เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 84 ฉันขอให้คุณช่วยผมหน่อย
บทที่ 84 ผมขอให้คุณช่วยผมหน่อยนะ
เวินเที๋ยนเที๋ยนถอนหายใจแล้วมองกลับไปที่หมินอันเกอด้วยความประหลาดใจ
ก่อนหน้านี้เธอคิดที่จะหาเจี่ยงเนี่ยนเหยาและเปลี่ยนตัวตนที่แท้จริงของเธอกลับมา
แต่เมื่อเธอได้ข่าวตอนนี้ เธอกลับตื่นตระหนก
“เจอแล้วเหรอ?”
หมินอันเกอพยักหน้า หลังจากได้รับภาพถ่ายของเธอ เขาก็ให้คนไปตามหาในเมืองซานย่า และพบเบาะแสในเวลาอันสั้น
“พวกเขายังอยู่เมืองซานย่า”
เขาเอื้อมมือไปจับเวินเที๋ยนเที๋ยน
“พวกเราไปพาเธอกลับมา เธอก็สามารถไปจาก จี้จิ่งเชินได้แล้ว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองหน้าเขาด้วยความตะลึง และกล่องที่ทับกระดาษในมือของเธอรู้สึกหนักหน่วงราวกับว่าโดนก้อนหินกดในใจของเธอ
หมินอันเกอกลับคิดว่าเธอกังวลเกี่ยวกับการแก้แค้นของจี้จิ่งเชิน
“หลังจากพาเธอกลับมา พวกเราก็ไปต่างประเทศด้วยกัน จี้จิ่งเชินก็จะหาเราไม่เจอ ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่นั่น ฉันก็จะ……”
ยังพูดไม่ทันจบ จู่ๆก็มีเสียงเอะอะดังมาจากสวน
“ฉันพูดไปนานแล้วว่า หลิวอ้านเพื่อนเก่าคนนี้ไม่ใช่คนดีอะไร ”
“ใครใช้ให้เจียงหยู่เทียนดูคนไม่ออก ยังโชคดีที่ไม่ได้เกิดเรื่องร้ายๆขึ้น”
“มันน่ารังเกียจจริงๆที่กล้าทำแบบนี้ต่อหน้าคนมากมาย”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองอย่างสงสัยแล้วเห็นฝูงชนต่างหลีกทาง
จี้จิ่งเชินเดินออกมาจากสวนเธอกำลังจะเดินไปหาเขา แต่ก็เห็นเจียงหยู่เทียนเดินมาข้างๆเขา
เจียงหยู่เทียนผมค่อนข้างยุ่งเหยิง เธอก้มหน้าลงดูเหมือนจะร้องไห้ บนไหล่ของเธอยังมีเสื้อของจี้จิ่งเชินคลุมอยู่
จากมุมมองของเธอเจียงหยู่เทียนดูเหมือนจะอยู่ในอ้อมแขนของเขา
เวินเที๋ยนเที๋ยนหยุดเดินไปพักหนึ่ง ในไม่ช้า จี้จิ่งเชินก็หันมาเห็น
ดวงตาของเขาค่อยๆมองลงไปที่หมินอันเกอที่กำลังจับมือเวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่ ชั่วพริบตาเดียวใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที
เขาสะบัดเจียงหยู่เทียนทิ้งทันที และก้าวเท้าเดินออกไป แต่ถูกดึงไว้
“พี่จี้จิ่งเชิน……”
เธอดึงเสื้อของจี้จิ่งเชินไว้แน่นแล้วร้องห่มร้องไห้
“ฉันกลัว อย่าไป”
ดวงตาทั้งคู่ของจี้จิ่งเชินแผดเผาด้วยความโกรธ เขาจ้องเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างเที๋ยนอย่างไร้ความปรานี
แล้วก้าวต่อไป
เจียงหยู่เทียนกัดฟันและร้องไห้ออกมาเสียงดัง
“พี่จี้จิ่งเชิน พี่อย่าไป อย่าไป เมื่อก่อนพี่เป็นคนพูดเองไม่ใช่เหรอว่าจะปกป้องฉัน?”
