เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 325 ไร้เดียงสาจริงๆ
บทที่ 325 ไร้เดียงสาจริงๆ
จี้จิ่งเชินเองก็ไม่รู้เช่นกันว่าเด็กๆพวกนั้นกำลังเล่นอะไรกันอยู่ เพียงแค่ไม่มาล้ำเส้นของเขา โดยปกติแล้วเขาก็ไม่ได้สนใจอยู่แล้ว
ทั้งสองคนไม่ได้ไปดูพวกเขาก่อตุ๊กตาหิมะอีก แต่ไปที่ชานเมือง เพื่อไปดูสถานการณ์การสร้างสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าใหม่สร้างเสร็จเรียบร้อยแล้ว เพียงแต่จะต้องย้ายพวกเฟอร์นิเจอร์เข้าไป ทำความสะอาด เด็กๆพวกนั้นก็สามารถกลับเข้าไปในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าได้แล้ว
เวินเที๋ยนเที๋ยนตั้งชื่อให้กับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้ว่าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเฉินซี
ชื่อเดียวกัน หวังว่าจะสามารถสานต่อความปรารถนาของคณบดีได้ ให้เด็กกำพร้าได้กลับมายังบ้านของพวกเขาใหม่อีกครั้ง
ที่นี่ออกแบบเหมือนกับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเฉินซีในตอนนั้น แต่กลับใหญ่กว่ามาก
“หลังจากที่พวกเด็กๆย้ายเข้ามาแล้ว ก็ไม่ต้องไปอยู่ที่คฤหาสน์รบกวนพี่ต่อแล้วล่ะค่ะ”
จี้จิ่งเชินได้ยินประโยคนี้แล้วจึงเอ่ยพูดขึ้น : “ต่อให้จะต้องอยู่ตลอดไปก็ไม่เป็นไรหรอกนะ ที่คฤหาสน์ทุกคนล้วนแต่ชอบพวกเขากันทั้งนั้น”
“รวมทั้งพี่ด้วยไหม?” เวินเที๋ยนเที๋ยนหันมามองเขา
จี้จิ่งเชินมองตาเธอ แล้วนึกถึงความวุ่นวายของเด็กๆเหล่านั้นแล้ว ก็รู้สึกปวดหัวอยู่บ้างจริงๆ
แต่เมื่อนึกถึงฉากตอนที่เด็กๆพวกนั้นดึงเขาไปก่อตุ๊กตาหิมะแล้ว เหมือนกับทำให้ดอกกุหลาบขาวที่หักและเหี่ยวเฉาเบิกบานขึ้นมาอีกครั้ง
“ก็ไม่ได้ถึงกับไม่ชอบครับ”
เขาหันมา เห็นดวงตาที่หยอกล้อนั่นของเวินเที๋ยนเที๋ยน จึงกระแอมขึ้นมาเล็กน้อยแล้วเอ่ยขึ้น : “ผมบอกพ่อบ้านแล้วนะครับ ว่าให้ทยอยพาเด็กๆเข้ามาที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า บอดี้การ์ดและคนดูแลที่นี่เองก็หาคนที่เหมาะสมได้แล้วเหมือนกันครับ พวกเขาจะมาก่อนวันที่เด็กๆจะเข้ามาอยู่ที่นี่หนึ่งวัน”
“ขอบคุณพี่มากนะคะ”
“คุณยังจะต้องขอบคุณผมอีกอย่างนั้นหรือ?”
จี้จิ่งเชินเอ่ยขึ้นด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง
“ถ้าหากจะขอบคุณผมล่ะก็ ขอเป็นการกระทำดีกว่านะครับ”
ได้ยินประโยคนี้แล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงเงยหน้าขึ้นมองเขา
“การกระทำอะไรคะ?”
จี้จิ่งเชินยกมุมปากขึ้น แล้วมือทั้งสองข้างก็คว้าเอวเธอมา ก้มหน้าลง
และกำลังจะบรรจงจูบลงไปนั้น เขากลับหยุดตรงริมฝีปากของเธอ จนสุดท้ายแล้วก็ไม่ได้จูบลงไป
ใบหน้าของทั้งสองคนอยู่ใกล้กันมาก
เขามองตาเวินเที๋ยนเที๋ยน พลางเอ่ยพูดขึ้นมา : “ให้ผมทำอะไร ค่าตอบแทนผมสูงนะ ไม่ใช่เพียงแค่คำขอบคุณง่ายๆแล้วจะมาจากไปแบบนี้ได้นะครับ”
สองมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนวางอยู่ตรงหน้าอกของเขาเบาๆ
“ถ้าอย่างนั้นพี่ต้องการค่าตอบแทนเป็นอะไรคะ? ต้องการเงินเท่าไหร่ ฉันสามารถให้พี่…..”
“ไม่ได้ต้องการเงินหรอก”
จี้จิ่งเชินพูดดักเธอเอาไว้ : “เที๋ยนเที๋ยนของผมไม่รู้จริงๆหรือว่าผมต้องการอะไร?”
