เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 69 เขาไม่กินปลา
บทที่69 เขาไม่กินปลา
"ฉันอยากย้ายไปอยู่ข้างนอก"
แม้กระทั่งพ่อบ้านก็ยังตกใจไม่น้อย เมื่อเธอพูดจบ นึกไม่ถึงเลยจริงๆว่า เธอจะต้องการพูดเรื่องนี้กับคุณผู้ชาย
ความคิดทั้งหมดของเขาดับลง และสีหน้าของเขามืดครึ้มไปเลยในทันที
เขาเงยหน้ามองไปยังเวินเที๋ยนเที๋ยน
"ไหนคุณลองพูดอีกครั้งหนึ่งสิ"
เวินเที๋ยนเที๋ยนที่ได้ตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้ว พูดขึ้นอีกครั้ง
"ฉันเคยไปสอบถามที่มหาลัยแล้ว ที่ลืบซานมีหอพักให้อยู่ ฉันได้ยื่นเรื่องไปแล้ว อีกสองวันก็น่าจะได้รับการอนุมัติ"
จี้จิ่งเชินจ้องมองเธอด้วยแววตาที่สงบนิ่ง
"พ่อบ้าน ออกไป"
พ่อบ้านตกใจ กำลังจะก้าวเข้าไปห้าม เขารู้ดีว่ายิ่งจี้จิ่งเชินแสดงอาการเงียบครึ้มมากเท่าไหร่ นั้นยิ่งแปลว่าเขารู้สึกโกรธมากยิ่งขึ้นเท่านั้น
เขาอดรู้สึกเป็นห่วงเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้
"คุณผู้ชายครับ"
"ฉันบอกให้ออกไปไม่ได้ยินหรือไง" จี้จิ่งเชินตำหนิอย่างเสียงดัง
พ่อบ้านขมวดคิ้ว มองไปที่เหินเทียนเทียนอย่างลำบากใจ สุดท้ายก็ก้มหน้าแล้วถอยออกไป
"ครับ คุณผู้ชาย"
ประตูถูกปิดจากทางด้านนอก ห้องรับแค่เงียบสนิทจนน่ากลัว รวมทั้งอากาศรอบๆตัวเธอก็เหมือนถูกสะกดไม่ให้เคลื่อนไหว
จี้จิ่งเชินถอนลมหายใจเบาๆ เพื่อระงับความโกรธในใจลง แต่มันก็ไม่อาจช่วยได้มากนัก
"ทำไม? ไหนลองบอกเหตุผลของคุณมาสิ"
เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ว่า:"ฉันอยากพักอยู่ในมหาลัย"
"ไม่มีทาง!" จี้จิ่งเชินพูดด้วยไร้เสียงเฉียบขาด
"คุณทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะให้ได้เป็นสะใภ้ตระกูลจี้ไม่ใช่เหรอ? เมื่อได้เป็นสะใภ้ตระกูลจี้แล้วคุณคิดว่าคุณอยากจะไปก็ไปงั้นเหรอ?
เขาคว้ามือเธอขึ้น ในสมองฉุกคิดไปถึงเหตุการณ์ในวันนั้น ที่หน้าลานห้างสรรพสินค้า ภาพที่เวินเที๋ยนเที๋ยนนั่งคู่กับผู้ชายคนนั้น ยังติดตรึงในใจ
เขาไปตรวจสอบมาแล้วว่าผู้ชายคนนั้นเป็นดาราที่ดังที่สุด ณ ตอนนี้
นี่เธอหาคนใหม่ที่ดีกว่าเขาได้แล้วคิดจะทิ้งเขางั้นเหรอ ฝันไปเถอะ! ดวงตาที่ลึกซึ้งของเขามีเปลวไฟลุกโชนขึ้น
เขาบีบข้อมือเธอจนแน่น เหมือนว่าขอเพียงแค่เขาจับมือเธอให้แน่เธอก็จะสามารถรั้งเธอไว้ได้
"คุณคิดว่าที่นี่เป็นที่ที่คุณอยากจะมาก็มา อยากจะไปก็ไปงั้นเหรอ"
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงดื้อดึงอย่างนี้ อยู่ตรงนี้ฉันก็เป็นส่วนเกิน เมื่อเราต่างฝ่ายต่างเกลียดหน้ากัน แล้วยังจะอยู่ด้วยกันอีกทำไม
จี้จิ่งเชินเดินเข้าไปแนบชิดกับเธอ แล้วกัดฟันพูดอย่างเชื่องช้า
