เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 52 บอกให้อย่าขยับ!
บาทที่ 52 บอกให้อย่าขยับ!
เวินเที๋ยนเที๋ยนดึงเสื้อคลุมลงจากใบหน้า เห็นจี้จิ่งเชินหมอบลงที่หน้าตัวเอง
เธอขยับขาเบาๆ
"ฉันเดินขึ้นไปเองได้"
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้ว
ทำไมผู้หญิงคนนี้ยุ่งยากจัง!
ทั้งๆ ที่เท้าแดงไปหมดแล้ว ยังจะปากแข็งอีก
"คุณจะเดินขึ้นไปเองหรือ? "
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า
"เอิ่ม"
"เอิ่มอะไรของคุณ? "
จี้จิ่งเชินขัดจังหวะเธอด้วยความโกรธ "ให้เวลาคุณสามวิขึ้นมา 3 2 … "
กำลังจะนับเสร็จ เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบขึ้นไป
"โอเคแล้ว … "
หลังเหมือนถูกปกคลุมไปด้วยขนนุ่ม นิ่มสบายมาก
ร่างกายของจี้จิ่งเชินสั่นไปเบาๆ ลุกขึ้นอย่างสบายมากก้มเธอได้อย่างง่ายดาย
อย่างที่ความรู้สึกของเขาเมื่อกี้ คนที่อยู่หลังเบามาก เหมือนกับว่าไม่มีน้ำหนักเลย
ในปกติเวินเที๋ยนเที๋ยนดูก็ไม่เตี้ย และใบหน้าเล็ก ๆ ก็มีเนื้อเหมือนเด็ก ทำไมถึงเบาขนาดนี้?
จี้จิ่งเชินให้เธอขี่หลัง เดินขึ้นอย่างง่ายสบาย
เวินเที๋ยนเที๋ยนรอด้วยความประหลาดใจ กังวลว่าจี้จิ่งเชินจะว่าเธอหนักเกินไปและทิ้งเธอไว้ที่นี่
เธอวางเสื้อคลุมของจี้จิ่งเชินไว้ในมือ รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างติดบนแขน
หยิบออกมาดู มันเป็นโทรศัพท์มือถือของจี้จิ่งเชิน
สีดำ เป็นรุ่นเดียวกันของเธอด้วย
เวินเที๋ยนเที๋ยนกดไป ถึงรู้ว่าแบตหมด ปิดโดยอัตโนมัติไปแล้ว
ไม่น่าละเมื่อกี้จี้จิ่งเชินไม่โทรหาคนขับรถ
เวินเที๋ยนเที๋ยนเก็บมือถือ และจับไหล่ของเขา
ถนนขึ้นไปบนภูเขานั้นยาวเป็นพิเศษ สภาพแวดล้อมก็เงียบสงบพร้อมกับเสียงจักจั่นด้วย
จี้จิ่งเชินเดินไปทีละก้าวโดยไม่พูดอะไรเลย แม้แต่การหายใจของเขาก็เบามาก ดูไม่เหนื่อยเลย
ไฟข้างถนนยืดเงาของพวกเขาให้ยาวๆ และเงาค่อยๆ ตามพวกเขาขึ้นไปด้วย
ขับรถสิบนาทีก็ถึง แต่สองคนใช้เวลาครึ่งชั่วโมงเต็มๆ ค่อยเดิน
พอเห็นประตูหน้าบ้าน เวินเที๋ยนเที๋ยนพยายามจะลงมา
"ที่เหลือฉันเดินเองนะ ปล่อยฉันลองมาได้แล้ว"
"อย่าขยับ! "
จี้จิ่งเชินจับขาเธอแน่นๆ และเดินเข้าไปข้างใน
ใกล้จะเดินเข้าไปถึงข้างใน พวกแม่บ้านต้องเห็นแน่ๆ
เวินเที๋ยนเที๋ยนจับไหล่เขาเบาๆ และพูดว่า
"ฉันเดินเองได้"
จี้จิ่งเชินย่นมือ
พา
ตบไปที่ก้อนเวินเที๋ยนเที๋ยน
"บอกว่าอย่าขยับไง!
