ตอนที่ 21

เซรินที่มาถึงในร้านขายหนังสือขนาดใหญ่ชายหนุ่มมองไปรอบๆก็พบมาว่าคนอยู่เยอะพอสมควร เสียงเครื่องปรับอากาศแผ่วเบาต้อนรับเซรินในยามที่เขาก้าวเข้าสู่ร้านหนังสือ บนชั้นบนสุดของห้างสรรพสินค้าใจกลางเมือง 

แสงไฟอุ่นส่องสะท้อนชั้นหนังสือสูงจรดเพดาน บรรยากาศเงียบสงบแต่เต็มไปด้วยชีวิตชีวา ผู้คนเดินเลือกหนังสืออย่างไม่เร่งรีบ กลิ่นหมึกพิมพ์และกระดาษใหม่ๆ ลอยฟุ้งในอากาศให้รู้สึกผ่อนคลาย

“ว่าแต่อยากได้หนังสือแบบไหนเหรอ”

เซรินถามขณะเดินเข้ามาพร้อมกับโนเอล หญิงสาวยกมือแตะปลายคางเบาๆ ทำท่าครุ่นคิดขณะกวาดสายตามองรอบร้าน

“หนังสือที่ฉันเล็งไว้ น่าจะอยู่แถวๆโซนวรรณกรรมน่ะค่ะ”

“‘งั้นเหรอ งั้นก็ไปดูกันเถอะ เดี่ยวฉันพาไป”

เซรินตอบพร้อมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะก้าวเท้านำทางอย่างคล่องแคล่ว

“เอ๋ คุณเซรินมาที่นี่บ่อยเหรอคะ”

โนเอลถามอย่างสงสัย โนเอลถามด้วยน้ำเสียงแปลกใจ พลางมองซ้ายขวาเหมือนยังไม่คุ้นกับที่นี่นัก เพราะเธอเพิ่งย้ายมาอยู่เมืองนี้ไม่นานตอนเข้ามหาวิทยาลัยใหม่ 

“ก็บ่อยอยู่นะ เวลาว่างๆ ฉันมักจะแวะมาดูหนังสือบ้างบางเล่มหายากก็เจอที่นี่นี่แหละ”

“งั้นเหรอคะ คุณเซรินนี่พึ่งพาได้ตลอดเลย”

โนเอลยิ้มน้อยๆเดินตามเซรินที่นำทางทันที เซรินที่เดินไปยังโซนที่ต้องการอย่างเชี่ยวชาญ จะบอกว่าเขามาที่นี่บ่อยๆก็คงไม่ผิดนัก เพราะเป็นร้านที่ใหญ่ที่สุดและมีหนังสือหายากบางเล่มด้วย 

ไม่กี่อึดใจ ทั้งคู่ก็มาถึงโซนวรรณกรรม พื้นที่ถูกจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบด้วยชั้นหนังสือสูงเรียงราย แสงไฟส่องลงมานวลตา

โนเอลเดินไล่สายตาช้าๆ ไปตามชื่อหนังสือ เธอหยุดอยู่หน้าชั้นหนึ่งก่อนจะหยิบเล่มปกเรียบแต่ชื่อสะดุดตาขึ้นมาอย่างสนใจ เซรินที่หันมาเห็นชื่อเรื่องพอดี 

“ความรักที่ไม่กล้าบอกงั้นเหรอ อืม…”

“คิดว่ายังไงบ้างคะ ?”

โนเอลหันมาถาม ดวงตาฉายแววอยากรู้จริงจัง

“ไม่รู้สิ เล่มนี้ฉันไม่ค่อยคุ้นเลย แต่ดูจากเนื้อหาแล้วน่าจะใช้อ้างอิงได้บ้าง”

เซรินตอบกลับไปอย่างไม่แน่ใจเท่าไหร่ ระหว่างนั้นเอง เซรินเผลอมองดูหนังสือในมือตัวเอง ซึ่งเขาเพิ่งหยิบติดมาจากชั้นใกล้ๆ โดยไม่ทันตั้งใจ

ชื่อหนังสือที่อยู่บนปกคือ…

“แล้วหนังสือที่คุณเซรินถือ คือ…?”

