เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 49 คุณมีความสามารถจริงๆ รู้จักการหนีออกจากบ้าน
บทที่49 คุณมีความสามารถจริงๆ รู้จักการหนีออกจากบ้าน
พอดีตอนนี้เป็นเวลาเลิกงาน ฝนตกแรงมาก
มีคนรออยู่ที่ป้ายรถเมล์เยอะมาก พวกเขากำลังรอฝนหยุด
รถเก๋งสีดำคันนี้ แม้ว่าจะอยู่ในคืนมืด แต่ก็ไม่สามารถซ่อนความสง่างามของมันได้ มันดึงดูดความสนใจของหลาย ๆ คน
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้ามอง รู้สึกรถคันนี้คุ้นเคยอยู่
เหมือนว่าเธอเคยเห็นรถสไตล์เดียวกันที่ตระกูลจี้มาก่อน
หมอกฝนมันหนามาก ที่บ้านของจี้จิ่งเชินมีรถหลายๆคัน
ในความทรงจำ มันยังไม่เคยซ้ำ
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองดูรถคันนี้ไม่กี่นาทีก็มองไปที่อื่น เพราะเธอคิดว่าคงไม่บังเอิญขนาดนี้ ที่จะได้พบเจอจี้จิ่งเชินที่นี่
ผู้คนรอบ ๆ กระซิบคุยกันเกี่ยวกับรถยนต์ที่หรูหราคันนี้
"นี่คือเบนท์ลีย์รุ่นใหม่สุด ที่ออกเมื่อไม่นานก่อนใช่ไหม"
"ใช่ๆๆ ฉันก็พูดอยู่ว่าทำไมมันสวยขนาดนี้ วันนั้นฉันดูที่เน็ต รถคันนี้ตั้ง5ล้านกว่า"
"ดูสิดูสิ มีคนลงจากรถแล้ว ว้าว”
"หล่อมาก"
"เดินมาแล้ว เดินมาที่นี่แล้ว โอ้ว พระเจ้าช่วย เขาจะมาหาฉันหรือเปล่า"
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินเสียงกรี๊ดเบาๆจากคนรอบข้าง สายตาก็จ้องมาดูอีกที
ชายคนหนึ่งมีรูปร่างสูงโต และมีหน้าตาที่หล่อเดินมาทางนี้ ร่มไม่ได้ถือ ฝนโดนที่เสื้อสูทของเธอ สะท้อนแสงออกมา
แต่เดิมมันเป็นฉากที่สวยงามและงดงาม แต่เป็นเพราะการแสดงออกที่ร้ายแรงของชายคนนี้ ทำให้เห็นถึงความฆาตกรรม
เธอเดินมาหาเวินเที๋ยนเที๋ยน สายตาจ้องอยู่ที่เขา
ทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนอยากจะเดินหนีที่นี่
"แกโง่หรอ"
เสียงตะโกนที่เหมือนฟ้าผ่า ทำให้รอบข้างเงียบสงบ
เหลือแต่เสียงฝนตก
เวินเที๋ยนเที๋ยนยังไม่รู้สึกตัว เขาไม่รู้ว่าจะโชคดีที่ไม่ต้องไปโดนฝนหรือจะต้องกังวลว่าถูกจับในขณะที่วิ่งหนีออกจากบ้าน
สายตาของจี้จิ่งเชินเหมือนจะฆ่าคน
"เรียนอะไรไม่ดี ไปเรียนการหนีจากบ้าน คุณเก่งจริงๆ"
"ขอโทษ……"
"คุณรู้ไหมว่าฉัน……พ่อบ้านหาเธอนานขนาดไหน"
ใบหน้าของจี้จิ๋วเชิญยังคงมืดมัวอยู่
ตั้งแต่ที่เขาได้รับสายของพ่อบ้าน บอกว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนหายไป เขายังสามารถใจเย็นแล้วสั่งให้คนไปหาได้
แต่ว่าพอถึงกลางคืน ยังคงไม่มีข่าวอะไรเลย
