เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 217 จี้จิ่งเชิน ต่อไปนี้ฉันจะไม่หลอกคุณอีก
บทที่ 217 จี้จิ่งเชิน ต่อไปนี้ฉันจะไม่หลอกคุณอีก
เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนตื่นขึ้นมาก็เห็นจี้จิ่งเชินนั่งอยู่ข้างเตียง
ทันทีที่เธอลืมตาขึ้นมา ก็เจ็บปวดเหมือนหัวระเบิดออกมา
เมื่อจี้จิ่งเชินเห็นเธอตื่นขึ้น เขาก็ก้มไปดูด้วยความตื่นตระหนก
“เป็นยังไงบ้าง?อยากดื่มน้ำไหม?หัวยังเจ็บอยู่หรือเปล่า?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วข่มความเจ็บเอาไว้และพูดว่า “ดีขึ้นมากแล้ว”
จี้จิ่งเชินยังคงไม่วางใจ เขาประคองเธอขึ้นนั่ง แล้วนั่งข้างๆเธอและมองอย่างเป็นห่วง
“ขอโทษที่ฉันหลอกคุณ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเอื้อมมือออกมากุมมือเขา
ถ้าเธอไม่คิดว่าเธอสามารถปิดบังจี้จิ่งเชินและโกหกเขา สิ่งเหล่านี้คงจะไม่เกิดขึ้น
ก็ไม่ค่อยไว้ใจใคร แต่เธอทรยศความไว้วางใจของเขา
เมื่อจี้จิ่งเชินได้ยินเธอพูดแบบนี้ สีหน้าของเขาก็เจ็บปวดมากขึ้น
เขาจับมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนแน่น
“มันเป็นความผิดของผมเอง ผมขอโทษจริงๆ ที่ผมลงกับคุณ”
ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ยิ่งมองดูเวินเที๋ยนเที๋ยนที่หน้าซีดอยู่ตรงหน้าเขา หัวใจของเขาเหมือนมีมีดแทงทะลุ
“ไม่……”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังจะพูด แต่ประตูห้องพักผู้ป่วยก็เปิดออกทันที
“แน่นอนว่าคุณเป็นคนผิด”
คุณนายหล่อนยืนอยู่ที่ประตู เธอสบตาเข้ากับจี้จิ่งเชิน
เธอพูดขึ้น จากนั้นก็เดินเข้ามา ดวงตาของเธอมองไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างเป็นห่วง
“เธอรู้สึกยังไงบ้าง?”
คุณนายหล่อนก้มลงและยื่นมือไปลูบแก้มของเวินเที๋ยนเที๋ยนเบา ๆ
ไม่มีสีเลือดบนใบหน้าขาวซีดของเวินเที๋ยนเที๋ยน ทำให้เธอรู้สึกทุกข์ใจมากขึ้น
แค่ประมาทไปไม่กี่วัน จี้จิ่งเชินก็ถึงกับทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนเข้าโรงพยาบาล!
เธอหันกลับมามองไปที่เวินหงหยู้ ที่อยู่ข้างหลังเธอ ถ้าเธอไม่เคยพูดขอให้เธอให้โอกาสจี้จิ่งเชิน ก็คงจะไม่เป็นแบบนี้
เวินหงหยู้ยิ้มอย่างไร้พิษภัยและก้าวไปข้างหน้า
“เที๋ยนเที๋ยน ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหัว
“ฉันไม่เป็นไร คุณมาได้ยังไงคะ?”
