เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 85 ฉันรับปากว่าจะช่วยคุณ
บทที่ 85 ฉันรับปากว่าจะช่วยคุณ
จี้ยี่หยันจับมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้แน่น หน้าของเขาเต็มไปด้วยความวิตกกังวล
“แค่มีคุณก็ถือว่าช่วยผมแล้ว”
“ช่วยอะไรคุณ?”
“คุณรู้ไหม ผมตั้งแต่ไหนแต่ไรก็เอาพี่ชายเป็นเป้าหมาย การประมูลครั้งนี้ ผมกับพี่ร่วมกันแข่งขันการประมูลโครงการครั้งนี้”
“ผมรู้ว่าทำแบบนี้ไม่เหมาะสม แต่ว่าบริษัทจี้ซือไม่ยิ่งใหญ่เหมือนเมื่อก่อน ถ้าหากไม่ได้รับโครงการนี้ ทั้งบริษัทจะต้องล้มละลาย!”
เขาดึงเวินเที๋ยนเที๋ยนออกมาแล้วพูดอย่างจริงใจว่า “คุณช่วยเอาแผนงานของพี่ชายมาให้ผมด้วย……”
“ไม่ได้”
พอได้ยินถึงตรงนี้เวินเที๋ยนเที๋ยนก็รีบปฏิเสธอย่างรวดเร็ว
“ฉันทำแบบนี้ไม่ได้”
จี้ยี่หยันเดาไว้นานแล้วว่าเธอจะพูดอย่างนี้ เขายืนหยัดพูดต่อไปว่า “โปรดช่วยผมสักครั้ง ถ้าเสียโครงการนี้ไปจริงๆตระกูลจี้ก็จบสิ้นแล้ว”
“คุณอาจจะไปขอร้องจี้จิ่งเชินหรือบางที……”
“เขาไม่มีทางรับปากแน่นอน!”
จี้ยี่หยันพูดขัดจังหวะเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้วพูดว่า “ผมรับรองกับคุณได้ว่าผมจะแค่ดูและจะไม่ทำอะไรอย่างอื่นอีกแน่นอน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว
“ขอโทษ แต่ฉันไม่มีวิธีจริงๆ”
“ตอนนี้จี้จิ่งเชินไม่ได้อยู่บ้านไม่ใช่เหรอ? ผมรู้ว่าคุณเคยทำงานในห้องหนังสือของเขา เขาจะไม่ขวางคุณหรอก”
เขาดึงเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้แน่น
“ช่วยผมเถอะ ช่วยคนตระกูลจี้ตั้งมากขนาดนี้ ช่วยผมก็เหมือนช่วยผู้คนมากมายในตระกูลจี้ โครงการนี้เดิมทีก็อยู่ในมือของบริษัทจี้ซือ ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ชาย……”
“เนี่ยนเหยา……”
เวินเที๋ยนเที๋ยนคิดไม่ถึงว่าเขาจะให้เธอขโมยแผนงาน ไม่เช่นนั้นเมื่อกี้เธอคงจะไม่ยอมให้เขาเข้ามา
“ฉันจริงๆแล้ว……”
เมื่อเห็นเธอและปฏิเสธอีกครั้งจี้ยี่หยันก็รีบพูดอย่างรวดเร็วว่า “ผมรู้ว่าคุณไม่ชอบให้เจียงหยู่เทียนอยู่ใกล้กับพี่ชายของผม ผมสามารถช่วยคุณได้”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเม้มปากของเธอไปมา
เขาพูดเสริมอย่างรวดเร็ว “อย่าพูดแบบนี้ แม้แต่เรื่องอื่น แค่คุณพูดออกมาสักคำผมก็จะเห็นด้วยอย่างแน่นอน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนลังเลอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะค่อยๆถามว่า “ฉันได้ยินมาว่าคุณและตระกูลเจี่ยงกำลังพัฒนาชานเมืองทางด้านตะวันตก ที่นั่นมีสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าอยู่ใช่ไหม……”
จี้ยี่หยันแววตาเป็นประกายความสงสัย แต่ก็ตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว
“ใช่แล้ว แค่คุณสามารถช่วยผมได้ ไม่ว่าจะมีเงื่อนไขอะไร ผมก็สามารถทำให้ได้หมด”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกุมมือเข้าด้วยกัน ในหัวใจรู้สึกขัดแย้งกนไปหมด
จี้ยี่หยันเห็นเธอสั่นเล็กน้อย ก็หยิบกล่องเล็ก ๆ ออกมา
“ยังมีอันนี้ มามอบให้คุณ”
“นี่คืออะไร?”
