เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 247 ฉันจะแก้แค้นให้เธอ
บทที่ 247 ฉันจะแก้แค้นให้เธอ
เฟิงจิ้นขมวดคิ้วและมองคนที่ยืนอยู่ข้างนอกในตอนนี้
เขามองไปด้านหลังของเจี่ยงเนี่ยนเหยา แต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงาของเจี่ยงเนี่ยนเหยา
" ทำไมถึงเป็นคุณ ? เนี่ยนเหยาล่ะ? "
เจียงหยู่เทียนส่ายหน้า และพูดอย่างประหลาดใจ " เฟิงจิ้น ถึงตอนนี้แล้วคุณยังไม่รู้เรื่องอีกเหรอ? "
เฟิงจิ้นมองเธอด้วยความสงสัย
เขาติดคุกมานานขนาดนี้ มันไม่ง่ายเลยที่จะมีคนมาเยี่ยมเขาบ่อยๆ
เดิมทีเขาคิดว่าในที่สุดเจี่ยงเนี่ยนเหยาก็มาเยี่ยมเขา แต่คาดไม่ถึงว่าคนที่มาหาเขากลับเป็นเจียงหยู่เทียน
เจียงหยู่เทียนมองท่าทีของเขาพลางเอ่ย " ก็ใช่ คุณอยู่ที่นี่คงจะถูกปิดกั้นข่าวสารมากมายจากข้างนอกนั่น "
" คุณคงไม่รู้แน่ว่าเจี่ยงเนี่ยนเหยาได้ตายไปตั้งนานแล้ว "
เมื่อเฟิงจิ้นได้ยินประโยคนี้ ดวงตาของเขาก็เบิกโพลงในทันที
" เป็นไปไม่ได้! เธอโกหกฉัน !"
เจียงหยู่เทียนกางมือของเธอออก
" ฉันโกหกคุณแล้วฉันได้อะไร? ฉันแค่ไม่อยากให้คุณต้องรอโดยเปล่าประโยชน์ก็เท่านั้น "
เฟิงจิ้นยังคงส่ายหน้า
" เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ ฉันรับผิดชอบข้อหาได้ทั้งหมด ทำไมเธอยัง…… "
เจียงหยู่เทียนพยักหน้า และพูด " แน่นอน แม้ว่าทุกคนจะเชื่อว่าผู้บงการหลักของเรื่องทั้งหมดคือคุณ แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนและจี้จิ่งเชินจะเชื่อไหมล่ะ? "
" ตั้งแต่ที่คุณจากไป พวกเขาก็กดดันเจี่ยงเนี่ยนเหยาไม่หยุด ถึงขนาดที่ให้คนไปโจมตีเธอ และสร้างเงามืดขึ้นในใจเธอ "
เธอพูดพลางมองเฟิงจิ้นอย่างระมัดระวัง
เมื่อเห็นเขาไม่สงสัย เธอจึงพูดต่อ " เดิมทีฉันคิดว่าพวกเขาจะปล่อยเจี่ยงเนี่ยนเหยาไปแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าสองคนนี้จะไม่ยอมเลิกรา! "
" ใช้โอกาสตอนที่ฉันไม่อยู่ ร่วมมือกันฆ่าเจี่ยงเนี่ยนเหยา! ตอนนี้ข้างนอกนั่นต่างพากันลือไปทั่ว "
" เรื่องราวในตอนนั้นมันช่างน่าเศร้าจริงๆ! เจี่ยงเนี่ยนเหยาพยายามร้องขอชีวิต แต่จี้จิ่งเชินกลับไม่ยอมปล่อยเธอไป และทรมานเธอจนเสียชีวิตในที่สุด "
เฟิงจิ้นอ่อนแรงไปทั้งตัว ราวกับเขาถูกดูดพลังออกไปจนหมด
เขานั่งลงบนเก้าอี้อย่างหดหู่ด้วยดวงตาที่เหม่อลอย และทำใจยอมรับไม่ได้
ไม่นานเขาก็เงยหน้าขึ้นมาทันที
" เด็กคนนั้นล่ะ? ลูกของพวกเธอล่ะ? "
เจียงหยู่เทียนถึงกับผงะ พลางเอ่ย " แน่นอนว่าเขาตายไปแล้ว น่าสงสารเสียจริง ในตอนนั้นเจี่ยงเนี่ยนเหยายังคิดที่จะมีลูกกับคุณและรอให้คุณออกมา "
" แต่ยังไม่ทันที่จะมีลูกก็ดันมาเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นซะก่อน…… "
