เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 43 ฉันจะบอกแกว่า เขาชื่อเจี่ยงเนี่ยนเหยา
บทที่43 ฉันจะบอกแกว่า เขาชื่อเจี่ยงเนี่ยนเหยา
เมื่อเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ตอบ รองอาจารย์ใหญ่อู๋ก็เปล่งเสียงดังขึ้นมาด้วยความไม่พอใจอย่างยิ่ง
"ฉันกําลังพูดกับเอกอยู่ มองมาที่ฉันเดี๋ยวนี้ นิสัยของนักเรียนลืบซานแย่ลงเยอะมาก คนอย่างแก ไม่สามารถอยู่ในลืบซานอีกต่อไปได้ แกโดนไล่ออกแล้ว "
เขาดึงแบบฟอร์มออกมาจากถุงไฟล์
"แกชื่ออะไร ฉันจะให้พวกเขาไปดำเนินเรื่อง อีกวินาทีเดียว ฉันก็ไม่อยากเห็นหน้าแกแล้ว"
"เจี่ยงเนี่ยนเหยา"
เสียงต่ำของผู้ชายมาจากหน้าประตู
"ฉันถามว่าแกชื่ออะไร"
รองอาจารย์ใหญ่อู๋ขมวดคิ้วแล้วถึงจะสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างที่ผิดปกติ
เสียงนี้ดูเหมือนจะเป็นของจี้จิ่งเชิน
เขาหันหัวไปและเห็นว่าจี้จิ่งเชินกําลังก้าวเข้ามา
"คุณจี้ครับ"
จี้จิ่งเชินไม่ไปมองเขา
แกถามชื่อของเขาไม่ใช่หรอ ฉันจะบอกแกว่า เขาชื่อเจี่ยงเนี่ยนเหยา "
พอคำพูดนี้เปล่งออกมา ทุกคนก็เงียบลงทันที
เจี่ยงเนี่ยนเหยา?
นั้นก็เป็นลูกสาวของตระกูลเจี่ยง ภรรยาของจี้จิ่งเชินนั่นสิ
รองอาจารย์ใหญ่อู๋ ผู้ที่เพิ่งโห่เมื่อกี้ หน้าซีกลงทันที
เขาหันไปมองที่เวินเที๋ยนเที๋ยนด้วยความกลัว
เขา……เขาเป็นเจี่ยงเนี่ยนเหยา
อู๋เมิ่งเซวียนยืนอยู่เวทีหน้าห้อง ความตกใจของเธอไม่น้อยว่ารองอาจารย์ใหญ่อู๋
เขาเป็นเจี่ยงเนี่ยนเหยาได้ยังไง
ฉวีฮุ่ยเห็นว่าเขาเดินเข้ามาโรงเรียนไม่ใช่หรอ
ยกเว้นนักเรียนพิเศษที่มีผลการเรียนดีที่บ้านยากจน นักเรียนคนอื่นจะไม่มีรถยนต์ส่วนตัวได้อย่างไร
มือของเธอสั่นอย่างรุนแรงและใบหน้าของเธอเขียวขึ้นทันที
คนที่อยู่ในห้องนี้ตกใจหมดทุกคน
จี้จิ่งเชินยิ้มเบาๆ แล้วเดินไปข้างหลังของเวินเที๋ยนเที๋ยน ก้มหัวลงเล็กน้อย
"ฉันรู้สึกว่าคุณพูดถูกแล้ว ลืบซานไม่เหมาะกับคุณ"
เพียงคำพูดเดียว ก็ทำให้ผู้นำและอาจารย์ในโรงเรียนตกใจหมด
อาจารย์ใหญ่หยวนโกรธมากจนผลักรองอาจารย์ใหญ่อู๋ออกไป
"คุณหนูเจี่ยง ขอโทษจริงๆด้วยนะครับ พวกเขาไม่รู้จักตัวตนของท่าน จึงทำให้มีความเข้าใจผิดเกิดขึ้น"
