เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 275 ปราสาท
บทที่ 275 ปราสาท
วางสายไป เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบเดินไปข้างหน้า
ไม่กี่ก้าว โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีก
เสียงดังไม่หยุด ผ่านไปนานมาก ในที่สุดเวินเที๋ยนเที๋ยนก็รับ
จี้จิ่งเชินพูด “ผมคิดถึงคุณ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่พูดอะไร จี้จิ่งเชินกลับเหมือนว่าจะเอาเรื่องที่จะพูดในช่วงนี้พูดออกไปหมด
“ผมคิดถึงคุณ แต่ไม่กล้าโทรหา แค่ฟังเสียงคุณ ผมกลัวคุณรู้ว่าเป็นผม จะกลับมาอีก”
เสียงของเขาเบา แต่เหมือนเน้นน้ำหนักอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
“มันยากมาก ……ที่จะเอาคุณออกไป ……”
พูดจบ เสียงของเขาก็ลากยาว เหมือนถอนหายใจ
ในใจเวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกแสบซ่า
“งั้นคุณมีอะไรต้องบอกฉันไหม?”
แค่จี้จิ่งเชินบอกเธอทุกอย่าง เธอก็จะให้อภัยเขา
แค่พูดออกมา……
แต่ว่าจี้จิ่งเชินกลับพูด “สองสามวันจากนี้ คุณอย่าไปบริษัทอีก อยู่ที่ตระกูลหล่อน ได้ไหม?”
เขาขอร้องอย่างระมัดระวัง“รอเรื่องจบ คุณก็ ……”
“คุณยังจะให้ฉันหลบอีกเหรอ?”เวินเที๋ยนเที๋ยนผิดหวังสุดๆ
“จี้จิ่งเชิน ถ้าคุณจะโทรหาฉัน เพื่อบอกเรื่องนี้ งั้นฉันวางละ”
พูดจบ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็จะวางสายจริงๆ
จี้จิ่งเชินรีบพูด “เที๋ยนเที๋ยน เดี๋ยวก่อน”
การเคลื่อนไหวของเวินเที๋ยนเที๋ยนหยุดลงอย่างไร้การควบคุม ฟังเสียงของเขา
จี้จิ่งเชินค่อยๆพูด “พรุ่งนี้ คุณไปที่ปราสาทหน่อยได้ไหม?นานแล้วที่ผมไม่ได้ทานข้าวกับคุณ ผมอยากทำให้คุณกับมือ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มอย่างทุกข์ใจ
“ฉันเข้าไปปราสาทไม่ได้ ไม่อยู่ในรายชื่อ”
จี้จิ่งเชินได้ยินประโยคนี้ น้ำเสียงก็อ่อนลง
“ขอโทษ”
“ฉันรู้ ถึงตอนนั้นฉันจะไป”
พอพูดจบ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ตัดสายลงทันที
โอกาสที่รอมาอย่างไม่ง่าย เธอกลับไม่มีความสุขสักนิด
อีกด้านหนึ่ง จี้จิ่งเชินมองโทรศัพท์ในมือ ใบหน้าที่บึ้งมาตลอดค่อยๆคลายลง
จากนั้น ประตูห้องทำงานก็ถูกเคาะ
เจียงหยู่เทียนเข้ามาจากด้านนอก ยิ้มเดินมาตรงหน้าจี้จิ่งเชิน
“ป้าฉวีให้พรุ่งนี้เรากลับไปกินข้าวด้วยกัน”
รอยยิ้มบนใบหน้าจี้จิ่งเชินหายไปทันที สายตาเย็นชา
“ผมกลับไปไม่ได้”
พูดจบ จี้จิ่งเชินก็ยืนขึ้น หมุนตัวออกไป
เจียงหยู่เทียนก้มหน้าลงมองไป มองเห็นโทรศัพท์ที่วางบนโต๊ะพอดี ด้านบนเป็นเบอร์ของเวินเที๋ยนเที๋ยน
แววตาเธอเป็นประกาย หันไปพูดด้วยรอยยิ้ม “มีนัดอะไรพิเศษเหรอ?”