" เป็นไปไม่ได้! พวกเขาทำอย่างนี้ได้ยังไง? "
เฟิงจิ้นส่ายหัวอย่างไม่อยากจะเชื่อ
เจียงหยู่เทียนจึงพูดต่อ " ทำไมพวกเขาจะทำไม่ได้ล่ะ? ใช่ว่าคุณจะไม่รู้นิสัยของจี้จิ่งเชินและเวินเที๋ยนเที๋ยน "
" พวกเขาจิตใจโหดเหี้ยม แม้แต่เจี่ยงเนี่ยนเหยาที่กำลังตั้งครรภ์ก็ยังไม่ยอมปล่อยเธอไป ฉันอยากแก้แค้นให้เธอมาก แต่ฉันทำไม่ได้ "
" อย่าว่าแต่เรื่องแก้แค้นเลย เห็นทีว่าอีกไม่นานฉันเองก็คงจะถูกพวกเขาฆ่าเหมือนกัน ฉันเสี่ยงตายเพื่อมาบอกเรื่องนี้กับคุณ หวังว่าคุณจะเตรียมตัวให้พร้อม "
เธอเหลือบมองใบหน้าที่หดหู่ของเฟิงจิ้น ราวกับว่าวิญญาณได้ออกจากร่างเขาไปแล้ว
" อันที่จริงฉันคิดว่า คุณควรจะออกไปแก้แค้นให้กับเจี่ยงเนี่ยนเหยาแทนที่จะอยู่ในนี้ "
เธอเงยหน้ามองไปรอบๆ พลางกระซิบเบาๆ " ไม่รู้ว่าคุณจะสามารถออกจากที่นี่ได้ไหม? "
เมื่อพูดจบเจียงหยู่เทียนก็ยืนขึ้น
" โอ้ เหลือเวลาไม่มากแล้ว ฉันต้องไปแล้ว คุณก็ตัดสินใจเองละกันว่าจะจัดการยังไง? "
" แต่หากฉันเป็นคุณละก็ ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอตายอย่างไม่โปร่งใสแน่นอน "
หลังพูดจบ เธอก็ถอนหายใจพลาดเช็ดหางตาที่ไร้ซึ่งน้ำตาและเดินจากไป
เฟิงจิ้นนั่งอยู่กับที่ไม่ขยับไปไหน เขาคิดถึงสิ่งที่เจียงหยู่เทียนพูดเมื่อครู่ เขาจึงค่อยๆกำหมัดแน่นขึ้นอย่างช้าๆ
ดวงตาของเขาแดงก่ำ เขาระเบิดอารมณ์และต่อยลงบนโต๊ะ
" เนี่ยนเหยา! ฉันจะต้องแก้แค้นให้เธอให้ได้! "
ฝ่ายเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ยังไม่พบว่าใครเป็นคนฆ่าเจี่ยงเนี่ยนเหยา
เหมือนเช่นที่ตำรวจพวกนั้นได้สืบค้น เมื่อเขาพบสถานที่สำคัญเบาะแสทั้งหมดก็จะถูกระงับไปในทันที
ราวกับว่ามีคนกำลังควบคุมมันอยู่
เธออยากจะสืบหาต่อไป แต่ก็กลับไม่พบเบาะแสใดๆเลย
ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้คุณนายหล่อนก็จับตาดูเธออย่างใกล้ชิด ซ้ำยังมีบอดี้การ์ดสองคนที่คอยติดตามเธออีก
เมื่อถึงเวลาเวินเที๋ยนเที๋ยนก็จะต้องกลับไปที่บ้านตระกูลหล่อน แม้จะดูใจร้ายแต่ทั้งหมดก็เพื่อความปลอดภัยของเธอเอง
เธอพลิกดูข้อมูลที่เพิ่งได้รับมาจากจงหลี
เพียงไม่กี่วัน หุ้นของบริษัทก็ตกลงอย่างรวดเร็ว ทำให้เกิดความสูญเสียเป็นมูลค่ามากกว่าหมื่นล้าน
แม้จงหลีจะบอกเธอว่า การสูญเสียนี้ยังต่ำกว่าที่คาดไว้ แต่เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นตัวเลขเหล่านี้ เธอก็ยังคงเป็นกังวล
เธอปกป้องจี้จิ่งเชินไม่ได้ แม้แต่บริษัทของเขาเธอก็แทบจะรักษามันไว้ไม่ได้
อันที่จริงเรื่องของจี้จิ่งเชิน หนทางที่เขาจะกลับมาได้นั้นมันมีน้อยมาก
