เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 96 ฉันต้องการให้เธอส่งจี้จิ่งเชินมาให้ฉัน
บทที่ 96 ฉันต้องการให้เธอส่งจี้จิ่งเชินมาให้ฉัน
เวินเที๋ยนเที๋ยนลงมาจากชั้นบนด้วยสีหน้าขมวดคิ้ว
"คุณมาหาจี้จิ่งเชิน? เขาไม่ได้อยู่ที่นี่"
เจียงหยู่เทียนยิ้มเย็นและกล่าวว่า "ดูเหมือนว่าเธอจะถือว่าตัวเองเป็นเจ้านายของตระกูลจี้จริงๆแล้ว แต่ว่าทั้งหมดนี้ก็แค่เป็นของปลอม!"
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจ และรีบหันไปมองบอดี้การ์ดคุ้มกันที่อยู่รอบๆ ในใจเป็นห่วงว่าเจียงหยู่เทียนจะก่อเรื่องยุ่งยากในเวลานี้ขึ้น
“ให้พวกเขาทั้งหมดลงไป เรื่องบางเรื่อง เธอก็คงไม่อยากให้คนอื่นรู้เห็นเช่นกันหรอกมั้ง?”
เจียงหยู่เทียนเอนกายลงบนโซฟา จากนั้นจึงมองที่นิ้วของตนเอง และเอ่ยปากอย่างได้เปรียบ
บอดี้การ์ดหลายคนมองไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยน พวกเขาถูกเรียกที่นี่โดยพ่อบ้านเพื่อปกป้องเวินเที๋ยนเที๋ยน หากพวกเขาออกไปเช่นนี้….
เวินเที๋ยนเที๋ยน โบกมือให้พวกเขา
"ไม่เป็นไร พวกคุณไม่ต้องอยู่ที่นี่"
บอดี้การ์ดยังคงลังเลและไม่กล้าออกไปง่ายๆ
“พวกคุณออกไปก่อน ฉันไม่มีทางเกิดเรื่อง” เวินเที๋ยนเที๋ยนยืนยัน
เจียงหยู่เทียนเย้ยหยัน "ฉันกินเธอได้หรือไง?"
หลังจากคนเหล่านั้นก็ออกไป เหลือเพียงเวินเที๋ยนเที๋ยนและเจียงหยู่เทียนที่อยู่ภายในห้อง
"คุณต้องการจะพูดอะไร?"
ทันทีที่พูดจบ เจียงหยู่เทียนก็ยืนขึ้นและพุ่งเข้ามาหาเวินเที๋ยนเที๋ยน จากนั้นก็ยกมือขึ้นและตบลงไป!
การกระทำของเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้
เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงได้แต่หันหน้าไปตามแรงตบ และนิ้วของเจียงหยู่เทียนก็เฉียดใบหน้าของเธอไป
เล็บที่แหลมคมสี่เล็บก่อให้เกิดเป็นรอยแดงจางๆขึ้นมา
เธอก้าวถอยหลัง และรู้สึกได้ถึงความร้อนฉ่าบนใบหน้า
"คุณกำลังทำอะไร?"
“ทำอะไร?”
เจียงหยู่เทียนกัดฟันและมองเธอ
"เวินเที๋ยนเที๋ยน ฉันคิดไม่ถึงจริงๆว่าเธอจะมีไม้นี้”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเช็ดร่องรอยบนใบหน้าของเธอ โชคดีที่เธอหลบทัน ไม่เช่นนั้นใบหน้าของเธอครึ่งหนึ่งคงบวมเป่ง
"ดูท่า ฉันไม่ควรลงมาพบคุณ"
เธอหันหลังจะเดินจากไป แต่เจียงหยู่เทียนกลับยังคงไม่สะทกสะท้าน
“เธอกล้าพูดหรือไม่ว่าไม่ใช่เพราะสิ่งที่เธอพูดพล่ามไร้สาระให้กับจี้จิ่งเชิน เขาถึงได้ขับไล่ฉันออกไป?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว
“ฉันทำเรื่องอย่างนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่? ฉันไม่เคยพูดอะไร ยิ่งกว่านั้น ตัวคุณเองก็รู้ดี ว่าคุณไม่ใช่คนที่จี้จิ่งเชินที่รอมา 12 ปี”
เมื่อได้ยินเรื่องนี้เจียงหยู่เทียนก็บ้าคลั่งมากขึ้น
“นั่นคือเรื่องที่แกพูด!”
