เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 92 นอนด้วยกันเหรอ
บทที่ 92 นอนด้วยกันเหรอ
สายตาของเขาค่อยๆเปล่งประกายขึ้นท่ามกลางความมืดมิดภายในห้อง
จี้จิ่งเชินนั่งลงข้างเตียง มือของเขาวางลงบนผ้าห่มที่ม้วนอยู่เป็นก้อน
คนที่กำลังซ่อนตัวในผ้าห่มดูเหมือนจะรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของเขา และเคลื่อนไหวขึ้นมาเล็กน้อย
“อย่ากลัว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ขยับ เสียงที่ดังออกมาจากผ้าห่มดูคลุมเครือเล็กน้อย
“จี้จิ่งเชิน?”
เสียงของเธอเบาอย่างยิ่ง ราวกับลูกแมวน้อย
หัวใจของจี้จิ่งเชินอ่อนยวบ
“ฉันเอง”
เขาก้มตัวลง และอุ้มคนที่ขดอยู่ได้ผ้าห่มขึ้นมา พร้อมทั้งผ้าห่มและโอบเธอเข้าไปไว้ในอ้อมกอด
“ดูสิ ไม่มืดแล้ว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนถูกเขาดึงออกมา ทันทีที่เธอลืมตาขึ้น ดวงตาก็เต็มไปด้วยแสงสว่างจ้า!
ห้องที่แต่เดิมนั้นมืดสนิท ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่มีการจุดเทียนเอาไว้
บนพื้น หน้าต่าง บนโต๊ะ บนเก้าอี้ ทุกที่ล้วนมีเทียนทุกชนิดวางอยู่
แสงไฟทั้งหมดส่องสว่างทั่วทั้งห้องราวกับตอนกลางวัน
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองดูเทียนตรงหน้าเธอด้วยความประหลาดใจ
“พวกนี้…”
จี้จิ่งเชินวางเทียนไว้ในมือของเธอ แล้วจูบเธอที่หน้าผาก
"ขอโทษด้วย ฉันไม่รู้ว่าวันนี้ไฟฟ้าจะขัดข้อง"
เวินเที๋ยนเที๋ยนถือเทียนไว้ในมือของเธอ ไฟที่กำลังกระโจนไหวนำซึ่งแสงสว่างและอุณหภูมิที่อบอุ่น
มีกระแสความอบอุ่นในใจหลั่งไหลเข้ามาในใจของเธอ ทำให้เธอไม่รู้จะทำอย่างไร
“ทำไมคุณถึงทำอะไรแบบนี้?”
จี้จิ่งเชินกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเบา ๆ "ฉันอยากให้เธอเมื่อเห็นเวลากลางคืน แล้วนึกถึงแสงสว่าง นึกถึงฉัน ต่อไปเธอจะได้ไม่ต้องกลัว"
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้าขึ้น
แสงเทียนสะท้อนดวงตาของจี้จิ่งเชิน ราวกับว่ามีกลุ่มแสงกลุ่มใหญ่ กำลังส่องประกายระยับ
"บอกฉันทำไมเธอถึงกลัวความมืด?" เขาถาม
"ฉันไม่รู้"
เวินเที๋ยนเที๋ยน ส่ายหัวของเธอ
“ตั้งแต่ที่ฉันจำความได้ ก็คล้ายมีคนเคยบอกฉันตลอดว่า ที่ที่มืดมิด ห้ามไป….”
เธอขมวดคิ้ว แต่ไม่รู้ว่าความทรงจำนี้มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่
จี้จิ่งเชินกอดเธอเอาไว้ มือทั้งสองข้างของเขากำแน่นขึ้นเล็กน้อย
“ถ้าอย่างนั้นหลังจากนี้ไปเธอต้องจำได้ ในสถานที่มืดมิด มีฉันอยู่”
เวินเที๋ยนเที๋ยนคว้าผ้าห่มเอาไว้
“จี้จิ่งเชิน คุณกำลังชดเชยให้ฉันใช่ไหม?”