เช็คอาการให้แน่ใจ…ว่ากำลังหวั่นไหวกับใครอยู่หรือเปล่า

“เอ่อ..พอดีหยิบติดมือมาน่ะ เห็นปกน่าสนใจดี”

เซรินที่เหมือนกับทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย ไม่รู้ทำไมถึงหยิบเล่มนี้ออกมาดู โนเอลที่อดขำไม่ได้ก่อนจะมองเซรินที่เมินหน้าหนี

“น่าสนใจดีนะคะเล่มนี้ ฉันขอดูหน่อยได้ไหมคะ”

โนเอลอดหัวเราะน้อยๆไม่ได้ เธอขยับเข้ามาใกล้เซริน

“…ได้สิ”

เซรินลังเลว่าจะยื่นให้ดีหรือเปล่า แต่สุดท้ายก็ให้โนเอลเอาไปอ่านคร่าวๆ หญิงสาวที่อ่านอย่างตั้งใจดูเหมือนจะสนใจเล่มนี้

โนเอลรับไปอ่านพลางเปิดดูเนื้อหาคร่าวๆ สีหน้าค่อยๆ เปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นทีละนิด

“เนื้อหาเขียนได้เข้าใจง่ายกว่าที่คิดนะคะ”

เธอว่าเบาๆ ก่อนจะเงยหน้ามองเขาตรงๆ

“หรือคุณเซริน…กำลังหวั่นไหวกับใครอยู่หรือเปล่าคะ”

คำถามนั้นทำเอาเซรินสะดุ้งเล็กน้อย เขาเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนจะพยายามกลบเกลื่อนด้วยการหยิบหนังสือเล่มใหม่จากชั้นมาพลิกดูแบบลวกๆ

“เปล่าสักหน่อย ก็แค่…มันดูน่าสนใจก็เลยหยิบมาดูเท่านั้นเอง”

‘บ้าเอ๊ย…ทำไมต้องเป็นเล่มนี้ด้วยนะ ทั้งที่เรื่องอื่นก็มีตั้งเยอะ’

แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่ปฏิเสธว่า ขณะที่มองหญิงสาวตรงหน้า ที่กำลังพลิกดูหนังสือเล่มนั้นอย่างตั้งใจ…เขารู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองกำลังถูกอ่านไปพร้อมๆ กับหน้ากระดาษ

“งั้นเหรอคะ แต่..เล่มนี้ก็น่าสนใจดีน่าจะใช้อ้างอิงได้มากกว่าเล่มเมื่อกี้อีก คุณเซรินคิดว่ายังไงคะ”

โนเอลเอียงคอเล็กน้อยถามความเห็นจากชายหนุ่ม 

“ถ้าเธอเห็นว่าดีก็น่าจะเอาไปใช้ได้ละ”

“งั้นฉันเอาเล่มนี้ค่ะ ฉันเชื่อในเซ้นส์ของคุณเซริน”

โนเอลที่ยิ้มน้อยๆ เซรินที่สังเกตว่าวันนี้โนเอลยิ้มบ่อยต่างจากทุกที

แถมยังไม่มีออร่าของเจ้าหญิงผู้เย็นชาเลยสักนิด อย่างที่วิเวียนเคยบอก ตอนที่โนเอลยิ้มดูน่าเข้าหาและทำให้บรรยากาศรอบข้างดูอบอุ่นไม่น้อย

“ถ้าเล่มนี้มันช่วยอะไรเธอไม่ได้ ฉันจะรู้สึกไม่ดีนะสิ”

เซรินส่งสายตารู้สึกผิดให้ล่วงหน้า เพราะเขาเผลอหยิบมาจริงๆ หรือไม่ก็เขาอยากอ่านจริงๆกันแน่

“ไม่เป็นไรค่ะ เพราะเนื้อหาในเล่มนี้….ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกัน”

โนเอลที่รับคำอย่างแผ่วเบาก่อนจะแก้มแดงเล็กน้อยพร้อมกับกอดหนังสือเล่มนั้นไว้ด้วย ก่อนจะทำท่าทางหาหนังสือเล่มอื่นเป็นการกลบเกลื่อนอะไรบางอย่างในตัวเธอก็ได้

คำพูดนั้นเรียบง่ายแต่กลับทิ้งความรู้สึกบางอย่างไว้ในใจเขา

“เอ๊ะ..ถ้าสนใจก็ตามใจละกัน”