เธอรีบพุ่งเข้ามา และคว้ามือของเวินเที๋ยนเที๋ยนเอาไว้
“เธอคิดว่าไล่ฉันออกไปแล้วจะจบหรือไง? วันนี้ฉันจะรอให้จี้จิ่งเชินกลับมา แล้วเล่าให้เขาฟังทุกอย่าง!"
“แต่เดิมเธอไม่ได้เป็นคนของตระกูลเจี่ยง เธอมันก็แค่ของปลอม! ตั้งแต่เด็กก็เป็นแค่คนที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าที่ไม่มีใครต้องการ!”
"หุบปาก!"
เวินเที๋ยนเที๋ยนตะโกนขึ้นมาด้วยสีหน้าดำคล้ำ ใบหน้าแปรเปลี่ยนเป็นขาวซีดด้วยความโกรธ
"ยังไม่กล้าให้คนอื่นพูด? คนไม่มีหัวนอนปลายเท้า! แกมันก็แค่คนไม่มีหัวนอนปลายเท้า! ไม่รู้ว่าแกใช้วิธีสกปรกอะไร ถึงได้มาพัวพันอยู่ข้างกายจี้จิ่งเชิน”
เจียงหยู่เทียนหัวเราะขึ้นมาเสียงดัง และฉีกยิ้มกว้างใส่เวินเที๋ยนเที๋ยน
"ลองคิดดูสิ ถ้าจี้จิ่งเชินรู้ว่าคนที่เขาอยู่ด้วยทุกวันเป็นตัวปลอม จะเป็นยังไง?”
หน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นซีดขาว เธอกัดริมฝีปาก พูดไม่ออก
เจียงหยู่เทียนเข้าใกล้เธอและพูดอย่างบ้าคลั่ง "ได้ยินว่าเขาจะสร้างพิพิธภัณฑ์อะไรให้เธอ? เหว่ยชี? ช่างน่าขัน?
คิ้วของเวินเที๋ยนเที๋ยนขมวด และใช้แรงพลักเธอออกไป
“หยุดพูดได้แล้ว! คุณต้องการอะไรกันแน่?”
ทันทีที่เจียงหยู่เทียนได้ยิน เสียงหัวเราะของเธอก็ยิ่งดังขึ้น
“เธอกลัวแล้วเหรอ?”
เธอจับมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนเอาไว้ และเบิกตามองดูเธออย่างใกล้ชิด
"ถ้าหากเธอยังอยากคงอยู่ที่นี่ต่อไป และไม่ถูกค้นพบโดยจี้จิ่งเชินก็จงฟังฉัน"
"คุณกำลังจะทำอะไร?"
เจียงหยู่เทียนยิ้มอย่างน่ากลัว
"ฉันต้องการให้เธอวางจี้จิ่งเชินลงบนเตียงของฉันด้วยมือของตัวเอง"
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกตะลึงไปทั้งร่าง จากนั้นจึงสั่นศีรษะ
"ไม่มีทาง!"
“เธอไม่ได้อยากรู้หรอกหรือว่าคนที่จี้จิ่งเชินรอมาโดยตลอดคือใคร? ถ้าเธอช่วยฉัน ฉันจะบอกเธอ เป็นไง?”
เจียงหยู่เทียนกวาดตามองเธอ ต่อให้สุดท้ายแล้วจี้จิ่งเชินจะรู้แล้วยังไง?
ขอแค่เธอกลายเป็นคนของจี้จิ่งเชิน เธอก็มั่นใจว่าจะขับไล่เวินเที๋ยนเที๋ยนออกไปได้อีกครั้ง
"ไม่มีทาง อย่าฝัน"
เวินเที๋ยนเที๋ยนจะสัญญากับเธอได้อย่างไร
"ไม่เป็นไร ถ้าเธอไม่เห็นด้วย ฉันจะบอกความจริงกับจี้จิ่งเชินว่าคุณหญิงจี้คนนี้ เป็นของปลอม!"
พูดจบ เจียงหยู่เทียนก็หมุนตัวและเดินจากไป
“ถึงเวลานั้นพวกเราค่อยมาดูกัน ว่าใครจะจบฉากก่อนกัน!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกอยู่ในความหวาดกลัวและวิ่งตามเธอไป
"เจียงหยู่เทียน คุณทำไม่ได้!"
เธอรีบออกจากประตูแล้วคว้าเจียงหยู่เทียนเอาไว้
"คุณไม่บอกได้ ที่ฉันมาที่นี่ก็เพื่อ รักษาสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเอาไว้ ถ้าคุณพูดอย่างนั้นจะไม่มีสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าอีกต่อไป!"
