เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 80 ในสายตาเขามีเธอ
บทที่80 ในสายตาเขามีเธอ
พื้นห้องปูพรมด้วยสีขาวสะอาดสะอ้าน
ภายในห้องมีโต๊ะเพียงโต๊ะเดียว บนโต๊ะมีชุดอาหาร และไวน์แดงเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว
เวินเที๋ยนเที๋ยนเพิ่งจะเดินผ่านทางมันทำให้เธออดไม่ได้ที่จะเบิกตาโตขึ้น
หากบอกว่าหน้าต่างที่ห้องทำงานของจี้จิ่งเชินสูงจากพื้นจรดเพดานมาก่อน นั่นสามารถทำให้คนรู้สึกว่าน่าเกรงขามอย่างกษัตริย์
ถ้าอย่างนั้นตอนนี้มันเป็นความตกใจที่นำพามาซึ่งความสั่นสะเทือนเป็นอย่างมาก!
แสงไฟภายในเมืองกลายเป็นแสงดาวยามค่ำคืน และเมื่อรวมกันมันเหมือนเป็นดาวฤกษ์ที่ยิ่งใหญ่
“สวยมาก……”
จี้จิ่งเชินเดินไปดึงลากเก้าอี้ให้เธอนั่ง
“รอก่อน ยังมีเวลาชมอีกเยอะ”
จะรีบไปทำไม?
เวินเที๋ยนเที๋ยนบ่นพึมพำ เธอนั่งลงบนเก้าอี้ จากนั้นไม่นานพนักงานก็เข้ามาเสิร์ฟอาหารบนโต๊ะ
จี้จิ่งเชินก้มมองดูนาฬิกาพร้อมทั้งขมวดคิ้วขึ้น ดูเหมือนว่ากำลังไม่พอใจอะไรบางอย่าง
เขาสั่งอาหารด้วยความรีบร้อน เหมือนกำลังทำเวลาอยู่
“หากคุณมีธุระด่วน เราค่อยมาทานกันใหม่รอบหน้าก็ได้”
จี้จิ่งเชินหันไปมองหน้าเธอ จากนั้นความไม่พอใจก่อนหน้านี้ก็กระจัดกระจายหายไป
“กินเถอะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนก้มหน้าก้มตาชิมเนื้อสเต๊กนุ่ม และชุ่มฉ่ำ
ดวงตาของเธอเปล่งประกายขึ้น จากนั้นค่อย ๆ เอาส้ม และมีดตัดออก
ถึงแม้ว่าเคยไปร้านอาหารตะวันตกมากับเพื่อน ๆ มาก่อน แต่การใช้มีด และส้อมนั้นเธอยังไม่ถนัดอยู่ดี เธอพยายามตัดอยู่ครู่ใหญ่ ในที่สุดก็ตัดได้ และเอาเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วขึ้น จากนั้นก็ตัดเนื้อสเต๊กในจานของตัวเองเป็นชิ้นเล็ก ๆ พอดีคำ
และตักใส่จานของเธอ
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองดูจานอาหารที่มากมาย จากนั้นก็มองหน้าเขาด้วยความงุนงง
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วขึ้น
“รีบกิน”
พูดจบเขาก็ป้อนเนื้อสเต๊กให้เธอ
ตัด ใส่เขาปาก
การกระทำงดงามมาก
แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับนิ่งอึ้งไป
“เอ่อ……”
“เป็นอะไรไปล่ะ? ”
“ผมเคยกินแล้ว”
จี้จิ่งเชินเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยสายตาที่อดไม่ได้
“เธอติดเชื้ออะไรหรือเปล่า? ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหน้า
“เปล่า”
“ถ้าอย่างนั้นก็รีบกิน”
จี้จิ่งเชินตัก และป้อนเข้าปากอีกครั้ง
เขาไม่สนใจว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนกินมันแล้ว
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่กล้าพูดอะไรต่อ ยกไวน์แดงขึ้นดื่มด้วยความตื่นเต้น
เมื่อเธอดื่มไวน์แดงหมดไปหนึ่งแก้ว เธอเตรียมตัวจะไปหยิบมาเติมอีก แต่จี้จิ่งเชินเร็วกว่า เขาห้ามไว้
