เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 249 คุกเข่าขอร้องฉัน
บทที่ 249 คุกเข่าขอร้องฉัน
เวินเที๋ยนเที๋ยนคาดไม่ถึงว่าจะได้เห็นจี้จิ่งเชินในเวลานี้
เขายืนอยู่ข้างรถด้วยแววตาที่โหดเหี้ยม
" จี้จิ่งเชิน…… "
เวินเที๋ยนเที๋ยนตะโกน
สายตาของจี้จิ่งเชินกวาดมองไปยังร่างของเวินเที๋ยนเที๋ยน เขารู้สึกโล่งใจเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้รับบาดเจ็บ
เสียงของเขาแผ่วเบาและนุ่มนวลขึ้น
" ไม่ต้องกลัว เธอจะไม่เป็นไร "
เฟิงจิ้นเห็นดังนั้นจึงหัวเราะขึ้นมาทันที
" ดูเหมือนว่าแกจะมาตรงเวลา "
จี้จิ่งเชินจ้องมองไปที่เขา พลางเอ่ยด้วยเสียงเย็นชา " แกอยากได้อะไร? ฉันจะให้แกหมด ขอแค่อย่าทำร้ายเธอ "
เขายืนอยู่กับที่ กล้ามเนื้อทั่วตัวเขาบีบตัวกันแน่น ราวกับว่าเขาจะพุ่งเข้าไปในเสี้ยววินาที
แต่เขาไม่กล้า
เวินเที๋ยนเที๋ยนบาดเจ็บเพียงนิดเดียวเขาก็ทนไม่ได้แล้ว
เฟิงจิ้นดึงผมของเวินเที๋ยนเที๋ยน และพูดด้วยเสียงเยือกเย็น " ฉันต้องการอะไรงั้นเหรอ? ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น "
เมื่อเห็นท่าทางร้อนรนของจี้จิ่งเชิน เขาก็หัวเราะขึ้นอย่างป่าเถื่อน
" แกไม่อยากให้เธอตาย? ก็ขอร้องฉันสิ "
เขาแสยะยิ้มชั่วร้าย " ขอร้องฉันสิ บางทีฉันอาจจะยอมใจอ่อน "
เฟิงจิ้นหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ลมทะเลยิ่งพัดพาเสียงของเขาไปไกลยิ่งขึ้น
จี้จิ่งเชินยืนอยู่ที่เดิม มือทั้งสองของเขากำหมัดแน่นจนเห็นเส้นเลือด
แต่เขากลับไม่กล้าขยับไปไหนแม้แต่น้อย
เมื่อเฟิงจิ้นเห็นว่าเขาไม่เข้าใจ จึงได้กระชากผมของเวินเที๋ยนเที๋ยนขึ้นอีกครั้ง และตะโกนใส่จี้จิ่งเชิน
" ขอร้องฉัน! "
จี้จิ่งเชินกัดฟันกรอด จนเส้นเลือดปรากฏบนใบหน้า
" ฉันขอร้อง อย่าทำร้ายเธอ……. "
เฟิงจิ้นส่ายหน้า " แกพูดอะไรนะ ฉันไม่ได้ยิน "
จี้จิ่งเชินกำหมัดแน่น เขาหลุบตาต่ำลงเล็กน้อย และเปล่งเสียงที่ดังขึ้นในขณะเดียวกัน
" ฉันขอร้อง! อย่าทำอะไรเธอ! "
เมื่อเฟิงจิ้นได้ฟัง เขาก็หัวเราะออกมาอย่างพึงพอใจ
" ดีมาก คาดไม่ถึงว่าจี้จิ่งเชินผู้มีชื่อเสียงโด่งดัง จะมีวันที่มายืนขอร้องคนอื่นอย่างนี้"
" แต่ทำไมฉันกลับรู้สึกว่าความจริงใจของแกมันยังไม่มากพอ? "
เขาพูดด้วยเสียงเยือกเย็น พลางมองจี้จิ่งเชินด้วยสายตาอำมหิต
" คุกเข่า! "
" คุกเข่าขอร้องฉัน! "
เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยิน เธอก็ดิ้นรนขัดขืนขึ้นมา
" จี้จิ่งเชิน ไม่ต้องสนใจฉัน! "
เฟิงจิ้นเหลือบตามองเธอ เขาชูกำปั้นขึ้นและต่อยไปที่ต้องของเวินเที๋ยนเที๋ยน
เวินเที๋ยนเที๋ยนเจ็บปวดจนหน้าถอดสี เธอเจ็บจนไม่สามารถเปล่งเสียงใดๆออกมาได้