แต่เจียงหยู่เทียนกลับไม่สนใจเลยสักนิด
"เธอหมายถึงสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเฉินซี? ไม่มีก็ไม่มีสิ สถานที่ที่เก่าแบบนั้น แต่เดิมก็ควรพังไปนานแล้ว!"
"แต่ในนั้นยังมีเด็กคนอื่นๆอยู่”
"พวกเขาเป็นอะไรกับฉันหรือไง? ทำไมฉันต้องสนใจ? ทั้งโง่ทั้งซุ่มซ่าม ตายไปก็สมควร!”
เจียงหยู่เทียนหันกลับมาและพูดด้วยรอยยิ้ม “เวินเที๋ยนเที๋ยน พวกเธอช่างโง่เสียจริง บ้านเก่าๆที่จะพังทลายลงมาเมื่อไหร่ก็ได้นั้นมีประโยชน์อะไรกัน? มีแค่เธอและคณบดีเท่านั้นที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อปกป้องมัน”
เธอหัวเราะและพูดว่า "แต่ต้องขอบคุณเธอ ไม่เช่นนั้นใบรับรองอสังหาริมทรัพย์ของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้านั้นคงจะไม่สามารถมีราคาดีขนาดนี้ได้"
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจและมองเธอด้วยความไม่เชื่อ
ไม่แปลกใจที่ทำไมเธอถึงไม่เข้ามาโดยตลอดว่าใจว่าใบรับรองอสังหาริมทรัพย์ที่คณบดีเก็บมันเป็นอย่างดีมาโดยตลอด จู่ๆถึงได้หายไป
ยิ่งไปกว่านั้นเจียงหยู่เทียนเพิ่งออกไปเมื่อไม่กี่วันก่อน จากนั้นเจี่ยงหงซึ่งก็มาที่ประตูพร้อมใบรับรองสังหาริมทรัพย์
ที่แท้ทั้งหมดนี้คือเธอ!
“เธอเอาใบรับรองอสังหาริมทรัพย์ให้กับเจี่ยงหงซึ่ง? เธอยังมีหัวใจอยู่หรือเปล่า? นั่นคือสถานที่ที่เธอได้รับการเลี้ยงดูมานานกว่าสิบปี!”
เจียงหยู่เทียนไม่สนใจ
“นีเรียกว่าผู้รู้สถานการณ์ คือผู้มีสติปัญญาเป็นเลิศ ฉันไม่สามารถอยู่ที่นั่นต่อไปได้แม้แต่วินาทีเดียว ฉันกับเธอไม่เหมือนกัน”
เธอเหลือบมองลงที่เวินเที๋ยนเที๋ยน
“ไม่เหมือนกับเธอ เด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้า เกิดมาก็ไม่มีใครต้องการ เป็นสินค้าที่เน่าเสียที่ปลอมเป็นสินค้าที่ดี”
ใบหน้าของเธอซีดขาวเหมือนกระดาษ
เธอแตกต่างจากคนอื่นจริงๆ เจียงหยู่เทียนและหมินอันเกอพวกเขาหลังจากที่บ้านเกิดเรื่องขึ้นถึงได้ถูกนำมาเลี้ยงดูโดยคณบดี
แต่เธอ กลับถูกคนทิ้งไว้ที่ประตูของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และถูกหยิบขึ้นมา
เธอกำกำปั้นของเธอ
“ถึงอย่างนั้น เธอก็ไม่สามารถส่งสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าให้คนอื่นแบบนี้ได้”
เจียงหยู่เทียนสะบัดเธอออกด้วยความรังเกียจ
“ไม่ว่าจะยังไง ถ้าหากเธอไม่เห็นด้วยกับคำขอของฉัน ฉันก็จะไปหาจี้จิ่งเชินตอนนี้!"
พูดจบ เธอก็เดินจากไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนยืนอยู่ที่เดิม ภายในใจกำลังต่อสู้กัน
หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็รีบออกไป
"เจียงหยู่เทียน เธอ….”
เพิ่งจะเลี้ยวตรงมุม เธอก็เห็นว่าเจียงหยู่เทียนนั้นกำลังสลบอยู่บนพื้น ดังนั้นเธอจึงหยุดลงทันที
ชายชุดดำคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ข้างๆเจียงหยู่เทียน ในมือมีท่อนไม้ถือเอาไว้
เมื่ออีกฝ่ายได้ยินเสียง จึงหันมา
เมื่อเห็นรูปร่างหน้าตาของเธอ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็เบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง
เธอรีบหันหลังวิ่งหนี แต่อีกฝ่ายกลับพุ่งเข้ามา และกระแทกหัวเธอด้วยไม้
สายตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนมืดลง และสลบลงไปอยู่กับพื้น