เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 296 โปรดเซ็นรับ
บทที่ 296 โปรดเซ็นรับ
ฉวีช่วยฉินนั่งอยู่ที่พื้น สีหน้าดูพ่ายแพ้
สักพักหนึ่ง เธอจึงตอบไป
“ในห้องทำงาน……”
เธอพูดจบ จงหลีหมุนตัวเข้าไปในห้องทำงาน แป๊บหนึ่งก็หาเถ้ากระดูกที่แท้จริงของหลิ่วถิงเจอ
ออกมาอีกครั้ง พยักหน้าให้จี้จิ่งเชิน
จี้จิ่งเชินหันไปมองฉวีช่วยฉินที่พื้น
“ในเมื่อคุณอยากเจอลูกชายขนาดนี้ งั้นผมก็จะให้คุณเจอเขา”
พูดจบ เขาโบกมือให้บอดี้การ์ด
ทั้งสองคนรีบเข้าไป ดึงฉวีช่วยฉินขึ้นมาจากที่พื้น ออกไปจากห้องรับแขก เดินเข้าไปที่ห้องใต้ดิน
จี้จิ่งเชินตามอยู่ด้านหลัง ลงจากบันได มาที่หน้าห้องใต้ดินห้องสุดท้าย
ห้องใต้ดินที่สลัว ห้องแคบนิดเดียว ไม่เห็นแสงแดด
ฉวีช่วยฉินถูกพาไปสถานที่ของจี้คางเมื่อก่อน ประตูเปิดออก จึงมองเห็นสองคนที่ถูกขังอยู่ด้านใน
จี้ยี่หยันกับเจียงหยู่เทียนต่างถูกปิดอยู่ที่นี่
สีหน้าจี้ยี่หยันซีด ที่ตัวยังมีเลือดอยู่
นิ้วก้อยข้างขวาถูกตัดออก มีผ้าห่อไว้ลวกๆ มองไปดูน่าเวทนา
และที่นั่งอยู่ข้างๆเจียงหยู่เทียน ที่ตัวเต็มไปด้วยคราบ
มองประตูเปิดออก ทั้งสองคนก็รีบเข้ามา แต่ถูกบอดี้การ์ดห้ามไว้
ฉวีช่วยฉินมองเห็นจี้ยี่หยัน รีบเข้าไปตรงหน้า ดึงเธอเข้าไป น้ำตาไหลออกมา
“ยี่หยัน?คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”
จี้ยี่หยันมองเธอ พูดอย่างตื่นเต้น “แม่ แม่มาช่วยผมเหรอ?”
“รีบสิ เอาเถ้ากระดูกของหลิ่วถิงมา ทำให้จี้จิ่งเชินปล่อยเราออกไป”
ฉวีช่วยฉินได้ยิน ทันใดนั้นสายตาก็หม่นลง
เธอส่ายหน้า ไม่กล้ามองหน้าจี้ยี่หยัน
พูดเบาๆ “เพื่อมาดูคุณที่นี่ แม่เอาเถ้ากระดูกไปให้จี้จิ่งเชินแล้ว……”
จี้ยี่หยันได้ยิน ตัวก็แข็งไป สีหน้าหม่นยิ่งขึ้น สายตามีความโกรธ
ปกติเขาจะจัดการผมเผ้าดีๆให้เป็นระเบียบ ตอนนี้เองมันยุ่งมาปิดที่หน้าผากและดวงตา ทำให้ท่าทางของเขามองไป ดูบ้าคลั่งอย่างมาก
เขาผลักฉวีช่วยฉินออก
“แม่พูดอะไร?ของสำคัญขนาดนี้ ก็ให้เขาไปแบบนี้?แม่ให้เขาไป เราจะออกไปจากที่นี่ได้ไง?”
จี้ยี่หยันเบิกตาโต สายตาขุ่นเคืองไปที่ฉวีช่วยฉิน
“แม่อยากให้ผมอยู่ที่นี่ไปทั้งชีวิตเหรอ?”
