เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 225 ฉันยอมไปฝรั่งเศส
บทที่225 ฉันยอมไปฝรั่งเศส
เวินเที๋ยนเที๋ยนนั่งอยู่ในห้องหนังสืออย่างกังวลใจว่าสถานการณ์ข้างล่างจะเป็นยังไง
“พวกเขากลับไปแล้วหรือยัง”
แม่ครัวยืนอยู่ข้างๆอย่างเป็นห่วง
“คุณหนูคุณชายต้องจัดการได้ดีแน่ ต้องไม่เกิดอะไร”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า แต่ยังคงอดไม่ได้เดินไปที่ข้างหน้าต่าง
คนที่อยู่ชั้นล่างจากไปแล้ว
“แต่เธอก็รู้สึกแปลกอย่างบอกไม่ถูก ทำไมคุณนายหล่อนถึงยอมปล่อยไปง่ายๆขนาดนี้”
กำลังคิดอยู่ ประตูห้องหนังสือก็ถูกเปิดออก
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันหน้าไปดู ก็เห็นจี้จิ่งเชินยืนอยู่หน้าประตู
“เป็นยังไงบ้าง”
จี้จิ่งเชินยิ้มจางๆ พูดปลอบโยน “พวกเขายอมให้คุณอยู่ที่นี่ต่อได้”
“ง่ายขนาดนั้นเลยหรอ” เวินเที๋ยนเที๋ยนสงสัยนิดหน่อย “ไม่ได้มีข้อเสนออะไรหรอ”
จี้จิ่งเชินส่ายหน้า “ไม่มี สองสามวันนี้คุณอยู่ที่ปราสาท ผมกังวลว่าพวกเขาต้องกลับมาหาคุณอีก”
“ดี”
จี้จิ่งเชินกอดเธอแน่น สายตาประกายความกังวล
“ผมไม่ยอมให้พวกเขาพาคุณไป”
สองสามวันต่อจากนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่ในปราสาทตลอด
เธอยืนอยู่ที่ประตูและมองออกไปด้านนอก
หลายวันมานี้ไม่ว่าจะเป็นหมินอันเกอหรือคนของตระกูลหล่อน ก็ไม่ปรากฏตัวเลย
“พวกเขาไม่มาเลยเหรอ”
พ่อบ้านยืนข้างๆ พยักหน้า
เขาไม่เห็นคุณเวินปรากฏในปราสาทมานานแล้ว ความรู้สึกแบบนี้เหมือนย้อนกลับไปเมื่อก่อน
รอยยิ้มพึงพอใจปรากฏบนใบหน้าของเขา
“ใช่ครับ คุณเวินอยู่ในปราสาทอย่างสบายใจเถอะครับ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว จนถึงวันนี้ เธอก็ยังไม่ได้รับข่าวคราวใดใดของตระกูลหล่อน
“คุณนายหล่อนคิดอะไรอยู่นะ”
เธอขอบคุณที่เมื่อก่อนคุณนายหล่อนเคยช่วยชีวิตเธอ และช่วยเหลือเธอมากมาย แต่เธอกลับยอมรับไม่ได้ที่คุณนายหล่อนต้องการพาเธอไปโดยการบังคับ
เวินเที๋ยนเที๋ยนสูดหายใจลึกๆ ก้าวเท้าเตรียมจะเดินออกไป
พ่อบ้านที่ยืนขวางอยู่ข้างหลังเธอก็เปลี่ยนสีหน้าทันที รีบก้าวไปข้างหน้า
“คุณเวิน คุณอยู่ในปราสาทรอคุณชายกลับมาก็พอ”
ประโยคนี้กลับทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนสงสัย
“แต่ฉันไม่ได้ออกไปข้างนอกหลายวันแล้ว คุณนายหล่อนยอมให้ฉันอยู่ที่นี่แล้ว คงจะไม่พาตัวฉันไปอีกหรอก”
พ่อบ้านยืนกรานพูด “แต่…”
เห็นสายตาที่ลังเลของเขา เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ่งสงสัย จากนั้นเดินอ้อมตัวเขาออกไปด้านนอก
แต่ว่าเพิ่งเดินได้สองก้าว ก็มีบอดี้การ์ดชุดดำสองคนปรากฏตัวต่อหน้าอีกครั้ง ยืนขวางหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยน
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ่งสะดุ้ง มองพวกเขาด้วยความตกใจ
“พวกคุณจะทำอะไร”
บอดี้การ์ดทั้งสองคนมองเธอด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ พูดด้วยน้ำเสียงเข้มงวด “โปรดคุณเวินอย่าออกไปนอกเขตของปราสาท”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองพวกเขา เหมือนกับไม่ได้กำลังล้อเล่น
ก็หันหน้ากลับไปมองพ่อบ้านที่ยืนอยู่ด้านหลัง
“นี่เป็นคำสั่งที่จี้จิ่งเชินสั่งไว้เหรอ”
พ่อบ้านมองความตกใจในแววตาของเธอออก จึงค่อยๆหลบสายตาของเวินเที๋ยนเที๋ยน
“คุณชายอาจจะทำเพื่อความปลอดภัยของคุณ”
“ดังนั้นเขาก็เลยขังฉันไว้เหรอ” เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดอย่างไม่กล้าเชื่อ
ในหัวก็นึกภาพครั้งก่อนที่จี้จิ่งเชินขังเธอไว้ในปราสาทขึ้นได้อีกครั้ง
นึกไม่ถึงว่า ประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย
เวินเที๋ยนเที๋ยนนึกไม่ถึงจริงๆ ตัวเองเพิ่งรอดพ้นจากชะตากรรมที่คุณนายหล่อนส่งตัวไปต่างประเทศ ตอนนี้กลับกลายเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องขึ้นมา
“เขาต้องการขังฉันเหมือนครั้งที่ไปถึงเมื่อไหร่เหรอ”
พ่อบ้านพูดอย่างกังวล “คุณเวินคุณชายไม่มีเจตนาอย่างนั้นจริงๆ”
“ไม่ใช่แบบนี้ แล้วคืออะไร”
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันไปมองบอดี้การ์ดสองคนที่อยู่ตรงหน้า
“หลบไป ฉันจะออกไป”
แต่บอดี้การ์ดสองคนกลับไม่นิ่งเฉย
“โปรดคุณเวินอย่าออกไปนอกเขตของปราสาท”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกัดฟัน เดินพุ่งออกไปทางด้านข้าง
แต่การกระทำของบอดี้การ์ดรวดเร็ว ไม่รอให้เวินเที๋ยนเที๋ยนออกไปจากในบ้าน ก็เข้ามาขวางไว้อีกครั้ง
พวกเขาจับแขนของเวินเที๋ยนเที๋ยนโดยตรง จับตัวเธอกลับเข้ามา แล้วพาเข้าไปในปราสาทอีกครั้ง
เวินเที๋ยนเที๋ยนดิ้นรนวิ่งหนี อยากจะวิ่งออกไปด้านนอก แต่ก็ถูกล้อมสกัดไว้
พ่อบ้านดึงเธอไว้ด้วยความเป็นห่วง แล้วพูดด้วยความหวังดี “คุณเวิน ถ้าคุณอยากจะออกไปจริงๆ รอให้คุณชายกลับมาแล้วค่อยปรึกษากับเขา”
“เขาขังฉันไว้แล้ว ฉันจะเจรจากับเขายังไง”
“คุณชาย คงเพียงหวังว่าต่อไปจะไม่เกิดเรื่องกับคุณ”
พ่อบ้านมองเธอด้วยความเป็นห่วง ถ้าบอกเวินเที๋ยนเที๋ยนเกี่ยวกับอาการป่วยของจี้จิ่งเชิน บางทีเธออาจเข้าใจยิ่งขึ้น
ตอนที่เวินเที๋ยนเที๋ยนถูกส่งไปที่สนามบิน พ่อบ้านคิดว่าจี้จิ่งเชินจิตใจพังทลายก็ด้วยเหตุผลนี้
แต่สำหรับสถานการณ์ในตอนนี้ ได้เกินความคาดหมายของเขาอย่างมาก
อย่างน้อยจี้จิ่งเชินก็ยังคงรักษาสติเล็กน้อยไว้ได้
สิ่งเหล่านี้ก็เพื่อเวินเที๋ยนเที๋ยน
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองพ่อบ้านและแม่ครัวที่ยืนอยู่ข้างๆด้วยสีหน้ากังวล จากนั้นสูดหายใจลึกๆ
