เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 64 ห่างกันเพียงแค่เอื้อมมือ
บทที่ 64 ห่างกันเพียงแค่เอื้อมมือ
"น่าหมั่นไส้นัก"
เจียงหยู่เทียนมองเวินเที๋ยนเที๋ยนที่เดินจากไปอย่างน่าหมั่นไส้นัก เธอเตะขาโต๊ะอย่างแรงจนอาหารในจานกระเด็นออกมา
เจียงหยู่เทียนโวยวายเสียงดัง:"คนหายไปไหนกันหมด แล้วนี่จะให้กินยังไง? ไปเอามาใหม่"
แม่ครัวเดินไปเก็บอาหารอย่างระมัดระวัง
เพียงแค่ไม่กี่วันที่เจียงหยู่เทียนเข้ามาอยู่ในบ้าน พ่อบ้านและแม่ครัวต่างถูกเธอใช้งานจนทรุดโทรม
แต่ก็ไม่มีใครกล้าไปบอกจี้จิ่งเชินเพราะทุกคนต่างรู้ดีว่าจี้จิ่งเชินรักใคร่เธอเป็นอย่างมาก ใครจะกล้าไปต่อว่าหล่อนต่อหน้าเขา
ตอนที่เวินเที๋ยนเที๋ยนเก็บข้าวของเสร็จแล้วเดินลงมาจากทางบันได เธอเห็นจี้จิ่งเชินและเจียงหยู่เทียนนั่งอยู่ตรงห้องรับแขก
เจียงหยู่เทียนเปิดหนังสือที่อยู่ตรงหน้า พอหล่อนเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนเดินลงมา หล่อนก็เอนตัวไปแนบชิดกับตัวจี้จิ่งเชิน
"พี่จิ่งเชินคะ เราจะไปกันเมื่อไหร่คะ? พี่ต้องเหลือบัตรเชิญVIPให้หนูด้วยนะคะ"
"ผมเรียกคนเตรียมไว้ให้แล้วไม่ต้องห่วง"
จี้จิ่งเชินมองไปยังที่เวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างไม่พอใจ
ทำไม?
นี่เธอรู้สึกโกรธแม้แต่น้อยเลยเหรอ ที่เขาให้เจียงหยู่เทียนเข้ามาอยู่ในบ้าน
จี้จิ่งเชินคิดว่าเธอจะไม่พอใจ อิจฉาตาร้อนสะอีก แต่ว่านี่เขารอมาตั้ง สามวันแล้วกลับไม่เห็นเธอแสดงอาการอะไรแม้แต่น้อย มีแต่ความเฉยเมย
เมื่อเทียบกับเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้ว เขากลับกลายเป็นคนที่ร้อนรนแทน
ทำไมเธอถึงไม่รู้สึกอะไรเลย?
ถึงแม้ว่าเธอจะต้องการเพียงแค่ทรัพย์สมบัติของตระกูลจี้ เธอก็ควรจะโวยวายกับเขาสักหน่อยไหม?"
แต่เธอกลับไม่ ไม่แม้แต่จะพูดสักคำ
จี้จิ่งเชินพึ่งจะนึกได้ว่าพวกเขาสองคนไม่ได้พูดคุยกันมานานตั้งสามวันแล้ว ใจเขารู้สึกไม่สบายใจมากยิ่งขึ้น
เขารีบลุกขึ้น เมื่อเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังจะออกจากบ้าน
"เดี๋ยวก่อน!"
"วันนี้เป็นวันเปิดตัวห้างสรรพสินค้า คุณก็ไปด้วย"
เวินเที๋ยนเที๋ยน หันมองพวกเขา เธอกำลังจะเอ่ยปาก
จี้จิ่งเชินเหมือนรู้ว่าเธอจะพูดอะไร จึงชิงพูดขึ้นก่อนว่า:"คุณเป็นคนออกแบบห้องพักผ่อน และชั้นบนสุดของห้าง คุณลองไปดูสักหน่อยไหม"
พอเขาพูดจบ เจียงหยู่เทียนก็ยิ้มแล้วพูดต่อท้ายว่า
"ใช่ด้วยสิ พี่ไปด้วยกันก็ได้นะคะ ฉันไม่ถือ"
หล่อนมองเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้วพูดอย่างได้ใจ ในมุมที่จี้จิ่งเชินไม่เห็นหล่อนกลับ จ้องมองเธอด้วยสายตาร้ายกาจ
เวินเที๋ยนเที๋ยนละสายตาจากหล่อน แล้วหันไปพูดกับจี้จิ่งเชิน
"ไม่ต้องล่ะ วันนี้ฉันรับปากลุงฉวีไว้แล้วว่าวันนี้จะไปช่วยแกจัดเก็บวัตถุโบราณ"
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้ว "ของพวกนั้นมันน่าสนใจที่ไหน?"