ฉวีช่วยฉินถูกเขาผลักอีกครั้ง ชนไปที่เก้าอี้ด้านหลัง
“ยี่หยัน ขอโทษ ขอโทษ”
“เขาเอานิ้วที่ขาดของลูกมาขู่แม่ แม่กลัวลูกจะอันตราย”
เธอมองจี้ยี่หยันตรงหน้าอย่างโศกเศร้า หวังว่าจะได้รับอภัยจากเขา
แต่จี้ยี่หยันกลับมองเธออย่างไม่พอใจ
“ผมจะอันตรายอะไรได้?แม่เอาของไปให้เขา เราจะทำไงกัน?”
เจียงหยู่เทียนที่นั่งข้างๆเดินเข้ามา พูดอย่างไม่พอใจ “เพราะพวกคุณ ถ้าไม่ใช่พวกคุณสองคน ฉันจะตกมาอยู่จุดนี้เหรอ!”
เธอชี้ไปที่จี้ยี่หยัน ด่าอย่างแรง “คุณจับฉันไป ยังอยากให้ฉันตาย!จี้ยี่หยัน คุณ……”
ยังไม่ทันรอเธอพูดจบ จี้ยี่หยันก็จับนิ้วที่เธอชี้ไปที่ตัวเองอย่างทนไม่ไหว ออกแรงบิด
ได้ยินเสียงกรอบแกรบ นิ้วมือของเจียงหยู่เทียนหักทันที
“โอ๊ย――คุณทำอะไร!”
เจียงหยู่เทียนจับนิ้วตัวเอง กรีดร้องออกมา
จี้ยี่หยันมองเธออย่างเย็นชา
“ถ้าไม่ใช่คุณไปทำให้จี้จิ่งเชินโกรธ พวกเราจะตกมาอยู่ในสภาพนี้ไหม?”
เจียงหยู่เทียนหน้าขาวซีด ตอบโต้ไปว่า “พวกนั้นไม่ใช่คุณสั่งให้ฉันทำหรือไง?”
ทั้งสามคนทะเลาะกัน
จี้จิ่งเชินยืนอยู่ตรงหน้าประตูมองพวกเขา มุมปากยกขึ้น
“ดูเหมือนพวกคุณสามคนจะรู้จักกันดีนะ ต่อไปพวกคุณอยู่ที่นี่ คงไม่เหงานะ”
ทั้งสามคนได้ยิน ขณะนั้นก็หยุดลง หันไปมองจี้จิ่งเชิน
ฉวีช่วยฉินพุ่งเข้าไปก่อน ยังไม่ทันพูด เสียงฟุบลง คุกเข่าลงที่หน้าจี้จิ่งเชิน
“เป็นความผิดฉันทุกอย่าง ทั้งหมดคือความผิดฉัน!”
เธอร้องไห้ไป พูดไป “ตอนแรกเป็นฉันเองที่เอาแม่คุณมาแกล้ง ฉันเองที่วางยาในเหล้าจี้คาง ไปเขาเข้าไปที่ห้องของหลิ่วถิง”
“ทั้งหมดคือความผิดฉัน ไม่เกี่ยวกับจี้ยี่หยัน คุณปล่อยเขาไปเถอะ”
จี้ยี่หยันได้ยินคำนี้ รีบพูดตาม “ใช่ เป็นความผิดเธอหมด ไม่เกี่ยวกับผม!”
เขาเบิกตาโต พุ่งเข้าไปตรงหน้าจี้จิ่งเชิน
“คุณปล่อยฉันไป ต่อไปผมไม่ทำให้คุณลำบากอีกแล้ว!ผมจะหนีไปไกลๆ ให้คุณไม่ต้องเห็นผมไปทั้งชีวิต”
เขามองจี้จิ่งเชินอย่างขอร้อง หวังว่าเขาจะมีความเมตตาสักหน่อย
แต่ดวงตาของจี้จิ่งเชินกลับไร้ความเมตตา
มุมปากของเขายกขึ้นอย่างแดกดัน สายตาเยือกเย็นมองสามคนตรงหน้าที่ไม่หยุดขอร้อง
ชมอยู่ไม่นาน เขาจึงถอยหลังไปหนึ่งก้าว
“ต่อไป หวังว่าพวกคุณจะเพลิดเพลินกับมัน”
พูดจบ จี้จิ่งเชินก็กำชับบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ข้างๆ “ปิดประตู ไม่ได้รับอนุญาตจากผม ห้ามปล่อยพวกเขาออกมา”
“ครับ คุณจี้”
ประตูเหล็กค่อยๆปิดลง สามคนในห้องตกใจจนสีหน้าเปลี่ยนไป รีบพุ่งเข้ามา ตบประตูเหล็กไม่หยุด
“จี้จิ่งเชิน!ปล่อยพวกเราออกไป!”
