ตอนที่ 23

ห้องชมรมวรรณกรรมและปรัชญา

บรรยากาศเดิมๆอันแสนวุ่นวายกลับมาอีกครั้ง เสียงพูดคุย เสียงขีดเขียน และเสียงกดแป้นพิมพ์ประสานกันเป็นจังหวะประจำวันของที่แห่งนี้ไปแล้ว

เซรินรู้สึกคล้ายกับลมหายใจที่ผ่อนคลายหลังช่วงเวลาระทึกก่อนหน้านี้ ทั้งความฝันที่ไม่รู้ต้นสายปลายเหตุว่ามาได้ยังไง หรืออาจจะเพราะคิดมาเรื่องวันที่ไปเดทกับโนเอลก่อนหน้านั้น

ทว่า สิ่งหนึ่งที่ต่างออกไปจากปกติคือ…

โนเอลที่มักจะนั่งตรงข้ามเขาเสมอ กลับเลือกนั่งข้างๆในวันนี้ แถมยังตั้งหน้าตั้งตาพิมพ์นิยายของเธอลงในคอมพิวเตอร์พกพาอย่างมุ่งมั่น ราวกับทุกการเคลื่อนไหวของนิ้วนั้นมีจุดหมายชัดเจน

“ตรงจุดนี้ต้องใช้คำพูดแบบไหนถึงจะดีค่ะ”

โนเอลถามอยากได้คำแนะนำจากชายหนุ่ม แต่แฝงความลังเลเล็กๆ ขณะหันหน้ามาหาเขา 

เซรินเหลือบมองหน้าจอครู่หนึ่ง ก่อนจะช่วยปรับคำให้เล็กน้อย โนเอลพยักหน้าเบาๆ ฟังอย่างตั้งใจจนจบ แล้วจึงกลับไปพิมพ์ต่อโดยไม่มีคำพูดใดๆอีก

“โห พี่โนเอลเริ่มงานเขียนแล้วเหรอคะเนี่ย”

เสียงใสร่าเริงดังขึ้น เซเรน่าโผล่มาเกาะเก้าอี้โนเอลด้วยดวงตาเป็นประกาย

“คิดว่าน่าจะลองเริ่มเขียนตั้งแต่ตอนนี้ ยังไงฉันก็มือใหม่ยังต้องมีหลายจุดที่ต้องปรับแก้แน่นอน”

“อดใจรออ่านไม่ไหวแล้ว ถ้ามีตรงไหนไม่เข้าใจก็ถามหนูได้เลยนะคะ…ว่าแต่มีความสัมพันธ์แบบหญิงรักหญิงไหมอ่ะ”

“ไม่มีแบบนั้นหรอกน่า”

เซรินตอบแทบจะทันที

“โถ่~ น่าเสียดายจัง”

เซรินหัวเราะในลำคอเล็กน้อยก่อนจะถามขึ้น

“ว่าแต่ เซเรน่าจะเข้าร่วมงานไหนบ้างปีนี้”

เซรินถามพลางสงสัย จริงๆแล้วงานเข้าร่วมอีเว้นต่างๆก็ไม่ได้บังคับสมาชิกทุกคนต้องเข้าร่วม เพราะบางทีโจทย์ที่เป็นข้อบังคับอาจจะไม่ถนัดก็ได้

“มีเล็งๆไว้อยู่สองสามงานค่ะ ส่วนงานอื่นๆไม่เข้ากับหนูเลยสักนิด เลยขอบาย”

น่าจะเป็นอีเว้นท์แบบ หญิงรักหญิงชัว

“งั้นเหรอ แล้วเอเลน่าละ”

เซรินถามพลางหันไปมองเอเลน่าที่อยู่ไม่ไกล ดูเหมือนกับกำลังใช้ดินสอจดอะไรบางอย่างลงบนกระดาษ

“หนูเขียนไปบางส่วนแล้วค่ะ เจ้าชายบทกวีห้วงเวลาในวงกตสีม่วง”

