายตาของหญิงสาวที่ดูแปลกไปจากเดิม

‘ทำไมรอยยิ้มของวิเวียน…ถึงดูเศร้าๆ’

‘เพราะฉันไม่สนใจเธอเหรอ…’

“เอ่อ….”

พอโดนจ้องเซรินก็พูดต่อไม่ได้ ร่างกายที่เริ่มจะแข็งทื่อมองเพื่อนสนิทตรงหน้าที่ยังคงไม่เลิกจับหน้าเขา

“เซริน”

“อ…อะไรเหรอ!”

จู่ๆวิเวียนก็ปล่อยมือออกเว้นระยะห่างนิดหนึ่ง ทำเอาเซรินที่ตั้งตัวไม่ถูกเล็กน้อย

ยังคงทำอะไรคาดเดาอะไรไม่ได้เหมือนเดิม

“ฉันแค่รู้สึกน้อยใจ เซรินห่างเหินกับฉันมากเกินไป”

“คิดมากไปแล้วน่า…ฉันก็แค่”

“หืม…แค่อะไรเหรอ ?”

“ฉันไม่ได้ลืมเธอนะ แค่ช่วงนี้วุ่นๆช่วยโนเอลหลายๆเรื่อง”

เซรินที่ไม่รู้ว่าระหว่างตอบกลับไปเขาได้หลบตาวิเวียน ทำไมความรู้สึกผิดถึงก่อตัวขึ้นมาภายในใจเงียบๆ

“ดูเหมือนจะสนิทกับโนเอลมากเลยนะ…”

“ก็เรื่อยๆนะ…ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษ”

“งั้นเหรอ…”

“เธอทำตัวแปลกๆนะวันนี้ ไม่สบายหรือเปล่า”

จู่ๆเซรินที่เป็นฝ่ายยืนมืออกไปจับหน้าแตะหน้าผากของวิเวียนเบาๆ หญิงสาวที่สะดุ้งเล็กน้อยเบิกตาโตมองเซรินที่หลับตาลงเหมือนกับกำลังวัดอุณภูมิว่าปกติไหม

‘ทำไมเซรินชอบทำตัวแบบนี้ตลอดเลย’

‘ทำเหมือนว่าตัวเองไม่คิดอะไร มอบสิ่งต่างๆให้คนรอบข้างอย่างใส่ใจ’

วิเวียนที่เผลอยิ้มออกมา ความเศร้าเมื่อครู่ถูกเซรินพัดปลิวหายไปทันที

“ก็ปกติดีนิ”

“ฉันอาจจะป่วยจริงๆก็ได้นะ”

“ตรงไหนเหรอ ให้ฉันพาไปห้องพยาบาลไหม”

‘จากภายในใจ…ของฉัน’

เซรินที่ลุกลี้ลุกคนกับคำพูดของวิเวียน สีหน้าที่เริ่มจะเป็นห่วง เพราะวันนี้ทำตัวไม่สมกับเป็นวิเวียนเหมือนอย่างเคย

‘ถ้าหากทำดีกับฉันมากไปกว่านี้…บางทีฉันอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้นะ’

“ไม่ต้องหรอก…รีบกินข้าวให้หมดเถอะ”

“อ…อืม เธอก็กินบ้างเดี่ยวป่วยขึ้นมาฉันจะแย่เอา”

“ยังไงถ้าฉันเป็นอะไรขึ้นมา เซรินก็คงดูแลชั้นอยู่ดีไม่ใช่เหรอไง”

“แน่นอนสิ ฉันจะปล่อยให้เพื่อนอยู่คนเดียวได้ยังไง”

เซรินที่รับคำอย่างจริงจัง ไม่รู้ว่าคำพูดธรรมดาของตัวเองกลับทำให้คนฟังรู้สึกอบอุ่นอีกแล้ว

“เติมคำว่า ‘รัก’ ด้วยสิ”

เสียงพึมพำดังออกมาเบาๆ เซรินที่ได้ยินไม่ชัดไม่รู้ว่าวิเวียนพูดว่าอะไร ทั้งๆที่เธอสามารถพูดให้เซรินได้ยินก็ได้ เพราะเคยหยอกแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว

ทว่า…ตอนนี้วิเวียนเริ่มกลัวที่จะพูดให้ชัด

“หืม..ว่าไงนะ”

‘อย่าทำตัวขี้โกง…มากไปกว่านี้จะได้ไหม’

“ไม่มีอะไร…งั้นก็ป้อนฉันหน่อยสิ”

