เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 327 ขู่
บทที่ 327 ขู่
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินประโยคนี้แล้ว จึงขมวดคิ้วมองในทันใด
เมื่อสังเกตเห็นสายตาของเธอแล้ว เวินหงไห่กลับไม่ได้หันมามอง แล้วยังคงมองไปทางด้านหน้าต่อ โดยไม่ได้พูดอะไรออกมา
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกไม่สบายใจ จึงอดที่จะเอ่ยถามไม่ได้ : “คุณต้องการจะพูดอะไรคะ?”
เวินหงไห่ยิ้ม
“เมื่อครู่นี้ตอนที่ผมเดินทางมา เจอคนอยู่สองสามคน คุณเวินน่าจะรู้สึกสนใจนะ”
ว่าแล้ว เขาก็หันมา แล้วเอ่ยพูดต่อ : “ได้ยินมาว่าคุณกับจี้จิ่งเชินรับเลี้ยงพวกเด็กกำพร้าที่ไม่มีบ้านพวกนั้นเอาไว้ที่คฤหาสน์? เมื่อครู่นี้ผมเจอเด็กสามคนที่เป็นหนึ่งในนั้นอยู่ที่ประตูบ้านตระกูลหล่อน”
เมื่อได้ยินมาถึงตรงนี้แล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกตกใจขึ้นมาทันที จึงหันมามองยังเขา
“เป็นไปไม่ได้! ตอนนี้พวกเขาถูกส่งไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าใหม่แล้ว”
“ใช่หรือ? ทำไมผมถึงได้ยินว่าพวกเด็กๆสามคนมาหาคุณ? อีกทั้งหนึ่งในนั้นก็มีคนที่ชื่อเสี่ยวชิ่ง หรืออะไรนี่แหละ?”
ได้ยินชื่อนี้ รูม่านตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนและจี้จิ่งเชินนั้นหดเล็กลงทันที
“พวกเขาล่ะคะ?”
“ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมก็เพียงแค่ชี้ทางให้พวกเขา แล้วก็ไม่เห็นแล้ว จนผมได้มาเจอคุณเวิน ผมถึงนึกขึ้นมาได้”
เขายื่นมือออกมาเพื่อแสดงออกมาว่าตัวเองไม่รู้เรื่อง พลางเอ่ยขึ้น : “ทางที่ดีที่สุดคุณโทรไปถามดีกว่านะ หากเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาจะทำอย่างไร? ถึงอย่างไรพวกเขาก็ยังเป็นเด็ก ให้พวกเขาเดินไปเดินมาตามถนนแบบนี้ไม่ดีมั้งครับ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนสูดหายใจเข้า ถึงแม้ว่าจะรู้จุดประสงค์ของเวินหงไห่ก็ตาม
ไม่คิดว่าเขาจะใช้เด็กๆมาขู่เธอแบบนี้!
แต่กลับจับโดนจุดอ่อนของเธอเข้าเสียอย่างนั้น
จี้จิ่งเชินเดินมาข้างๆ แล้วโทรกลับไปที่คฤหาสน์
หลังจากนั้นไม่นาน สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเป็นดูแย่มากขึ้น
หันกลับมา ไม่ต้องรอให้เขาพูด เวินเที๋ยนเที๋ยนก็คาดเดาสถานการณ์นี้ได้แล้ว
เวินหงไห่หัวเราะพลางเอ่ยถามขึ้นมา : “เป็นอย่างไร? เด็กๆกลับไปแล้วใช่ไหม?”
แววตาที่เย็นชาของจี้จิ่งเชินมองเขาแวบหนึ่ง แล้วจึงหันกลับมาพูดกับเวินเที๋ยนเที๋ยน : “พ่อบ้านบอกว่ามีเด็กสามคนที่หายตัวไป หนึ่งในนั้นก็คือเสี่ยวชิ่ง”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินแล้วนั้น จึงกำหมัดแน่นขึ้นมาในทันที
“คุณทำอะไรพวกเขา? เอาพวกเขาไปซ่อนไว้ที่ไหน?”
เวินหงไห่ส่ายหน้า ใบหน้ามีความประหลาดใจ
“ผมเพียงแค่บังเอิญเจอพวกเขา คุณจะมาหาว่าผมเอาพวกเขาไปซ่อนได้อย่างไรกัน? จะพูดอะไรก็ให้มันมีหลักฐานหน่อยสิ”
เขาเห็นท่าทางที่ดูเป็นกังวลของเวินเที๋ยนเที๋ยน แล้วหัวเราะขึ้นมาพลางเอ่ยเตือน : “ถ้าหากคุณเป็นกังวลจริงๆ ตอนนี้ก็รีบไปดูสิครับ ตอนนี้เพียงแค่หายตัวไป ถ้าหากเกิดอันตรายขึ้นมาจริงๆ ถ้าอย่างนั้นจะทำอย่างไร?”