เซรินที่ยิ้มแห้งๆให้ คงไม่พ้นตัวหลักที่เป็นโรมิโอกับเขาแน่นอน เห็นอย่างนี้ก็เถอะแต่ฝีไม้ลายมือของสองสาวฝาแฝดถ้าลงมือจริงจังขึ้นมาก็บอกได้ว่าไม่ธรรมดา

เอเลน่าเข้าใจแก่นของชายรักชายได้ลึกซึ้ง

เซเรน่าก็เชี่ยวชาญการถ่ายทอดอารมณ์หญิงรักหญิงอย่างเฉียบแหลม

จะบอกว่าสองแฝดตั้งแต่ปล่อยผลงานแรกตอนปีหนึ่งลงในเว็ปออนไลน์ ไม่ใช่เรื่องแปลกเลยที่พวกเธอจะมีแฟนคลับนับหมื่นติดตามผลงานต่อเนื่อง 

ผลงานของพวกเธอมักถูกพูดถึงในวงการเฉพาะกลุ่มอย่างแพร่หลายก็มีแฟนคลับติดตามเพิ่มขึ้นอย่าต่อเนื่อง 

เรียกว่านามปากกาของทั้งคู่มีชื่อเสียงในวงการเฉพาะกลุ่มก็ว่าได้

ถึงจะดูบ้าๆบอๆแต่บอกได้เลยว่าไม่ธรรมดา

“เอเลน่า ดูเหมือนอันดับของเธอจะตกลงไปนิดหน่อยนะ แล้วอันดับของเซเรน่าก็แซงขึ้นมาแล้ว”

บอนตะ ชายหนุ่มร่างกลมเงยหน้าจากโน้ตบุ๊กพลางพูดขึ้นหน้าตาย

ทิ้งบอมบ์ลงมากลางววงสองแฝดทันที!

หน้าที่ของชายหนุ่มจ้ำม่ำที่คอยดูแลเรื่องเกี่ยวกับออนไลน์ จัดการหลายๆอย่างรวมถึงหาแนวทางโปรโมตไปด้วย

เอเลน่าชะงักหันไปมองเซริน่าที่ฉีกยิ้มทะเล้นใส่อย่างผู้ชนะ

“คุณพี่เข้าใจหรือยังคะ ว่าหญิงรักหญิงดีกว่าเห็นๆ ดูเหมือนถ้าไม่ทำอะไรอันดับจะร่วงเอาๆนะคะ”

เอเลน่าที่กำลังจดอยู่ก่อนจะกำมือจนดินสอแทบหักมองน้องสาวฝาแฝดเขม็ง

“หน็อยยย ค่อยดูเถอะถ้าฉันปล่อยตอนต่อไป รับรองว่าเธอแพ้แน่!!”

เอเลน่าที่พูดอย่างอารมณ์เสีย

“โถ่~ คุณพี่ขา หนูก็มีไพ่เด็ดเหมือนกัน คิกๆ”

ดูเหมือนสองแฝดจะกลับไปวางมวยกันอีกแล้ว เป็นเหมือนคู่แข่งทางธรรมชาติของทั้งคู่ นอกจากเจ้าตัวที่มักจะเถียงกัน ยังลามไปถึงแฟนด้อมที่ดุเดือดไม่แพ้กันอีกด้วย

เซรินก็ยอมรับฝีมือในงานเขียนของทั้งสอง แม้เขาจะไม่ถนัดแนวนั้นก็เถอะ

ถึงจะวุ่นวายไปบ้าง แต่เขาก็อดยิ้มไม่ได้

เพราะที่นี่คือพื้นที่ที่เต็มไปด้วยความหลงใหลในตัวอักษร และเสียงหัวเราะในทุกจังหวะชีวิต และสามารถเป็นตัวของตัวเองได้ไม่ต้องซ่อนเร้น