จี้จิ่งเชินหยุดก้าวไปครู่หนึ่ง เข้ากำหมัดแน่นจนสั่นเทา ดวงตาของเขาแดงก่ำ
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเห็นพวกเขา ก็ปล่อยมือของหมินอันเกอเบาๆ และมองเขาจากที่ไกลๆ
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง จี้จิ่งเชินก็หันหลังกลับมาอย่างโกรธเคืองและพาเจียงหยู่เทียนออกไป
ผู้คนที่ยืนอยู่รอบๆ ดูการแสดงจบแล้ว ล้วนแยกย้ายกันไป
ทันทีที่จี้จิ่งเชินออกไปพวกเขาก็พูดกันสองสามครั้งและมองดูเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างเงียบ ๆ
“ดูแล้วเหมือนว่าจะโปรดปรานกันจริงๆ”
“ตอนแรกที่แต่งงานกันก็เพราะถูกบังคับ ใครจะแกล้งเล่นละครทำเป็นรักกันได้หล่ะ?”
“นี่เรียกว่าอะไรนะ?ได้รับผลกรรมของตัวเอง?”
“ช่างเถอะ ตอนนี้เธอก็อยู่ในฐานะคุณหญิงจี้ ไม่ได้รับความโปรดปรานแล้วยังไง?เปลี่ยนเป็นคุณ คุณไม่อยากไปเหรอ?”
หมินอันเกอกวาดสายตามองอย่างโกรธๆผ่านทุกคน
ผู้คนเหล่านั้นกลัวจนไม่หันกลับไปมอง และไม่กล้าพูดถึงอีก
เขามองกลับไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยนที่มีสีหน้าเรียบเฉย ในใจก็รู้สึกเจ็บปวด
“เที๋ยนเที๋ยน”
เขาเอื้อมมือออกไป อยากจะดึงเธอเอาไว้
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันหลังออกไป หลีกเลี่ยงมือของเขาอย่างตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ
“ฉันอยากจะกลับแล้ว”
หมินอันเกอเดินตามไป
“พี่ไปส่งเธอ”
หลังจากก้าวไปได้เพียงสองก้าว ก็เห็นพ่อบ้านรีบเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
เขาเดินตรงไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยน และมองหมินอันเกออย่างระมัดระวัง
“คุณผู้หญิง คุณผู้ชายให้ผมไปส่งคุณกลับบ้าน”
“จี้จิ่งเชินเหรอ?”
พ่อบ้านก้มหัวให้
“คุณผู้ชายเขา……มีธุระทำให้ต้องกลับไปก่อน”
“ไปส่งเจียงหยู่เทียนกลับนะเหรอ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนตอบกลับไปหนึ่งค่ำ
พ่อบ้านกำลังจะอธิบาย เวินเที๋ยนเที๋ยนก็เอาที่ทับกระดาษในมือเธอไปใส่ในมือของเขา
“กลับบ้านเถอะ”
พ่อบ้านมองที่ทับกระดาษราคาแพงในมือของเขาด้วยความประหลาดใจ
“คุณหนู แล้วอันนี้……”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินต่อไปข้างหน้า ไม่หันกลับมามอง
“กลับไปแล้วหาที่วางตรงไหนก็ได้”
พ่อบ้านหยุดครู่หนึ่งหันไปหาหมินอันเกอและน้ำเสียงของเขาก็จริงจังขึ้นมา
“คุณหมิน โปรดรู้สถานะที่ชัดเจนของคุณไว้ด้วย”
หมินอันเกอดึงสายตาของเขากลับมาจากด้านหลังของเวินเที๋ยนเที๋ยน
“คำพูดนี้ของพ่อบ้านหมายความว่าอะไรกันแน่?”
น้ำเสียงของพ่อบ้านพูดไม่แข็งกร้าวไม่นอบน้อม
“คุณจี้ไม่ชอบให้คนอื่นมายุ่งกับของของเขา รวมถึงคนด้วย”
หมินอันเกอยกยิ้มมุมปาก
“เจี่ยงเนี่ยนเหยาเป็นของเขา ผมรู้ ไม่มีใครแย่งเขาหรอก”
พ่อบ้านเงยหน้าขึ้นมองเขาราวกับพิจารณาความน่าเชื่อถือของประโยคนั้น
หลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาถึงพยักหน้าและออกไป
หมินอันเกอยืนอยู่ที่เดิม เขายกมือขึ้นไว้ข้าวหน้าแล้วมองดู
“เที๋ยนเที๋ยนเธออย่ากลัวพี่จะทำให้เธอเป็นอิสระแน่นอน”
เขาถอนหายใจแล้วโทรศัพท์ก็ดังขึ้นทันที
หมินอันเกอเอามันออกมาแล้วเดินไปที่หน้าต่างที่ไม่มีคนอยู่อย่างรวดเร็ว
“สวัสดี?นักสืบหลี่คุณพบข่าวอะไรเหรอ?”