ความหวังเดียวก็คือ หากแพทย์วินิจฉัยอาการของจี้จิ่งเชินและพบว่าเขาไม่ได้ป่วย เขาจะต้องถูกปล่อยตัวออกมาแน่
แต่ตระกูลจี้นั้นรอบคอบ เรื่องนั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
แต่เมื่อเห็นความพยายามของเวินเที๋ยนเที๋ยน ใครหน้าไหนก็ไม่กล้าเอ่ยปากพูด
หรือไม่ก็รอให้เวินเที๋ยนเที๋ยนเข้าใจด้วยตัวเอง เธอจึงจะหยุด
เพราะตอนนี้พวกเขาทั้งหมดก็กำลังปกป้องความปลอดภัยของเวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่
อีกด้านหนึ่ง เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ได้กลับมาถึงห้องของตัวเองแล้ว
ตอนนี้ก็เป็นเวลาพลบค่ำแล้ว เธอพลิกดูเอกสารในมือพลางวิเคราะห์ถึงความคืบหน้าของการสืบสวน
ในขณะนั้น โทรศัพท์บนโต๊ะก็ดังขึ้นมา
มันเป็นเบอร์แปลก
“ฮัลโหล?”
เธอเพิ่งจะรับสาย คนปลายสายก็พูดขึ้น " คุณคือเวินเที๋ยนเที๋ยนใช่หรือไม่? "
" ผมเป็นหมอของจี้จิ่งเชินในโรงพยาบาล เขาบอกว่าอยากพบคุณ การปรากฏตัวของคุณอาจเป็นประโยชน์ต่อการรักษาของเขา คุณมาที่นี่ตอนนี้ได้ไหม? "
เวินเที๋ยนเที๋ยนยืนขึ้นด้วยความประหลาดใจ
" สองสามวันก่อนที่ฉันยื่นเรื่องขอเยี่ยมเขา พวกคุณไม่ได้บอกว่าห้ามเยี่ยมหรอกเหรอ? "
อีกฝ่ายพูดอย่างจริงจัง " ใช่ แต่ตอนนี้มันเป็นกรณีพิเศษ "
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้าด้วยความตื่นเต้น พลางรีบเก็บของและออกไป
" ฉันกำลังไปค่ะ "
เมื่อพ่อบ้านเห็นเธอกำลังออกจากบ้าน จึงถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ " คุณหนูจะไปไหนครับ? ตอนนี้มันก็ค่ำแล้ว "
เวืนเที๋ยนเที๋ยนโบกมือ และยังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ
" ฉันจะไปเยี่ยมจี้จิ่งเชิน "
ฉวีผิงหยุดพลางขมวดคิ้ว และโบกมือเรียกบอดี้การ์ดทั้งสองคน
" ตามไปดูแลคุณหนูด้วย "
ไม่นานเวินเที๋ยนเที๋ยนและบอดี้การ์ดทั้งสองคนก็มาถึงด้านนอกของโรงพยาบาล
ในขณะที่กำลังจะเดินเข้าไป ยามที่คอยเฝ้าประตูกลับไม่ให้เข้าไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่มีทางเลือก เธอจึงหยิบโทรศัพท์ออกมา และโทรออกไปตามเบอร์เดิมอีกครั้ง
เมื่อรับสาย ฝ่ายตรงข้ามก็พูดขึ้น " ตอนนี้ผมกำลังทำงานอยู่ คงออกไปบอกยามเฝ้าประตูไม่ทัน เอาอย่างนี้แล้วกัน คุณมาทางซอยข้างๆ และเข้ามาจากทางนั้น "
เวินเที๋ยนเที๋ยนถอยหลังพลางมองซอยข้างๆอย่างหวาดระแวง
ในขณะที่ใกล้จะถึง
ทันใดนั้นก็มีมือยื่นออกมาปิดปากและลากเธอเข้าไปในความมืด
อีกด้านหนึ่ง บอดี้การ์ดสองคนที่มาช้าไปแค่ไม่กี่วิก็หันกลับมา
แค่ชั่วพริบตาเดียว กลับเห็นว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนที่อยู่ตรงหน้าได้หายตัวไปแล้ว