เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 295 คุกคาม
บทที่ 295 คุกคาม
พูดจบ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็หมุนตัว ออกไปจากสายตาจี้จิ่งเชิน
กลัวอะไรจะไม่มั่นคงจริงๆ
เธอเดนไปข้างโต๊ะ เอาสัญญารับซื้อฉบับนั้นที่ตัวเองรับมาออกมาจากลิ้นชัก
“สัญญาฉบับนี้ ฉันเซ็นไม่ได้”
เธอเอาสัญญาวางตรงหน้าจี้จิ่งเชิน
จี้จิ่งเชินได้ยินเธอพูด ม่านตาก็หดลง รีบพูดไป:“แต่เดิมที่นี่ก็สร้างมาเพื่อคุณ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า
“แต่ฉันก็สามารถไม่รับได้นี่ ไม่ใช่เหรอ?”
คำนี้ ทันใดนั้นจี้จิ่งเชินก็พูดไม่ออก
เขาพูดไม่ออกอยู่นาน เหมือนสุนัขตัวใหญ่ที่ถูกทอดทิ้ง
ทันใดนั้นห้องนอนก็เงียบลง
ผ่านไปสักพักหนึ่ง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
เวินเที๋ยนเที๋ยนลุกขึ้นเปิดประตู มองเห็นพ่อบ้านเอาเสื้อโค้ตของเวินหงหยู้มา
เสื้อโค้ตสีดำมองไปดูอบอุ่น
เวินเที๋ยนเที๋ยนรับมา
“ขอบคุณค่ะ”
พ่อบ้านพยักหน้า พูด:“คุณเวินบอก ถ้ามีอะไรต้องการ บอกเขาได้เลยครับ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนหัวเราะ
“ขอบคุณค่ะ ขอบคุณเขาให้ฉันด้วย”
พูดจบ เวินเที๋ยนเที๋ยนหมุนตัวเข้าไปห้องนอนอีกครั้ง แต่กลับเห็นจี้จิ่งเชินนั่งไปครึ่งหนึ่งที่เตียงแล้ว
ในมือเขาถือสัญญาฉบับนั้น ลงชื่อด้านบน
เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินเข้าไป
“คุณทำอะไรน่ะ?“
เธอก้มลงมอง เห็นจี้จิ่งเชินเขียนชื่อของตัวเอง ลงไปที่สัญญานั้น
เขาเอาสัญญาที่เขียนชื่อเสร็จส่งให้เวินเที๋ยนเที๋ยน
“นี่คือคำสาบานของผมต่อคุณ คำสาบานที่ไม่มีวันเปลี่ยนไป”
“ผมเอาทุกอย่างให้คุณ”
เขามองดวงตาเวินเที๋ยนเที๋ยน พูด:“สัญญาฉบับนี้ มีผลตลอดไป”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองสัญญาในมือ ชื่อของจี้จิ่งเชิน
“คุณรู้ไหม ถ้าฉันเซ็นชื่อลงไปจริงๆ จากนั้นก็จากไป คุณจะไม่เหลืออะไรเลย?ความมานะเมื่อก่อนของคุณจะสูญเปล่า”
จี้จิ่งเชินมองเธอแล้วพูด:“งั้น คุณจะไปจากผมไหม?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนตะลึง ไม่พูดอะไร
จี้จิ่งเชินกำลังเดิมพัน
เขามีทุกอย่างที่เขามี กำลังเดิมพันเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ไปจากเขา กำลังเดิมพันเวินเที๋ยนเที๋ยนยังรักเขา
ส่วนเหรียญพนันหนึ่งเดียวของเขา ก็คือความรักของเวินเที๋ยนเที๋ยน
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองสายตาเขา ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง
“คุณพักต่อเถอะ ฉันเชื่อว่าเดี๋ยวแป๊บหนึ่งจงหลีก็ต้องมาแล้ว”
พูดจบ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็นั่งข้างเตียง
“ผมไม่ไป ผมจะอยู่นี่กับคุณ”
แต่ถึงจะเป็นแบบนี้ จี้จิ่งเชินก็ยังไม่นอน
สายตาเขาเอาแต่มองไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยน
ไม่นาน จงหลีก็มาหา
เสียงเคาะประตูดัง ทันใดนั้นเวินเที๋ยนเที๋ยนก็สะดุ้งตื่น ยืนขึ้นไปเปิดประตู
มองเห็น จงหลียืนอยู่นอกประตูจริงๆ
“คุณมาได้ไวมาก”เวินเที๋ยนเที๋ยนพูด
จงหลีพูดด้วยรอยยิ้มพอใจ:“ได้ยินว่าประธานจี้มีอันตราย ก็เลยฝ่าไฟแดงมาครับ”
จี้จิ่งเชินที่กำลังนอนอยู่บนเตียงได้ยินคำนี้ หน้าก็หม่นลงดูแย่มาก
อดไม่ได้ที่จะพุ่งไปตอนนี้ ไปชนใส่รถคันนั้นของจงหลี
จงหลียังไม่รู้สึกผิดปกติ ภูมิใจกับความไวของตัวเองอย่างมาก
รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้ช่วยพิเศษ
เขาเดินเข้าไปในห้อง มาที่หน้าจี้จิ่งเชิน พูด:“ประธานจี้ พวกเราเตรียมไว้แล้ว กลับไปที่โรงพยาบาลได้ตลอด”
จี้จิ่งเชินมองขวางใส่
จงหลีพูดจบ เงยหน้าไป ก็ถูกจ้อง แล้วหน้าก็งง
เขาเป็นอะไรอีก?
ในใจเขาโกรธมาก แต่ยังพูดเป็นเรื่องเป็นราว:“ประธานจี้ จะไปเลยไหม?”
จี้จิ่งเชินอยากจะปลดเขาออกตรงนี้เลยเสียจริง มองเวินเที๋ยนเที๋ยน น้ำเสียงไม่พอใจ
“ไปได้ คุณมาไวจริงๆ”เขากัดฟันพูด
จงหลียืดอกอย่างภูมิใจ
“เพื่อความปลอดภัยของท่านประธานจี้ มันเป็นหน้าที่ผมอยู่แล้วครับ”
จี้จิ่งเชินหัวเราะอย่างเย็นชา
“ในเมื่อคุณไวขนาดนี้ งั้นหน้าที่ที่ผมให้คุณทำ ก็คงจะชิลมากสินะ”
“ตั้งแต่นี้ไป ผมสามารถเพิ่มงานคุณได้ เพิ่มความขยันให้คุณอีก เป็นไง?”
จงหลีไม่รู้ว่าตัวเองไปทำให้จี้จิ่งเชินไม่พอใจตรงไหน
เวินเที๋ยนเที๋ยนที่อยู่ข้างๆพูด:“ในเมื่อจงหลีมาถึงแล้ว งั้นคุณก็หลับไปเถอะ”
พูดจบ เธอก็โบกมือให้จงหลี พยุงจี้จิ่งเชินขึ้นมาจากเตียง ออกไปด้านนอก
จี้จิ่งเชินมีท่าทางไม่ค่อยอยากไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเขาขึ้นรถ จากนั้นจึงพูด:“ครั้งหน้าอย่าให้ฉันเห็นคุณรออยู่ด้านนอกอีก”
พูดจบก็ส่งที่ประตู
จงหลีนั่งตำแหน่งคนขับ โบกมือไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยนที่อยู่ด้านนอก จากนั้น ก็สตาร์ทรถ ค่อยๆออกไปจากบ้านตระกูลหล่อน
ไปได้ไม่เท่าไหร่ สีหน้าของจี้จิ่งเชินก็แย่มากขึ้น
จงหลีมองสีหน้าเจ้านายของตัวเองจากกระจกมองหลัง ลังเลพักหนึ่ง จึงพูด
“ประธานจี้ ที่ห้องใต้ดินของตระกูลจี้ มีคนเห็นศพของจี้หยวนวู่แล้ว”
“จะไปโรงพยาบาลเลย?หรือไปตระกูลจี้ครับ?”