โรมิโอที่นั่งตัดแต่งดอกไม้อย่างปราณีตอยู่มุมหนึ่งของห้องราวกับเป็นกิจวัตของเขา จะบอกว่าถ้าไม่มีชายหนุ่มรูปงามคนนี้ก็คงไม่มีกลิ่นหอมของดอกไม้ให้รู้สึกผ่อนคลาย

ทุกคนที่มีส่วนในการสร้างบรรยากาศห้องชมรมแห่งนี้ ให้กลายเป็นที่กลมกล่อม

“กลับมาแล้ว”

น้ำเสียงอ่อนแรงดังออกมาจากหน้าประตูก็พบว่าเป็นท่านประธานชมรมสาวสวยที่เดินคอตกอย่างเหนื่อยอ่อนหมดเรี่ยวแรง

“ประชุมงานมาหนักเลยสินะ”

พอเห็นสภาพท่านประธานสาวที่มักจะร่าเริงเดินมาอย่างหมดสภาพ วันนี้มีนัดประชุมกับสภานักเรียนในหลายเรื่อง เพราะอีกไม่นานดูเหมือนจะมีจัดกิจกรรมประจำปีของมหาวิทยาลัยแล้ว

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมา จากใบหน้าที่อ่อนล้าค่อยๆยิ้มกว้างอย่างสดชื่น

“คิดถึงจังเซรินของฉัน มาช่วยปลอบฉันหน่อยสิ”

วิเวียนที่เดินเข้ามาใกล้ๆเขาก่อนจะนั่งลงข้างๆ ฟุบหน้าลงกับโต๊ะก่อนจะเอียงคอหันมามองเซริน

“เก่งมากๆท่านประธาน”

เซรินที่ลูบหัวอย่างปกติเส้นผมสีทองที่นุ่มสวยเวลาจับก่อนจะยิ้มให้เบาๆ เหมือนกับเป็นเรื่องปกติเฉพาะในห้องชมรมเท่านั้น

ถ้าเป็นข้างนอกรับรองเซรินไม่กล้าทำแน่นอน

โนเอลที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ หยุดมือจากแป้นพิมพ์ไปโดยไม่รู้ตัว ดวงตาเหลือบมองทั้งสองคนอย่างไม่ตั้งใจ เหมือนอะไรบางอย่างในใจเริ่มเคลื่อนไหว

แต่โนเอลเลือกที่จะไม่พูดอะไร แต่ก็เริ่มไม่ค่อยมีสมาธิ

‘เอ๊ะ ฉันรู้สึกไม่พอใจงั้นเหรอ’

โนเอลคิดในใจ ความไม่พอใจค่อยๆก่อตัวขึ้นมา ที่เห็นเซรินลูบผมวิเวียนอย่างอ่อนโยน ก่อนจะสลัดความคิดทิ้งไปทันที

“เฮ้อ ช่วงนี้ไม่ค่อยได้อยู่กับเซรินเลย รู้ไหมว่าฉันเหงาแค่ไหน”

วิเวียนเอ่ยอย่างงอนๆ พลางมองเซรินที่กำลังลูบผมเธออยู่ สายตาเหมือนกับแมวที่เจ้าของไม่เล่นด้วย

“ช่วยไม่ได้ไง เวลาพักของเราไม่ค่อยตรงกันเลย จะเจอก็แต่ตอนในชมรมเท่านั้นเอง”

“งั้นเหรอ อิจฉาโนเอลจังเลยที่ได้อยู่กับเซรินตลอด”

โนเอลที่ถูดพาดพิงก็ชะงักเล็กน้อย 

“ไม่ใช่เรื่องที่ต้องน่าอิจฉาหรอกค่ะ”

เธอตอบเบา ๆ สีหน้าเรียบแต่หัวใจเต้นแรงขึ้น

“แต่มันก็น่าอิจฉาอยู่ดี รู้งี้น่าจะย้ายไปเรียนคณะเดียวกันดีกว่า”