เซรินที่ยอมแพ้ ทำไมเวลาอยู่กับโนเอลเขาแทบไม่เคยจะขัดเธอได้สักอย่าง ไม่ใช่เพราะเขาไม่มีเหตุผลจะค้าน แต่เพราะเหตุผลของเธอ…มักทำให้เขาหาข้ออ้างจะปฏิเสธไม่เจอเลยต่างหาก

‘หวังว่าคงไม่คิดมากเกินไปก็คงจะดี’

ทั้งสองคนเดินดูหนังสือเงียบๆ ไปตามชั้น เซรินเหล่มองโนเอลเป็นระยะ ลอบสังเกตทุกท่าทางของเธอโดยไม่รู้ตัว

‘ฉันกำลังเป็นอะไรไปเนี่ย…ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ’

‘ทำไมโนเอลวันนี้…โอ้ยย ช่างมันเถอะ คิดมากไปหรือเปล่า’

เขาพยายามสลัดความคิดแปลกๆ ออกจากหัว แม้จะรู้ดีว่ามันยังวนเวียนอยู่ลึกๆในอกแต่ก็ไม่รู้แน่ชัดว่าโนเอลคิดยังไงกับเขา

แต่วิธีที่เธอทำตัวในวันนี้ปล่อยให้เขาอยู่ใกล้ พูดคุยง่ายขึ้น แล้วยังแอบโน้มตัวเข้าหาเขาเรื่อยๆอีก มันไม่ใช่เรื่องธรรมดาแน่ๆ

จังหวะที่เซรินหันกลับไป โนเอลก็แอบมองเซรินเป็นระยะๆเช่นกัน ไม่รู้ทำไมวันนี้เธอมองเซรินบ่อยกว่าปกติ และไม่ว่าจะพยายามห้ามแค่ไหน ร่างกายของเธอก็เหมือนไม่ยอมฟังคำสั่ง

‘วันนี้คุณเซรินจะคิดกับฉันยังไงนะ…’

‘คงจะไม่อึดอัดใช่ไหม ฉันทำอะไรแปลกๆไปบ้างเหรอเปล่า’

พอนึกถึงตอนในร้านกาแฟทั้งคำพูดและการกระทำไม่ได้มาจากการคิดไว้ก่อนล่วงหน้า ทุกอย่างเธอเผลอทำตามใจตนเองมากเกินไป

แต่ทำไม…เธอกลับไม่รู้สึกต่อต้านหรือเสียใจเลยสักนิด

‘บางทีหนังสือเล่มนี้…อาจจะบอกอะไรฉันก็ได้’

โนเอลมองหนังสือในมือพร้อมกับหัวใจที่เต้นเบาๆ 

โนเอลเดินเลียบชั้นหนังสือไปช้าๆ ปลายนิ้วไล่ตามสันปกเล่มแล้วเล่มเล่า ท่าทีเหมือนกำลังมองหาอะไรบางอย่างหรือไม่ก็เพียงแค่ต้องการถ่วงเวลาให้อารมณ์ในอกคลายลงบ้าง

“ฉันว่าแค่นี้น่าจะพอแล้วค่ะ”

“เอ๊ะ งั้นเหรอ ฉันก็ไม่เจอเล่มอื่นที่น่าสนใจซะด้วยสิ”

“งั้นฉันขอไปจ่ายตังก่อนนะคะ”

“อือ เดี่ยวฉันไปรอหน้าร้านนะ”

เซรินที่ค่อยๆหายใจได้สะดวกขึ้นหน่อยหลังจากออกมานอกร้าน ก่อนจะเห็นร้านน้ำที่อยู่ไม่ไกลก่อนจะมองโนเอลที่ยังรอคิวจ่ายเงินอยู่

‘หาอะไรดื่มให้สดชื่นสักหน่อยดีกว่า’

ชายหนุ่มตัดสินใจเดินไปร้านขายน้ำที่อยู่ไม่ไกล เขามองเมนูก่อนจะสั่งมาสองแก้ว พนักงานที่บริการอย่างเป็นกันเองแต่ก็แอบมองเซรินนิดหน่อย

เซรินไม่รู้ตัวเลยว่าวันนี้เขาก็ตกเป็นเป้าสายตาเหมือนกัน

‘สรุปว่าวันนี้มันคือ เดท ใช่ไหมเนี่ย’

