เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 39 ขอโทษ
บทที่ 39 ขอโทษ
จากประตูมอเข้าไป ทางขวามีทะเลาสาบขนาดใหญ่ บนผิวน้ำมีบัวผุดขึ้นมา
ในช่วงต้นฤดูร้อน ดอกตูมสีแดงอ่อนขึ้นมาเหนือผิวน้ำ เพื่อรอคอยการเบ่งบาน
ไอน้ำที่โชยมา ช่วยไล่ความร้อนแรงของฤดูร้อนไป
ข้ามลานกว้างไปก็มีพิธีต้อนรับนักศึกษาใหม่ เวินเที๋ยนเที๋ยนหรี่ตามองดูจากไกลๆ และเดินไปทางห้องพักอาจารย์
ถือหนังสือประกาศไว้ในมือ กำลังเดินมาถึงหน้าประตู
เธอก็สำรวจความเรียบร้อย ก้าวขาจะเข้าไป แต่ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก
ก็เจอคนโบ๊ะหน้าขาวโพลน ใส่กระโปรงสั้นๆยืนอยู่ข้างใน
พอเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยน เธอก็ขมวดคิ้วขึ้นมา
“อย่ามาเกะกะ!”
พูดเสร็จ ก็ผลักเธอให้พ้นทาง
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ทันได้พูดอะไร ก็โดนแม่นั่นดันไปติดกำแพง จนเจ็บหัวไหล่
อีกฝ่ายไม่แม้แต่จะมองเธอ นางเดินทอดขาเรียวยาวของตัวเองเดินทิ้งห่างออกไป
“ฉวีฮุ่ย เธอมารึยัง?”
ฉวีฮุ่ยยืนเกาะขอบประตู:“ยังไม่มา ไม่ใช่ว่าห้องเรามีทั้งหมดสามคนเหรอ?ก็ขาดอีกแค่คนเดียว เจี่ยงเนี่ยนเหยาอยู่ห้องเดียวกับพวกเรา ยังไงก็ต้องเป็นเธอแน่นอน!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนนวดไหล่ของเธอ ได้ยินประโยคนั้นก็อึ้งไปสักพัก
สองคนนี้กำลังมองหาเธออยู่?
“ไม่ใช่ว่าเธอไม่มานะ?”ฉวีฮุ่ยพูดต่อ
อู๋เมิ่งเซวียนม้วนผมยาวๆของเธอด้วยนิ้วน้อย ๆนั้น สายตาชายมอง
“จะไม่มาได้ยังไง?ลุงของฉันบอกว่า เธอไม่ได้ปฏิเสธ ยังไงเธอก็ต้องมา”
พูดจบ สายตาของเธอก็กวาดตาไปเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนที่ยืนอยู่ด้านนอก
“เธอเป็นใคร?มายืนทำอะไรตรงนี้ไม่ทราบ?”
ไม่รอให้เวินเที๋ยนเที๋ยนได้พูด ฉวีฮุ่ยก็พูดต่อว่า
“เด็กทุนใช่มั้ย เมื่อกี้ตอนที่ฉันเข้ามา ก็เห็นเธอเดินมาด้วย”
อู๋เมิ่งเซวียนกลอกสายตา มองตั้งแต่หัวจรดเท้า มองเวินเที๋ยนเที๋ยนด้วยสายตาที่น่ารังเกียจ
“เกิดอะไรขึ้นกับมหาลัยกันนะ?ทำถึงเอาพวกเด็กทุนมาอยู่ห้องเดียวกับฉันได้?เธอทำบรรยากาศเสียหมด”
เธอยกมือขึ้นมาปิดจมูก ราวกับว่าบนตัวเวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นตัวแพร่เชื้อยังไงอย่างนั้น
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว โดยไม่มีคำอธิบายใดๆ เธอเอียงตัวเดินเข้าห้องไป
ตอนนี้เอง อู๋เมิ่งเซวียนดึงฉวีฮุ่ย
“ช่างเถอะ ไม่ต้องไปสนใจ ไม่แน่ว่าเธออาจจะไม่มาก็ได้”
เธอหันหลัง ทำเป็นไม่เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยน แล้วเดินตรงเข้ามา
สายตาไม่ได้มองไปตรงๆ แต่ดูแล้วเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเดินชนไหล่ของเวินเที๋ยนเที๋ยน
“โอ๊ย!”
อู๋เมิ่งเซวียนจับหัวไหล่ตัวเองแล้วร้องออกมา เงยหน้าขึ้นมา และมองไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยนด้วยสายตาดุร้าย
“เธอเป็นบ้าอะไรของเธอ?ตอนเดินไม่ลืมตาหรือไง?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนถูกเธอชนเข้าจังๆ จนเกือบจะล้มลงไป หัวไหล่ทั้งเจ็บทั้งปวด
เธอเองยังไม่ทันจะได้พูดอะไร ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเอ่ยปากด่าก่อน
เธอขมวดคิ้วขึ้นมา หันไปมองคนที่อยู่ข้างหลัง
“ฉันเดินอยู่ข้างหน้า จะมาบอกว่าฉันชนเธอได้ยังไง?”
อู๋เมิ่งเซวียนคิ้วขมวด ชี้ไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยนแล้วด่าเธอฉอดๆๆ
“เดินชนคนอื่นยังจะมีหน้ามาพูดอีกเหรอ?ถ้าเธอไม่มายืนขวางอยู่ตรงนี้ ฉันจะชนเธอได้ยังไงล่ะห๊ะ?”
ฉวีฮุ่ยลุกขึ้นมา แล้วไปอยู่ข้างหลังอู๋เมิ่งเซวียน
“แกคิดจะทำอะไร?มาเรียนที่ลืบซาน ก็ต้องรู้กฎของลืบซานด้วย ที่แท้ก็เป็นแค่พวกยาจกคนจนธรรมดา ไร้การศึกษา พ่อแม่แกไม่สั่งสอนแกเลยหรือไง?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกำหมัดแน่น
ตั้งแต่เธอจำความได้ เธอก็อาศัยอยู่ที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้ามาโดยตลอด
ขนาดเธอเองก็ยังไม่รู้เลยว่าพ่อแม่เธอเป็นใคร
แต่น้าเฉินผอ.ของสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า เป็นคนที่ดูแลเธอตั้งแต่เล็กจนโต ในสายตาของเธอน้าเฉินคือคนในครอบครัวของเธอคนหนึ่ง ห้ามใครมาพูดจาเสียๆหายๆกับเธอเด็ดขาด!
“ขอโทษซะ!”
เธอตะคอกออกมาด้วยความเสียงดัง!