“แบบนั้นมันก็เกินไป อนาคตของตัวเองเลยนะ”

วิเวียนที่โวยวายอย่างกับเด็กน้อยที่ไม่ได้ดั่งใจ เซรินอดที่จะแซวไม่ได้ก่อนจะขำเล็กน้อย ต่อให้วิเวียนจะเหนื่อยแค่ไหนก็ยังคงสร้างบรรยากาศสนุกได้ตลอด

“งั้น นานๆทีก็ขอชาร์ทแบตหน่อยละกัน”

หมับ

วิเวียนพูดพร้อมกับเข้ามากอดเอวเซรินจากทางด้านข้างทันที เซรินที่ไม่ทันตั้งตัวก็ชะงักไปเล็กน้อย 

“เธอเนี่ยไม่รู้จักอายคนอื่นมั่งเลยนะ”

“คนกันเองทั้งนั้นแหละ อ๊าา สบายจัง”

โนเอลที่เห็นแบบนั้นรู้สึกหัวใจเต้นตุ้มๆต่อมๆ เหมือนอยากจะพูดอะไรแต่ก็เลือกที่จะเงียบไว้

‘พวกเขาก็สนิทกันแบบนี้ตลอดไม่ใช่เหรอไง’

โนเอลรู้สึกเหมือนหัวใจของตัวเองเต้นแรงกว่าปกติ เธอเผลอจ้องภาพตรงหน้าโดยไม่รู้ตัว พยายามหาหลักเหตุผลมาต้านทานการกระทำของวิเวียน

…ทั้งที่ก่อนหน้านี้เคยเห็นมาก่อนจนชินตาแท้ๆ

ทำไมวันนี้ถึงรู้สึกแปลกขนาดนี้นะ

ตั้งแต่เริ่มรู้ตัว…ว่ารู้สึกกับเซรินแบบไหน

“น่าจะพอได้แล้วน่าวิเวียน”

“ขออีกหน่อยน่า แบตยังไม่เต็มเลย”

เซรินอดที่จะบ่นไม่ได้ 

“แบตในตัวเธอมีกี่วัตต์เนี่ย”

“ทั้งวัน ทั้งคืนก็ยังไม่เต็มหรอก ก็เซรินชาร์ทแบตให้ช้าไง”

คำพวกกำกวมดังออกมาอย่างร่าเริง โนเอลที่กำลังพิมพ์งานอยู่ก็รู้สึกมือเริ่มจะสั่นไหวนิดๆจนพิมพ์ไปลบไปหลายรอบ พยายามไม่สนใจแต่ก็อดที่จะมองด้วยหางตาไม่ได้

“กลายเป็นความผิดฉันซะอีก เอาเถอะถ้าเป็นที่ชมรมฉันพอยอมก็ได้ แต่ถ้าข้างนอกอย่าทำแบบนี้ละกัน”

“เย้ พูดเองนะ!”

เหมือนกับวิเวียนจะได้ใจเข้าไปกอดเอวรัดแน่นกว่าเดิมพลางเอาแก้มถูไถไปด้วย

“เป็นลูกแมวเหรอไงเธอเนี่ย”

แม้สมาชิกคนอื่นจะไม่สนใจพวกเขา แต่เขารู้สึกว่าหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆเริ่มที่จะปล่อยออร่าอะไรสักอย่างออกมา

วิเวียนที่เอาแก้มแนบกับหน้าท้องของเซรินพลางทำสีหน้ามีความสุข ใบหน้าฉายแววพึงพอใจโดยไม่ปิดบัง

“ลืมๆคำพูดเมื่อกี้ไปเลย ถือว่าฉันไม่ได้พูด”

เซรินไม่กล้าดึงเธอออกแรงนัก 

“โนเอลถ้ามองขนาดนั้น เข้ามากอดเซรินของฉันด้วยกันก็ได้เลยนะ”