ทั้งนัดเจอที่ร้านคาเฟ่ในวันอาทิตย์ แถมความสัมพันธ์ของทั้งสองที่ดูเหมือนกับว่าขยับเข้ามาใกล้เพิ่มขึ้นอีกระดับ โนเอลที่เปิดใจมากกว่าปกติ เซรินที่ตอนอยู่กับโนเอลในห้องเรียนหรือชมรมก็สามารถทำตัวทำปกติได้

พอนึกถึงตอนโนเอลกำลังเช็ดปากให้เซรินก็รู้สึกหน้าร้อนวูบขึ้นมาทันที

ไม่รู้ว่าหญิงสาวคิดอะไรอยู่ แต่ถ้าโนเอลสามารถเป็นตัวของตัวเองได้เขาก็รู้สึกยินดี ถึงแม้อาจจะต้องปรับตัวให้ชินก็น่าจะไม่มีปัญหาอะไร

‘หรือจริงๆแล้วโนเอลในวันนี้เป็นตัวจริงใช่ไหมนะ’

เซรินคิดอยู่ในหัวพยายามวิเคราะห์คู่หูของเขา แต่ไม่ว่าแบบไหนเขาก็ไม่ได้รู้สึกติดขัดเท่าไหร่ เจ้าหญิงผู้เย็นชา โนเอลที่ทำตัวไม่ถูก หรือโนเอลที่ปล่อยตัวปล่อยใจในวันนี้

‘ยังไงโนเอลก็คือโนเอลละนะ ยังคงพูดตรงไปตรงมา ซื่อตรงต่อหัวใจตัวเอง เอ๊ะ…’

‘ซื่อตรง…ต่อ…หัว..ใจ……ไม่ๆ เป็นไปไม่ได้ หรือว่าจะเป็นไปได้’

เซรินที่เริ่มจะสับสนยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจ ถ้าวันนี้เธอทำตามหัวใจตัวเองจริงๆ แล้วมันหมายความว่ายังไง โนเอลคนนั้นถึงกับยอมเปิดพื้นที่ส่วนตัว

ให้เขาอย่างนั้นเหรอ!

‘ใจเย็นๆสิเซริน วิเคราะห์ใหม่ ใช้อาชีพนักเขียนเป็นเดิมพัน’

“ออเดอร์ที่สั่งได้แล้วค่ะ”

เสียงเรียกของพนักงานร้านน้ำเรียกสติเซรินทันที ก่อนที่เขาจะได้คิดอะไรต่อก็ต้องหยุดพักไว้ก่อน สุดท้ายก็เป็นแค่การคาดเดาเท่านั้น

“ขอบคุณครับ”

‘ไม่ไหว ยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจ เฮ้อ…’

เซรินที่ยอมแพ้ไปก่อน ถ้าหากจะถามตรงๆกับโนเอลจะดีไหม

ถ้าเธอตอบตรงๆแล้วยังไงล่ะ…ฉันจะตอบกลับไปยังไง ถ้าหากเป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆ หมายความว่า…เขาจะต้องทำตัวยังไง

‘อ๊ากกกก ให้ตายสิ ไม่สมกับเป็นตัวฉันเลยวันนี้’

เซรินที่เดินคอตกอย่างกับว่าใช้พลังงานในการคิดเยอะเกินไป ก่อนจะรีบเดินกลับไปที่ร้านหนังสือ เพราะตอนเดินออกมาเขาก็ไม่ได้บอกโนเอลไว้ด้วย

“หืม..”

เซรินที่จู่ๆก็หยุดเดินก่อนจะพบว่า ตรงจุดที่โนเอลยืนรออยู่มีผู้ชายสองคนเหมือนกับกำลังเข้ามาทักหรือไม่ก็กำลังชวนไปไหนสักที่

ความสวยโนเอลเป็นปัญหาจริงๆสินะ

“นี่เธอนะ ถ้าไม่รังเกียจไปหาอะไรกินกับพวกฉันไหม”

ชายหนุ่มคนหนึ่งที่พูดขึ้นมาก่อนจะพยายามจะยื่นมือเข้ามาจับ แต่โนเอลกลับโยกแขนหลบได้ทัน สายตาที่เย็นชาดุจเจ้าหญิงน้ำแข็งกลับมาอีกครั้ง

“รังเกียจค่ะ!”

