เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 95 การแสดงความรักที่สูงที่สุด
บทที่ 95 การแสดงความรักที่สูงที่สุด
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองดูซากปรักหักพังเบื้องหน้าเธอด้วยความตกใจ
แสงสีขาวนับไม่ถ้วนกระจัดกระจายไปทั่วทุกที่และส่องสว่างราวกับดวงดาว
ซากปรักหักพังที่ถูกทิ้งร้างอีกทั้งยังให้ความรู้สึกอ้างว้าง
ตอนนี้มันสวยงามอย่างไม่น่าเชื่อ
เธอหันกลับมาด้วยความประหลาดใจ และมองจี้จิ่งเชินที่อยู่ข้างหลังเธออย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เขาพูด
ใบหน้าของจี้จิ่งเชินปรากฏเป็นรอยยิ้มจางๆภายใต้แสงไฟ
"เธอชอบดอกไม้ไฟ ฉันจะพาเธอไปดูดอกไม้ไฟที่สวยที่สุดในโลก ถ้าเธอชอบของเก่า ฉันจะสร้างพิพิธภัณฑ์ให้เธอเอง"
ในใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนคล้ายกับกำลังถูกขยุ้มขึ้นมาอย่างไม่เป็นระเบียบ
ภาพที่อยู่ด้านหน้าเธอทำให้เธอแทบจะลืมคำพูด
"ทำไม…"
มือของจี้จิ่งเชินอยู่ที่เอวของเธอ
น้ำเสียงของเขาต่ำอย่างยิ่ง และดังขึ้นมาอย่างทุ้มลึกเข้าไปในหูของเวินเที๋ยนเที๋ยน
“ฉันไม่ใช่คนดี เพื่อไปถึงที่ที่ฉันอยู่ในตอนนี้ ฉันได้ทำสิ่งเลวร้ายไปมากมาย”
"ถ้ามีคนทำร้ายฉัน ฉันจะเอาคืนกลับไปร้อยครั้ง เดิมฉันคิดว่าหัวใจของฉันมีเพียงความเกลียดชังเท่านั้น และไม่มีทางมีสิ่งอื่นใดอยู่ในนั้นได้อีก…..”
เขานิ่งไป จากนั้นจึงแนบศีรษะพิงกับหูของเวินเที๋ยนเที๋ยน
หัวใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนเกร็งขึ้นมา ราวกับว่ามีใครกำลังบีบมันเอาไว้
"จี้จิ่งเชิน คุณไม่ต้องพูดแล้ว… "
แต่จี้จิ่งเชินกลับไม่ยอมหยุด เขาแนบอยู่ใกล้กับหูของเธอ น้ำเสียงกระซิบต่ำ
“ฉันต้องการให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ดี ให้แก่เธอ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบหัวของเธออย่างรวดเร็ว
แสงไฟส่องกระทบมาที่ใบหน้าของเธอ สะท้อนเป็นภาพของจี้จิ่งเชินออกมาในดวงตาที่กระจ่างใสคู่นั้น
ทำให้เขารู้สึกว่า ทั้งในดวงตา ในหัวใจ ของผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาผู้นี้ ทั้งหมดล้วนเป็นของเขา
หัวใจของเขากระตุกไหว และกระชับมือของตนที่โอบอยู่บนเอวของเธอ พร้อมกับใบหน้าที่ใกล้เข้าไปช้าๆ
ใกล้เข้าไปยิ่งขึ้นเรื่อยๆ
แต่เมื่อริมฝีปากของทั้งคู่กำลังจะประสานกัน จี้จิ่งเชินกลับหยุดลง
“เจี่ยงเนี่ยนเหยา ฉันจูบเธอได้ไหม?”
เมื่อไหร่กันที่จี้จิ่งเชินจะต้องขอความยินยอมจากผู้อื่นก่อน?
เขาจ้องมองอย่างแน่วแน่ แต่กลับไม่ขยับ
ราวกับว่าตราบใดที่เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่พูดอะไรออกมา เขาก็จะยอมแพ้
เธอเคยเห็นจี้จิ่งเชินเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?
ในใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนถูกกระชากลง
แต่เธอไม่ใช่เจี่ยงเนี่ยนเหยา
เธอต้องการบอกมันกลับจี้จิ่งเชิน
เธอไม่ใช่ภรรยาของเขา ไม่ใช่คุณหญิงจี้
เธอเป็นแค่เวินเที๋ยนเที๋ยน
เพื่อออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เธอสมรู้ร่วมคิดกับครอบครัวของเจี่ยงหงซึ่งเพื่อหลอกเขา
เธออยากจะพูด แต่กลับไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหน
เวินเที๋ยนเที๋ยนจับมุมเสื้อผ้าของเขา ราวกับตนเองกำลังจับความสุขที่ขโมยมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
"จี้จิ่งเชิน อย่าเรียกชื่อฉันว่า … "
เธอหันหน้ากลับมาเล็กน้อย จากนั้นจึงเขย่งขึ้นและจูบเขา
อย่าเรียกชื่อฉันในเวลานี้
อย่าย้ำเตือนฉัน….