เธอรับมาเปิดดู ทันทีที่เปิดออกหน้าของเธอซีดลง แล้วปิดกล่องลงดังปัง!
“ทำไมคุณถึงมีสิ่งนี้ได้?”
“คุณรู้อะไรมา?”
จี้ยี่หยันชำเลืองมองไปที่กล่อง
“คุณสามารถช่วยผมได้ไหม?”
หน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนซีดลง และเธอก็บีบกล่องในมือของเธอไว้แน่น
เธอเงียบไปนาน ในที่สุดก็พูดขึ้นมา
“ฉัน จะเอามันให้มันกับคุณ”
จี้ยี่หยันมีสีหน้าชอบใจ
“ดีมาก! ผมรู้ว่าคุณจะต้องรับปากกับผม เร็วหน่อยไม่งั้นพี่ก็จะกลับมาแล้ว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนสูดหายใจลึกๆและเดินไปที่ชั้นสอง
เปิดประตูห้องหนังสือ
ก่อนหน้านี้เธอเคยช่วยจี้จิ่งเชินซ่อมภาพรูปสร้อยคอ
ข้อมูลที่จี้ยี่หยันต้องการวางอยู่บนโต๊ะ ไม่ได้ป้องกันไว้เลย จี้จิ่งเชินดูเหมือนจะไม่กังวลว่าแผนงานจะถูกขโมย
เวินเที๋ยนเที๋ยนหยิบมันขึ้นมา บนนั่นมีรายละเอียดของการประกวดราคา
สำหรับเกณฑ์การออกแบบและงบประมาณของที่ดินในใจกลางเมืองแต่ละรายการมีรายละเอียดมาก
แม้ว่าเธอจะไม่เก่งในเรื่องโครงการประเภทนี้ แต่จะเห็นได้ชัดว่าแผนงานนั้นสมบูรณ์แบบ
หากนำออกไป โครงการนี้จะต้องเป็นของจี้จิ่งเชินในวันประกวดราคา
แต่ว่า……
เวินเที๋ยนเที๋ยนนำข้อมูลออกไปอย่างรวดเร็วและกำลังจะออกไป
แต่พบว่าอีกด้านหนึ่งของโต๊ะ มีเศษของแบบร่างอยู่…..
หลังจากนั้นไม่กี่นาที เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนกลับมาชั้นล่างอีกครั้งก็มีเอกสารอยู่ในมือแล้ว
จี้ยี่หยันรีบลุกขึ้นยืน
“เป็นไงบ้าง?ใช่อันนี้ไหม?”
ยังไม่ที่เวินเที๋ยนเที๋ยนจะพูดอะไร เขาก็รีบคว้ามันไว้
เมื่อเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วแน่น เขายิ้มและพูดว่า “คุณสบายใจได้ว่าผมจะไม่มีทางทำร้าย บริษัท พี่ชายของผม”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกำมือทั้งสองข้างแน่น
“คุณไปเถอะ”
จี้ยี่หยันยิ้มและยกข้อมูลในมือของเขาขึ้นมา
“ขอบคุณนะ”
เขาหันจะเดินออกไปข้างนอก
เพิ่งเดินมาถึงประตู เขาก็ได้พบกับจี้จิ่งเชินพอดี
เมื่อจี้จิ่งเชินเห็นเขา ใบหน้าของเขาแสดงความไม่พอใจ
“นายมาอยู่นี่ได้ยังไง?”
จี้ยี่หยันเก็บข้อมูลไว้ข้างหลังเขา
“พี่ชาย ผมมาที่นี่เพื่อปรึกษาหารือเรื่องการประมูล”
จี้จิ่งเชินทำหน้าเย็นชา
“แม้ว่านายจะมา ฉันก็ไม่ยอมแพ้การเสนอราคาครั้งนี้หรอกนะ”
“ผมรู้ คราวนี้ผมจะแข่งขันกับพี่อย่างยุติธรรม!”