“ผมไม่อยากแบกคุณกลับบ้าน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนดื่มเหล้าไม่เก่ง ดื่มแค่นิดหน่อยเธอก็เมาแล้ว
ถึงแม้ว่าเธอจะเมาแต่ก็ไม่ได้ทำให้น่ารำคาญเลย ในทางกลับกันเวลาเมาเธอดูน่ารักมาก
แต่วันนี้ไม่เหมือนกัน
จี้จิ่งเชินหยิบขวดไวน์เก็บเอาไว้ เพราะกลัวว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะดื่มจนเมา
เธอเพิ่งจะทานอาหารจานหลักเสร็จ จี้จิ่งเชินก็ให้เธอดื่มซุปต่อ
ถึงแม้ว่าเขาไม่ได้เปล่งเสียงอะไรออกมา แต่สายตานั้นบอกว่าให้เธอรีบกิน จะไม่ทันเวลาแล้ว
เวินเที๋ยนเที๋ยนดื่มซุปไปสองสามคำด้วยความเร่งรีบ
“เสร็จแล้ว”
จี้จิ่งเชินดูแล้วเหมือนกับว่าเธอไม่ได้แตะถ้วยซุปเลย
“ดื่มให้หมด”
“ไม่ใช่ว่า……”
“ซุปถ้วยนี้เท่ากับค่าเทอมเธอปีนึงเลยนะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจดวงตาเบิกกว้างขึ้น ค่าเทอมเธอต่อปีก็อยู่ที่ตัวเลขประมาณเจ็ดหลัก หนึ่งอาทิตย์ก็เท่ากับ……
เธอนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ก้มหน้าก้มตาดื่มซุปต่อ
เมื่อจี้จิ่งเชินเห็นเธอแบบนี้แล้ว ในใจก็รู้สึกแปลก ๆ อีกทั้งยังน่าขำ
ถึงแม้ว่าซุปถ้วยนี้จะมีราคาแพง แต่หากเทียบกับราคาอาหารบนโต๊ะอย่างอื่นแล้ว ซุปถ้วยนี้ดูไม่แพงเลย
หากเทียบกับตับห่านที่เวินเที๋ยนเที๋ยนกินไปเมื่อสักครู่นี้ ราคามันสองเท่าของซุปถ้วยนี้เลย
แต่เขาไม่เตือนเธอ
หากเทียบกับความมั่งคั่งของตระกูลเจี่ยงแล้วตัวเลขแค่นี้ไม่ได้ทำให้ขนหน้าแข้งร่วงแม้แต่เส้นเดียว
แต่ทำไมเธอถึงแปลกใจล่ะ?
เวินเที๋ยนเที๋ยนยังทานไม่ทันเสร็จ ทันใดนั้นจี้จิ่งเชินก็ลุกยืนขึ้น
“ลุกขึ้น”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้าขึ้น
เธอคิดว่าจี้จิ่งเชินอาจจะธุระด่วนที่จะต้องกลับไปจัดการ
เมื่อเธอลุกขึ้น ทันใดนั้นจี้จิ่งเชินก็ดึงเธอมา
“คุณจะพาฉันไปไหน? ”
“กลับมา”
เขาดึงเวินเที๋ยนเที๋ยนไปที่หน้าต่างแบบที่ยาวจรดพื้น มือยาวเคาะกับกระจกเล็กน้อย
“อย่าขยับ มองตรงนี้”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองดูด้วยความงุนงง
น้ำเสียงของจี้จิ่งเชินไม่พอใจเล็กน้อย
“เดิมทีเวลามันพอดี ใครใช้ให้เธอเสียเวลาอยู่ที่บริษัทเป็นชั่วโมง”
เขาบ่นขึ้น เวินเที๋ยนเที๋ยนหันหลังมาอธิบายให้เธอฟัง
ทันใดนั้นด้านนอกมีเสียงเป่านกหวีดดังขึ้น
คุ้นหูเล็กน้อย
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันไปมองที่จี้จิ่งเชินชี้เมื่อสักครู่นี้
ปัง! เสียงดังขึ้น
ดอกไม้ไฟสดใสขึ้นบนท้องฟ้าทันที!
เวินเที๋ยนเที๋ยนเบิกตากว้าง
เธอไม่เคยเห็นดอกไม้ไฟมาก่อน
ดวงดาวบนท้องฟ้าถูกดอกไม้ไฟกลบไปในทันที เมื่อดอกไม้ไฟแตกกระจายบนท้องฟ้า จากนั้นก็ตกลงมารวมกับทะเลชิงไห่
ดอกไม้ไฟดอกแรกยังไม่ทันหายไปจากท้องฟ้า ดอกที่สองก็ปรากฏขึ้นทันที!
