เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 219ช่วยเที๋ยนเที๋ยนเรื่องหนึ่ง
บทที่ 219ช่วยเที๋ยนเที๋ยนเรื่องหนึ่ง
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่สังเกตถึงสิ่งผิดปกติในน้ำเสียงของเขา
“พี่หมินมาเยี่ยมฉัน ฉันเลยขอยืมมือถือเขา”
ทันทีที่เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดจบจี้จิ่งเชินก็พูดขึ้นมาทันที
“ส่งคืนให้เขา”
“เพราะอะไร?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่เข้าใจ “ไม่ง่ายเลยกว่าฉันจะหาโทรศัพท์โทรหาคุณได้……”
“ส่งคืนให้เขา” น้ำเสียงของ จี้จิ่งเชินหนักแน่นมากขึ้น
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจว่าเป็นเธอเองที่ติดต่อเขาไป แต่ทำไมเขาถึงโกรธ
“ก็ได้ ฉันรู้แล้ว”
เธอพูดออกมา แล้ววางสายโทรศัพท์ก่อนจะส่งคืนให้หมินอันเกอ
“เป็นอะไรไป?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหัว “ ไม่มีอะไร ไม่โทรแล้ว”
หมินอันเกอมองสีหน้าของเธอแล้วตามน้ำหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา
“อีกสองวัน พี่จะไปต่างประเทศ พี่ซื้อตั๋วเครื่องบินมาสองใบ……”
เขาพูด แล้ววางตั๋วเครื่องบินไว้บนโต๊ะ
“ถ้าเธออยากไปพักผ่อนต่างประเทศ พี่สามารถไปกับเธอได้ทุกเมื่อ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไปที่ตั๋วเครื่องบินบนโต๊ะ
“พี่หมิน ฉันไม่อยากไป”
เพราะจี้จิ่งเชิน เธอเลยไม่อยากไป
หมินอันเกอยิ้มอย่างขมขื่น เขาเดาไว้แล้วว่าจะได้รับคำตอบแบบนี้ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกไป
“พี่รู้ แต่เธอไม่รู้จักจี้จิ่งเชินดีพอ ครั้งนี้เขาทำร้ายเธอเพราะเรื่องนี้ ต่อไปเธออาจจะยิ่งอันตรายมากขึ้น”
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหน้า
“ทำไมทุกคนถึงโทษเขา ฉันวิ่งเข้าไปเอง แม้ว่าจะมันจะผิด แต่ก็เป็นฉันที่โกหกเขาก่อน”
หมินอันเกอขมวดคิ้ว
“ถ้าอย่างนั้นเธอไม่เคยคิดเลยว่า ทำไมจี้จิ่งเชินที่ควรจะอยู่ต่างประเทศ ถึงมาอยู่ที่นั่นได้?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนผงะไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็หันไปทางอื่น ไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้
แต่หมินอันเกอไม่ยอมแพ้ เขาพูดตรงๆ: “เขาให้คนตามเธอ เที๋ยนเที๋ยน”
“เขาไม่ไว้ใจเธอ เขาสงสัยเธอและคุมเธอเหมือนนักโทษ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว ดวงตาของเธอก้มลงไปที่พื้น
“เขาให้คนตามฉัน?”
“ใช่แล้ว”
หมินอันเกอยื่นมือไปจับเวินเที๋ยนเที๋ยน”ในช่วงนี้ ทุกคนที่สนิทสนมกับคุณ จะถูกเขาย้ายออกไปทั้งหมด”
“หมายความว่าอะไร?”