จี้จิ่งเชินโอบกอดเธอเอาไว้ด้วยสองแขน
เวินเที๋ยนเที๋ยนขบริมฝีปากของเขาเบาๆ ดวงตาปิดลงเล็กน้อย ขนตางอนดำเปียกปอนด้วยน้ำตา
ใจกลางเมือง ทุกตารางนิ้วคือเงิน
เมื่อ บริษัทเอ็มไอกรุ้ปประกาศว่าจะสร้างพิพิธภัณฑ์ที่มีเนื้อที่ 4,000 ตารางเมตรที่ได้มาจากการประมูลวันหยุด ทุกคนก็ล้วนตกอยู่ในความตะลึง
พวกเขาคิดว่า จี้จิ่งเชินต้องบ้าแน่ ๆ มิฉะนั้นเขาจะสร้างห้องสมุดใหม่แทนการสร้างห้างสรรพสินค้าและศูนย์รวมความบันเทิงได้อย่างไร
ที่ดินทำเลทองเช่นนี้ แม้ว่าธนบัตร 100 หยวนจะกระจายอยู่บนพื้นดิน มันก็ยังไม่เพียงพอที่จะวัดค่าได้
ตอนนี้มันกลับกลายเป็นพิพิธภัณฑ์ที่ไม่มีโครงการที่จะทำกำไรได้เลย!
แม้แต่พนักงานของบริษัทเอ็มไอกรุ้ปก็ตกใจเมื่อได้ยินข่าว
“ที่ตรงนี้…..มัน มัน มีเพื่อสร้างพิพิธภัณฑ์?”
“ประธานจี้ คุณไม่ใช่ … "
หลายคนจ้องมองตาค้าง แต่กลับไม่กล้าพูดอะไรต่อ
จี้จิ่งเชินบ้าไปแล้วเหรอ?
นั่นคือการลงทุนหลายร้อยล้าน ผลกำไรหลายร้อยล้าน!
แค่คำพูดประโยคเดียวของจี้จิ่งเชิน ทุกอย่างก็สลายลงน้ำไปทันที
จี้จิ่งเชินหยิบเอกสารและหนังสือการออกแบบที่ได้รับการอนุมัติขึ้นมา
“เอกสารการเปลี่ยนแปลงโครงการมาแล้วเรียบร้อย และอีกฝ่ายก็เห็นด้วย”
สีหน้าของผู้จัดการบางคนย่ำแย่ลง
กล้าไม่เห็นด้วยหรือ?
พันธมิตรเป็นพรรคการเมือง ใช้เงินเป็นจำนวนมากเพื่อช่วยพวกเขาสร้างห้องสมุด พวกเขาแทบจะหัวเราะตายอยู่แล้ว?
พวกเขาไม่สามารถเข้าใจได้ว่าทำไมจี้จิ่งเชินถึงได้มีความคิดเช่นนี้ขึ้นมา
อย่างไรก็ตาม จี้จิ่งเชินเพิกเฉยต่อความไม่พอใจของพวกเขา และพูดขึ้น "นี่เป็นทรัพย์สินส่วนตัวของฉัน ค่าใช้จ่ายก่อนการประมูล และเงินทุนทั้งหมดสำหรับการก่อสร้างในอนาคต ฉันจะออกเอง”
ทันทีที่คำนี้ออกมา ใครหลายคนก็ตกตะลึงขึ้นอีกครั้ง
เห็นได้ชัดว่า จี้จิ่งเชินมุ่งมั่นที่จะสร้างพิพิธภัณฑ์แห่งนี้
จงหลีก็ฟื้นคืนความสงบของเขากลับมาอย่างรวดเร็ว
“ประธานจี้ ชื่อของพิพิธภัณฑ์ได้ตัดสินใจหรือยังครับ?”
"เหว่ยชี"
ทันใดนั้น กลุ่มคนเหล่านั้นก็ต้องตกตะลึงตาค้างอีกครั้ง
จี้จิ่งเชินพูดซ้ำ "พิพิธภัณฑ์เหว่ยชี"
พูดจบ เขาก็หันหลังจากไป
ส่วนกลุ่มผู้จัดการนั้นใช้เวลานานในการกู้คืนสติกลับมา
“เหว่ยชี…..คงไม่ใช่ความหมายอย่างที่ฉันคิดหรอกมั้งนะ?”
“เหว่ยชีภรรยาคนเดียว ประธานจี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ … "
“ความรักครั้งนี้ช่างฉูดฉาด อีกทั้งยังสูงเกินหน่อยแล้วใช่มั้ย?”