จู่ๆวิเวียนที่กลับมาเป็นปกติก่อนจะยิ้มสดใสอีกครั้ง เซรินค่อยๆคลายสีหน้าลงก่อนจะถอนหายในออกมา

‘ให้ตายสิ ตามใจหน่อยละกัน’

เซรินที่ใช้ช้อนตักอาหารที่คิดว่าวิเวียนชอบก่อนจะค่อยๆเอาเข้าปากวิเวียนที่อ้าปากรอแล้ว

“อือ อร่อยจริงๆด้วย ฉันนี่เก่งจริงๆเลย เอ๊ะ…เมื่อกี้จูบทางอ้อมนี่น่า เซรินนี่ไม่ระวังเลยนะ”

“ครับๆ ไม่เห็นเป็นไรเลยเรายังเคยกินน้ำหลอดเดียวกันออกจะบ่อยๆ เอ้า กินเข้าไปเยอะๆนะ”

‘อย่าทำเหมือน…เป็นเรื่องปกติจะได้ไหม’

เซรินที่มองวิเวียนอารมณ์ดีขึ้นก็รู้สึกใจชื้นขึ้นหน่อย ไม่รู้ว่าภายในใจของวิเวียนที่ระบายความอัดอั้นอยู่ภายใน

“ขออีกคำ !”

“ให้ตายสิ น่าจะกินเองได้แล้วมั้ง”

ถึงจะบ่นอย่างนั้นเซรินก็ป้อนไปอีกคำก่อนจะให้วิเวียนกินเอง หญิงสาวที่คิดว่าไม่ควรแกล้งชายหนุ่มมากไปกว่านี้น่าจะดีกว่า

ไม่นานนักก็กินอาหารจนหมดก่อนจะเก็บใส่กล่องเรียบร้อย เซรินที่นั่งพิงต้นไม้ซึมซับสายลมที่พัดผ่านเรื่อยๆ

วิเวียนที่เขยิบเข้ามาใกล้ๆเซรินก่อนจะค่อยๆเอนตัวพิงไหล่เซริน เซรินที่สัมผัสได้ถึงความอ่อนแอในตัววิเวียนได้ 

‘ถึงว่าสิเลยเลือกที่จะมากินข้าวในที่ลับตาคน’

เซรินไม่ปฏิเสธการกระทำของวิเวียน ก่อนจะค่อยๆปล่อยให้เวลาไหลไปเรื่อยๆ พลางคิดว่าเขาในฐานะรองประธานชมรมจะช่วยอะไรที่แบ่งเบาวิเวียนได้บ้าง

แน่นอนว่า เซรินคิดผิด

เพราะความอ่อนแอและโหยหาของวิเวียนในวันนี้ ไม่ได้มาจากภาระหน้าที่ใดเลย หากแต่มาจาก ‘เขา’ ทั้งหมด

“เซรินคิดจะชดใช้ความผิดที่ละเลยฉันยังไงเหรอ”

จู่ๆวิเวียนก็พูดขึ้นมาสบายๆขณะพิงเซริน ชายหนุ่มหันมามองช้าๆก่อนจะทำสีหน้าครุ่นคิด

“อยากให้ฉันทำอะไรให้ละ”

“งั้นก็…เราไปเที่ยวที่ไหนสักที่…กันสองคนไหม”

น้ำเสียงแผ่วเบาดังออกมา ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยไปเที่ยวกับวิเวียนสองต่อสองไปเที่ยวมาก็หลายครั้ง 

แต่ทำไมครั้งนี้….เซรินกลับรู้สึกว่าความหมายมันแตกต่างจากเดิม

ทั้งวิเวียนที่ทำตัวผิดปกติ ทำตัวอ่อนแอ และน้ำเสียงที่แฝงนัยอะไรบางอย่าง

เซรินที่มักจะใส่ใจรายละเอียดคนข้างๆอยู่เสมอ ทำไมเขาจะมองไม่ออก ก็เลยตามใจวิเวียนโดยที่ไม่ขัดอะไรเลย

วิเวียนมักจะเป็นคนที่คอยประคองบรรยากาศทุกครั้ง แต่ใครล่ะ ที่ประคองเธอได้บ้าง คอยกุมมือเธอในวันที่อ่อนแอแบบนี้

“งั้นก็ได้…ว่าแต่อยากไปที่ไหนละ”