“ผู้ช่วยเธอในรายการ อาจารย์นักวัตถุโบราณทั้งสองท่าน ผู้จัดการบริษัทเอ็มไอกรุ้ป ยังมีอีกเยอะที่พี่ไม่รู้”
เมื่อฟังหมินอันเกอพูดชื่อชื่อคนเหล่านั้นทีละคนเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ตกใจ
เธอคิดไม่ถึงว่า จี้จิ่งเชินจะทำเรื่องมากมายขนาดนี้ลับหลังเธอ……
หมินอันเกอมองเธออย่างเป็นห่วง
“เป็นแบบนี้ เธอยังอยากอยู่กับเขาต่อไปอีกเหรอ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงียบไปครู่หนึ่งและพยักหน้า
“อืม”
หมินอันเกอขมวดคิ้ว เขาทั้งไม่พอใจและเจ็บปวด
แต่เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนตัดสินใจแล้ว สิ่งต่างๆแล้วก็ยากที่จะเปลี่ยนแปลง
เขาพูดอย่างหมดหนทาง “ฉันจะรอข่าวของเธอตลอด รอให้เราไปถึงต่างประเทศ พี่จะไม่ให้ จี้จิ่งเชินหาเธอเจอ”
ในขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน พ่อบ้านฉวีผิงก็เชิญหมอคนหนึ่งเข้ามาในคฤหาสน์ตระกูลหล่อน
ทั้งสองตรงไปที่ห้องหนังสือของคุณนายหล่อน
“คุณนายหณิง พามาแล้วครับ”
คุณนายหล่อนเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดนั้น และมองไปที่หมอจางที่ยืนอยู่กลางห้อง
“ฉันได้ยินมาว่าคุณเคยรักษาจี้จิ่งเชินเมื่อห้าปีก่อน เขาเป็นอะไรไป?”
หมอจางพูดว่า “คุณนายหณิง นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของคนไข้ เราเปิดเผยไม่ได้”
คุณนายหล่อนวางปากกาในมือลงแล้วยิ้มออกมาช้าๆ
“แม้ว่าคุณจะไม่บอกฉัน แต่เราก็ยังมีวิธีอื่นอีกหลายวิธีที่จะหาเจอ เพียงแต่ว่า มันไม่ดีสำหรับคลินิกจิตวิทยาและครอบครัวของคุณ”
ใบหน้าของหมอจางเปลี่ยนเป็นขาวซีดและลังเลอยู่ครู่หนึ่ง
“เมื่อห้าปีที่แล้วคุณจี้ป่วยเป็นโรคทางจิตและหลังจากได้รับการรักษามาครึ่งปีเขาก็หายเป็นปกติ แต่ว่าช่วงนี้อาการเขาแย่ลง”
คุณนายหล่อนพยักหน้าเล็กน้อยสีหน้าของเธอดูสงบ
“อาการทางจิตของโรคนี้เป็นอย่างไร จะทำให้เกิดอันตรายกับคนอื่นหรือไม่?”
“ความต้องการในการควบคุมที่มากขึ้น จะทำให้ยากที่จะเชื่อใจผู้อื่นและไม่ว่าอะไรก็จะสงสัยไปหมด เมื่อมันร้ายแรง ……”
“ทำไม?”
หมอจางก้มหน้าลงเขารู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างคุณนายหล่อนกับเวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นยังไง ถ้าเธอรู้เกี่ยวกับอาการป่วยของจี้จิ่งเชินเธออาจขัดขวางไม่ให้ทั้งสองพบกัน
จากระดับหนึ่ง มันเป็นหนึ่งในตัวเลือกการรักษา
คิดได้แบบนี้ เขาก็พูดต่อ
“คุณจี้ไม่สามารถควบคุมพฤติกรรมของตัวเองได้ และจะทำให้เกิดอันตรายต่อผู้คนรอบตัวเขา คนอันตรายที่สุดในตอนนี้คือคุณเวิน”
หมอจางเหลือบมองคุณนายหล่อนอย่างเงียบๆ และรีบพูดว่า “แต่โรคนี้สามารถรักษาให้หายได้”
“ถ้าคุณเวินร่วมมือได้ เธอก็ช่วยคุณจี้ให้ดีขึ้นได้”
คุณนายหล่อนขมวดคิ้วเล็กน้อย
“แต่ว่า ถ้าเป็นแบบนั้นเที๋ยนเที๋ยนอาจจะถูกทำร้ายได้”
ฉวีผิงที่อยู่ข้างๆและขยับเล็กน้อยเมื่อได้ยินสิ่งนี้
ดูเหมือนเขาจะเดาแผนการครั้งต่อไปของคุณนายหล่อนได้
“ฉันรู้แล้ว ฉวีผิง ไปส่งเขากลับไปเถอะ”
คุณนายหล่อนโบกหลังมือของเธอแล้วพูดขึ้นอีกว่า “ฉันจำได้ว่าหมินอันเกออยู่ที่นี่ ใช่ไหม?”