“ไม่เกี่ยวกับคุณ”
เสียงเย็นชาของจี้จิ่งเชินพูดจบ ก็หันไปมองเธอ“คุณออกไปได้แล้ว”
เจียงหยู่เทียนพูดโน้มน้าวอีกครั้ง “ฉันยังหวังว่าวันนั้นคุณจะไปที่ตระกูลจี้ได้ ยังไงในมือพวกเขาก็ยังมีของที่คุณอยากเอาคืนมาอยู่นี่?”
“ถ้าทำให้พวกเขาโกรธ……”
เธอยังพูดไม่จบ สายตาจี้จิ่งเชินก็คมชัดขึ้นมาทันที เหมือนมีดที่แหลมคม
เจียงหยู่เทียนรีบหยุดลง ถอยหลังไป พูด “แน่นอน ในเมื่อคุณคิดว่ายังไงก็ได้ งั้นฉันก็ไม่เป็นไร ฉันแค่เตือนคุณด้วยใจ”
พูดจบ เห็นสีหน้าจี้จิ่งเชินยังคงไม่ดี จึงหมุนตัวออกไป
ออกจากห้องทำงานของสถานีตำรวจ รอยยิ้มใบหน้าเธอก็หายไป เอาโทรศัพท์มาติดต่อจี้ยี่หยัน
“จี้จิ่งเชินเริ่มติดต่อกับเวินเที๋ยนเที๋ยนอีกแล้ว”
“เวินเที๋ยนเที๋ยน?ช่วงนี้พวกเขาไม่ใช่ว่าตัดความสัมพันธ์กันแล้วเหรอ?จะติดต่อเธออีกได้ไง?”
“ใครจะรู้ พรุ่งนี้พวกเขาอาจจะไปเจอกัน ฉันเห็นเขากับเวินเที๋ยนเที๋ยนโทรหากันเต็มๆตา”
เจียงหยู่เทียนพูดอย่างไม่พอใจ “ตอนแรกคุณไม่ได้บอกฉันเหรอ พวกคุณให้เขากับเวินเที๋ยนเที๋ยนตัดความสัมพันธ์กัน?ตอนนี้เกิดอะไรขึ้น?”
จี้ยี่หยันได้ยิน จึงถามกลับ “คุณยังมีหน้ามาถามผม ไม่ง่ายเลยที่ผมจะให้คุณไปอยู่ข้างๆจี้จิ่งเชิน หวังว่าคุณจะมีประโยชน์สักหน่อย”
“แต่ว่าคุณล่ะ ผ่านมาตั้งนาน อะไรคืบหน้าก็ไม่มี คุณไม่คิดว่าหนึ่งในนี้ก็เป็นเพราะคุณบ้างเหรอ?”
เจียงหยู่เทียนฟัง ทันใดนั้นไม่พอใจขึ้นมา
“คุณหมายความว่าไง?หรือว่าความผิดฉันคนเดียวเหรอ?”