คำพูดตรงไปตรงมาทำเอาชายหนุ่มสองคนถึงกับสะดุ้งทันที ไม่นึกว่าจะโดนตอบกลับตรงๆ แต่ดูเหมือนจะยังคงไม่ยอมแพ้

“ใจเย็นๆก่อนสิ พวกเราแค่อยากจะชวนไปเที่ยวเอง”

“พวกฉันไม่ได้คิดจะทำอะไรเธอสักหน่อย”

ชายหนุ่มสองคนถึงแม้จะเสียหน้าเล็กน้อย แต่ก็ยังคงฝืนยิ้มอยู่ เพราะเสียงของโนเอลเมื่อกี้แม้จะไม่ได้ดังมากแต่ก็เรียนความสนใจจากคนรอบข้างได้เป็นอย่างดี

กลับกลายเป็นจุดสนใจซะแล้ว

“ฉันว่าพูดไปตรงๆแล้วนะคะ ถ้ายังไม่เข้าใจจะให้พูดอีกครั้งไหมคะ”

น้ำเสียงที่เย็นยะเยือกดังออกมา สายตาที่ทั้งเย็นชาและแข็งกร้าวในคราวเดียวกัน 

เซรินที่มองอยู่รู้สึกเหมือนกับว่าภาพเดิมๆกำลังฉายซ้ำเข้ามาในหัวทันที

“เธอนี่นะ แม้จะหน้าตาดี แต่คำพูดพวกนี้จะทำให้คนเกลียดเอานะ”

“ฉันไม่จำเป็นต้องมีมารยาทกับคนที่ไม่มีความเกรงใจค่ะ”

โนเอลที่สวนกลับอย่างแข็งกระด้าง ไม่หลบสายตา แม้ว่าถ้าเอาเข้าจริงๆเธอคงสู้แรงผู้ชายสองคนไม่ไหวหรอก แต่ก็เลือกที่จะทำในสิ่งที่ซื่อตรง

พอผู้คนเริ่มมุงดูเยอะขึ้น เหมือนกับจะทำให้ชายหนุ่มสองคนไม่กล้าถอยออกมา แค่เสียหน้ายังไม่พอ ยังโดนพูดแทงใจดำอีก

“เฮ้อ ฉันว่าเราไปกันเถอะ”

เพื่อนอีกคนที่เริ่มจะรู้สึกกังวลเล็กน้อยขณะมองไปรอบๆตัว เสียงซุบซิบทำเอาเขาอยากจะหายไปจากตรงนี้ แต่ดูเหมือนเพื่อนอีกคนจะเริ่มโมโหนิดๆทำได้แต่กัดฟันกรอด

“ถึงอย่างนั้น แกจะยอมให้ยัยนี่ด่าแล้วเราถอยไปง่ายๆงั้นเหรอ”

ชายหนุ่มที่มองโนเอลอย่างไม่พอใจ แต่ดูเหมือนหญิงสาวก็จ้องกลับมาเช่นกัน ราวกับว่าจะทำอะไรเธอก็พร้อมเสมอ

‘โนเอลก็คือโนเอลอยู่ดี คิดมากเกินไปแล้วสินะเรา’

สุดท้ายเซรินก็ต้องยื่่นมือเข้าไปช่วยก่อนที่เหตุการณ์จะบานปลายมากไปกว่านี้

หมับ

“เอ๊ะ!”

โนเอลที่ตกใจนิดๆที่จู่ๆรู้สึกถึงมือของใครบางคนที่เข้ามาคว้าข้อมือของเธอไว้ พอจะสะบัดออกอย่างเคยตัวก็พบว่าเป็นเซริน

“คุณเซริน!!”