วิเวียนว่าพลางยิ้มให้โนเอลที่เผลอจ้องมองไม่รู้ตัว หญิงสาวรู้สึกกับว่าโดนอ่านใจได้ก็หันหน้ากลับไปอีกทางทันที

“คุณวิเวียนชอบพูดเล่นตลอดเลยนะคะ”

โนเอลที่พูดอย่างตะกุกตะกักเล็กน้อย รู้สึกว่าหัวใจเริ่มเต้นแรงจปิดปกติ

“ฉันพูดจริงๆนะ หน้าท้องของเซรินมีซิกแพ็คด้วยนะแถมยังอุ่นอีก”

“เธอนี่นะ ชอบพูดอะไรกำกวมชวนคิดลึกตลอด”

“ก็อย่าไปคิดลึกสิ เซรินเนี่ยน่ารักตลอด คิกคิก”

โนเอลที่เมินหน้าไปทางอื่นเหมือนไม่อยากจะมองภาพที่อาจจะบาดใจเธอ

‘จะหลงไปกับคำยั่วยุของคุณวิเวียนไม่ได้’

โนเอลรู้ว่าถ้าเผลอทำอะไรตามที่ทานประธานสาวบอก อาจจะเข้าทางเธอก็ได้ ตอนนี้ทำได้เพียงสงบใจ

“เชิญคุณวิเวียนตามสบายเถอะค่ะ”

น้ำเสียงของโนเอลแม้จะดูราบเรียบแต่ถ้าฟังดีๆเหมือนกับกำลังสั่นไหวอยู่ พอเห็นแบบนั้นวิเวียนก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย

“งั้นเหรอ~ ถ้างั้นฉันขอยืมคู่หูของโนเอลก่อนนะ”

“นี่ ฉันไม่ใช่ของใครนะ!”

ความเงียบค่อย ๆ ถักทอเป็นใยบางที่แผ่คลุมห้องชมรมทีละน้อย ไม่สิ…ต้องบอกว่าครอบคลุมพวกเขาทั้งสามคนมากกว่า

บรรยากาศเริ่มหนักขึ้นเล็กน้อย แม้สมาชิกคนอื่นจะยังคงส่งเสียงวุ่นวายกันตามปกติ

แต่เซรินกลับสัมผัสได้ถึงพลังบางอย่างที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างชัดเจนจนขนลุก

เซรินที่ปล่อยให้วิเวียนที่ชาร์ทแบตจนพอใจ ก่อนที่เธอจะบิดขี้เกียจเล็กน้อย สีหน้าค่อยๆยิ้มแย้มกลับมาเป็นปกติ

“อะ…จริงด้วย วันนี้เห็นว่าเซรินโดนรุ่นน้องสารภาพรักเหรอ”

“ก็นะ…ถ้าโนเอลไม่เข้ามาช่วยไว้ฉันก็คงแย่เหมือนกัน”

เซรินยักไหล่เบาๆ ขณะตอบแบบไม่ใส่ใจนัก ถ้าไม่มีโนเอลเข้ามาขัด เขาก็ไม่รู้จะรับมือยังไงเหมือนกัน อาจจะพูดปฏิเสธจนอีกฝ่ายเจ็บก็ได้

“เห~ งั้นเหรอ~ ~ ”

วิเวียนเปรยเสียงลากยาว ราวกับมีนัยยะบางอย่างซ่อนอยู่ในคำพูด ก่อนจะเหลือบตามองโนเอลที่เหมือนถูกอ่านใจออก

“ร้ายไม่เบาเลยนี่เซริน เริ่มจะมีคนเห็นข้อดีของเซรินแล้วสินะ โนเอลต้องจับตาเซรินไว้อย่าให้คลาดสายตาเลยนะ ไม่งั้นอาจจะโดนคนอื่นแย่งไปแน่ๆ”

“ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่ใช่ของใครสักหน่อย”