"ต่อให้เกลียด คุณก็ต้องอยู่กับผม"
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกตะลึงใจกับแววตาอันโหดร้ายของเขา
จี้จิ่งเชินหัวเราะอย่างเย็นชา แล้วขู่ด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ
"คุณอยากย้ายไปอยู่ที่โรงเรียน เพื่อที่จะได้ไปอยู่กันอย่างสองต่อสองกับชู้ของคุณใช่ไหม"
"ผมจะบอกให้ว่า มันเป็นไปไม่ได้! การยื่นเรื่องของคุณไม่มีวันที่จะอนุมัติ ไม่มีวัน ทั้งชาตินี้คุณฝันไปเถอะ เพราะผมเป็นผู้ถือหุ้นที่ใหญ่ที่สุดในมหาวิทยาลัยลืบซาน คุณต้องทำตามคำสั่งผมอย่างเดียวเท่านั้น"
มือใหญ่ของเขาสัมผัสไปที่ใบหน้าของเธออย่างนุ่มนวล
"ทั้งชีวิตในของคุณ จะต้องอยู่ในกำมือของผม" เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหัวอย่างไม่น่าเชื่อ เธอปัดมือเขาที่สัมผัสอยู่ตรงหน้าเธอออก
"คุณก็มีเจียงหยู่เทียนอยู่แล้วนี่ ทำไมไม่ยอมปล่อยฉันไปสักที?"
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วเข้มบางๆ
"เป็นเพราะเจียงหยู่เทียนงั้นเหรอ"
เขาปล่อยมือเธอ แล้วจ้องมองตัวเธอทรุดไปอยู่ในโซฟา "ถ้าเป็นเพราะเรื่องนี้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมให้เธอย้ายออกไป แต่คุณอย่าแม้แต่จะหวังว่าจะได้ย้ายออกไป ต่อให้คุณตายคุณก็ต้องตายต่อหน้าผม
พอพูดจบ เขาก็เดินจากไป เวินเที๋ยนเที๋ยนก้มหน้าลงอย่างช้าๆ เธอแค่ไม่อยากให้ตัวเองถูกทำร้ายอีก
วันต่อมา ตอนเวินเที๋ยนดที๋ยนตื่นมาเธอก็เห็น พ่อบ้านพาคนขนของของเจียงหยู่เทียนออกจากบ้าน
"คุณผู้ขายบอกว่า ขาของคุณเจียงหายดีแล้ว ให้เธอย้ายออกจากบ้านวันนี้เลยครับ"
เขาพูดพลาง มองไปยังเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างแปลกใจ
เมื่อวานเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมสุดท้ายแล้วไม่ใช่เวินเที๋ยนเที๋ยนที่ย้ายออกจากบ้านไปแต่เป็น แต่เป็นเจียงหยู่เทียน เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไปยังของที่ถูกขนออกมาจากห้องรับแขกใจเธอรู้สึกวุ่นวายอย่างบอกไม่ถูก
"เจียงหยู่เทียนล่ะ?"
"คุณเจียงเหมือนจะไม่พอใจ เธอเดินออกจากบ้านไปแล้วครับ"
พอพูดถึงเรื่องนี้ สีหน้าของพ่อบ้านก็ไม่พอใจขึ้นมาเลยทันที
เมื่อเช้า เขาบอกคำสั่งของคุณผู้ชายกับเจียงหยู่เทียน แต่เธอกลับไม่ยอมไป หนำซ้ำเธอยังโมโหร้ายอีกต่างหาก
ข้าวของในห้องถูกเธอทำลายเสียจนหมด ทำท่าจะเป็นจะตายไม่ยอมออกไป
แต่คุณผู้ชายก็ไม่ใจอ่อน ยืนยันที่จะให้เธอย้ายออกไป เธอโวยวายจะเป็นทั่วโมง ถึงจะยอมหยุด แล้ววิ่งออกไป
แต่การที่คุณผู้ชายไล่เจียงหยู่เทียนออกจากบ้าน นั่นหมายความว่าเขาเห็นความดีในตัวเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้วใช่ไหม?
