เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 42 คุณชื่ออะไร
บทที่42 คุณชื่ออะไร
หน้าของอาจารย์ใหญ่แหวนที่เต็มไปด้วยรอยย่น ยิ้มจนกลายเป็นดอกไม้
"สมควรอยู่แล้วครับ ฉันให้คนพาท่านไปเยี่ยมชมข้างในครับ"
พอพูดเสร็จ เขาก็เดินไปด้านข้างของจี้จิ่งเชิน และกะพริบตาให้รองอาจารย์ใหญ่อู๋ ซึ่งยืนที่ด้านหลัง
รองอาจารย์ใหญ่อู๋เดินมาข้างหน้า แล้วพาจี้จิ่งเชินไปทางคณะบริหารธุรกิจ
แม้ว่าจี้จิ่งเชินเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุดของมหาลัยลืบซาน แต่เขาไม่เคยมาโรงเรียนมาก่อน
ครั้งนี้ เขามาที่มหาลัยในวันเปิดเทอมวันแรก ใครๆก็รู้ว่า เขามาเพื่อภรรยาที่เพิ่งได้เข้าเรียน
รองอาจารย์ใหญ่อู๋ก็รู้อยู่แก่ใจแล้ว
เมื่อเขารู้ว่าลูกสาวของตระกูลเจี่ยงมาเรียนที่ลืบซาน เขาก็จัดให้อู๋เมิ่งเซวียน ซึ่งเป็นหลานสาวตนเอง ให้อยู่ห้องเดียวกับเขา
เพียงแค่ต้องการทำให้เธอมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเขา เพื่อที่จะได้รับความช่วยเหลือจากตระกูลจี้
เขาคิดด้วยความพึงพอใจและเดินตรงไปที่ห้องเรียนของเวินเที๋ยนเที๋ยน
แล้วในอีกที่หนึ่ง
อู๋เมิ่งเซวียนชี้ไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยน จะขับไล่เธอออกจากโรงเรียนอย่างแน่วแน่!
อาจารย์หลีไม่สามารถเปลี่ยนแปลงใจของเขาได้ ก็พูดกับเวินเที๋ยนเที๋ยนด้วยเสียงเบาๆว่า
"คุณต้องขอโทษให้ดีนะ การที่สอบเข้ามหาลัยเป็นเรื่องที่ลำบากมาก ถ้าถูกไหล่ออกเช่นนี้ ชีวิตในอนาคตของคุณก็จะถูกทำลาย"
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้เป็นอย่างดีแล้ว
ไม่เพียงแค่นี้ ถ้าเรื่องนี้ไปจนถึงหูของจี้จิ่งเชิน ฉันไม่รู้ว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร?
แต่เธอก็มีหลักการของตนเอง ไม่สามารถที่จะถอยได้
"ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่มีผิด คนที่ต้องขอโทษคือพวกแก"
อาจารย์หลีถอนหายใจออกมา รู้สึกว่าไม่มีทางแล้ว
"ทำไมคุณถึงปากแข็งอย่างนี้?"
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่พูด
อู๋เมิ่งเซวียนพูดด้วยถ้อยคําที่แปลกๆว่า :"ไม่ขอโทษก็ดีเเล้ว ฉันจะเเจ้งให้โรงเรียนทราบ ให้พวกเขามาดู
พูดเสร็จ เขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วโทรไปให้เบอร์นึง
พอผ่านไปวินาทีเดียว เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นมา ซึ่งมาจากข้างนอก
ทุกคนต่างหันไปมอง และเห็นว่ารองอาจารย์ใหญ่อู๋เข้ามาจากนอกประตูพอดี
อู๋เมิ่งเซวียนเห็นเขาเข้ามา รู้สึกดีใจมาก รีบขึ้นไปจับมือเขา
"คุณลุงคะ คุณลุงรู้ยังไงว่าหนูมีเรื่องจะหาลุง?"
ใบหน้าของรองอาจารย์ใหญ่อู๋มีความรังเกียจเล็กน้อย
เมื่อเขาอยู่ข้างนอก ก็ได้ยินเสียงวุ่นวายของข้างในแล้ว ตอนนั้นก็รู้สึกไม่พอใจแล้ว
เขาพยายามขยิบตาเล็กน้อยใส่อู๋เมิ่งเซวียน แล้วคอยดูไปข้างหลังตลอด
"เมิ่งเซวียน ตอนนี้ยังเรียนอยู่ไม่ใช่หรอ มีเรื่องอะไรเดี๋ยวกลับบ้านค่อยว่ากันอีกที"
แต่อู๋เมิ่งเซวียนไม่เข้าใจความหมายของเขาเลย
“ไม่ได้!ต้องตอนนี้!อยู่ในห้องเดียวกันกับคนแบบนี้ เเม้เเต่วินาทีเดียวฉันก็ยังทนไม่ไหวเลย”
เขาชี้ไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยน บ่นว่า:“คนนั้น เขามาชนหนู ไม่กล่าวคำขอโทษก็แล้วกัน แต่ยังไปตีฉวีฮุ่ย ลุงว่า คนแบบนี้จะอยู่ในลืบซานอีกต่อไปได้หรอ”
พอฟังเสร็จ รองอาจารย์ใหญ่อู๋ก็ขมวดคิ้วแล้วมองไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยน ในใจของเขากำลังด่าเวินเที๋ยนเที๋ยนตั้งแต่หัวจนเท้า
คนนี้คือใคร
เช้าไม่หาเรื่อง เย็นไม่หาเรื่องแต่มาหาเรื่องเมื่อจี้จิ่งเชินมาเยี่ยมโรงเรียน
รองอาจารย์ใหญ่อู๋หันหัวไปเล็กน้อย เห็นว่าจี้จิ่งเชินจ้องดูคนที่ก่อเหตุอยู่ตลอดเวลา ในใจรู้สึกดีใจ
เขาอยากเป็นอาจารย์ใหญ่ตั้งนานแล้ว ถ้าตำหนินักเรียนคนนี้ตรงหน้าของคุณจี้ แสดงถึงประสิทธิภาพการทำงานของตนให้คุณจี้เห็น
คุณจี้เห็นความสามารถของเขา เขาอาจได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นอาจารย์ใหญ่ก็ได้
คิดแบบนี้เสร็จ รองอาจารย์ใหญ่อู๋ก็เดินไปหาเวินเที๋ยนเที๋ยนด้วยใบหน้าที่ร้ายแรง
“คุณชื่ออะไร เปิดเทอมวันแรกก็ผิดกฎของโรงเรียน กฎของลืบซานมีอยู่ว่าห้ามต่อสู้ในโรงเรียน พูดไปกี่ครั้งแล้ว ยังฟังไม่เข้าหูอีก”
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจตั้งเเต่เห็นจี้จิ่งเชินเดินเข้ามาแล้ว
เขาคาดไม่ถึงว่าจี้จิ่งเชินจะมาที่โรงเรียน
มันบังเอิญมากๆ ที่จี้จิ่งเชินยังมาพบเจอเรื่องนี้