เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 63 คนนอกที่เข้ามาอยู่ในบ้าน
บทที่ 63 คนนอกที่เข้ามาอยู่ในบ้าน
ท่านจางมองเธออย่างไม่น่าเชื่อ
"หนูบูรพาเป็นเหรอ"
"สาวตัวน้อยนี่มากความสามารถจริงๆเลยนะ"
นักบูรพาวัตถุโบราณนี่หายากมากกว่าวัตถุโบราณไม่ใช่หรือไง? และส่วนมากก็จะเป็น ตะแก่อายุมากเธออายุยังน้อยขนาดนี้ ก็สามารถเป็นนักบูรพาได้แล้วหรือเนี่ย
"หนูชอบทำงานนี้ค่ะ"
เวินเที๋ยนเที๋ยนตอบอย่างเขินอายว่า:"แต่หนูไม่เคยผ่านการศึกษาอย่างเป็นระบบมาก่อน กลัวว่าจะบูรพาออกมาไม่สำเร็จ"
"ไม่เป็นไรหรอก ไม่เป็นไร"
ท่านจางพูดพลางยื่นกล่องให้เธอ
"ยังไงข้าก็ซื้อมาไม่ค่อยแพง หนูเอาไปบูรพาเถอะ ถ้ามันซ่อมได้ข้าก็จะพลอยได้รับผลประโยชน์ไปด้วย"
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้ารับ แต่ท่านจางกลับหันไปหยิบกล่องเพิ่มอีกสิบใบ
เมื่อเธอเหลือบไปเห็น จึงได้ร้องขึ้นอย่างตกตะลึง " ท่านจาง นี่จะให้หนูบูรพาทั้งหมดนี้เลยเหรอคะ"
ท่านจางหัวเราะอย่างชอบใจ
"ไม่หรอก ค่อยๆทำ ข้ารู้ว่าหนูบูรพาเยอะขนาดนี้ทีเดียวไม่ได้หรอก หนูแค่ช่วยดูหน่อยว่ามันยังพอมีวิธีที่จะบูรพาได้เหรอไม่ก็พอ
เวินเที๋ยนเที๋ยนค่อยรู้สึกโล่งอกไปที ถ้าต้องบูรพาหมดนี่ คงจะต้องบูรพาถึงปีหน้าหน้ากว่าจะเสร็จ
พอเริ่มตกต่ำ ท่านจางให้เวินเที๋ยนที๋ยนร่วมรับประทานอาหารเย็นก่อน ถึงจะส่งเธอกลับบ้านอย่างน่าพึงพอใจ
ก่อนเวินเที๋ยนเที๋ยนลงจากรถเขายังพูดขึ้นมาอย่างน่าเสียดายว่า:"น่าเสียดายที่ลูกชายฉันไปประชุมที่ต่างประเทศ ไม่งั้นพวกเธอก็น่าจะได้ทำความรู้จักกันแล้ว"
เวินเที๋ยนเเที๋ยนรู้สึกจนปัญญา นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นคนเป็นพ่อออกนอกหน้าจีบผู้หญิงแทนลูกชายเป็นครั้งแรก
"ไม่หรอกค่ะ ช่วงนี้หนูคงต้องคงต้องบูรพาโถลายครามสีฟ้าและสีขาวคงจะไม่มีเวลาหรอกค่ะ"
พอพูดถึงเรื่องนี้ ท่านจางก็มีความสุขขึ้นมาเลยทันที
" ข้ารู้ หนูค่อยๆทำนะ ข้าไม่รีบ"
เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินเข้าบ้าน หลังจากบอกล่าท่านจาง
พอเธอเดินผ่านประตูบ้านบานใหญ่ และมองไปยังห้องรับแขกที่มืดสนิท
น่าแปลกจริงๆ ตอนนี้พึ่งจะเวลาสามทุ่ม
พ่อบ้านล่ะ? เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินเข้าไปในห้องรับแขกที่มืดมิด
"คุณไปไหนมา"
เสียงทุ้มตำเย็นชาที่แฝงไปด้วยความโกรธดังมาจากความมืด จนทำให้อุณหภูมิห้องลดลงโดยปริยาย
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันหลังมองเงาร่างรางๆที่นั่งที่นั่งอยู่ตรง โซฟาอย่างตกใจ
"จี้จิ่งเชิน"
เงาร่างสูงใหญ่ที่ยิ่งดูใหญ่ขึ้นท่ามกลางความมืด ลุกขึ้นมาทันที
เขากัดฟันพูดอย่างไม่พอ: "ผมบอกกับคุณว่าอะไร คุณเข้าใจอะไรที่ผมพูดไหม"
"ก็คุณบอกให้ฉันอย่าไปเถลไถล ฉันไม่ได้ไปเถลไถลสักหน่อย ฉันแค่ไปบ้านท่านจางมา"
จี้จิ่งเชินก้าวตัวเข้าไปประชันหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยน
"นี่คุณยังจะมาเถียงอีกเหรอ? คุณไปเจอใครมาบ้าง ไปกินข้าวกับใครมาห่ะ? "
เขาดึงมือเธอมาจับอย่างแน่น
"อย่าบอกนะ ว่าพวกคุณไม่ได้ไปทำอะไรมา ผมไม่เชื่อ"
เวินเที๋ยนเที๋ยนถูกเขาดึงจนกล่องที่อยู่ในมือแทบจะหล่น