จี้จิ่งเชินเย้ยหยัน แล้วไม่สนใจเขา และเดินเข้าไป
หลังจากก้าวไปได้สองก้าว ในใจกลับรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย
เขาหันกลับมามองจี้ยี่หยันและเห็นกระเป๋าเอกสารในมือของเขาซึ่งดูเหมือนจะคุ้นเคย
จี้ยี่หยันเดินไปออกจากคฤหาสน์เก่าแก่อย่างรวดเร็วพร้อมกับข้อมูล พอเดินออกไปข้างนอกในที่สุดเขาถึงหยุดลง
เขาตรวจสอบข้อมูลในมือของเขาอีกครั้ง ว่าเป็นเนื้อหาของการเสนอราคาครั้งนี้จริงๆ
เขาหัวเราะด้วยความพึงพอใจ ก่อนหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดหมายเลขโทรออกไป
“ได้ของมาแล้ว”
“ใช่แล้ว กล่องที่คุณให้ผมมาในนั้นมีอะไรกล่อง? เดิมทีเธอไม่เห็นด้วย แต่หลังจากเธอดูแล้วเธอก็เห็นด้วย”
แน่นอนผมจะจำความร่วมมือของเราไว้ แต่อย่าเพิ่งไปยึดยื้อกับจี้จิ่งเชินสักพักไหม? ผมเกือบจะปะทะกับเขา”
“ได้ ถึงเวลาค่อยคุยกันอีกที”
หลังจากวางสายโทรศัพท์เขามองดูข้อมูลในมือของเขาด้วยความพึงพอใจและหันไปขึ้นรถ
ในคฤหาสน์เก่าแก่
จี้จิ่งเชินเพิ่งเดินเข้ามาและเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนนั่งนิ่งอยู่บนโซฟา สมองของเขาก็นึกถึงตอนที่อยู่ในงานเลี้ยง ท่าทางของเธอกับหมินอันเกอกับสองมือกันไว้แน่น
สีหน้าของเขามืดลง และเส้นเลือดดำผุดขึ้นที่หน้าผากของเขาลางๆ
“ดูแล้วเหมือนว่าคุณยังจำฐานะของตัวเองได้!”
ทันใดนั้นเขาก็พูดขึ้นมา แล้วขว้างเสื้อสูทตัวนอกไปข้างๆเวินเที๋ยนเที๋ยน
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้าขึ้นมา มองไปที่จี้จิ่งเชินแล้วลุกขึ้นมา
“ฉันจะไปพักแล้ว”
“หยุด!”
จี้จิ่งเชินตะโกนออกมาเสียงดัง
เวินเที๋ยนเที๋ยนชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ไม่ได้หยุดเดิน กลับเดินตรงขึ้นไปชั้นบน
“เจี่ยงเนี่ยนเหยา!ผมให้คุณหยุดเดี๋ยวนี้!”
ใบหน้าของเขาเคร่งขรึมเหมือนอยากกินคน เขาจับเวินเที๋ยนเที๋ยน
เวินเที๋ยนเที๋ยนยืนอยู่บนขั้นบันไดทำ หน้านิ่วด้วยความเจ็บปวด
“คุณปล่อยฉันนะ”
เขาไม่เพียงแต่ไม่ปล่อย แต่ยังใช้แรงดึงมากขึ้น
เวินเที๋ยนเที๋ยนล้มไปข้างหน้าและปะทะไปบนร่างกายเขา
จี้จิ่งเชินบีบหน้าของเธอขึ้นมา
“วันนี้คุณคุยอะไรกับหมินอันเกอ?”
“ไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น!”
เขาหัวเราะเยาะเธอ ดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อยด้วยความเย็นยะเยือก
“งั้นเขาจับมือคุณทำไม?”
“พวกเราแค่คุยกันเท่านั้นเอง”
เวินเที๋ยนเที๋ยนดิ้นรน ต้องการให้เขาปล่อยเธอ
จี้จิ่งเชินจะดึงเธอจนตายหรือไง จนเธอดึงมือกลับมาได้
เธอสะบัดมือและเกือบจะตกลงมาจากบันได
ใบหน้าของจี้จิ่งเชินเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันและเขาเอื้อมมือไปจับเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้ในอ้อมแขนของเขา
“ให้ตายเถอะ”
เขาสบถออกมาและทันใดนั้นก็เห็นที่ทับกระดาษวางอยู่ในโถงทางเดิน
“คุณยังเอาของที่ผมให้ ไปวางไว้ที่โถงทางเดิน?”