จี้จิ่งเชินได้ยินคำนี้ สายตาก็ดุดันเล็กน้อย
“ไปที่ตระกูลจี้ก่อน ค่อยกลับโรงพยาบาล”
จงหลีพยักหน้า หมุนพวงมาลัย ที่ตระกูลจี้
หลังจากที่ตระกูลจี้เกิดเรื่อง จี้จิ่งเชินรีบเข้าไปควบคุมบ้านตระกูลจี้ด้วยความไว
ไม่เพียงแต่ฉวีช่วยฉินที่กำลังเตรียมหนีจากการกักขังด้านใน ยังเจอความลับมากมาย
รถหยุดลง จี้จิ่งเชินเดินลงไป
ตอนนี้ที่หน้าตระกูลจี้ มีบอดี้การ์ดสองคนเฝ้าระวังทั้งวันทั้งคืน
เห็นจี้จิ่งเชินเข้ามา พยักหน้าไปที่เขาเล็กน้อย
เท้าของจี้จิ่งเชินไม่หยุด เดินเข้าไปโดยตรง
ฉวีช่วยฉินนั่งลงที่ห้องรับแขกอย่างอนาถ ที่ตัวเป็นแผล ที่เธอพยายามหนีมาสองวัน
บอดี้การ์ดข้างๆเธอ กำลังดูเธอ
ฉวีช่วยฉินเห็นจี้จิ่งเชินเข้ามา ก็รีบพูด:“จี้จิ่งเชิน!คุณทำอะไรยี่หยัน?”
เธออยากจะพุ่งเข้าไป แต่ถูกบอดี้การ์ดสองคนขวางไว้ห่างกับจี้จิ่งเชินสามก้าว เข้ามาใกล้อีกไม่ได้
แต่เธอยังไม่หยุดสู้ ผมเผ้ายุ่งเหยิง เหมือนกับหญิงบ้า
จี้จิ่งเชินมองเธออย่างเย็นชา
“คุณถามผม ไปถามตำรวจดีกว่าไหม”
“คุณแน่นอน!”ฉวีช่วยฉินพูดอย่างไม่พอใจ:“คุณจับยี่หยันมา คุณหลอกฉันไม่ได้หรอก!”
“คุณทายออกด้วย?”
มุมปากจี้จิ่งเชินยกขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่ได้ยิ้ม
“ถ้าคุณยังอยากเจอเขา ก็บอกผมมา เถ้ากระดูกที่แท้จริงของแม่ผม อยู่ไหนกันแน่?”
ฉวีช่วยฉินได้ยินคำนี้ ทันใดนั้นก็เงียบลง ไม่กล้าพูดอีก
จี้จิ่งเชินพูดต่อ:“คุณยังไม่ยอมพูด?”
เขายกมือขึ้น จงหลีที่อยู่ด้านหลังรีบยื่นกล่องให้
จี้จิ่งเชินจึงเอากล่องในมือเขวี้ยงไปที่พื้น
“แบบนี้ คุณยังไม่ยอมพูดอีกเหรอ?”
กล่องหล่นลงพื้น ฝาเปิดออก นิ้วก้อยพร้อมเลือดออกมาจากด้านใน
ฉวีช่วยฉินสั่นไปทั้งตัว สีหน้าเปลี่ยน
“นี่……นี่คือ……”
เธอมอง แหวนที่ไม่เหมือนใครบนนิ้วก้อยนั่น เป็นของจี้ยี่หยัน!
ฉวีช่วยฉินหน้าซีด กรีดร้องออกมา
“สรุปคุณทำอะไรจี้ยี่หยัน?”
สายตาจี้จิ่งเชินราบเรียบ
“ตอนนี้ คุณอยากเจอจี้ยี่หยันไหม?”
“อยากเจอเขา ก็บอกผมมา เถ้ากระดูกที่แท้จริงอยู่ไหน?”