“คุณจะขังพวกเราไว้ที่นี่ไม่ได้นะ!จี้จิ่งเชิน รีบปล่อยพวกเราออกไป”
แต่ว่า จี้จิ่งเชินกลับเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา
เท้าของเขาก็ย่ำเร็วขึ้น
เพิ่งเดินออกไปจากห้อง ก็มองเห็นด้านนอกวางถุงสีดำขนาดใหญ่ ด้านในยังมีใส่ร่างของจี้หยวนวู่
เป็นบอดี้การ์ดที่หาเจอในห้องนี้มาก่อนหน้านี้
จงหลีเดินเข้ามา พูด “ประธานจี้ นี่ควรทำอย่างไรครับ?”
จี้จิ่งเชินมองถุงใบนั้น จากนั้นจึงพูด “หยิบออกไปเถอะ”
จงหลีชี้ไปที่บอดี้การ์ดสองคน จากนั้นพวกเขาก็เอาถุงนั่นออกไป
ส่วนด้านหลัง ทั้งสามคนที่ถูกขังในห้องไม่หยุดตีประตูเหล็ก หวังว่าจี้จิ่งเชินจะปล่อยพวกเขาออกมา
จี้จิ่งเชินไม่หันหน้ากลับไป ตามเสียงที่ร้องขอของพวกเขา ประตูเหล็กถูกตีไปมาจนเกิดเสียง เดินออกมาที่ข้างนอกช้าๆ
ประตูห้องใต้ดินปิดลงช้าๆ เอาเสียงของพวกเขาขังไว้ด้านใน
ออกจากตระกูลจี้ จี้จิ่งเชินก็ไปนั่งรถ
จงหลีพูด “ประธานจี้ ต้องการไปที่ไหนครับ?”
“ไปบริษัท”
จี้จิ่งเชินเพิ่งพูดจบ ก็นึกถึงคำพูดของเวินเที๋ยนเที๋ยน จึงเปลี่ยนคำพูด “กลับไปที่โรงพยาบาลก่อนละกัน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับมาที่บริษัทไม่ถึงสองวัน ก็ลังเล หรือว่าจะไปดูจี้จิ่งเชิน
แต่ว่าเธอก็กังวลว่าตัวเองเห็นจี้จิ่งเชินอีกครั้ง จะหวั่นไหวจริงๆ
เธอกำลังลังเล ทันใดนั้นประตูห้องทำงานกลับถูกเคาะ
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันกลับไปอย่างรวดเร็ว เงยหน้ามอง
“เข้ามา”
ประตูถูกเปิดออก พนักงานส่งสินค้าที่สวมชุดดำเข้ามา ในมือยังถือกุหลาบสีแดงแสนสวยช่อใหญ่
ในความหนาวเหน็บนั้น มองเห็นดอกกุหลาบสีสวยสดแบบนี้ ให้อารมณ์ของคนอดไม่ได้ที่จะสั่น
“ขอถามหน่อยครับนี่ใช่เวินเที๋ยนเที๋ยน คุณเวินหรือเปล่า?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า
เขายื่นดอกกุหลาบในมือมาให้
“นี่คือดอกไม้ของคุณ โปรดเซ็นรับด้วยครับ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองกุหลาบแสนสวยช่อใหญ่นั้น ด้านบนยังมีน้ำค้างเกาะด้วย