ผู้จัดการหลายคนมีภรรยาและลูกๆในครอบครัว แต่พวกเขาไม่เคยเห็นใครเอาใจขนาดนี้
หากคุณสร้างพิพิธภัณฑ์ก็แล้วไป แต่นี่กลับตั้งชื่อว่าเหว่ยชีอีก?
แม้กระทั่งพวกเขายังรู้สึกมึนงง
หลายคนมองหน้ากันไปมา ก่อนจะค่อยๆเข้าไปห้อมล้อมจงหลี
"ผู้ช่วยจง คุณว่าที่ประธานจี้พูด….จริงหรือเปล่า?"
จงหลียิ้มแต่ไม่พูด ก่อนจะมองดูใบอนุญาตก่อสร้างบนโต๊ะ
“สร้างพิพิธภัณฑ์ ก็ไม่เลวไม่ใช่เหรอ?"
ด้านนอกกำลังถกเถียงกันเรื่องพิพิธภัณฑ์อย่างเป็นไฟ แต่กลับไม่ได้กระทบไปถึงเวินเที๋ยนเที๋ยนเลยสักนิด
หลังจากกลับมาจากทะเลสาบ ที่ทับกระดาษชิงเถียนแกะสลักก็กลับมาอยู่ในมือเธออีกครั้ง
จี้จิ่งเชินกล่าวในคืนนั้น
หินทับกระดาษอันนี้จะเป็นของชิ้นแรกในพิพิธภัณฑ์ เมื่อสร้างเสร็จแล้ว จะให้เวินเที๋ยนเที๋ยนจะนำมันไปวางด้วยตัวเอง
เขาบอกว่าเขาจะรวบรวมโบราณวัตถุและสมบัติทั้งหมดในโลก
และมันจะเป็นสมบัติที่ของเวินเที๋ยนเที๋ยนเพียงคนเดียวเท่านั้น
"แต่ว่า นั่นเป็นของเจี่ยงเนี่ยนเหยา หรือเวินเที๋ยนเที๋ยน?"
นิ้วของเธอลูบไล้ไปบนงานแกะสลักบนหินทับกระดาษบนโต๊ะ
ของขวัญชิ้นนี้มีขนาดใหญ่มากจนเธอรู้ว่าตนเองควรปฏิเสธ แต่เธอก็กลับเก็บมันไว้อย่างเห็นแก่ตัว
เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า ที่แท้เธอเป็นคนเห็นแก่ตัวขนาดนี้
ในขณะที่กำลังนั่งคิด จู่ๆก็มีเสียงพูดดังขึ้นมาในปราสาท
เวินเที๋ยนเที๋ยนวางของลง และหันกลับไป
ยังไม่ทันที่จะได้ลงไปชั้นล่าง เธอก็พบกับพ่อบ้านเสียก่อน
“เกิดอะไรขึ้นข้างล่าง?”
พ่อบ้านมองเธอและเอ่ยอย่างหน้านิ่ว " คุณเจียงมาที่นี่”
"เธอมาทำอะไรอยู่ที่นี่?”
“บอกว่ามาหาคุณจี้ ฉันให้คนไปเรียนนายท่านที่บริษัทแล้ว ไม่รู้ว่าจะมาได้เมื่อไหร่”
พ่อบ้านเอ่ยกับเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างเป็นกังวล “คุณหนู ถ้าคุณไม่อยากเจอเธอ ก็อยู่พักผ่อนด้านบนนี้เถอะ”
แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับส่ายหัว
เธอมีข้อสงสัยในใจ
ในเมื่อคนที่จี้จิ่งเชินรอมา 12 ปีไม่ใช่เจียงหยู่เทียน แล้วทำไมเธอถึงได้รู้เรื่องนี้?
ปัญหาข้อนี้ เธอสงสัยมาโดยตลอด
"ฉันจะลงไปดูสักหน่อย"
พ่อบ้านมองดูเธอลงไปข้างล่าง ในใจก็กลัวว่าเธอจะถูกรังแก จึงเรียกบอดี้การ์ดหลายคน
“เร็ว! พวกนายรีบไปตามนายท่านมา!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนลงไปด้านล่าง แล้วเห็นว่าเจียงหยู่เทียนกำลังนั่งอยู่ในห้องรับแขก
ผู้คุ้มกันหลายคนดูเหมือนจะชักชวนให้เธอจากไป แต่เจียงหยู่เทียนกลับไม่ยอมไป
"ฉันจะไม่จากไปโดยไม่เห็นจี้จิ่งเชิน"
เวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังจะเดินลงไป เมื่อเจียงหยู่เทียนได้ยินเสียงจึงหันมามอง
ใบหน้าของเธอปรากฏรอยยิ้มเยาะเย้ย
“เอ๊ะ นี่ไม่ใช่คุณหญิงจี้หรอกหรือ?”