ว่าแล้ว เขาก็มองไปยังคนที่อยู่ตรงหน้าสองสามคน : “หรือว่า สำหรับคุณแล้ว การประชุมวันนี้สำคัญกว่าเด็กสามคนนั้น?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วขึ้น มองไปยังเวินหงไห่ที่อยู่ตรงหน้า
จี้จิ่งเชินมองออกว่าเธอลำบากใจ จึงเดินเข้าไปหาพลางบอกกับเธอ : “พ่อบ้านกำลังออกตามหาให้ทั่วเมืองแล้ว น่าจะได้ข่าวอีกไม่นาน คุณไม่ต้องกังวลนะ”
แต่เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินว่าเด็กสามคนหายตัวไปนั้น จะให้เธอวางใจแล้วเข้าประชุมต่อได้อย่างไรกัน?
เธอมองข้อมูลในมือ ในหัวใจของเธอกำลังมีสงครามเกิดขึ้นมา
ถึงแม้อำนาจตัวแทนนี้จะสามารถทำกำไรได้มากมายมหาศาล แต่เมื่อเทียบกับชีวิตเด็กสามคนนี้แล้ว กลายเป็นเรื่องเล็กน้อยที่แทบจะไม่มีค่าไปเลย
เธอปิดสัญญาที่อยู่ในมือลง แล้วหันกลับมามองยังนายทหารที่อยู่ตรงหน้าสองสามนายเหล่านั้น
“ทุกท่านคะ ต้องขอโทษด้วยนะคะ การประมูลวันนี้ฉันตัดสินใจ…….”
เธอเพิ่งจะพูดมาถึงตรงนี้ ประตูก็ถูกใครบางคนเปิดออกอีกครั้ง เสียงผู้หญิงคนหนึ่งพูดต่อจากประโยคของเวินเที๋ยนเที๋ยน : “การประมูลวันนี้ ฉันจะเป็นคนรับหน้าที่ต่อจากเธอเอง”
ได้ยินเสียงนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนยังไม่ได้หันกลับไปมอง ก็เดาได้แล้วถึงสถานะของอีกฝ่ายหนึ่ง
เธอเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ แล้วรีบหันหน้ากลับมามอง
ไม่คิดเลยว่าคุณนายหล่อนจะออกมาปรากฏตัวตอนนี้!
เธอมองไปยังหล่อนหลีที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูด้วยความกังวล ร่างกายของเธอไม่ใช่ว่ายังรักษาไม่หายดีหรอกหรือ?
ทุกคนต่างก็พากันหันไปมอง หลังจากที่เห็นหล่อนหลีแล้ว ก็มีอาการที่แตกต่างกันออกไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบเดินเข้าไปหา พลางเอ่ยออกมาด้วยความเป็นห่วง : “คุณนายหล่อน คุณมาได้อย่างไรคะ? คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
คุณนายหล่อนยิ้มออกมาบางๆ
“ฉันไม่เป็นไร”
เวินหงไห่ที่เห็นการปรากฏตัวของเธอแล้วนั้น สีหน้าเปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก
มองพิจารณาร่างกายของคุณนายหล่อนอย่างละเอียด กลับไม่เห็นสภาพการบาดเจ็บใดๆ จึงขมวดคิ้วขึ้น
ตอนนั้นทั้งๆที่เขาจำได้ ว่ากระสุนยิงทะลุเข้าไปช่วงท้องของเธอ เวลาเพียงสั้นๆแค่นี้ เป็นไปได้อย่างไรที่จะสามารถฟื้นฟูได้เร็วขนาดนี้?
เวินหงไห่ขมวดคิ้วขึ้น แล้วหลบตาลงเล็กน้อย แววตามีหลากหลายอารมณ์
ทางด้านหนึ่ง คุณนายหล่อนเดินมายังด้านหน้าเวที แล้วพยักหน้าให้กับทหารสองนายนั้น
“ขอโทษทีนะคะ ฉันมาช้าไป ในเมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนมีธุระ ถ้าเช่นนั้นแล้วการประมูลฉันขอดำเนินการต่อเองนะคะ”
ว่าแล้วนั้น เธอก็หันไปมองเวินเที๋ยนเที๋ยน เอ่ยพูดขึ้นอย่างอ่อนโยน “พวกเธอรีบไปช่วยเด็กๆเถอะ ตรงนี้ส่งต่อให้ฉัน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองสีหน้าของเธออย่างร้อนรน เมื่อเห็นไม่มีอะไรผิดปกตินั้น เธอจึงรู้สึกวางใจ
“คุณนายหล่อน ร่างกายของคุณไม่ได้มีอะไรร้ายแรงแล้วใช่ไหมคะ?”