“ฉันรู้แล้ว ฉันกลับห้องก่อน รอให้จี้จิ่งเชินกลับมาแล้ว ฉันค่อยคุยกับเขา”
“ใช่ครับ คุณหนู”
พ่อบ้านคิดไปคิดมา กังวลว่าอีกสักพักถ้าน้ำเสียงของเวินเที๋ยนเที๋ยนรุนแรง อาจก่อให้เกิดการตอบโต้
เขาจึงรีบตามไป แล้วพูดเตือน “อีกสักพักตอนคุณพูดกับคุณชาย โปรดอย่าโมโหมากเกินไป อย่าใช้คำพูดตรงๆมากเกินไป”
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วแล้วมองเขา ไม่เข้าใจเลย
เธอถูกขังไว้ชัดชัด ทำไมยังต้องรักษาความรู้สึกของจี้จิ่งเชิน
แต่เห็นสายตาที่อ้อนวอนของพ่อบ้าน เธอก็กำมัดแน่น
“ฉันรู้แล้ว”
พูดจบ ก็ตรงขึ้นไปชั้นบน
พ่อบ้านมองเขาด้วยความกังวล ไม่รู้ว่าต่อไปจี้จิ่งเชินและเวินเที๋ยนเที๋ยนจะทำยังไง
พลบค่ำ
เวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังครุ่นคิดว่าจะเอ่ยปากพูดกับจี้จิ่งเชินยังไง ทันใดนั้นประตูห้องนอนก็ถูกเปิดออก
จี้จิ่งเชินสีหน้าเคร่งขรึมยืนอยู่หน้าประตู ในตามองอารมณ์ไม่ออก
เวินเที๋ยนเที๋ยนลุกขึ้นยืน นึกถึงคำพูดที่พ่อบ้านเคยพูด จึงค่อยๆพูดออกมา
“จี้จิ่งเชิน ฉันมีเรื่องหนึ่งอยากคุยกับคุณ”
“ไม่ได้”
เธอเพิ่งพูดจบ ก็ถูกจี้จิ่งเชินปฏิเสธ
เวินเที๋ยนเที๋ยนค่อยๆถลึงตากว้าง
จี้จิ่งเชินพูดต่อ “ผมไม่มีทางให้คุณจากไป”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองจี้จิ่งเชิน แล้วกำมัดแน่น
“คุณจะขังฉันไว้อีกแล้วจริงๆเหรอ”
มองสายตาของเธอ จี้จิ่งเชินค่อยๆอ้าปาก สุดท้ายกลับพูดแค่ว่า “ผมไม่ได้ขังคุณไว้ ผมแค่ไม่หวังให้คุณถูกคนพาตัวไป”
“แต่คุณนายหล่อนยอมให้ฉันอยู่ที่นี่แล้ว ไม่ใช่เหรอ”
จี้จิ่งเชินค่อยๆขมวดคิ้ว “ผมไม่เชื่อใจเธอ”
“งั้นคุณไม่เชื่อใจฉันเหรอ”
“ผมเชื่อ” น้ำเสียงของจี้จิ่งเชินค่อยๆอ่อนลงเล็กน้อย แต่กลับพูดว่า “แต่ผมไม่เชื่อพวกเขา”
เขาเชื่อใจเวินเที๋ยนเที๋ยน แต่ไม่เชื่อคุณนายหล่อน ไม่เชื่อหมินอันเกอ
อีกอย่างจนกระทั่งวันนี้ยังมีเจียงหยู่เทียนและเจี่ยงเนี่ยนเหยาที่ยังไม่ได้จัดการ ทุกคนต้องคุกคามความปลอดภัยของเวินเที๋ยนเที๋ยน
ถ้าให้เวินเที๋ยนเที๋ยนจากไปพ้นสายตาของตัวเอง พวกเขาต้องพาตัวเธอไปแน่
ความคิดนี้เกือบจะเติมเต็มความคิดของจี้จิ่งเชินในด้านลบ ทำให้เขาไม่สามารถผ่อนคลายได้แม้แต่น้อย
“แต่ฉันไม่ใช่นักโทษ”
“ผมรู้”
จี้จิ่งเชินมองเธอ แล้วพูดด้วยความลำบาก “แต่ผมทำไม่ได้”
เขายืนมือไปกอดเวินเที๋ยนเที๋ยน พร้อมกับพูดว่า “รอให้ผ่านช่วงนี้ไปก่อน ก็จะดีเอง”
แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนก็หลบหนีจากการกระทำของเขา
เธอถอยหลังสองก้าว แล้วมองจี้จิ่งเชิน
“คุณช่วยฉันออกมาจากเงื้อมมือของคุณนายหล่อน แล้วก็ขังฉันไว้อีก ตอนนี้ฉันยอมไปฝรั่งเศสกับหมินอันเกอ”