คุณนายหล่อนพูดว่า “พวกเราจะพาเธอกลับบ้าน ที่นั่นมีหมอประจำตระกูลที่จะดูแลเธอได้ดีกว่า”
เมื่อได้ยินเช่นนี้จี้จิ่งเชินก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
“ไม่ได้”
คุณนายหล่อนชำเลืองมอง “ อย่าลืม เพราะใครล่ะ เที๋ยนเที๋ยนถึงต้องมานอนอยู่แบบนี้”
“คุณทำร้ายเธอ ด้วยน้ำมือของคุณเอง”
จี้จิ่งเชินต้องการอธิบาย แต่สิ่งที่เธอพูดคือความจริง
เขาทำร้ายเวินเที๋ยนเที๋ยนจริงๆ……
เมื่อเห็นว่าเขาไม่มีอะไรจะพูด คุณนายหล่อนจึงพูดตรงๆ “ฉันคิดว่าการปล่อยให้เที๋ยนเที๋ยนอยู่ข้างๆคุณมีแต่จะทำร้ายเธอต่อไป คุณสามารถควบคุมพฤติกรรมของคุณเองได้หรือเปล่า?”
จี้จิ่งเชินชะงักไป กำหมัดแน่นและไม่พูดอะไร
เวินหงหยู้มองพวกเขาจากข้างหลัง เขาก้าวไปข้างหน้าและวางมือบนไหล่ของคุณนายหล่อน
“ช่างเถอะ หัวของเที๋ยนเที๋ยนได้รับการกระทบกระเทือน ไม่ควรจะเคลื่อนไหวเยอะไป หากอาการบาดเจ็บแย่ลง จะไม่ดีแน่”
คุณนายหล่อนขมวดคิ้วเธอมักจะรู้สึกว่าเวินหงหยู้อยู่ข้างจี้จิ่งเชิน
หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่งในที่สุดเธอก็ยอมถอยให้ “ก็ได้ แต่ในช่วงนี้ จี้จิ่งเชินฉันไม่อนุญาตให้คุณเจอเที๋ยนเที๋ยน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมา
“คุณนายหล่อน……”
หล่อนหลีก้มหน้าลงและพูดเบา ๆ ว่า “ไม่ได้ ต้องรักษาอาการบาดเจ็บให้ดี”
ก่อนที่เวินเที๋ยนเที๋ยนจะพูดอะไร จี้จิ่งเชินก็พูดขึ้นมา
“ได้ครับ ผมรับปากคุณ”
คุณนายหล่อนพยักหน้า
“งั้นก็ไปได้แล้ว”
จี้จิ่งเชินมองไปที่คุณนายหล่อน และเผชิญหน้ากับเธอสักพัก ก่อนจะลุกขึ้นยืนในที่สุด
“อีกไม่นาน ผมจะมาเยี่ยมคุณใหม่”
หลังจากพูดแล้วเขาก็ก้มศีรษะลงแตะบนหน้าผากของเวินเที๋ยนเที๋ยนเบาๆ ก่อนจะเดินออกไป
ทันทีที่ฉันออกไปฉันก็เห็นหมินอันเกอเดินเข้ามาจากข้างนอก
เขายังคงมีบาดแผลบนใบหน้า บนร่างกายของเขาเต็มไปด้วยฝุ่น
เมื่อจี้จิ่งเชินเห็นเขาร่างกายของเขาก็แข็งทื่อ และมองเขาด้วยดวงตาสีเข้ม
หมินอันเกอมายืนตรงหน้าเขา
“เมื่อก่อนจี้ยี่หยันเคยพูดกับผมว่า ถ้าเที๋ยนเที๋ยนยังอยู่ข้างกายคุณต่อไปจะต้องมีอันตราย”
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วเล็กน้อย ดวงตาของเขาแหลมคมขึ้น
แต่หมินอันเกอไม่แม้แต่จะหันมามองเขา
“ตอนนั้นผมไม่เชื่อ” เขาเหลือบมองไปที่ห้องพักของเวินเที๋ยนเที๋ยน “แต่ตอนนี้ผมเชื่อแล้ว”
หลังจากพูดจบเขาก็กำลังจะก้าวออกไป
ทันใดนั้น จี้จิ่งเชินก็ยื่นมือออกมาจับแขนของเขา นิ้วของเขาจิกจนเกือบจะฝังอยู่ในเนื้อของเขา ไม่รู้ว่าเขาใช้แรงมากแค่ไหน
เขากัดฟัน
“ ถ้าไม่ใช่เพราะนาย ฉันก็คงไม่ทำร้ายเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ”
หมินอันเกอหันมามองเขา
“ฉันจำได้ว่าตอนนี้คุณน่าจะอยู่ต่างประเทศหรือเปล่า คุณหาเจอได้ยังไง?”