เขาก็นั่งไม่อยู่แล้ว
หาข้ออ้างที่จะกลับบ้าน แล้วให้คนขับรถพาเขาวิ่งในเมืองรอบหนึ่ง
ไม่มีใครรู้ว่าเขาจะทำอย่างนี้ทำไม
ผู้หญิงคนนี้หายไปก็ยิ่งดีไม่ใช่เหรอ
ในใจคิดอย่างนี้ แต่ทุกครั้งที่คนขับรถถามว่าจะกลับบ้านยัง เธอก็ปฏิเสธทุกครั้ง
ปล่อยให้เขาขับรถวิ่งอยู่ในเมือง
เมื่อเขากำลังจะตัดสินใจที่จะออกไปหาที่นอกเขตชานเมือง เขาก็เห็นผู้หญิงโง่คนนี้ยืนอยู่ที่ป้ายรถเมล์ กำลังงุนงงกับฝนอยู่
สมควรไปตายเถอะ
ทุกคนกำลังหาเขาอยู่ แต่เขางุนงงอยู่ที่นี่
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไปทางรถ เห็นพ่อบ้านกำลังถือร่มยืนอยู่ข้างรถ
ฝนตกหนักมาก จี้จิ่งเชินเพิ่งออกจากรถ ผมก็เปียกทันที เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกเวทนาในใจ
เขารีบดึงเสื้อของจี้จิ่งเชิน แล้วถอยไปก้าวหนึ่ง แล้วสะกิดให้จี้จิ่งเชินหลบฝนใต้หลังคา
"ฉันแค่มีเรื่องจะไปทำ รีบไปทำ……ขอโทษที่ทำให้เธอเดือดร้อน
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้าขึ้นมามองเขาอย่างระมัดระวัง
"คุณหาฉันนานมากหรอคะ"
ตอนนี้เวลา 2 ทุ่งแล้ว จี้จิ่งเชินเลิกงาน6โมง เขาไปหาที่ข้างนอกตั้ง2ชั่วโมงหรือเปล่า
พอได้ยินคำพูดนี้ ใบหน้าของจี้จิ่งเชินก็ดำขึ้นทันที
"ฉันแค่เลิกงานแล้วผ่านมาเห็นพอดี"
เวินเที๋ยนเที๋ยนจ้องด้วยสายตาที่น่าสงสัยทันที
"แต่ที่นี่อยู่ทิศตะวันตก ฉันจำได้ว่าบริษัทของคุณอยู่ทิศตะวันออก"
ยังพูดไม่เสร็จ จี้จิ่งเชินก็จ้องมองเธอทันที เวินเที๋ยนเที๋ยนหยุดพูดทันที
"ฉันแค่กลัวว่าถ้าคุณตายอยู่ที่ไหน ฉันจะให้คำอธิบายแก่ตระกูลเจี่ยงไม่ได้"จี้จิ่งเชินพูดด้วยเสียงที่เย็นชา
"อ๋อ……"
"ทั้งสองเงียบสงบ
ป้ายรถเมล์ที่มีเสียงวุ่นวาย ตั้งแต่เมื่อกี้มา ก็เงียบสงบทันที
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันหน้าไปมองอีกครั้ง เห็นแต่ทุกคนต้องดูจี้จิ่งเชินด้วยความสงบ
ชายที่ร่างสูงร่างสูงใหญ่ และมีแขนขายาว ผมเปียกนิดหน่อย และมีผมบางส่วนน้อยลงมาอย่างสลับซับซ้อน วางอยู่บนหน้าผาก
เสื้อสูทสีดำที่โดนน้ำฝน ทำให้รูปร่างก็เธอถูกเห็นได้ชัดเจน หล่อเหมือนรูปถ่ายที่อยู่บนนิตยสาร
ใบหน้ามีรูสึกใจร้อน ราวกับว่าทุกอย่างไม่เหมาะใจของเขาและยังขมวดคิ้วอย่างแน่นหนา แต่เขายังคงดึงดูดความสนใจของทุกคน
เมื่อสังเกตเห็นสายตารอบข้าง จี้จิ่งเชินรู้สึกใจร้อนมากขึ้น ทันทีนั้น ดวงตาที่ชาก็กวาดไปทั่วทุกคน ทุกคนล้วนก้มหน้าลง