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่กล้าขยับอีก แถมตัวแข็งไปหมดด้วย
จี้จิ่งเชินลงมือเบามาก ไม่เจ็ดสักนิดเลย แต่สิ่งที่เขาทำ ทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนหน้าแดงไปหมดแล้ว
ถ้าจี้จิ่งเชินหันมองในตอนนี้ เขาจะได้เห็นว่า เวินเที๋ยนเที๋ยนหน้าแดงเหมือนแอปเปิ้ลเลย
ไม่กี่วิเอง จี้จิ่งเชินก็จะเดินเข้าไปแล้ว
พ่อบ้านกำลังเตรียมงานวันถัดไปในห้องนั่งเล่น เมื่อเขาเห็นพวกเขา สีหน้าของชายชราอายุหกสิบปีคนนี้ ก็เหมือนกลืนแมลงวันหลายตัว
"คุณจี้ … "
เขาเดินมาอย่างกังวลใจ กลัวเกิดเรื่องใหญ่อะไร
แถมเวินเที๋ยนเที๋ยนซ่อนใบหน้าของเธอไว้ในมือ
และในสมองของแม่บ้านคนนี้ปรากฏอีกมุม
ในที่สุดคุณจี้ก็ทนไม่ไหว เขาลงมือจัดการลูกสาวของเจี่ยงแล้ว!
เขาเดินมาอย่างรวดเร็ว ในฐานะพ่อบ้านที่ยอดเยี่ยม ในเวลานี้หัวของเขาคิดไว้วิธีจัดการกับศพมากกว่าสิบวิธีแล้ว
จี้จิ่งเชินไม่ได้หยุดเดิน อืมเวินเที๋ยนเที๋ยนขึ้นไปชั้นบนโดยตรง
"โทรหาคนให้ไปจัดการรถบนถนนหน่อย"
"แอมป์? "
พ่อบ้านอึ้งอยู่สักครู่
ไม่ใช่ให้ไปจัดการศพหรอ
สายตาเขามองไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยน เห็นเท้าของเธอขยับ เขาก็เข้าใจแล้ว
ใบหน้าของเขาก็เป็นสำรวมเหมือนเติม
"ได้ครับ คุณจี้"
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่กล้าขยับ กลัวว่าจี้จิ่งเชินจะตบอีกครั้ง
ความอับอายนี้ยิ่งกว่าการลงโทษของเจ็บปวด ทำให้หัวหวั่นไหว
ถึงห้องนอนสักที จี้จิ่งเชินค่อยปล่อยเธอลงมา
ใบหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนยังแดงอยู่เล็กน้อย ดูเหมือนสีแดงในท้องฟ้า
สายตาของจี้จิ่งเชินมองไปที่ใบหน้าของเธอ และยื่นมือมาเอารองเท้าส้นสูงในมือของเธอไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองดูเขาด้วยความงุนงง
"รองเท้าคู่นี้ ไม่ต้องเอาแล้ว"
เขายกมือขึ้นแล้วทิ้งมันออกไป รองเท้าส้นสูงลูกสีผิวเป็นรูปโค้งและตกลงไปในถังขยะ
เวินเที๋ยนเที๋ยนเบิกตาโตมาก
"ฉันใส่ไปแค่ครั้งเดียว… "
ถ้าให้คนอื่นรู้ว่า จี้จิ่งเชินทิ้งรองเท้าใส่ที่ไปเพียงครั้งเดียว แถมยังเป็นรุ่นลิมิเต็ดด้วย จะเป็นยังไงนะ
จี้จิ่งเชินไม่รู้สึกเสียดายสักนิดเลย เขาลุกขึ้นด้วยท่าทีที่เกร็งมาก
"รองเท้าอยู่ในห้องเก็บเสื้อ ฉันจะสั่งคนมาเปลี่ยนให้ ถ้าใส่ไม่ได้ก็ไม่ต้องใส่"
ทั้งๆ ที่มันเป็นคำสั่งที่แข็งกร้าว แต่ก็ทำให้หัวใจของเหวนเที๋ยนเที๋ยนแอบหวั่นไหวเล็กน้อย