“ใช่ครับ”
“ไปเชิญเขามาที่นี่หน่อย”
เขาเพิ่งจะออกจากห้องของเวินเที๋ยนเที๋ยน หมินอันเกอก็ถูกฉวีผิงพาตัวมาทันที
“คุณนายหล่อน”
เขานั่งลงข้างๆอย่างระมัดระวัง
สำหรับเจ้าของบ้านที่ลึกลับของตระกูล ตระกูลหล่อนแม้แต่หมินอันเกอก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย
คุณนายหล่อนเหลือบมองเขาและพูดเบา ๆ “คุณอาศัยอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเฉินซีนานแค่ไหน?”
“สามปีครับ ต่อมาก็ถูกบริษัทบันเทิงพาออกไป”
คุณนายหล่อนพยักหน้าและมองไปที่หมินอันเกออย่างละเอียด
“คุณเอาใจใส่เที๋ยนเที๋ยน คุณชอบเธอไหม?”
หมินอันเกอชะงักไป เขาเงยหน้าขึ้นมองคุณนายหล่อนแล้วก้มศีรษะลงอย่างรวดเร็ว
“ครับ ผมเต็มใจที่จะใช้ชีวิตของผมเพื่อปกป้องเธอ” เขากำหมัดแน่นขึ้นและกล่าวอย่างหนักแน่น
คุณนายหล่อนสังเกตเห็นการกระทำของเขาเล็กน้อย
ความรู้สึกที่หมินอันเกอมีต่อเวินเที๋ยนเที๋ยน เธอเข้าใจแล้ว
นอกจากนี้ ก่อนหน้านี้เธอยังให้คนตรวจสอบทุกคนให้ชัดเจน
คนที่อยู่ตรงหน้า เป็นคนที่เหมาะสมที่สุด
เมื่อนึกถึงการที่เวินเที๋ยนเที๋ยนต้องเข้าโรงพยาบาล และสิ่งที่หมอจางพูดก่อนหน้านี้ คุณนายหล่อนแน่ใจในการตัดสินใจของเธออีกครั้ง
“ถ้าอย่างนั้นก็ดี ฉันอยากให้คุณช่วยฉันสักเรื่อง”
หมินอันเกอเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยความประหลาดใจ
“คำขอของคุณนายหล่อน ผมจะต้องช่วยแน่นอน”
“ไม่ใช่ฉัน แต่เป็น เที๋ยนเที๋ยน” เธอยิ้มช้าๆและพูดว่า “ฉันหวังว่าคุณจะสามารถพาเที๋ยนเที๋ยนจากไปได้สักพักหนึ่ง”
เมื่อเห็นสีหน้าตกใจของหมินอันเกอ เธอจึงวางข้อมูลทางการแพทย์ของจี้จิ่งเชินไว้ตรงหน้าเขา
“สถานการณ์ปัจจุบันของจี้จิ่งเชิน ไม่เหมาะให้ติดต่อกับเที๋ยนเที๋ยน”
หมินอันเกอหยิบมันมาดู และดูข้อมูลข้างในด้วยความตกใจ ใบหน้าของเขาค่อยๆกลายเป็นจริงจังมากขึ้น
“แต่เที๋ยนเที๋ยนไม่ยอมจากไป”
ตั๋วเครื่องบินที่เขาให้เธอไปนั้นถูกเวินเที๋ยนเที๋ยนปฏิเสธอย่างชัดเจน
ถ้าเธอรู้เกี่ยวกับอาการของจี้จิ่งเชิน ด้วยนิสัยของเธอ เวินเที๋ยนเที๋ยนจะไม่ยอมจากไปแน่
“เรื่องเที๋ยนเที๋ยนฉันจะจัดการเอง คุณแค่พาเธอไป ส่วนจี้จิ่งเชิน……”
นางเรือนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ ฉันจะไม่ให้เขาตามหาพวกคุณเจอ”
หมินอันเกอขมวดคิ้วคิดอยู่สักพักแล้วพยักหน้าอย่างแน่วแน่
“ตกลงครับ ผมรับปากคุณ”