"ไม่ใช่”เสียงอันนุ่มนวลของจี้จิ่งเชินเอ่ยขึ้น
เวินเที๋ยนเที๋ยนสงบลง และเอนกายเข้าพิงในอ้อมอกของจี้จิ่งเชิน
เทียนเบื้องหน้าของเธอ ดูเหมือนจะกำลังขจัดหมอกควันในใจให้หายไปในทันใด
จี้จิ่งเชินกอดเธออย่างเงียบ ๆ
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เขาถึงค่อยเอ่ยขึ้นมาเบาๆ
"ฉันคิดว่า ฉันชอบเธอ”
น้ำเสียงนั้นเบาอย่างยิ่งราวกับขนนก
สายลมอ่อนพัดเข้ามาและกระจายหายไปในอากาศ
เวินเที๋ยนเที๋ยนในอ้อมแขนของเขาไม่ได้ตอบสนอง
เธอหลับตาเล็กน้อย ไม่รู้ว่าหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่
ไฟฟ้ารอบด้านยังไม่กลับมาตามปกติ
อย่างไรก็ตาม ในห้องนอนบนชั้นสามของคฤหาสน์นั้นกลับสว่างไสวไปทั้งคืน
วันต่อมา เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนตื่นขึ้น มาเทียนในห้องก็ถูกทำความสะอาดไปแล้วเรียบร้อย
ในที่สุดจี้จิ่งเชินก็ยอมให้เธอออกไปข้างนอกได้ แต่กลับไม่ได้รอให้เธอมีความสุขได้นานนัก
ในเวลากลางคืน เวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังต้องการพักผ่อน ก็พบว่าในห้องมีของเพิ่มขึ้นมามากมาย
เอกสารที่หัวเตียง ชุดสูทในตู้เสื้อผ้า และแม้แต่หมอนบนเตียงที่เพิ่มขึ้นมาอีกใบ
เวินเที๋ยนเที๋ยนยืนอยู่หน้าเตียง และมองดูมันอยู่สักพัก
"พ่อบ้าน สิ่งในห้องนอนของฉันมาจากไหน?"
แม่บ้านพูดพร้อมกับยิ้มว่า "นายท่านสั่งไว้ ว่าให้พวกเราย้ายของเข้ามา”
“ของพวกนั้นคือของจี้จิ่งเชินเหรอ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว “ห้องเดิมของเขาอยู่ไม่ได้แล้วหรือ?”
พ่อบ้านหัวเราะตาหยี เขายิ้มตอบ "ไม่ใช่อย่างนั้น”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองดูสิ่งของในห้องนอน คิ้วขมวดขึ้นด้วยความงงงวย
"พ่อบ้าน ช่วยฉันเคลื่อนย้ายสิ่งของพวกนี้กลับไป"
พ่อบ้านตกตะลึง
“ย้ายกลับไปไหน?”
"ห้องของจี้จิ่งเชิน"
จี้จิ่งเชินเพิ่งกลับมากลางดึก ชุดคลุมด้านนอกยังมีกระแสลมเย็นติดตามมา
ทันทีที่เขาเข้าไปในห้องนั่งเล่น พ่อบ้านก็เข้ามาต้อนรับด้วยความยินดี
ท่าทางการแสดงออกของเขานั้นจริงจังอย่างยิ่ง "นายท่าน จากการตรวจสอบข้อมูลที่คนของ คุณเจียงส่งมา หลังวันประมูลไม่กี่วัน คุณเจียงได้ทำการติดต่อกับคุณชายรองจี้”
จี้จิ่งเชินพยักหน้าเล็กน้อย
"จับตาดูพวกเขาเอาไว้ และบอกให้ฉันรู้ทันทีถ้ามีการติดต่อกันอีกเพิ่มเติม”
เขาถอดเสื้อโค้ตแล้วถามว่า "การรวบรวมรูปไปถึงไหนแล้ว?”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ใบหน้าของพ่อบ้านก็ขมวดขึ้น
ภาพถ่ายถูกตัดออกมากเกินไปและไม่สมบูรณ์
เป็นเพราะกังวลว่าข้อมูลบนรูปภาพจะมีอะไรที่ไม่ดี ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าถามคนอื่น และได้แต่ปะติดปะต่อมันด้วยตัวเอง และตอนนี้เขาก็ทำได้แค่มุมเดียวเท่านั้น
"ยังไม่เสร็จครับ"
จี้จิ่งเชินดูเหมือนจะไม่รีบร้อน เขาแค่สงสัยว่าทำไมเวินเที๋ยนเที๋ยนถึงต้องการตัดภาพเหล่านี้
มีอะไรอยู่ในภาพ?
“รีบปะติดปะต่อมันให้ได้มากที่สุด มีผลลัพธ์อะไรแล้วให้แจ้งฉันทันที”
“ครับ”
จี้จิ่งเชินมองไปรอบๆ และไม่เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยน
“เธอหลับไปแล้วหรือยัง?”
เมื่อพ่อบ้านได้ยินคำถามของเขา ใบหน้าที่จริงจังของเขาก็เป็นกังวลทันที
เมื่อเห็นว่าจี้จิ่งเชินเดินไปยังห้องนอนของเวินเที๋ยนเที๋ยน เขาก็รีบติดตามไปอย่างรวดเร็ว
“นายท่าน จะไปไหนครับ?”