พูดเสร็จจี้จิ่งเชินก็รับเสื้อโค้ตไป แล้วหันหลังเดินออกไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนนั่งอยู่สักพัก ค่อยๆ หยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมา
ในอัลบั้มรูปภาพมีแค่สองรูปที่ถ่ายมาในวันนี้
ใช้สองนิ้วขยับไป ก็จะเห็นบันทึกได้ชัดมาก
ในวันที่สองที่เวินเที๋ยนเที๋ยนแต่งงานแทนเธอ เธอเคยดูตั๋วไปซานย่าและเปิดหน้าการซื้อด้วย แต่ไม่มีอะไรมากกว่านี้แล้ว
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว ถึงแม้รู้ว่าเจี่ยงเนี่ยนเหยา
ไปซานย่าแล้ว แต่ซานย่ากว้างใหญ่มาก เธอจะไปหาเจี่ยงเนี่ยนเหยาที่ไหนล่ะ
วันรุ่งขึ้น เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับจากโรงเรียน รอจนมืดก็ไม่เห็นจี้จิ่งเชินกลับม
พ่อบ้านยืนรอที่หน้าประตู
"คุณจี้ยกเลิกงานของเมื่อวานไป วันนี้ถึงจะกลับมาช้าครับ"
ไม่ใช่ประธานทุกคนจะได้สบายเหมือนเวินเที๋ยนเที๋ยน เพียงแค่ดูจากสองสามวันนี้ ก็รู้ว่าจี้จิ่งเชินทำงานหนักกว่าคนส่วนใหญ่
ที่เขาสามารถสร้างกรุ๊ปM.I๘ขึ้นมา เขาต้องทำงานหนักกว่าคนอื่นหลายสิบเท่า แต่สิ่งที่เขาได้รับกลับมา คนอื่นก็ไม่สามารถไปถึงเหมือนกัน
จนถึงห้าทุ่ม. จี้จิ่งเชินก็ยังไม่กลับมา
เวินเที๋ยนเที๋ยนยังมีเรียนตอนเช้าในวันพรุ่งนี้ เธอจึงลุกขึ้นและกำลังจะขึ้นไปชั้นบน
ก็มีเสียงรถปรากฏ จอดที่หน้าประตู
"คุณจี้กลับมาแล้วครับ"
พ่อบ้านสีหน้าอย่างดีใจ เดินออกไปรับจี้จิ่งเชิน
เหวินเที๋ยวเที๋ยวตามหลังออกไป
ทันทีที่ประตูเปิดออก ก็ได้กลิ่นแอลกอฮอล์แรงมาก
จี้จิ่งเชินดูเหมือนจะไม่แสดงอาการใด ๆ และเดินออกไปอย่างปกติ ท่าทางเหมือนไม่เมาเลย
แต่แม่บ้านเป็นห่วงมาก
“คุณจี้ครับ”
สายตาของจี้จิ่งเชินชัดเจนมาก และโบกมือไม่ให้พ่อบ้านที่กำลังจะไปช่วยเขาเข้ามา สายตาลงไปที่ใบหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยน
"มีอะไรหรือ? "
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหัว
จี้จิ่งเชินไม่พูดอะไรอีกแล้ว เดินเข้าไปข้างใน
พ่อบ้านยืนเป็นกังวลและถอนหายใจ
เวินเที๋ยนเที๋ยนดูงงๆ
“คุณไม่ต้องกังวลนะ คุณจี้คงไม่ได้เมาค่ะ”
พ่อบ้านส่ายหัวเบาๆ
"ถ้าคุณจี้เมา เขาจะไม่แสดงออกครับ"
พูดเสร็จเขาก็วิ่งตามเข้าไป
ตอนเดินไปถึงข้างบน จี้จิ่งเชินก็นอนอยู่บนเตียงแล้ว
เสื้อของเขายังไม่ได้ถอด ใส่รองเท้านอนหลับไปแล้ว
พ่อบ้านยืนอยู่หน้าประตูมองเข้าไป เห็นข้างๆ มีแต่เวินเที๋ยนเที๋ยน ก็พูดว่า "คุณจี้ครับ ฝากดูแลคุณจี้สักครู่นะครับ ผมจะให้คนไปเตรียมน้ำร้อน"
"ได้ค่ะ."