จี้จิ่งเชินก้าวไปข้างหน้าและตะโกนออกมาในทันที
" แกไม่มีสิทธิ์ทำร้ายเธอ! "
เฟิงจิ้นชักมีดในมือออกมาจ่อคอของเวินเที๋ยนเที๋ยน
" อย่าเข้ามา! "
จี้จิ่งเชินหยุดชะงักฝีเท้าและยืนแข็งทื่ออยู่กับที่
ดวงตาของเขาแดงก่ำ ราวกับราชสีห์ที่กำลังโกรธเต็มที่
เฟิงจิ้นกดมีดในมือลง ปลายมีดกรีดลงบนผิวของเวินเที๋ยนเที๋ยน
" แกกล้าก็ลองก้าวเข้ามาอีกก้าวสิ "
จี้จิ่งเชินกำหมัดแน่น และส่งเสียงคำรามในลำคอ
เขามองไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยน และค่อยๆก้าวถอยอย่างช้าๆ
เฟิงจิ้นหัวเราะอย่างพึงพอใจ
" คุกเข่าต่อหน้าฉันเดี๋ยวนี้! "
กำปั้นที่กำแน่นของจี้จิ่งเชินค่อยๆคลายออก
เขางอเข่า และคุกเข่าลงกับพื้น
จี้จิ่งเชินก้มหน้าลง เสียงของเขาอ่อนลงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
" ฉันขอร้องล่ะ อย่าทำอะไรเธอ…… "
เข่าของเขากระแทกลงกับพื้น เขาดูอึดอัดใจอย่างชัดเจน
ดวงตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนเบิกกว้าง เธอลืมเคลื่อนไหวไปชั่วขณะ
" จี้จิ่งเชิน…… "
เธอพูดออกมาอย่างแผ่วเบา ร่างบางที่อ่อนแอของเธอไหลลงกับพื้น แต่กลับถูกเชือกขวางเอาไว้ นั่นจึงทำได้เธอห้อยติดอยู่กับเสา
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหน้า น้ำในตาก็พลันไหลลงมา
" อย่าทำแบบนี้……จี้จิ่งเชิน ลุกขึ้น…… "
เธอก้มหน้าลง ทำให้ผมของเธอไหลลงมาปกคลุมใบหน้า
เธอได้ยินเพียงแค่เสียงอันแผ่วเบา และหยดน้ำตาที่หยดลงสู่พื้นอยู่ตลอดเวลา
ชายผู้หยิ่งผยองตรงหน้า
ชายผู้ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของวงการธุรกิจคนนี้
ในตอนนี้ กลับต้องมาคุกเข่าอ้อนวอนอย่างไร้ค่า
ราวกับฝุ่นควัน
เวินเที๋ยนเที๋ยนหลับตาลง ลมหายใจใกล้จะหยุด
เธอก้มลงเล็กน้อย น้ำตายังคงไหลออกมาไม่หยุด
เธออยากจะพยุงชายตรงหน้าให้ยืนขึ้น ต้องการที่จะดันเข่าเขาขึ้นมา
แต่เรื่องแค่นี้เธอกลับไม่สามารถทำมันได้
เฟิงจิ้นที่ยืนอยู่ข้างๆแหงนหน้าขึ้นพลางหัวเราะออกมา
แค่นี้ ยังไม่เพียงพอต่อความต้องการของเขา
เขาชี้นิ้วไปที่เท้าของตัวเอง
" คลานเข้ามา "
จี้จิ่งเชินสั่นไปทั้งตัว ในวินาทีต่อมา เขาก็เริ่มขยับเข่าของตัวเอง และคลานเข้าไปทีละนิด……
เวินเที๋ยนเที๋ยนยังคงส่ายหน้าไม่หยุด
" จี้จิ่งเชิน! นายไม่ต้องสนใจฉันแล้ว! "
แต่จี้จิ่งเชินก็ทำราวกับว่าเขาไม่ได้ยิน
เขาค่อยๆคลานเข้าไปตรงหน้าของเฟิงจิ้นทีละน้อย
" ปล่อยเธอไป "
เฟิงจิ้นมีสีหน้าไม่พอใจ เขายกเท้าขึ้น และเหยียบลงบนไหล่ของจี้จิ่งเชิน
" ดูสภาพแกตอนนี้สิ "
จี้จิ่งเชินก้มหน้า และพูดซ้ำ " ปล่อยเธอไปซะ "
เฟิงจิ้นเตะเข้าที่ไหล่ของเขา จนจี้จิ่งเชินทรุดลงกับพื้น
