เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 24 ชุดเดรสที่ปลอดภัยที่สุด
บทที่ 24 ชุดเดรสที่ปลอดภัยที่สุด
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองดูตัวเองในกระจก ชุดเดรสยาวตัวนี้เธอค้นเจอในตู้เสื้อผ้า
ชุดเดรสเกาะอกสีขาว ยาวลงมาเรื่อยๆ ก่อนจะค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีฟ้า สวยสง่าดั่งท้องนภา
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วขึ้นมา ชุดเดรสตัวนี้สวยมากจริงๆ แต่ว่า……
สายตาของเธอไปหยุดที่บริเวณทรวงอก เธอไม่ค่อยชอบตรงส่วนนี้ซักเท่าไหร่
ชุดเดรสตัวนี้แต่เดิมเป็นทรงรูปตัววีคอลึก ถึงแม้ด้านบนจะมีผ้าลูกไม้อยู่ แต่มันไม่ได้ช่วยปกปิดได้เลย
ลายดอกลูกไม้ที่ขาวจนทะลุปรุโปร่งนั้น เธอมองๆดูแล้วกลับยิ่งทำให้เป็นตัวดึงดูดเข้าไปอีก
เวินเที๋ยนเที๋ยนจ้องไปที่บริเวณทรวงอกอย่างไม่พอใจ อยากได้อะไรสักอย่าง มาปกปิดตรงส่วนนี้
เธอดึงชายกระโปรง แต่ด้านหลังก็มีเสียงเปิดประตูลอยมา
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบหันไปอย่างไร เห็นจี้จิ่งเชินยืนอยู่ที่ประตู
เขาเปลี่ยนใส่ชุดสูทสีดำ บริเวณกระเป๋าเสื้อเผยให้เห็นมุมของผ้าเช็ดหน้า โดยรวมแล้วเพอร์เฟ็คขาดก็แต่การแสดงออกทางใบหน้าอันแสนจะเย็นชานั้น
รองเท้าที่ถูกเวินเที๋ยนเที๋ยนเหยียบก็เปลี่ยนแล้ว สะอาดใหม่เอี่ยมอ่อง
ขณะเดียวกัน จี้จิ่งเชินก็กวาดสายตามองไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยน
ผมยาวที่ลอนมาปล่อยไว้ที่ด้านหลัง บนตัวยังไม่มีเครื่องประดับสักชิ้น หน้าแต่งแบบบางๆ ดูๆไปก็สวยแบบเรียบๆดี
ชุดเดรสเกาะอกตัวนี้ทำให้เธอดูมีสัดส่วนมากขึ้น คนออกแบบชุดตัวนี้ช่างกล้าเสียจริง
ไม่เพียงแต่จะเป็นการออกแบบคอวีทรงลึก แถมความยาวของชายกระโปรงก็ออกแบบมาให้ไม่เสมอกัน ทำให้หุ่นของเธอยิ่งดูน่าเย้ายวนขึ้นไปอีก
ผ้าลูกไม้ที่อยู่บริเวณทรวงอกแค่เห็นก็ชวนให้น่าดึงดูด ฝีมือการออกแบบของกลุ่มเยียนเหว่ยโดดเด่นจริงๆ ขาขาวเรียวยาวทั้งสองข้างนั้นดึงดูดถูกสิ่งเพียงแค่การชำเลืองมอง
ชายกระโปรงสีน้ำเงินยาวลากไปตามพื้น ราวกับนางฟ้าตกสวรรค์ ไม่ใช่มนุษย์
เวินเที๋ยนเที๋ยนสังเกตเห็นว่า สายตาของเขาหยุดที่บริเวณทรวงอกของเธอ เธอตกใจรีบเอามือมาปิดหน้าอกตัวเองเอาไว้ เธอดึงเดรสขึ้นมา
ชุดเดรสตัวนี้เป็นชุดที่เธอหาได้ในตู้เสื้อผ้า เป็นชุดที่ไม่โป๊ที่สุดแล้ว!
แต่ถึงจะดึงขึ้นมายังไง มันก็ปิดไม่อยู่อยู่ดี
เวินเที๋ยนเที๋ยนดึงผมมา ปกปิดบริเวณหน้าอกของเธอ ใบหน้าของเธอแดงก่ำ
“หรือ ให้ฉันเปลี่ยนเป็นอีกชุดมั้ย”
“ในเมื่อเปลี่ยนมาแล้ว จะถอดทำไมอีก?”