สองมือของเขากระชับแน่นขึ้น แล้วเข้ามาใกล้ข้นอีก ราวกับริมฝีปากจะสัมผัสโดนเวินเที๋ยนเที๋ยนเข้าแล้ว
“คิดดีๆสิครับ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นสายตาของจี้จิ่งเชิน มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย
เธอเขย่งปลายเท้าขึ้นแล้วจับแก้มของจี้จิ่งเชิน บรรจงจูบลงบนหน้าผากของเขา
“แบบนี้ใช่ไหมคะ?”
“ยังไม่พอ…..”จี้จิ่งเชินเอ่ยพูดขึ้น
เวินเที๋ยนเที๋ยนค่อยๆจูบไล่ลงมา สัมผัสกับปลายจมูกของเขา
“แบบนี้ล่ะคะ?”
แล้วไม่ต้องรอให้จี้จิ่งเชินตอบคำถาม ก็สัมผัสลงบนริมฝีปากของเขาเบาๆอีกหนึ่งครั้ง
“หรือจะแบบนี้คะ?”
ดวงตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังแกล้งเขา
เขาหัวเราะออกมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ พลางตั้งใจเอ่ยขึ้นมา : “ดูแล้วคุณจะยังขาดความสามารถทางด้านนี้นะครับ คงจะต้องให้ผมเป็นคนสอนคุณเองแล้วสิ”
ว่าแล้วนั้น จี้จิ่งเชินจึงยื่นมือไปทางด้านล่าง แล้วยันไว้ที่ขาทั้งสองข้างของเวินเที๋ยนเที๋ยนให้เธอนั่งลงบนเอวของเขา คว้าเอวของเธออุ้มขึ้นมาเหมือนกับกำลังอุ้มเด็กอย่างไรอย่างนั้น
ร่างของเวินเที๋ยนเที๋ยนลอยขึ้นมา เธออดที่จะกอดจี้จิ่งเชินให้แน่นยิ่งขึ้นไม่ได้ เพื่อรักษาการทรงตัวนี้ของเธอ
จากที่เพิ่งจะเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นสายตาของจี้จิ่งเชินนั้นจ้องมองมาที่ตัวเองอยู่ตลอด
ร้อนผ่าว ร้อนเป็นไฟ
“แบบนี้ต่างหากล่ะครับ”
ว่าแล้วเขาก็เดินไปข้างหน้าเล็กน้อย แล้วกดตัวเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้กับกำแพง มือหนึ่งสอดประสานอยู่กับมือของเธอ ส่วนมืออีกข้างหนึ่งนั้นก็ปัดผมยาวข้างๆหูเธอออก แล้วเชยหน้าของเธอขึ้นมา
“แบบนี้”
“แล้วก็แบบนี้”
เขาก้มตัวลงแล้วบรรจงจูบลงบนริมฝีปากของเวินเที๋ยนเที๋ยน
ด้านหลังของเวินเที๋ยนเที๋ยนชนอยู่กับกำแพง เธอลอยอยู่กลางอากาศ ต้องอาศัยมือของจี้จิ่งเชินเพียงเท่านั้นเธอถึงจะสามารถรักษาความสมดุลนี้เอาไว้ได้
จี้จิ่งเชินจับมือเธอเอาไว้ แล้วกดลงบนกำแพง กักตัวเธอเอาไว้ให้อยู่ระหว่างตัวเขาและกำแพง
อากาศหนาวเย็นบริเวณรอบๆ กลับไม่สามารถมาขัดขวางความอบอุ่นของหัวใจพวกเขาได้เลย
ผ่านไปสักพักหนึ่ง เขาถึงได้ปล่อยเวินเที๋ยนเที๋ยน แต่กลับยังไม่ได้ปล่อยเธอลงมา แล้วเอาหน้าผากแนบกับหน้าผากของเธอ สายตาจ้องมองเธอ
“ขอบคุณแบบนี้ต่างหากที่ผมต้องการ เป็นแล้วใช่ไหม?”
ลมหายใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนวุ่นวายยุ่งเหยิงไปหมด แก้มที่มีสีแดงอยู่ตั้งแต่แรกแล้วนั้น ทำให้ตอนนี้แม้แต่ใบหูของเธอก็แดงขึ้นตามไปด้วย
เธอเบนสายตาออกมา เพื่อหลบตาจี้จิ่งเชิน แล้วมองออกไปทางด้านนอก ส่งเสียงกระซิบออกมาเบาๆ
“ค่าตอบแทนของคุณสูงเกินไปแล้ว ทุกครั้งที่คุณช่วย ฉันจะต้องขอบคุณแบบนี้ตลอดเลยรึไง?”