ความอ่อนแอของวิเวียนที่ไม่เคยแสดงออกให้ใครเห็น แต่เซรินกลับรู้ว่าวิเวียนก็มีด้านที่เปราะบางเหมือนกัน แม้ภายนอกจะดูร่าเริง สดใจ แต่ใครบ้างละที่จะทำตัวแบบนั้นได้ตลอด

ช่วงเวลาที่อ่อนแอเธอมักจะต้องการใครสักคนที่จะแสดงด้านนี้ออกมาให้เห็น

“เดี่ยวค่อยคิดละกัน เอาเป็นว่าสัญญาแล้วนะ”

“อือ…”

นอกจาก ‘เซริน’ เพียงคนเดียวที่รู้ดีที่สุด

มีเพียงเขาคนเดียวที่วิเวียนจะแสดงความอ่อนแอได้

เซรินมองวิเวียนที่กำลังหลับตาอยู่ เสียงลมหายใจเบาๆจนเขารู้สึกได้ ก่อนจะยกมือลูบผมวิเวียนเบาๆอย่างอ่อนโยน

ช่วงนี้เขาก็รู้สึกแปลกๆกับตัวเองเหมือนกัน

เหมือนกับมีอะไรบางอย่างในตัวเขากำลังเปลี่ยนไป

…แต่เซรินยังไม่รู้เลยว่า สิ่งที่วิเวียน ‘อยากบอก’ นั้น ไม่ใช่เพียงแค่ความเหงา

เพียงแค่…ไม่อยากจะเสีย ‘เขา’ ไปก็เท่านั้นเอง

“ง่วงจัง ขอฉันนอนพักสักงีบนะ”

“ได้สิ”

เซรินค่อยๆหลับตาลงพิงหัววิเวียน บรรยากาศที่เบาสบายทำให้เซรินอยากจะนอนสักงีบจนหมดเวลาพัก

วิเวียนค่อยๆลืมตาช้าๆ มองเซรินที่กำลังหลับขณะพิงเธออยู่ ดวงตาที่กำลังสั่นไหว พยายามฝืนยิ้มออกมาจางๆ 

เธอรู้ว่าเซรินค่อยๆเปลี่ยนไปตั้งแต่โนเอลเข้ามา แต่เธอก็ไม่ได้เกลียดโนเอล กลับรู้สึกอยากจะสนิทด้วยเสียอีก ทำให้ความรู้สึกตอนนี้รู้สึกสับสน กลัวว่าความสัมพันธ์ในตอนนี้อาจจะหายไปก็ได้

‘โนเอลเป็นคู่แข่งที่อันตรายเกินไปจริงๆ’

วิเวียนจะเงยหน้ามองท้องฟ้าก่อนจะยิ้มออกมา…

‘ฉันคิดว่าความสัมพันธ์ของเราจะอยู่แบบนี้ไปตลอด…แต่คงเป็นไปไม่ได้แล้ว’

วิเวียนค่อยๆยื่นใบหน้าเข้าหาเซรินที่กำลังหลับอยู่อย่างช้าๆ จนได้ยินเสียงลมหายใจซึ่งกันและกัน

สายลมที่พัดผ่านเซรินและวิเวียนพร้อมกับใบไม้ที่ปลิวว่อน ความรู้สึกที่มีให้เซรินเธอรู้ตัวดีที่สุด

แน่นอนว่าเขาก็อาจจะรู้ด้วยเช่นกัน

‘อย่างน้อยก็ขอแค่ตอนนี้…ให้ฉันเห็นแก่ตัวถึงที่สุดเถอะ’

ริมฝีปากที่หญิงสาวที่ค่อยๆสัมผัสกับแก้มของเซรินอย่างแผ่วเขา ห้วงเวลาที่หยุดลงราวกับตอนนี้มีเพียงสองเราเท่านั้น

‘ฉันน่ะ…ชอบเซรินที่สุดเลย’

แต่กลับไม่รู้ว่าปลายทางของความสัมพันธ์นี้จะเป็นยังไงต่อไป บางทีเธอก็อยากจะลองทำตามหัวใจตัวเองบ้าง

ต่อให้คำตอบจะเป็นแบบไหน…ก็อยากจะยอมรับมันไว้

เพื่อไม่ให้เสียใจทีหลัง….จะเห็นแก่ตัวแบบนี้ต่อไปได้อีกนานแค่ไหนกันนะ

 

                                                       เมื่อคนที่ถูกใจ ดันกลายเป็นนักเขียนที่ชื่นชอบ

                                                                                        END (Vol.1)