“พักผ่อน”
พ่อบ้านเอ่ยปากพูดเบาๆอย่างนอบน้อม “นายท่าน ห้องของคุณอยู่ทางนั้นครับ"
เขาชี้ไปที่ห้องที่จี้จิ่งเชินเคยอาศัยอยู่มาก่อน
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้ว
"ฉันสั่งให้คนย้ายของไปแล้วไม่ใช่หรือ?”
พ่อบ้านพยักหน้า
"แต่คุณหนูสั่งให้คนย้ายกลับไปแล้วครับ”
ใบหน้าของจี้จิ่งเชินเปลี่ยนเป็นสีดำคล้ำ
“เธอสั่งให้คนย้ายไปแล้วเหรอ?”
“ครับ”
จี้จิ่งเชินหยุดอยู่หน้าห้องของเวินเที๋ยนเที๋ยน และลังเลอยู่พักหนึ่ง
ในขณะที่พ่อบ้านกำลังคิดว่าเขาคงจะบุกเข้าไปทะเลาะกับเวินเที๋ยนเที๋ยน จู่ๆก็พบว่าจี้จิ่งเชินนั้นกลับหมุนตัวและเดินเข้าห้องตัวเองไปด้วยสีหน้าดำคล้ำ
"พรุ่งนี้ ย้ายไปอีกครั้ง"
พูดจบ เขาก็ตรงเข้าไปในห้องนอน
วันต่อมา เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนกลับมา เธอก็เห็นว่าพ่อบ้านกำลังนำคนหลายคนไปที่โต๊ะทำงานในห้อง
โต๊ะทำงาน เสื้อผ้า หมอน….
ยิ่งกว่าเมื่อวานนี้อีก
ทันทีที่พ่อบ้านเห็นเธอ เขาก็ไม่รอให้เธอเอ่ยปากและพูดคำตอบขึ้นมาก่อน
“เป็นนายท่านที่สั่งมา”
“เขาต้องการอยู่ที่นี่เหรอ?”
พ่อบ้านพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม
“ผมคิดว่าเป็นอย่างนั้น”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองดูสิ่งต่างๆในห้องของเธอด้วยสีหน้ายุ่งยาก และพูดว่า “ในเมื่อเขาต้องการอยู่ที่นี่ ถ้าอย่างนั้นก็ย้ายของของฉันออกไป หาห้องพักแขกมาสักห้อง”
ทันทีที่พ่อบ้านได้ฟัง ใบหน้าชราของเขาก็เหี่ยวย่นเป็นก้อนขึ้นมา
เขาไม่กล้าลงมือ และได้แต่โทรหาจี้จิ่งเชินอย่างเงียบๆ
จี้จิ่งเชินซึ่งกำลังอยู่ในการประชุมนั้นตอบโทรศัพท์อย่างโจ๋งครึ่ม
ผู้จัดการทุกคนทำตัวประหนึ่งว่ามองไม่เห็นไปโดยปริยาย ก่อนหน้านี้ประธานจี้ไม่ได้ปิดเสียงโทรศัพท์ มาตอนนี้ถึงกับโทรศัพท์ไปแล้ว
พวกเขาไม่รู้ว่าควรจะมีความสุขหรือเศร้าดี
จี้จิ่งเชินไม่รับรู้ถึงอารมณ์อันซับซ้อนของพวกเขา หลังจากฟังคำพูดของพ่อบ้านแล้วใบหน้าของเขาก็คล้ำลง
“เธอยังคิดอยากไปนอนที่ไหนอีก?”
พ่อบ้านเอ่ย “คุณหนูให้พวกผมหาห้องพักแขกสักห้อง”
จี้จิ่งเชินมีสีหน้ามืดมิดอยู่นาน
“ของของฉันย้ายเข้าไปทุกอย่างแล้วใช่ไหม?”
“กำลังย้ายครับ อีกไม่นานก็เสร็จ”
จี้จิ่งเชินพูดอย่างหงุดหงิด "ย้ายออกไปอีกครั้ง"
พูดจบ ก็ไม่รอให้พ่อบ้านได้เอ่ยถามอีกครั้ง เขาตัดสายลงทันที
เมื่อเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นว่าผู้บริหารและผู้จัดการที่อยู่ภายในห้องประชุมกำลังมองเขาอย่างซุบซิบ
จี้จิ่งเชินหรี่ตาลง
“ดูอะไร? ประชุมต่อ”