เธอบ่นออกมาเบาๆ แต่กลับไม่คิดว่าจี้จิ่งเชินจะได้ยิน
มือที่วางอยู่ตรงเอวของเธอนั้นกระชับแน่นขึ้น แล้วดึงเวินเที๋ยนเที๋ยนเข้ามาแนบชิดบนหน้าอกของตัวเองอีกครั้ง
“มีเพียงแค่ผมเพียงคนเดียวเท่านั้นแหละครับที่จะได้รับวิธีการขอบคุณแบบนี้ ส่วนคนอื่นๆอย่าแม้แต่จะคิดเลย”
เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอนี้ยังคงเอาแต่ใจเหมือนเมื่อก่อน ไม่ยอมให้ใครมาขัด
ใบหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนนั้นแดงยิ่งขึ้นไปอีก ราวกับผลแอปเปิ้ลที่สุกแล้วอย่างไรอย่างนั้น
เธอดิ้นเบาๆ
“พี่ปล่อยฉันก่อนสิคะ เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นเข้า”
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้ว
“เห็นแล้วจะเป็นอย่างไรล่ะครับ?”
ว่าแล้ว เขาก็อุ้มเวินเที๋ยนเที๋ยนขึ้นมาแล้วเดินออกไปทางด้านนอก
เดินไปพลางเอ่ยขึ้นบอกกับเธอ : “ผมส่งคุณกลับบ้านนะครับ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนดึงเสื้อของเขาไว้ มองไปรอบๆอย่างกังวล
แต่จี้จิ่งเชินกลับไม่ได้แคร์อะไรอยู่แล้ว เขาอุ้มเวินเที๋ยนเที๋ยนเดินไปเกือบทั่วสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า จนสุดท้ายแล้วถึงได้พาเธอไปส่งขึ้นรถ
หลังจากนั้นอีก4วัน เด็กๆที่อยู่ที่คฤหาสน์นั้นก็ทยอยกันพามาส่งที่นี่
ไม่นานก็เหลือเพียงแค่ไม่กี่คนสุดท้าย จี้จิ่งเชินรู้สึกเห็นได้ชัดว่าที่คฤหาสน์นั้นเงียบลงมาก
วันประมูล จี้จิ่งเชินที่เพิ่งจะเดินออกมานั้น ไม่ได้ยินเสียงเล่นเอะอะโวยวายที่ดังอยู่ภายในคฤหาสน์เหมือนกับทุกๆวัน ทันใดนั้นเองก็รู้สึกไม่คุ้นชินสักเท่าไรนัก
เขาหันกลับไปมอง กลับเห็นตรงลานกว้างนั้นมีตุ๊กตาหิมะตัวใหญ่สองตัวสร้างเอาไว้ตรงนั้น
จี้จิ่งเชินชะงักเท้าลงด้วยความประหลาดใจ
“นั่นอะไรน่ะ?”
พ่อบ้านที่ยืนอยู่ข้างๆนั้นยิ้มพลางเอ่ยขึ้น : “นั่นเป็นของขวัญที่เด็กๆมอบให้คุณกับคุณเวินครับ”
ได้ยินเช่นนี้แล้ว จี้จิ่งเชินจึงเดินไปตรงด้านหน้าของตุ๊กตาหิมะสองตัวนั้น
เด็กๆพวกนั้นอายุไม่มาก แต่ตุ๊กตาหิมะที่พวกเขาก่อกันขึ้นมานั้นกลับสูงกว่าตัวเขาเสียอีก
ตุ๊กตาหิมะตัวใหญ่ทั้งสองตัวอยู่ใกล้กัน เห็นได้ชัดว่าเป็นผู้ชายกับผู้หญิง
ตุ๊กตาหิมะผู้หญิงมีด้ายขนสัตว์ที่ทำเป็นผมประดับเอาไว้ด้านบน จี้จิ่งเชินเห็นแล้วรู้สึกคุ้นตาอยู่บ้าง
“เวินเที๋ยนเที๋ยน….อย่างนั้นหรือ?”
เขาขมวดคิ้ว แล้วหันไปอีกทางหนึ่ง
แล้วหลังจากนั้นถึงได้พบว่าตุ๊กตาหิมะที่เด็กๆเหล่านั้นก่อขึ้นมา ก็คือตัวเองกับเวินเที๋ยนเที๋ยน
ทั้งสองคนอยู่ใกล้กันมาก แล้วก็ไม่รู้ว่าทำด้วยวิธีไหน ที่ทำให้มือของพวกเขานั้นจับกันเอาไว้ได้
บริเวณรอบๆของตุ๊กตาหิมะตัวใหญ่สองตัวนี้ ยังล้อมรอบไปด้วยตุ๊กตาหิมะตัวเล็กๆอีกด้วย ช่างดูยิ่งใหญ่เสียจริงๆ
จี้จิ่งเชินมองตุ๊กตาหิมะที่อยู่ตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ แล้วนึกไปถึงก่อนหน้านี้ที่เขาและเวินเที๋ยนเที๋ยนจะเข้าไปช่วยแต่กลับถูกปฏิเสธ
ที่แท้ก็กำลังเตรียมของขวัญชิ้นนี้กันอยู่นี่เอง
เขาส่ายหน้าออกมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ มุมปากยกขึ้นอย่างไม่รู้ตัว
สมกับที่เป็นเด็ก
ไร้เดียงสาจริงๆ