เซรินไม่ได้ตอบอะไร ก่อนจะหันไปมองชายหนุ่มสองคนด้วยแววตาไม่พอใจจนเห็นได้ชัด ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ขอโทษที ถ้าไม่ว่าอะไรช่วยถอยไปหน่อยจะได้ไหม”

“แกเป็นแฟนเธอเหรอ”

คำถามที่ดังออกมาจากคู่กรณี เซรินหรี่ตาลงเล็กน้อยพร้อมกับดึงโนเอลเข้ามาข้างกาย หญิงสาวที่เมื่อครู่ยังเย็นชาจู่ๆก็กลายเป็นทำตัวไม่ถูกแทน

ใบหน้าที่ร้อนวูบวาบพลางมองข้อมือตัวเองที่โดนจับไว้อยู่

เซรินมองไปรอบๆก่อนจะถอนหายใจออกมา เขาเมินชายหนุ่มสองคนก่อนจะหันไปมองคู่หูของเขาอย่างเป็นห่วง

“เฮ้อ ไปกันเถอะโนเอล”

“ค่ะ”

โนเอลที่เผลอรับคำอย่างเผลอตัวก่อนจะถูกเซรินพาออกมาจากวงล้อม หญิงสาวที่ก้มหน้าน้อยๆดวงตาที่สั่นไหว เหมือนกับว่าเซรินไม่คิดจะสนใจชายหนุ่มสองคนนั้นด้วยซ้ำ

ท่ามกลางสายตามากมายที่จับจ้องอยู่ แต่เซรินในตอนนี้ไม่สนอะไรทั้งนั้น เขาแค่จะอยากพาโนเอลออกมาให้เร็วที่สุด 

โนเอลที่เหลือบมองเซรินจากทางด้านหลัง ก็พบว่าตอนนี้บางอย่างที่อยู่ภายในอกกำลังระเบิดออกมา เป็นอีกครั้งที่เซรินยื่นมือเข้ามาช่วยเธอไว้อีกแล้ว

‘ไม่สิ คุณเซรินช่วยฉันไว้หลายครั้งแล้วต่างหาก’

‘ทำไม..เขาถึงต้องเป็นคนแบบนี้ด้วย เป็นคนที่ฉันต้องการมาตลอด’

โนเอลที่ไม่รู้จะพูดอะไรออกมาทำได้แต่เดินตามเซรินไปอย่างเงียบๆ ไออุ่นจากมือของเซรินที่กุมแขนเธอไว้อยู่ราวกับอยากจะหยุดเวลาช่วงนี้ไว้ มันทั้งอบอุ่นและรู้สึกปลอดภัย ต่อให้ตอนนี้โลกจะแตกสลายเธอก็ไม่สนใจอะไรแล้ว

ทั้งสองคนเดินแทรกออกจากฝูงชนที่เริ่มซุบซิบเบาๆ อยู่ด้านหลัง เสียงฝีเท้าของเซรินกับโนเอลกระทบพื้นเบาๆ ท่ามกลางบรรยากาศที่กลับเข้าสู่ความสงบอีกครั้ง

ในที่สุดก็พามาที่ปลอดคนพอสมควร เซรินที่พึ่งรู้ตัวก่อนจะหันไปมองโนเอลที่ก้มหน้าอยู่ แล้วค่อยๆไล่สายตาไปมองมือของตัวเองว่าจับแขนเธอแน่นอย่างลืมตัว

รู้ตัวอีกทีก็พบว่าออกมานอกห้างสรรพสินค้าแล้ว

““ขอโทษ…ไม่ได้คิดจะทำให้ตกใจ”

เขาพูดเสียงเบา ดวงตาหลบไปอีกทาง โนเอลไม่พูดอะไรในตอนแรก เพียงแค่มองข้อมือตัวเองเงียบๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาช้าๆ

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันต้องขอบคุณมากกว่า”

“ฉันผิดเองที่ปล่อยเธอไว้คนเดียว ไม่อย่างนั้นคงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”

“ไม่ใช่ความผิดของคุณเซรินหรอกค่ะ”

ถึงจะพูดแบบนั้น แต่เซรินก็ยังไม่ปล่อยแขนของโนเอล 

“งั้นไปหาที่นั่งพวกก่อนละกัน พอดีฉันซื้อน้ำมาให้ด้วยไปหาที่สบายๆนั่งกินปรับอารมณ์กันก่อนเถอะ”

เซรินที่ไม่รอโนเอลตอบก่อนจะมองไปรอบๆก็พบกับสวนสาธารณะที่พอจะนั่งได้ แถมไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่ ชายหนุ่มที่พาโนเอลเข้าไปทันที 

ทั้งที่…เขายังจับแขนโนเอลไว้อยู่

โนเอลที่หัวใจเริ่มจะเต้นแรงจนแทบควบคุมไม่อยู่ แต่ตอนนี้เธอแทบไม่ได้สนใจจ้องมองแผ่นหลังของชายหนุ่มไม่วางตา