"คุณปล่อย กล่องจะตกแล้ว"
เมื่อจี้จิ่งเชินสังเกตเห็นว่าเธอกอดรักษากล่องใบนั้นเป็นอย่างดี ดวงตาของเขาหรี่ลงแล้วแย่งมันมาจากเธอ
"แล้วนี่คืออะไร นี่พึงจะวันแรกก็ให้ของขวัญกันแล้วเหรอ"
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจกับการกระทำของเขา กลัวเขาจะโยนกล่องลงไปบนพื้น
ถ้วยลายครามใบนี้ ถ้าตกพื้นอีกรอบ ก็หมดหนทางที่จะบูรพามันแล้ว
"คืนฉันมานะ จี้จิ่งเชิน"
สีหน้าจี้จิ่งเชินเย็นลงเรื่อยๆ แต่เมื่อเปิดกล่องออกมาดูด้วย เขากลับเห็นถ้วยเคลือบลายครามที่แตกเป็นเสี่ยง เขาชะงักไปชั่วครู่
"เขาให้อันนี้กับคุณเนี่ยนะ"
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบแย่งกล่องออกมาจากมือเขา"
"นี่ฉันรับปากกับท่านจางแล้วว่า จะบูรพาให้ท่าน"
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วเข้ม แต่ก็ยังคงไม่ปล่อยมือเธอ
"แล้วลูกชายท่านจางล่ะ"
เวินเที๋ยนเที๋ยนตรวจสอบสภาพของโถลายครามสีฟ้าและสีขาวแล้วค่อยตอบว่า:"เขาติดงานอยู่ที่ต่างประเทศน่ะ ไม่อยู่บ้าน"
เมื่อได้ยินเช่นนี้ จี้จิ่งเชินถึงรู้สึกค่อยยังชั่ว
แต่ไม่ถึงวินาที สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอีกแล้ว
แล้วทำไมวันนี้ต้องออกไปเถลไถลด้วย?"
"เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้าขึ้นสบตาเขา
"แล้วคุณไปหาฉันที่มหาวิทยาลัยตอนเที่ยงมีเรื่องอะไรเปล่า?"
จี้จิ่งเชิน นิ่งเงียบ พอนึกถึงดอกกุหลาบแชมเปญที่เขาโยนลงถังขยะไป เขาก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อไปดี จะบอกว่าเขารู้สึกผิดกับเรื่องเมื่อเช้าเลยอยากพาเธอไปกินข้าว พร้อมมอบดอกไม้ให้งั้นเหรอ?
จี้จิ่งเชินพูดไม่ออก เขาจึงหาข้ออ้างไปเรื่อยเปื่อย
"เจียงหยู่เทียนเข้าโรงพยาบาลน่ะ จะพาเธอไปเยี่ยมเขา"
เหมือนที่เธอคิดไว้ไม่ผิด
ความหวังเล็กน้อยในใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนได้ดับไปอย่างหมดสิ้น
"ฉันไม่ไป"
พอเธอพูดจบ ก็เดินกลับเข้าห้อง ทิ้งจี้จิ่งเชินที่หน้าตาหม่นหมองไว้ตรงนั้นคนเดียว
เพียงชั่วครู่เสียงสายเข้าโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น เป็นสายจากโรงพยาบาล
เขาขมวดคิ้วเข้ม พลางกดรับโทรศัพท์
"ฮัลโล"
เสียงรีบร้อนของนางพยาบาลจากปลายสายดังขึ้น
"คุณจี้คะ คุณเจียงไม่ให้ความร่วมมือในการรักษาค่ะ คุณเจียงบอกว่าเธอจะกลับบ้านค่ะ พวกเราห้ามเธอไม่ไหวค่ะ"
จี้จิ่งเชินเอามือนวดที่ขมับ
"งั้นก็ให้เธอออกจากโรงพยาบาลเลย"
ขาของเจียงหยู่เทียนแค่ถลอก ไม่หนักถึงขั้นต้องนอนโรงพยาบาลหรอก
"แต่ว่าเธอ เธอบอกว่าอยากเจอคุณค่ะ"
จี้จิ่งเชินถอนหายใจเบาๆ เพื่อคลายความวุ่นวายในใจ"
"เดี๋ยวผมไปเดี๋ยวนี้แหละ"
วันต่อมา
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติตอนที่เธอตื่นมา เพราะปกติเวลานี้ เธอจะได้ยินเสียงตัดหญ้าของคนทำสวน แต่วันนี้เธอกลับไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย
เขาเดินไปทางบันไดด้วยความคับข้องในใจ ยังไม่ทันที่เธอจะก้าวลงจากบันได เธอก็ได้ยินเสียงคุยกันดังมาจากห้องรับแขก
"ต่อไปให้คนทำสวนเปลี่ยนเวลาทำสวนด้วยนะ เสียงดังหนวกหูจะตายอยู่แล้ว จะให้นอนหลับได้ยังไง?"
เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนเดินลงมาจากบันไดสิ่งที่ปรากฏตรงหน้าเธอคือ เจียงหยู่เทียนที่นั่งอยู่บนโซฟา ขาข้างหนึ่งของหล่อนที่พันด้วยผ้าพันแผล ชี้นิ้วสั่งพ่อบ้านและแม่ครัวตามใจชอบ
"อาหารเช้าทำไมยังไม่เสร็จ จะปล่อยให้ฉันหิ้วตายหรือไง?"
"น้ำผลไม้ของฉันล่ะ เสร็จหรือยัง?"
ทุกคนถูกเขาสั่งจนวุ่นไปหมด
เพียงแค่คืนเดียว เธอก็สั่งย้ายของในห้องครัวจนทุกคนวุ่นไปหมด
"นี่คืออะไรอะ?"
เมื่อเจียงหยู่เทียนเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนเดินลงมาจากบันไดหล่อนจีบน้ำผลไม้เบาๆ
"อ่อ ก็ฉันรู้สึกว่ามันไม่สวยเลย สั่งเปลี่ยนให้หมด"
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว เมื่อเห็นพ่อบ้านถูกเธอสั่งงานจนสีหน้าเหนื่อยล้า หน้าตาเคร่งเครียด
"ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่"
เจียงหยู่เทียนลุกขึ้นจากโซฟา แล้วมองเธอด้วยความได้ใจ
"ก็เพราะพี่จิ่งเชินเห็นฉันเจ็บขา อยู่คนเดียวคงจะไม่สะดวกเลยให้ฉันมาอยู่ด้วยน่ะสิ“
พอหล่อนพูดจบ หล่อนก็ให้แม่ครัวพยุงเธอเข้าไปในห้องครัว"
เงินเทียนเทียนมองไปที่ขาหล่อน
"ขาเธอแค่ถลอกไม่ใช่เหรอ"
"ใช่สิ แต่ใครให้พี่จิ่งเชินเป็นห่วงฉันล่ะ แค่เห็นฉันบาดเจ็บนิดเดียว เขาก็ห่วงใยฉันแทบแย่"
เวินเที๋ยนเที๋ยนสั่งให้แม่ครัวจัดอาหารเช้าให้เธอ แล้วหันไปถามพ่อบ้าน
"คุณจี้ล่ะ"
"คุณผู้ชายไปทำงานแล้วครับ"
พ่อบ้านถอนหายใจเบาๆ เขารู้แล้วว่าอะไรคือ ต่างกันราวฟ้ากับดิน
เพียงแค่เช้านี้เช้าเดียวเขายุ่งจนรู้สึกเหมือนว่ากระดูกทั้งตัวของเขาจะพังทลายลงมา
เมื่อเทียบกันแล้ว คุณหนูเจี่ยง ทั้งอ่อนน้อมทั้งเป็นมิตร
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่รู้จะพูดยังไงดี เธอเดินไปนั่งตรงข้ามเจียงหยู่เทียน
เจียงหยู่เทียนวาดตามองเธอ
"นี่ เอาน้ำผลไม้มาให้ฉันสิหน่อยสิ"
"เวินเที๋ยนเที๋ยน นั่งนิ่งไม่สนใจเธอ"
ปั่ง!
เจียงหยู่เทียนเตะโต๊ะอย่างแรง
เวินเที๋ยนเที๋ยนวาดตามองเธอ แล้วยกแก้วน้ำผลไม้ขึ้น
เจียงหยู่เทียนยิ้มรับอย่างพึงพอใจ
"เอามาให้ฉัน"
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไปที่หล่อนแล้วยกแก้วน้ำผลไม้ขึ้นดื่มจนหมด
"ฉันอิ่มล่ะ"
พอเธอพูดจบ เช็ดปากเสร็จ ก็ลุกขึ้นเดินออกไปอย่างไม่สนใจ