จี้จิ่งเชินกวักมือเรียกพ่อบ้านมา พ่อบ้านรีบถือร่มเดินมา
จี้จิ่งเชินเปิดร่มแล้วเดินขึ้นรถ
เวินเที๋ยนเที๋ยนตามอยู่ข้างหลัง เดินคู่กับพ่อบ้าน "ขอโทษที่ทำให้พวกคุณต้องกังวล"
ท่าทางปกติของพ่อบ้านมีความมั่นคง แต่เวลานี้รู้สึกมีความจริงจังควบคู่มาด้วย
"คุณหนูเจี่ยงทำให้คุณจี้เป็นห่วง
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้าขึ้น มองดูหลังของจี้จิ่งเชิน
เธอนึกได้ทันทีว่า เขตพัฒนาของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าได้รับการพัฒนาร่วมกันโดยตระกูลเจี่ยงและตระกูลจี้
ไม่รู้ว่าจี้จิ่งเชินยุ่งเรื่องนี้ได้ไหม
ไม่
เธอจำได้อย่างแม่นว่า ตอนอยู่ในงานเลี้ยงของตระกูลจี้ จี้ยี่หยันอยากให้เขาได้เข้าร่วมโครงการนี้ แต่จี้จิ่งเชินปฏิเสธ
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว ไม่รู้จะทำยังไงดีอะไรในเวลานี้
ก็ไม่ว่ายังไง เธอก็ต้องหาโอกาส ไปพบกับเจี่ยงหงซึ่ง อีกที
บุคคลนั้นกลายเป็นคนโกง
จี้จิ่งเชินขึ้นรถ ร่างกายโน้มตัวเล็กน้อยและขาเรียวยาวสองข้างทับกัน
มีความกดขี่อยู่ในความอิสระนี้ด้วย
"พูดได้แล้ว"
สายตาเวินเที๋ยนเที๋ยนจ้องมองอยู่หลังฝ่ามือของตนเอง มือสองข้างจับหัวเข่าหวาน นั่งแบบเรียบร้อยมาก
"ฉันแค่อยากจะกลับบ้าน"
"กลับบ้าน?"
จี้จิ่งเชินถามกลับ"คุณตั้งใจหลีกเลี่ยงคนขับและพ่อบ้าน แค่อยากกลับบ้านหรือ?"
"อืม……"
"กลับไปบ่น"
"ไม่ใช่
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบอธิบายว่า "ฉันไม่ได้เจอพวกเขามานานแล้ว"
"แค่อยากกลับบ้าน ทำไมไม่โทรมาบอก"
"ฉันไม่มีโทรศัพท์……"
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้ว ดูเขาด้วยความประหลาดใจ แต่หลังจากน้ำก็เก็บสายตากลับไป
บนรถสงบมาก ตลอดจนถึงปราสาทใหญ่ของจี้จิ่งเชิน รถจึงจอดลง
เวินเที๋ยนเที๋ยนลงจากรถ เห็นจี้จิ่งเชินเดินเข้าไปโดยไม่หันกลับมามอง เดาว่าเขาอาจจะโกรธ
เช้าวันรุ่งขึ้น เวินเที๋ยนเที๋ยนเพิ่งตื่นนอน ยังคิดวิธีอยู่ว่า จะหาโอกาสกลับไปที่ตระกูลเจี่ยงได้ยังไง
จี้จิ่งเชินพูดก่อนว่า
"วันนี้เลิกเรียนอย่าเพิ่งไปไหน ไปบ้านแก"
เขาแค่ปล่อยคำพูดนี้ไว้ แล้วก็ไปเลย
เวินเที๋ยนเที๋ยนตามออกไปด้วย แต่เห็นจี้จิ่งเชินออกไปแล้ว เหลือแต่พ่อบ้านยังรอเธออยู่
เพิ่งมาถึงข้างรถ เขาก็หยิบกล่องสีขาวออกมา ข้างบนผูกเชือกไว้ สวยงามมาก
"นี่เป็นของขวัญที่คุณจี้ให้คุณหนูเจี่ยง"
เวินเที๋ยนเที๋ยนหยิบมาดู
โทรศัพท์ที่ใส่เปลือกหอยมุกสีขาวเข้าดวงตาของเธอ