“เอ่อ ขอโทษทีที่จับแขนเธอนานไปหน่อยน่ะ”

เซรินเหมือนจะเพิ่งรู้สึกตัวก่อนจะใบหน้าแดงเล็กน้อย พลางมองโนเอลที่ยิ้มให้อย่างไม่ว่าอะไร

“ถ้าไม่ใช่คุณเซริน…ฉันคงสะบัดไปแล้วค่ะ”

“นั่นคือคำชมใช่ไหมเนี่ย”

“ถ้าคุณเซรินอยากคิดแบบนั้นก็ได้ค่ะ….ขอบคุณนะคะ…ที่ช่วยฉันเมื่อกี้”

โนเอลพูดเรียบๆ แต่รอยยิ้มมุมปากบางๆ ที่ปรากฏขึ้นก็แสดงให้เห็นว่าเธอไม่ได้โกรธอะไร เสียงเธอเบาและจริงจัง ไม่ได้แฝงแววแข็งกร้าวเหมือนก่อนหน้านี้

“มันเป็นหน้าที่ฉันที่ต้องดูแลเธอไง…ฉันแค่ไม่อยากให้มันแย่ไปกว่านี้ ”

เซรินตอบตามตรงพร้อมกับนั่งลงพร้อมกับเอนหลังอย่างหมดแรง ก่อนจะยื่นน้ำให้โนเอล เธอรับมาก่อนจะค่อยๆดื่มช้าๆ

“เมื่อกี้เธอไม่รู้สึกกลัวบ้างเหรอ”

เซรินอดสงสัยไม่ได้ ในสถานการณ์แบบนั้นการพูดจาของโนเอลอาจจะทำให้เรื่องบานปลายก็ได้

“บางครั้ง…คนเราก็ต้องเลือกจะพูดตรงๆ แม้จะทำให้คนอื่นไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่กลัวนะคะ”

“แต่ถ้าพูดอ้อมๆเพื่อเอาตัวรอดมันก็ไม่ได้แย่หรอกนะ”

“‘ฉันน่าจะติดนิสัยจนแล้วแล้วละมั้งคะ”

เซรินนิ่งไปชั่วครู่ มองสีหน้าของเธอที่ดูจริงจัง

“โนเอล…”

เขาเรียกชื่อเธอเบาๆ

“คะ?”

“ถ้าฉันอยู่ด้วย…เธอไม่ต้องทำเป็นเข้มแข็งตลอดเวลาก็ได้นะ แค่อยู่ใกล้ๆฉันไว้ ฉันก็พร้อมที่จะปกป้องเธอนะ”

 คำพูดเรียบง่ายแต่กลับมีความจริงใจอย่างเต็มเปี่ยมหลุดออกมาโดยที่เขาเองก็ไม่แน่ใจว่าทำไมถึงพูด 

ร่างที่บอบบางแบบนั้นสักวันอาจจะแตกสลายก็ได้ เซรินรู้สึกไม่อยากจะปล่อยทิ้งไว้ข้างหลัง อยากจะยื่นมือเข้าไปประคองให้มันสวยงามไว้ดังเดิม

โนเอลชะงักไปเล็กน้อย ดวงตาเธอสั่นนิดๆ ก่อนจะหลบสายตาลง 

เงียบไปพักหนึ่ง…ริมฝีปากที่สั่นไหวเบาๆราวกับต้องการจะพูดอะไรบางอย่างออกมา แต่กลับไม่มีเสียงลอดผ่าน คำพูดอันเรียบง่ายของเซรินทำให้เธอรู้สึกอยากจะโอบกอดคำพูดนั้นไว้ ไหล่บางๆที่สั่นไหวเล็กน้อยจนเซรินรู้สึกได้

อาจจะเป็นคำพูดที่เธอเฝ้ารอมาตลอด…จากใครสักคน

เซรินที่มองขึ้นฟ้าพยายามไม่มองโนเอลในตอนนี้ แต่เขารู้สึกถึงความหวั่นไหวและความเปราะบางของโนเอล เป็นอาการของคนที่อาจจะกลั้นความรู้สึกของตัวเองไม่อยู่ เซรินที่นั่งกินน้ำเงียบๆปล่อยให้เวลาไหลผ่านไปช้าๆ ความเงียบสงบที่คุ้นเคยกลับมาอีกครั้ง