เมื่อตระหนักถึงแบบนี้ พ่อบ้านยิ้มบางๆให้แล้วพูดว่า:"คุณหนูเจียงครับ เดี๋ยวรอขนของเสร็จ ผมจะรีบไปจัดเตรียมอาหารให้นะครับ"
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้ารับ แล้วเดินลงไปชั้นล่าง
ในห้องครัวไม่มีใครเลย แม้กระทั่งแม่ครัวก็ยังต้องไปขนของ
บนโต๊ะทำอาหารยังมีผักที่หั่นไว้วางอยู่
นี่ก็ใกล้จะสายแล้ว แต่ดูจากปริมาณข้าวของ ของเจียงหยู่เทียนแล้วคงจะต้องใช้เวลาอีกหนึ่งชั่วโมงกว่าจะขนเสร็จ
เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินไปต้มโจ๊ก และใส่ผักที่แม่ครัวเตรียมไว้
ตอนที่แม่ครัวเข้ามาในห้องครัว เธอกำลังใส่ปลาลงในหม้อ รอปลาสุกอีกไม่กี่นาทีก็สามารถกินได้แล้ว
"คุณ…คุณหนูเจี่ยง ลงครัวมาทำอาหารเองได้ยังไงคะ"
แม่บ้านรีบวิ่งเข้าไป แย่งทัพพีในมือเธอ
"ไม่เป็นไรค่ะ หนูเห็นพวกคุณยุ่งๆน่ะ เลยลองทำเอง ไม่ยากนะคะ"
แม่บ้านมองไปยังเนื้อปลาที่อยู่ในหม้อ แล้วร้องอย่างตกใจขึ้นมาว่า:"เนื้อปลา"
"ทำไมเหรอคะ? หนูเห็นมันอยู่ในตู้เย็นเลยเอามาทำ"
แม่บ้านพูดอย่างข่มขืนใจว่า:"เนื้อปลาพวกนั้นเป็นของฝากจากคนอื่นค่ะ คุณผู้ชายเขาไม่ทานเนื้อปลาค่ะ"
"ไม่ทานเนื้อปลาเหรอคะ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้แต่มองถ้วนจานที่อยู่ตรงหน้าแล้วพูดขึ้นว่า: "เขายังไม่ไปทำงานเหรอคะ? งั้นเดี๋ยวแม่บ้านช่วยทำใหม่ให้เขาอีกถ้วยหนึ่งแล้วกันนะคะ"
"ค่ะ"
แม่ครัวยิ้มบางๆ แล้วพูดด้วยเสียงต่ำว่า:"แต่ปกติคุณผู้ชายก็ไม่ค่อยกินข้าวเช้านะคะ วันนี้เขาอาจจะไม่กินก็ได้ค่ะ"
เมื่อเธอกินโจ๊กเสร็จ พ่อบ้านก็เดินเข้ามาบอกกับเธอว่าวันนี้จะจัดห้องของเจียงหยู่เทียนใหม่ อาจส่งเสียงดังรบกวนนิดหน่อย
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหน้า อย่างไม่ต้องเกรงใจว่า:"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหนูจะไปบ้านท่านจางค่ะ"
เธอบูรพาโถลายครามสีฟ้าและสีขาวจนเสร็จแล้ว วันนี้ไม่มีเรียน จะได้เอาไปให้ลุงฉวี
พอเธอขึ้นไป จี้จิ่งเชินก็ลงมายังห้องครัว
"แม่ครัวนึกไม่ถึงว่าวันนี้เขาจะอยากกินอาหารเช้าขึ้นมา รีบพูดอย่างร้อนรนว่า:"คุณผู้ชายคะ อาหารเช้ายังไม่เสร็จเลยค่ะ"
จี้จิ่งเชินกวาดตามองถ้วยที่วางอยู่บนโต๊ะ
"แล้วนี่คืออะไร?"
แม่ครัวพูดอย่างลำบากใจว่า:"อันนั้นเป็นโจ๊กปลาที่คุณหนูเจี่ยงเธอทำเองค่ะ"
จี้จิ่งเชินมองไปยังจานที่วางโต๊ะ
"ตักมาให้ผมถ้วยหนึ่งสิ"
แม่ครัวชะงักไปไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ยินว่าคุณจี้จะกินอะไรที่ทำมาจากปลา
พ่อบ้านจึงได้รีบสะกิดเธอให้ไปตักโจ๊กที่ห้องครัว เวินเที๋ยนเที๋ยนใส่โถลายครามสีฟ้าและสีขาวลงไปในกล่องแล้วถือลงมาจากบันไดอย่างระมัดระวัง ตอนเธอเดินผ่านห้องครัวกลับเห็นจี้จิ่งเชินกำลังนั่งกินโจ๊กอย่างเอร็ดอร่อย
อย่างไม่น่าเชื่อ จี้จิ่งเชินเขาไม่กินปลาไม่ใช่เหรอ?