คุณนายหล่อนส่ายหน้า
“ไม่มีอุปสรรคอะไรแล้วล่ะ รับมือกับการประชุมแค่นี้เหลือเฟือเลย”
เมื่อพูดจบแล้วนั้นเธอก็วางมือลงบนหลังมือของเวินเที๋ยนเที๋ยน ปลอบประโลมเธอ : “เธอรีบไปเถอะ เดี๋ยวจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจริงๆเสียก่อน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า แล้วหันหลังเดินออกไปด้านนอก
จี้จิ่งเชินก้าวออกไปแล้วชะงักลงเล็กน้อย อยากจะเดินตามไปด้วย แต่ก็กังวลว่าการประมูลจะมีปัญหา
คุณนายหล่อนมองดูปฏิกิริยาของเขา แล้วหันกลับมาพูดกับเขา : “คุณอยากจะไปก็ไปเถอะ ทางนี้เดี๋ยวฉันจัดการเอง”
เดิมทีจี้จิ่งเชินกังวลความปลอดภัยของเวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่แล้ว เมื่อได้ยินคำสั่งของคุณนายหล่อน จึงพยักหน้าเป็นการขอบคุณเขาแล้วหันหลังกลับเดินตามออกไป
ประตูออฟฟิศถูกปิดลงอีกครั้ง หล่อนหลียืนอยู่ตรงด้านหน้าสุด สายตาหลบต่ำลง แล้วมองคนที่อยู่ด้านล่าง ค่อยๆยิ้มออกมา
เธอพลิกเปิดข้อมูลที่เวินเที๋ยนเที๋ยนทิ้งเอาไว้ แล้วเอ่ยขึ้นอย่างสงบเยือกเย็น “ถ้าเช่นนั้นตอนนี้ ฉันขอดำเนินต่อจากการประชุมกันเมื่อครู่นี้เลยแล้วกันนะคะ”
เวินหงไห่ที่นั่งอยู่ทางด้านล่างสีหน้าดูแย่มากยิ่งขึ้นไปกว่าเดิม แล้วหันกลับมามองเวินหงหยู้ที่อยู่ข้างๆ
กลับเห็นมุมปากของเขาปรากฏรอยยิ้มออกมา มองคนที่ยืนอยู่บนเวทีในเวลานี้ด้วยแววตาที่เป็นประกาย
ทางด้านหนึ่ง เวินเที๋ยนเที๋ยนและจี้จิ่งเชินกลับมายังคฤหาสน์อย่างรวดเร็ว
พ่อบ้านกำลังออกคำสั่งให้คนอื่นๆตามหาร่องรอยของพวกเสี่ยวชิ่ง
เมื่อเห็นพวกเวินเที๋ยนเที๋ยนเข้ามาแล้วนั้น ก็รู้สึกหาที่พึ่งเจอขึ้นมาในทันที
“คุณผู้ชาย คุณเวิน พวกคุณกลับมาได้อย่างไรกันครับ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่มีเวลาอธิบาย จึงเอ่ยถามขึ้นทันที : “เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่คะ ทำไมเด็กๆถึงหายไปได้?”
“ตอนที่พบ เด็กๆสามคนก็หายไปแล้วครับ ดูจากกล้องวงจรปิดแล้วพวกเขาออกไปจากคฤหาสน์จริงๆ ได้ยินคนอื่นๆพูดกันว่า ทั้งสามคนวางแผนเอาไว้ว่าจะไปพบคุณเวินก่อน”
เขามองเวินเที๋ยนเที๋ยนพลางเอ่ยขึ้น : “พวกเด็กๆอาจจะไปที่ตระกูลหล่อนเพื่อพบคุณ แต่เมื่อสักครู่นี้พวกเราถามคนที่ตระกูลหล่อนแล้ว พวกเขาก็ไม่เห็นร่องรอยของเด็กๆสามคนเลยครับ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไปรอบๆ นึกถึงคำพูดที่เวินหงไห่พูดขึ้นมาเมื่อครู่นี้
เธอกัดฟัน
“เวินหงไห่ เด็กๆหายตัวไปต้องเกี่ยวข้องกับเวินหงไห่แน่ๆ ไปหาตลอดทางจากคฤหาสน์ไปตระกูลหล่อน ว่ามีตอนไหนที่เด็กๆทั้งสามคนกับเวินหงไห่อยู่ด้วยกันหรือเปล่า?”