เซรินถอนหายใจพลางบ่นอุบอย่างเหนื่อยหน่าย ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรอีกฝ่ายก็เมมือนจะไม่รับความเห็นต่าง

“เดี๋ยวฉันจะจับตาดูคุณเซรินให้ค่ะ คุณวิเวียนไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ”

“โอ๊ะ! ตอบได้อย่างผิดคาดเลยนะ”

วิเวียนหัวเราะเบาๆ แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ว่าโนเอลจะตอบแบบนี้ออกมา

“โนเอลก็เป็นไปอีกคน เห็นใจฉันบ้างสิ”

คำตอบของโนเอลที่รับลูกอย่างตรงไปตรงมาทำให้เซรินนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย เขาไม่คิดว่าเธอจะตอบจริงจังขนาดนั้น

“ทำไมรู้สึกว่า…เซรินดูสนิทกับโนเอลมากขึ้นกว่าเดิมเลยอ่ะ”

“หืม..ก…ก็ปกติดีออก”

เซรินรีบตอบแทนทันควัน แต่กลับฟังดูพิรุธเกินไป วิเวียนที่หรี่ตาลงนิด ๆ อย่างจับสังเกตได้

“ช่วงนี้คุณเซรินช่วยฉันให้คำแนะนำการเขียนบ่อยๆนะคะ เลยได้คุยกันเยอะขึ้น”

“น่าอิจฉาโนเอลจังเลย”

วิเวียนที่ฟุบหน้าลงบนโต๊ะอีกรอบแต่น้ำเสียงดูแปลกไปเล็กน้อย โนเอลที่ไม่รู้ทำไมถึงพูดแบบนั้นออกไปราวกับจะบอกว่าเป็นคำพูดที่มาจากใจ

“เซรินของฉันเป็นคนที่ดีเลยใช่ไหมล่ะ…โนเอล”

จู่ ๆ วิเวียนก็พูดประโยคที่ฟังดูคลุมเครือ พร้อมส่งสายตามองไปยังโนเอล คราวนี้แววตาเธอกลับนิ่งสงบไม่แฝงความล้อเล่นอย่างปกติ

โนเอลที่สบตาเข้ากับอีกฝ่ายก็ชะงักไปชั่วครู่ ราวกับเข้าใจความหมายที่วิเวียนแอบซ่อนไว้ในคำพูดนั้น

โนเอลอาจจะรู้ว่าวิเวียนต้องการจะสื่ออะไรในคำพูดนี้

หัวใจของโนเอลเต้นเบาๆ ยังดีที่ห้องชมรมยังคงมีเสียงโวยวายจากบอนตะ คู่หูแฝดที่ยังพอกลบเสียงนี้ไปได้

“สำหรับฉันเป็นคนที่แปลกมากเลยค่ะ”

“ใช่ไหมละ เซรินเป็นคนที่แปลก แต่ก็พอรู้จักลึกๆแล้วไม่อยากจะยกให้ใครเลยใช่ไหม”

เซรินที่นั่งอยู่ระหว่างทั้งสองคนเริ่มทำตัวไม่ถูก ทั้งสองพูดกันข้ามเซรินไปมา

ถึงผู้ถูกพาดพิงอยู่ตรงหน้าแบบนั้น แต่เขากลับไม่รู้จะตอบอะไร

ไม่แน่ใจว่าควรพูดแทรกเข้าไปหรือปล่อยให้บทสนทนาระหว่างสองสาวดำเนินต่อไปแบบนี้ดี

ราวกับเขาไม่กล้าขัดบทสนทนาระหว่างสองสาว

‘ฉันจะต้องเบรกบรรยากาศอึดอัดนี้ยังไงดีเนี่ย’

เซรินที่เริ่มปวดขมับเงยหน้ามองทั้งคู่อย่างลำบากใจ

ขณะที่โนเอลยังมีสีหน้าไหววูบกับคำพูดของวิเวียนราวกับใจที่สั่นคลอน

“ก..ก็…”