เสียงทางโทรศัพท์นั้นค่อนข้างเร่งรีบ
“ใช่ครับ เกี่ยวกับเจี่ยงเนี่ยนเหยาผมเพิ่งไปโรงพยาบาลกับเธอมา……”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับไปที่คฤหาสน์เก่าแก่
ก่อนลงจากรถพ่อบ้านก็อดไม่ได้ที่พูดว่า “คุณผู้หญิงระหว่างคุณผู้ชายกับคุณหนูเจียงมีความสัมพันธ์ที่พิเศษ เขาทิ้งคุณหนูเจียงไม่ได้ แต่ก็ตัดใจตัวเองไม่ได้”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้าขึ้นมองเขา
“ตัดอะไร?”
ใบหน้าของพ่อบ้านย่น เขาลังเลที่จะพูดหรือไม่พูดดี
หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่งในที่สุดเขาก็พูดว่า “คุณผู้ชายรอเธอมาสิบสองปีแล้ว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกตะลึง และยิ้มอย่างยากลำบาก
“ฉันรู้แล้ว”
เธอหันหลังและลงจากรถ แต่พ่อบ้านก็รีบตามเธอมา
อยากจะอธิบายที่เพิ่งพูดไป แต่กลับเห็นคนยืนอยู่ที่ประตูคฤหาสน์เก่าแก่
จี้ยี่หยันยืนที่ประตูและเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนกลับมาใบหน้าของเขาก็ยิ้มขึ้นมา แล้วกำลังจะก้าวเดินมา
“เนี่ยนเหยาในที่สุดเธอก็กลับมาแล้ว”
พ่อบ้านมองเขา แล้วขมวดคิ้ว
“คุณชายรองจี้ คุณมีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”
จี้ยี่หยันยิ้มอย่าเบิกบาน “แต่เดิมฉันจะมาหาพี่ชาย เขาไม่อยู่เหรอ?”
“คุณผู้ชายออกไปทำธุระแล้ว”
“งั้นก็รบกวนแล้ว”
จี้ยี่หยันถอนหายใจและหันไปหาเวินเที๋ยนเที๋ยน“จริง ๆ แล้วฉันมีบางอยากจะคุยกับคุณ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองดูเขาอย่างน่าสงสัย ตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่เธอถูกฉวีช่วยฉินว่าเธอที่ตระกูลจี้ครั้งล่าสุดเธอจึงไม่ได้ติดต่อกับจี้ยี่หยันอีกเลย
ตอนนี้เขาจะเอาความอะไรมาใส่เธออีก?
“เข้ามาแล้วค่อยคุยกันเถอะ”
พ่อบ้านมองจี้ยี่หยันอย่างเป็นกังวลใจและมองย้อนกลับไปที่สุดปลายถนน
คุณผู้ชายจะกลับมาเมื่อไหร่นะ?
“คุณมาหาฉันมีธุระอะไร?” เวินเที๋ยนเที๋ยนนั่งบนโซฟาแล้วถามเค้า
จี้ยี่หยันพูดด้วยรอยยิ้ม “จริงๆแล้วฉันมาหาพี่ชายของฉัน เพราะช่วงนี้เราร่วมมือกัน เพื่อประมูลโครงการ เลยมาหาเขาเพื่อปรึกษาหารือ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหัวของเธออย่างสงสัย
“เรื่องที่ทำงาน ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“มันไม่ใช่เรื่องยาก แค่ความคิด เพราะพี่ชายของผมไม่อยู่ที่นี่ผมเลยจะขอความคิดเห็นจากคุณ”
เขาเหลือบมองไปที่พ่อบ้านที่เทน้ำชาและพูดว่า “ผมได้ยินมาว่าคุณได้มีส่วนร่วมในการออกแบบห้างสรรพสินค้ากว่างเซี่ยด้วย?”
“โครงการของเราในครั้งนี้เป็นงานประมูลที่อยู่ใจกลางเมืองถ้าคุณช่วยได้คงจะยิ่งดีขึ้น”
“ฉันทำสิ่งนี้ไม่ได้จริงๆ”
สายตาของจี้ยี่หยันเหลือบไปเห็นพ่อบ้านเดินออกไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นเขาก็จับมือของเวินเที๋ยนเที๋ยน
“เนี่ยนเหยาผมขอร้อง ช่วยผมหน่อยเถอะ”