และดูสวยสดงดงามกว่าดอกแรกมาก!
เวินเที๋ยนเที๋ยนสูดลมหายใจลึก ยื่นมือไปเกาะกับกระจก ในที่สุดเธอก็เข้าใจความหมายที่จี้จิ่งเชินพูดไปเมื่อสักครู่นี้แล้ว
“ที่คุณรีบให้ฉันทานข้าว เพราะว่าจะให้ฉันมาดูสิ่งนี้ใช่ไหม? ”
มิน่าล่ะว่าทำไมเขาถึงโกรธที่เธอเสียเวลาเป็นชั่วโมงอยู่ที่บริเวณพักที่บริษัท
มิน่าล่ะ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่พูด แต่กลับเร่งรีบให้เธอทานข้าว
ดอกไม้ไฟสะท้อนในดวงตาเธอ ราวกับว่าดวงดาวร่วงหล่นลงมาจากบนท้องฟ้า
แสงสะท้อนใบหน้าเธอผ่านกระจกทำให้จี้จิ่งเชินเห็นดวงตาของเธอ
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้าขึ้นมองดอกไม้ไฟ และดวงดาวบนท้องฟ้า
แต่จี้จิ่งเชินกลับก้มหน้ามองดูภาพสะท้อนของเวินเที๋ยนเที๋ยนผ่านทางกระจกใส
เขายื่นมือไปโอบกอดเธอจากทางด้านหลัง
“ผมอยากจะบอกคุณว่า ถึงแม้ว่าคุณอยากจะดูดอกไม้ไฟ คุณก็จะดูกับผมได้แค่คนเดียว”
หยาบคาย และไม่มีเหตุผล มีแค่เขาคนเดียวเท่านั้นที่ทำได้
“ต่อไปนี้ถ้าหากคุณเห็นดอกไม้ไฟ ขอให้คุณคิดถึงผมแค่คนเดียว”
ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าตรงนี้ไม่ใช่คนที่เขาตามหา ถึงแม้จะรู้ว่าก่อนหน้านี้เธอเป็นคนไม่ดีมาก่อน
แต่เขาก็อยากจะครอบครองใจเธอ จนกระทั่งควบคุมใจตัวเองไว้ไม่อยู่
ก็เหมือนดอกไม้ไฟที่อยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ เขาต้องการให้เวลาที่เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นดอกไม้ไฟแล้วคิดถึงเขาเพียงผู้เดียว
ลมหายใจที่อบอุ่นพ่นใส่ใบหูของเธอด้วยน้ำเสียงที่ลึก มันทำให้สติของเวินเที๋ยนเที๋ยนหลุดไปโดยไม่รู้ตัว
“คุณหมายถึงหมินอันเกอครั้งที่แล้วใช่ไหม? ฉันเคยบอกคุณแล้ว นั่นคือ……”
“นั่นก็ไม่ได้”
เขาปฏิเสธ
“ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ตั้งใจเห็นก็ไม่ได้ทั้งนั้น”
เวินเที๋ยนเที๋ยนใจสั่นขึ้นมา อดไม่ได้ที่จะจับเสื้อเขาไว้
“ทำไมเหรอ? ”
จี้จิ่งเชินมองหน้าเธอ อ้าปากกว้าง แต่กลับพูดคำนั้นออกไปไม่ได้
เขากัดฟันแน่น และพูดว่า: “เพราะผมคือจี้จิ่งเชิน”
พูดจบ เขาดึงหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยนมา เพื่อหนีคำถามนี้
จี้จิ่งเชินหันศีรษะ และจูบเธอริมฝีปากเธอจากทางด้านหลัง
จูบนี้เป็นจูบที่อ่อนโยนมาก
เขาจูบอย่างช้า ๆ เหมือนกำลังตรวจสอบอะไรบางอย่าง และพยายามควบคุมตัวเองอีกครั้งเพื่อไม่ให้ตกใจจนวิ่งหนีไป
นี่เป็นครั้งแรก
ด้านนอกหน้าต่างดอกไฟไม้กำลังประกายอยู่เต็มท้องฟ้า
ในสายตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนมีดอกไม้ไฟ
แต่ในสายตาของจี้จิ่งเชินกลับมีเธอ
อีกทั้งในใจของเขาตอนนี้มีเธออยู่เต็มหัวใจโดยที่ไม่รู้ตัว
ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ยอมรับก็ตา