ความเงียบที่ ‘เข้าใจกัน’ โดยที่ไม่ต้องพูดออกมา

ขอแค่อยู่ข้างๆกันก็พอ

ไม่ว่าตัวตนที่แท้จริงของโนเอลจะเป็นแบบไหน…เขาก็พร้อมที่จะยอมรับมัน

ลมเย็นพัดผ่านอีกครั้ง บรรยากาศระหว่างทั้งสองคนดูเหมือนจะไม่ต้องการคำพูดอะไรเพิ่มเติมอีก เพียงแค่การได้นั่งเคียงกันเงียบๆ แบบนี้…มันก็เพียงพอแล้ว

“ถ้ารู้สึกดีขึ้นแล้ว…เราไปเดินเล่นกันอีกหน่อยแล้วค่อยกลับไหม”

เซรินหลังจากเวลาผ่านไปสักระยะ เหมือนกับว่าโนเอลกำลังควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้แล้ว เข้าไม่อยากจะปล่อยหญิงสาวทิ้งไว้ตอนนี้

“ได้ค่ะ ฉันจะไปในที่ๆคุณเซรินอยากไปบ้าง”

“งั้นเหรอ…เรายังไม่ได้กินข้าวกันเลย ไปหาร้านนั่งสักร้านกันไหม”

เซรินพูดพลางพร้อมกับท้องที่ร้องไปด้วย โนเอลเงยหน้ามองชายหนุ่มก่อนจะหลุดหัวเราะเบาๆ พอเห็นว่าโนเอลกลับมาเป็นปกติเซรินก็รู้สึกค่อยผ่อนคลายหน่อย

หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ไปกินข้าวแล้วเดินเล่นจนถึงค่ำ

สรุปแล้ววันนี้มันก็คือ ‘เดท’ ดีๆนี่เอง

 

 

ห้องของโนเอล

ห้องที่เงียบสงบ ราวกับรับรู้ถึงความเหนื่อยล้าทั้งกายและใจของเจ้าของ หญิงสาวเดินเข้ามาอย่างเงียบเชียบ ก่อนจะทรุดตัวลงบนเตียงนุ่มอย่างไร้เรี่ยวแรง

เธอหันไปมองตุ๊กตาแมวดำที่ตั้งอยู่ตรงหัวเตียงของขวัญที่ควรจะเป็นแค่ของเล่นชิ้นหนึ่ง แต่ตอนนี้กลับเป็นเหมือน ตัวแทน ของความทรงจำของเขามากกว่า

มือเรียวคว้ามันเข้ามากอดไว้แน่นอย่างเคยชิน ราวกับกำลังดึงช่วงเวลาที่อยู่กับเขากลับมาอีกครั้ง

หัวใจของเธอยังคงเต้นไม่เป็นจังหวะทุกครั้งเมื่อนึกถึงใบหน้าและแววตาของเซริน  โดยเฉพาะคำพูดที่เขาพูดในวันนี้

ราวกับบางอย่างในใจเธอได้ถูกปลดปล่อย สลายพันธนาการที่เคยบีบรัด

“คุณเซริน…ถ้ายังเป็นคนแบบนี้…สักวันหัวใจฉันอาจจะระเบิดเอาก็ได้นะคะ”

โนเอลพึมพำเบาๆพร้อมกับรอยยิ้มพลางมองตุ๊กตาแมวดำที่เหมือนจะพูดให้เจ้าของมันรับรู้ วันนี้เป็นวันที่เธอมีความสุขมากที่ได้อยู่กับเขาทั้งวัน 

“ถึงแม้อาจจะยังไม่แน่ใจ…แต่ฉันในตอนนี้คิดว่าคงชอบคุณเซรินเข้าแล้วจริงๆ”

เสียงของเธอแผ่วลง ก่อนที่เปลือกตาจะค่อยๆ ปิดลงช้าๆ ปล่อยตัวลงสู่ห้วงนิทรา พร้อมความรู้สึกที่กำลังผลิบานในหัวใจ ภายใต้แสงจันทร์และหมู่ดาวที่ลอยล่องอยู่นอกหน้าต่าง