“ไม่ว่ายังไง คุณต้องคิดอยู่ต่อ นั่นก็คือจับตาดูจี้จิ่งเชินไว้ อย่าให้เขากับเวินเที๋ยนเที๋ยนติดต่อกันอีก ไม่ว่าคุณจะทำไงก็ได้หมด”
เจียงหยู่เทียนขมวดคิ้วเล็กน้อย
“นี่คุณพูดเองทั้งนั้น”
“แน่นอน”
“โอเค ถึงตอนนั้นคุณก็คอยดูเถอะ”
พูดจบ เจียงหยู่เทียนก็ตัดสายทิ้ง
ถือโทรศัพท์ไว้ในมือ เธอค่อยๆมีรอยยิ้มภูมิใจออกมา
“ครั้งนี้ฉันจะต้องให้ข่าวใหญ่พวกเขาสักหน่อย ……”
วันถัดมา เจียงหยู่เทียนก็มาที่ปราสาท
เพราะว่าคำสั่งก่อนหน้านี้ของจี้จิ่งเชิน เลยไม่มีใครกล้าขัดขวางเขา
เธอเดินตรง ไปเห็นพ่อบ้านกับแม่ครัวไม่อยู่ ก็เข้าไปในครัวเลย
ไฟยังร้อนอยู่เลยทำซุปเสร็จ
เจียงหยู่เทียนเดินเข้าไป เอาของในมือใส่ลงไป รอละลาย จึงซ่อนตัวเงียบๆ
ผ่านไปพักหนึ่งแม่ครัวจึงกลับมาอีก ไม่มีสงสัยอะไร ส่งไปที่ห้องจี้จิ่งเชิน
ส่วนอีกด้านหนึ่ง เวินเที๋ยนเที๋ยนรออยู่ที่ตระกูลหล่อนแบบนี้
จี้จิ่งเชินบอกว่าตอนเช้าจะมารับเธอ แต่รอยันเที่ยง เธอก็ยังไม่เจอเขา
นั่งไปพักหนึ่ง ในที่สุดเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ทนไม่ไหว ออกไปเอง เรียกคนขับรถมาส่งเธอ ไปที่ปราสาทของจี้จิ่งเชิน
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง รถค่อยๆจอดตรงหน้าปราสาทจี้จิ่งเชิน
หรือว่าก่อนหน้านี้จี้จิ่งเชินสั่งไว้แล้ว ,ตลอดทาง ไม่มีใครขวาง
เวินเที๋ยนเที๋ยนลงจากรถ เดินเข้าไปข้างใน
ก่อนหน้านี้พ่อบ้านยังไม่ได้ข่าว พอเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยน ก็ตกใจเข้ามาด้านหน้า
“คุณหนูครับ มาได้ไง?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนลยิ้มไปที่เขาบางๆ“ฉันมาหาจี้จิ่งเชิน”
พ่อบ้านได้ยิน เข้าใจทันที
“คุณเขากำลังรอคุณอยู่ที่ห้องทำงานครับ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า เอาของขวัญวันปีใหม่ที่เตรียมมาดีแล้วจะให้คนของปราสาทส่งให้เขา
พ่อบ้านพาเธอเข้าไปด้วบใบหน้ายิ้มแย้ม พูดไปว่า “คุณเขาทานข้าวเช้าเสร็จ ก็เอาแต่อยู่ห้องทำงาน หรือคงจะเซอร์ไพรส์คุณหนูมั้งครับ”
ยากมากที่เขาจะได้เจอเวินเที๋ยนเที๋ยน อดไม่ได้ที่จะพูดถึงจี้จิ่งเชินดีๆ
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้ม ขึ้นบันไดไป มาหน้าห้องจี้จิ่งเชิน เคาะประตู
แต่ว่าด้านในไม่มีเสียงตอบรับอะไร
แต่ได้ยินเสียงแตกและแปลก
เวินเที๋ยนเที๋ยนเข้าไปข้างหน้า เสียงนั้นชัดขึ้น
เธอเปิดประตูไปอย่างสงสัย เห็นว่าประตูไม่ได้ล็อกอยู่แล้ว
“จี้จิ่งเชิน?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยื่นมือไปเปิดประตู
จากนั้น ภาพตรงหน้ากลับทำให้เธอเบิกตาโตทันที
ในห้องทำงานไม่ได้เปิดไฟ ไฟสลัวเล็กน้อย ส่วนม่านก็ดึงไว้แน่นสนิท
ส่วนตอนนี้ ร่างที่นอนอยู่บนโซฟากว้าง กลับเห็นชัดเจนมาก
เจียงหยู่เทียนอยู่บนตัวจี้จิ่งเชิน