โนเอลที่ตอนนี้สั่นไหวเบาๆกับคำพูดของวิเวียน ราวกับจิตใจที่โดนมองทะลุเข้าไปถึงภายใน หญิงสาวพยายามสงบใจเล็กน้อย

“อิอิ ล้อเล่นน่า โนเอลนี่คิดจริงจังเลยสินะ”

วิเวียนหัวเราะเบา ๆ ทำลายบรรยากาศอึดอัดให้คลายลงทันที ราวกับจะรู้ว่าตอนไหนควรบุกตอนไหนควรถอย โนเอลที่ชะงักไปก่อนหน้านี้ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

เมื่อครู่เธอเกือบเผลอพูดอะไรบางอย่างออกไปแล้ว…

“อาจจะแบบนั้นก็ได้ค่ะ”

คำตอบของโนเอลเบาและตรงจนเซรินแอบกลืนน้ำลายลงคอ

‘หมายความว่ายังไงโนเอล…’

เซรินที่อยากจะถามออกไปเหมือนกันแต่กลับไม่กล้า

“คิกคิก น่ารักจริงๆโนเอลนี่ ชอบพูดอย่างซื่อตรงตามหัวใจตัวเองตลอดเลย”

“ไม่ชอบเหรอคะ ถ้าอย่างนั้น…”

โนเอลทำหน้านิ่วเล็กน้อยพลางคิดว่าคำพูดของตัวเองอาจจะทำให้วิเวียนไม่พอใจก็ได้ ซึ่งเธอไม่อยากทำแบบนั้น

“ไม่เลย ฉันชอบโนเอลที่เป็นแบบนี้มากกว่า ดูเข้าใจง่ายดี ถ้าเราเปิดใจพูดกันตรงๆอาจจะสนิทกันมากกว่านี้ก็ได้ ฉันบอกแล้วไงว่าชมรมแห่งนี้สามารถเป็นตัวเองได้อย่างที่ใจต้องการ…….งั้น..ขอชาร์ทแบตกับโนเอลต่อละกัน!!”

วิเวียนที่พุ่งพรวดเข้ามากอดโนเอลจากทางด้านหลังอย่างหยอกล้อ โนเอลที่ถูกกอดก็สะดุ้งเบาๆ แม้ว่าจะเคยชินแต่ก็มักจะตามอารมณ์ของวิเวียนไม่ทัน

เป็นคนที่ทำอะไรตามใจและคาดเดาไม่ได้ตลอดเลย

“คุณวิเวียนคะ อย่าจับตรงนั้นจะได้ไหมคะ”

“ก็พุงของโนเอลมันนุ่มนิ่มจับแล้วมันติดมืออ่ะ”

“ต…แต่มันจั๊กจี้นะคะ!!”

วิเวียนที่เข้าไปสกินชิพโนเอลอย่างสนุก โนเอลที่หน้าแดงเล็กน้อยหลุดมาดนิ่งๆไปทันที ขยับตัวหนีไปมาแต่ก็ดิ้นไม่หลุดจนได้แต่ถอยใจหายออกมา ยอมรับความอบอุ่นจากท่านประธานชมรม

“สรุปพวกเธอคุยอะไรกันเนี่ย ไม่เห็นจะเข้าใจกันเลย”

เซรินที่ค่อยๆผ่อนพลางมองสองสาวที่ปกติจะเล่นกับแบบนี้ในห้องชมรม

‘สนิทกันได้แบนี้…ก็เบาใจ’

“หิวน้ำอะ เซรินไปซื้อให้หน่อยสิ”

วิเวียนว่าพลางกอดโนเอลอยู่หันหน้ามาบอกชายหนุ่ม เซรินเกาหัวเบาๆก่อนจะพยักหน้าให้ วิเวียนอารมณ์ดีแบบนี้เขาก็รู้สึกสบายใจ

“ครับๆ เดี่ยวฉันไปซื้อน้ำนะ ทุกคนเอาอะไรเปล่า”