เขาเช็ดเหงื่อจากหัวของเขาและยิ้มหวานให้เวินเที๋ยนเที๋ยน
จี้จิ่งเชินยิ้มเล็กน้อยและพูดเบา ๆว่า : "คุณจะให้เขาขอโทษและยังจะที่ไล่ออกไม่ใช่เหรอ"
"เป็นไปไม่ได้ มันเป็นไปไม่ได้หรอก พวกเราจะไล่คุณหนูเจี่ยงออกได้ยังไง ต้องให้พวกเขามาขอโทษคุณหนูเจี่ยงด้วยซ้ำ"
อาจารย์ใหญ่หยวนพูดไปด้วยพร้อมกับใช้แรงบีบรองอาจารย์ใหญ่อู๋
เมื่อกี้เขายังสาบานว่า เตรียมพร้อมแล้วไม่มีข้อผิดพลาดเกิดขึ้นแน่นอน
แล้วอย่างนี้เรียกว่าไม่มีข้อผิดพลาดหรอวะ
ขัดใจคุณหนูเจี่ยง ก็เปรียบเสมือนขัดใจคุณจี้ ถ้าขัดใจคุณจี้ ลืบซานยังจะเปิดได้หรอ
ตราบใด ที่คุณจี้ลงคำสั่ง พวกเขาก็ต้องตกงานแล้วสมควรที่จะไปดื่มลมตะวันตกเฉียงเหนือกันหมด
รองอาจารย์ใหญ่อู๋ก็รู้ว่าหลานสาวตนเองเป็นคนก่อเหตุขึ้นมา รีบโค้งตัวลงเพื่อกล่าวคำขอโทษให้กับเวินเที๋ยนเที๋ยนและจี้จิ่งเชิน
"มันเป็นความเข้าใจผิด ฉันจะให้พวกเขามาขอโทษคุณหนูเจี่ยงเดี๋ยวนี้"
พอพูดเสร็จเขาก็หันหน้าไปหน้าห้องเวที ตะโกนใส่อู๋เมิ่งเซวียน
"เมิ่งเซวียน แกรีบมา รีบมาขอโทษคุณหนูเจี่ยง"
อู๋เมิ่งเซวียนไสหัวไปด้วยความไม่พอใจ
"ฉันไม่เอา"
ทันได้นั้น ทุกคนในนี้หน้าดำกันหมด
"อู๋เมิ่งเซวียน!"
รองอาจารย์ใหญ่อู๋หน้าบูดบึ้ง ก้าวเท้าไปแล้วลากอู๋เมิ่งเซวียนไปอยู่หน้าเวินเที๋ยนเที๋ยน
"ขอโทษ ขอโทษเดี๋ยวนี้"
อู๋เมิ่งเซวียนหงายคอขึ้น ไม่ยอมก้มหน้า
"เขามาชนฉัน ทำไมต้องให้ฉันมาขอโทษด้วย"
รองอาจารย์ใหญ่อู๋กัดฟันไว้ แล้วมองไปที่เขาด้วยความดุร้าย
ทันใดนั้น เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดว่า"ตอนนั้น ฉันเดินอยู่ข้างหน้าแก ฉันไม่สามารถไปชนแกหรอก คือแกมาชนฉัน"
"แกยังไปตีฉวีฮุ่ย "
จี้จิ่งเชินมองดูหน้าของฉวีฮุ่ย แล้วถามเวินเที๋ยนเที๋ยนว่า
"คุณไปตีเขาหรอ?"
เวินเที๋ยนเที๋ยนก้มเล็กน้อย เขากังวลว่าจี้จิ่งเชินจะไม่พอใจ
"อืม….."
"ที่หลังอย่าตีคนเล่นๆอีกแล้ว"
เขาพูดด้วยเสียงที่เย็นชา
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกหัวใจเย็นขึ้นทันที แต่ได้ยินจี้จิ่งเชินพูดต่อว่า"กูจ้างพวกผู้คุ้มมา เพื่อมาดูเล่นหรอ"