จี้จิ่งเชินเดินเข้ามา มองลงไปที่ผมที่กลัดเป็นเกลียวของเวินเที๋ยนเที๋ยนจากมุมบน
ผมที่ม้วนยาว ทำให้เธอดูขนปุกปุย อ่อนโยนและไร้พิษสง เพียงแค่นิ้วเดียว ก็สามารถบดเธอให้ละเอียดได้
แต่ จี้จิ่งเชินรู้ว่า อะไรพวกนี้เป็นสิ่งที่เธออยากให้คนอื่นเห็น
จากหลักฐานอ้างอิงในมือของเขา ลูกสาวตระกูลเจี่ยง ไม่มีทางไร้พิษสงแบบนี้แน่
จี้จิ่งเชินยื่นมือออกมา เปิดกล่องเครื่องเพชรที่อยู่บนโต๊ะออก และหยิบสร้อยเพชรนั้นขึ้นมา
“หันไป”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นสร้อยในมือของเขา ก็พอจะเดาออกว่าเขาจะทำอะไร
ในกระจก จี้จิ่งเชินยืนอยู่ด้านหลังของเธอ เวินเที๋ยนเที๋ยนตัวแค่หัวไหล่ของเขา และเห็นได้อย่างชัดเจนถึงรอยยิ้มที่ไม่อาจอธิบายได้บนหน้าตาอันหล่อเหลาเกินจะบรรยายนั้น
เขายื่นมือและเอาผมของเวินเที๋ยนเที๋ยนออก ก้มหัวลงเล็กน้อย สวมสร้อยคอให้เธออย่างแผ่วเบา
เวินเที๋ยนเที๋ยนยืนดูจี้จิ่งเชินในกระจกนิ่งๆ
กลัดเสร็จเรียบร้อย จี้จิ่งเชินเงยหน้าขึ้นมา เขาสบสายตากับเวินเที๋ยนเที๋ยนเข้าพอดี เขายิ้มอ่อนๆที่มุมปาก
“ไปกันเถอะ”
ทั้งสองเดินมาถึงข้างนอก พ่อบ้านที่ยืนรออยู่ข้างรถ พอเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยน ก็ถึงกับตะลึง
ครู่ใหญ่ๆ ถึงส่งเสียงออกมาสูงลิ่ว จนไม่อาจกลบความตกตะลึงไว้ได้
“คุณหนูเจี่ยง คุณหนูจะไปร่วมงานเลี้ยงทั้งอย่างนี้เหรอครับ?”
ตั้งแต่ที่เวินเที๋ยนเที๋ยนมาถึงที่นี่ พ่อบ้านมีท่าทีที่เพอร์เฟ็คมาโดยตลอด ไม่ร้อนรน ทำตัวเฉยชาไม่ว่าจะในสถานการณ์ใดๆก็ตาม เหมือนกับพ่อบ้านแก่ๆในสมัยก่อนมาก ๆ
แต่ในครั้งนี้พอเห็นการแต่งตัวที่เรียบง่ายแต่ไร้ที่ติของเวินเที๋ยนเที๋ยน เขาตกใจจนตาค้างอ้าปากหวอ
“มีอะไรผิดปกติเหรอคะ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนก้มมองตัวเอง ถึงชุดเดรสตัวนี้จะดูเซ็กซี่เกินไปสักหน่อย แต่ก็สวยมาก ๆ มีอะไรแปลกเหรอ?
สายตาของพ่อบ้านดูเหมือนจะอธิบายเป็นคำพูดไม่ถูก ถึงแม้ว่างานวันนี้จะเป็นงานของตระกูลจี้ แต่คนในงานก็ไม่ใช่น้อย ๆ
ทุกคนก็แต่งตัวกันสวยสง่า แต่ข้างหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยนนี้……
พ่อบ้านขมวดคิ้ว แต่พอเห็นว่าจี้จิ่งเชินไม่ว่าอะไร ก็ได้แต่ทำใจ
“เอาล่ะ เชิญคุณชายและคุณหนูขึ้นรถเถอะครับ”