เซรินที่หันไปถามทุกคนก่อนจะทุกคนจะบอกน้ำที่อยากกินจนเซรินต้องหากระดาษมาจด

“เดี่ยวๆ บอกจะไปซื้อน้ำ ไม่ได้ไปซื้อขนมสักหน่อย”

เซรินแหวใส่บอนตะและสองฝาแฝดที่สั่งขนมมากมายจนเขาเห็นรายการละดูท่าจะถือไม่ไหว

“เดี่ยวผมไปช่วยถือนะครับ รุ่นพี่เซริน”

โรมิโอที่เดินออกมาจากโซนดอกไม้หัวเราะเบาๆ ก่อนที่สองหนุ่มจะเดินออกไปจากห้องชมรม

“งั้นก็ขอบใจนะ”

วิเวียนที่มองเซรินกับโรมิโอพ้นจากห้องใป เธอก็หันมาคุยกับโนเอลต่อ แววตาที่ค่อยๆนิ่งสงบอย่างจริงจัง

“นี่…โนเอล…ฉันไม่ได้เกลียดโนเอลหรอกนะ อยากจะสนิทด้วยมากกว่านี้อีก ฉันชอบโนเอลจริงๆนะที่สามารถพูดได้อย่างที่ตัวเองต้องการ”

วิเวียนที่พูดบางอย่างที่ดูกำกวมขณะยังกอดโนเอลจากทางด้านหลังอยู่ แต่น้ำเสียงที่ไม่มีความล้อเล่นแม้แต่น้อย โนเอลที่หันไปมองสายตาของท่านประธานชมรมก่อนจะยิ้มออกมาเบาๆ

“ฉันก็ไม่ได้เกลียดคุณวิเวียนคะ รู้สึกดีซะอีกที่คุณวิเวียนใส่ใจฉันขนาดนี้ ห้องชมรมแห่งนี้ทำให้ฉันไม่รู้สึกเป็นตัวเองได้”

โนเอลตอบกลับแต่น้ำเสียงกลับอ่อนโยนเล็กน้อย โนเอลพูดออกมาจากใจจริง วิเวียนที่เข้าหาเธอตั้งแต่วันแรกแถมยังมอบความอบอุ่นให้อีกด้วย

และเป็นคนแรกที่กล้าเข้ามาจับแก้มเธอ และพูดคุยได้อย่างเป็นธรรมชาติ

“งั้นเหรอ ได้ยินแบบนี้ฉันก็ดีใจ”

เหมือนกับคำพูดสั้นๆของโนเอลและวิเวียนอาจจะมีความหมายแฝงอยู่ และทั้งคู่ก็เข้าใจซึ่งกันและกัน ความชอบมันไม่ใช่เรื่องทีจะไปบังคับใครได้ เหมือนโนเอลจะสัมผัสความรู้สึกของวิเวียนที่มีต่อเซรินได้

และโนเอลเองก็เริ่มที่จะรู้สึกกับเซรินเกินกว่า ‘คู่หู’ ไปแล้ว 

“ถ้าหากว่า…ฉัน”

วิเวียนใช้ปลายนิ้วชิ้หยุดคำพูดของโนเอลไว้

“ไม่ต้องพูดหรอกโนเอล…ปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติเถอะ ถ้าฝืนตัวเองมาเกินไปจะกดดันเอานะ”

โนเอลที่ชะงักเล็กน้อย เหมือนกับลืมไปว่าเมื่อกี้จะพูดอะไรออกไป

ราวกับว่าตอนนี้มีเพียงสองคนที่เข้าใจความหมายของกันและกัน

วิเวียนที่ใช้คางเกยไหล่โนเอล พลางปล่อยให้เวลาไหลไปอย่างไม่มีววันหวนกลับ โนเอก็ไม่ได้ดันออกเลือกที่จะรับอ้อมกอดนี้ไว้