เฟิงจิ้นพูดต่อ " ฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆแบบนี้ได้ยังไงกัน? "
ในขณะพูด เขาก็ชี้ไปที่โซ่ที่วางอยู่บนพื้น
" เอาโซ่นั่นมัดตัวเองไว้ซะ อย่าให้ฉันต้องลงมือเอง! "
ดวงตาของจี้จิ่งเชินแดงก่ำ แต่เพื่อความปลอดภัยของเวินเที๋ยนเที๋ยน เขาก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
เขาเอาโซ่ที่อยู่ด้านข้างมาล็อกมือและเท้าของตัวเองไว้
และปลายอีกข้างหนึ่งของโซ่ก็ถูกมัดติดไว้กับเสาอีกต้น
จนกระทั่งเขามัดตัวเองเสร็จ เฟิงจิ้นจึงเดินเข้าไปในที่สุด
เขายืนอยู่ตรงหน้าของจี้จิ่งเชิน และเตะเข้าที่ท้องของเขา
ในขณะที่จี้จิ่งเชินกำลังจะขัดขืน เฟิงจิ้นก็ได้พูดขึ้นอย่างเฉียบขาด " แกไม่อยากได้ชีวิตของเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้วอย่างนั้นเหรอ? "
มือที่กำแน่นของจี้จิ่งเชินถูกคลายออกอีกครั้ง เขาฝืนทนให้เฟิงจิ้นเตะเขาจนล้มลงกับพื้น
เวินเที๋ยนเที๋ยนเอาแต่ร้องไห้ดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง แต่ก็ทำได้เพียงแค่เฝ้าดู
ใบหน้าของเฟิงจิ้นโหดเหี้ยมขึ้น เขาไม่แม้แต่กะพริบตา เขานำมีดในมือแทงเข้าที่ไหล่ของจี้จิ่งเชิน และใช้เท้าเหยียบขยี้ลงบนปากแผล
ร่างกายจี้จิ่งเชินเริ่มขึงตึง เขากำหมัดแน่น แต่กลับไม่กล้าขยับทำอะไร
เฟิงจิ้นหัวเราะอย่างพอใจเมื่อเห็นท่าทีของเขา
" แกคงจะคิดไม่ถึง ว่าตัวเองจะมีวันนี้ได้ใช่ไหม? "
" ตอนที่แกฆ่าเจี่ยงเนี่ยนเหยา แกก็น่าจะคิดได้แล้ว! ต่อให้ตายฉันต้องแก้แค้นให้เธอ !"
จี้จิ่งเชินกัดฟันแน่น เสียงของเขาค่อยๆเล็ดลอดออกมาจากไรฟัน
" ฉันไม่ได้ฆ่าเจี่ยงเนี่ยนเหยา "
" นี่แกยังกล้าโกหกฉัน! "
เฟิงจิ้นเตะไปที่หัวของจี้จิ่งเชินโดยตรง
ร่างกายของจี้จิ่งเชินสั่นสะท้าน ภาพที่วุ่นวายในหัว ราวกับว่าสมองของเขากำลังโยกไปมา
ความเจ็บปวดและอาการคลื่นไส้ถาโถมเข้ามาในเวลาเดียวกัน ทำให้ภาพเบื้องหน้าเขาเริ่มเลือนราง
เฟิงจิ้นพูดต่อ " ถึงตอนนี้แล้วพวกแกยังกล้าโกหกฉัน! แก! และแก! "
เขาชี้ไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยน และเดินเข้าไปข้างหน้าเธออีกครั้ง
มีดในมือของเขาตบลงบนใบหน้าของเธอ
" แกไม่ได้เคยสัญญาก่อนหน้านี้เหรอว่าจะไป? แต่เรื่องที่พวกแกเคยสัญญา พวกแกทำมันไม่ได้เลยสักเรื่อง! "
" แกคิดว่าตอนนี้ฉันจะเชื่อแกเหรอ? "
" พวกแกฆ่าเนี่ยนเหยา! ฆ่าลูกของฉัน! ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว ฉันยังต้องกลัวอะไรอีก? "
แก้มของเวินเที๋ยนเที๋ยนเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา
" พวกเราไม่ได้ฆ่าเจี่ยงเนี่ยนเหยา และเธอก็ไม่ได้กำลังตั้งท้องด้วย…… "