เจียงหยู่เทียนได้เดินเข้ามายืนข้างเขา พร้อมพูด
"ช่างเถอะค่ะ พี่จิ่งเชิน เธอคงไม่อยากไปกับพวกเราหรอกค่ะ"
คำพูดของเจียงหยู่เทียนยิ่งทำให้เขาโกรธหนัก นี่เธออยากอยู่กับตาแก่พวกนั้นกับเหรียญ และเศษเหล็กเก่าๆพวกนั้นมากกว่าอยู่กับเขางั้นเหรอ?
สีหน้าของจี้จิ่งเชินเย็นลงไปเลยทันที
"คุณอยากไปไหนก็ไป! แต่ผมขอเตือนคุณไว้ก่อนนะว่า อย่าลืมว่าคุณอยู่ในฐานะอะไรในตอนนี้ อย่าให้ผมได้ยินข่าวลือไม่ดีเกี่ยวกับคุณละกัน"
เขาเดินออกไป แล้วทิ้งเธอไว้ในห้องคนเดียว
เจียงหยู่เทียนที่อยู่ด้านหลังเขา เมื่อเดินหล่อนเดินผ่าน หล่อนพูดกับเวินเที๋ยนเที๋ยนด้วยเสียงต่ำว่า: "เธออยู่ห่างๆจี้จิ่งเชินไว้นะ ไม่งั้นฉันจะบอกเรื่องที่เธอปลอมตัวเป็นเจี่ยงเนี่ยนเหยากับเขา"
หลังจากที่ทั้งสองคนเดินจากไป เวินเที๋ยนเที๋ยนถึงค่อยๆเดินออกจากประตูไป ขึ้นรถของบ้านลุงฉวีที่จอดรอไว้ตรงหน้าประตู
ท่านจางและพวกอีกไม่กี่คนพอเขาได้ข่าวว่าเธอจะมา ต่างก็เอาวัตถุโบราณของตัวเองมาให้เธอชื่นชมและพิเคราะห์คุณค่า วัตถุโบราณที่เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นในช่วงนี้ เยอะกว่าที่เธอเคยเห็นมาทั้งชีวิตเสียอีก แต่เธอก็สามารถวิเคราะห์คุณค่าของวัตถุโบราณพวกนี้ได้เป็นอย่างดี
เมื่อเทียบกับงานเปิดตัวห้างสรรพสินค้าที่คึกคักแล้ว สภาพแวดล้อมแบบนี้เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกว่าเหมาะสมกับเธอมากกว่า
เวินเที๋ยนเที๋ยนคุยเรื่องพิเคราะห์และเก็บรักษาวัตถุโบราณกับพวกท่านจางจนตกเย็น
ลุงฉวีถือฟางจุนที่เขาพึ่งได้มาอย่างน่าพอใจ แล้วเรียกคนขับรถมา
"เดี๋ยวลุงให้คนขับรถไปส่งนะ"
หลังรถแล่นออกจากบ้านลุงฉวี แล่นผ่านลานกว้างที่มีผู้คนจำนวนมาก ณ ใจกลางเมือง เธอได้ยินเสียงพลุดังขึ้น พลุไฟที่สวยงามกระจัดกระจายเต็มทั่วท้องฟ้า
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไปยังนอกหน้าต่าง เธอเห็นดอกไม้สองแถวเรียงรายกันอยู่ด้านหน้าห้างสรรพสินค้า
"นี่เป็นงานเปิดตัวห้างสรรพสินค้าใหม่เหรอคะ"
คนขับตอบด้วยรอยยิ้ม "ครับ เป็นห้างสรรพสินค้าของบริษัทเอ็มไอกรุ้ปครับ ได้ข่าวมาว่ามีดาราดังมาด้วยนะครับ"
งั้นก็แสดงว่า จี้จิ่งเชินกับเจียงหยู่เทียนมาที่นี่น่ะสิ
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกอยากไปขึ้นมาเลยทันที
"พี่คะ พี่ปล่อยฉันลงตรงนี้แหละค่ะ เดี๋ยวฉันขอลองไปดูที่ห้างหน่อย"
คนขับรถรู้สึกประหลาดใจ:"แต่นี่มันยังไม่ถึงบ้านตระกูลจี้เลยนะครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะ"
ขณะที่คนขับรู้สึกประหลาดใจ ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยปาก เวินเที๋ยนเที๋ยนก็เปิดประตู ลงจากรถแล้ว
ในลานกว้างมีผู้คนมากมาย จุดปล่อยพลุไฟที่ใหญ่มหึมาตั้งอยู่ที่ชั้นบนสุดของห้างสรรพสินค้า เสียงดัง ตุ้มๆปลดปล่อยพลุไฟที่สวยงามขึ้นสู่ท้องฟ้า
เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินเข้าไปในฝูงชน เธอได้ยินเสียงกรีดร้องของผู้คนจำนวนมาก
เธอเงยหน้าขึ้นมอง บนเวทีที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากเธอมี คนกำลังแสดงอยู่ คงเป็นดาราดังที่คนขับรถบอก
เวินเที๋ยนเที๋ยนกวาดตามองรอบๆ แล้วเดินตรงไปทางลิฟต์
เวินเที๋ยนเที๋ยนกวาดตาดูดีไซน์ของแต่ละชั้น แล้วเธอก็เห็นห้องพักผ่อนที่ดีไซน์ต่างกันอยู่ทั้งสองข้างของห้างสรรพสินค้า ยังมีเด็กไม่น้อยเล่นอยู่ในนั้น
ณ ชั้นบนสุด
จี้จิ่งเชินที่พึ่งตรวจงานเสร็จ เดินออกมาจากห้องทำงาน
เจียงหยู่เทียนที่รออยู่ด้านนอกในมือเธอเต็มไปด้วยถุงช้อปปิ่ง เธอจึงให้คนไปส่งให้เธอที่ ที่พักของเธอ
เมื่อเห็นจี้จิ่งเชินเดินออกมา เธอรีบวิ่งไปควงแขนเขา
"พี่จิ่งเชิน เสร็จงานหรือยังคะ"
จี้จิ่งเชินยื่นเอกสารฉบับสุดท้ายให้จงหลี ให้เขาส่งไปที่ห้องผู้จัดการ
"ส่งเสร็จก็ไปพักได้แล้ว"
จงหลีพยักหน้ารับ แต่เมื่อเขามองไปยังเจียงหยู่เทียน
เขารู้สึกว่าเจียงหยู่เทียนคนนี้ไม่เหมือนคนที่ประธานจี้ตามหามาตั้งสิบสองปีเลย เขานึกไม่ออกเลยจริงๆว่าคนแบบนี้ จะตามหามาเพื่ออะไร
แย่กว่าลูกสาวบ้านตระกูลเจี่ยงเสียอีก
เขาบ่นพึมพำในใจ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร แล้วเดินจากไป
จี้จิ่งเชินค่อยหันมามองกับเจียงหยู่เทียนแล้วอธิบายว่า:"ห้างใหม่มีเรื่องที่ต้องจัดการอีกเยอะน่ะ"
เจียงหยู่เทียนพูดอย่างไม่พอใจ
"งั้นตอนนี้พี่เสร็จงานแล้วใช่ไหมคะ ฉันหิวจะแย่อยู่แล้ว ยังไม่ได้กินข้าวเลย"
จี้จิ่งเชินมองดูเวลา นี่ดึกแล้วจริงด้วย
"ไป ไปกินข้าวกันเถอะ"
ทั้งสองคนเดินไปขึ้นลิฟต์กระจก หากมองจากด้านในลิฟต์แล้วจะเห็นความคึกคักในห้างสรรพสินค้าอย่างชัดเจน
เจียงหยู่เทียนกวาดตามองรอบๆ สายตาหล่อนสะดุดลงเมื่อหล่อน เห็นเวินเที๋นนเที๋ยนอย่างกะทันหัน แววตาของหล่อนเต็มไปด้วยความร้ายกาจ
นี่เธอมานี่ได้ยังไง?
แววตาของจี้จิ่งเชินสะดุดลงเมื่อเขาเห็นเงาร่างที่คุ้นเคย เขากำลังจะดูให้ชัดเจน แต่ก็ถูกเจียงหยู่เทียนที่โผล่เข้ามา บังสายตาเสียก่อน
"พี่จิ่งเชิน พี่ว่าสร้อยที่หนูซื้อเมื่อวานสวยไหมคะ?"
จี้จิ่งเชินมอมองไปยังที่สร้อยของหล่อน แล้วตอนอย่างใจลอยว่า:"ไม่เลว"
พอเขาผลักเจียงหยู่เทียนออก เงาร่างที่คุ้นเคยนั้นก็หายไปเสียแล้ว
ในขณะเดียวกัน เวินเที๋ยนเที๋ยนที่เดินมาถึงชั้นบนสุด ถูกยามรักษาความปลอดภัยกันไว้ไม่ให้เธอเข้า
จงหลีที่เดินออกมาหลังส่งเอกสารเสร็จ จำเธอได้
"คุณหนูเจี่ยง คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับ?"
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไปที่เขา พึ่งจะนึกได้ว่าเขาเป็นเลขาของจี้จิ่งเชิน
"คุณจี้อยู่ไหมคะ?"
จงหลีชะงักไปชั่วครู่ แล้วตอบอย่าน่าเสียดายว่า:"คุณจี้พึ่งกลับไปกับคุณเจียงเมื่อกี้นี้เองครับ"