“คุณให้คนตามเธอมา?” หมินอันเกอพูด
มือของจี้จิ่งเชินหนักขึ้น แต่เขาไม่พูดอะไร
หมินอันเกอรู้ว่าเขาพูดถูก
เขาปัดมือของจี้จิ่งเชินออกไป “ เธอจะคิดยังไงถ้า เธอรู้เรื่องนี้”
“นายกล้าเหรอ!”
จู่ๆจี้จิ่งเชินก็ตะโกนออกมา! ดวงตาของเขาเบิกกว้างมองหมินอันเกออย่างดุดัน
หมินอันเกอไม่พูด แต่เดินตรงไปที่ประตูห้องพักผู้ป่วยแล้วเปิดประตูแล้วเดินเข้าไป
จี้จิ่งเชินยืนอยู่ที่นั่นและมองอยู่นานก่อนที่จะจากไปในที่สุด
เที่ยงคืน
เวินเที๋ยนเที๋ยนนอนอยู่บนเตียงแต่นอนไม่หลับ
เธอกังวลว่าจี้จิ่งเชินจะคิดมากเกินไป และต้องการติดต่อเขา แต่ก่อนที่คุณนายหล่อนจะออกไปเธอได้เอาโทรศัพท์มือถือของเธอออกไป
จี้จิ่งเชินไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังทำอะไรอยู่?
เธอโกหกเขา เขาจะทำยังไง?
เธอขมวดคิ้วและพลิกตัวไปมา
แค่หวังว่าอาการป่วยของตัวเองจะหายเร็วๆ เธอจะได้ไปเจอจี้จิ่งเชิน
ตึก
จู่ๆก็มีอะไรเคลื่อนไหวเล็ก ๆ นอกหน้าต่าง
มันเหมือนเสียงหินกระทบกระจก
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันไปมองที่หน้าต่างจากนั้นเธอก็เห็นว่ามีหินก้อนเล็กๆ กระทบหน้าต่าง
เธอลุกจากเตียงไปด้วยความสงสัย แล้วเดินมองลงไปที่หน้าต่าง
ที่ไฟริมถนนข้างล่าง มีร่างคนยืนอยู่ด้านล่างมองขึ้นมา
จี้จิ่งเชิน?
ดวงตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนเบิกกว้าง
ภายใต้ไฟ เงาของจี้จิ่งเชินทอดยาวออกไป แต่แท้จริงแล้วมันก็คือเขา
“ทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่?”
เธอจำได้ว่าคฤหาสน์ของจี้จิ่งเชินอยู่ห่างออกไปพอสมควร และตอนนี้ตีสองแล้ว……
จี้จิ่งเชินมองเธอด้วยรอยยิ้ม
“ขอโทษนะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินทั้งสามคำนี้หัวใจของเธอก็รู้สึกขมขื่น
“ฉันไม่ได้โทษคุณ”
“ผมไม่ได้ตั้งใจ” จี้จิ่งเชินพูด
ในใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกเสียใจ “ฉันรู้”
จี้จิ่งเชินจะลงมือกับเธอได้อย่างไร?
ยิ่งไปกว่านั้นเป็นเธอที่โกหกเขาก่อน
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไปที่เขาที่ยืนอยู่ด้านล่าง ไม่เห็นรถของเขา “คุณมาที่นี่ได้อย่างไร?”
จี้จิ่งเชินยิ้มและไม่พูดอะไร
คุณนายหล่อนสั่งไม่ให้เขาเข้าไปโรงพยาบาล สั่งให้ปิดล้อมเมืองทั้งหมดไว้ ทันทีที่เจอรถเขา จี้จิ่งเชินก็จะถูกกั้นเอาไว้ทันที
เขาก้าวไปก้าวมา
สามชั่วโมง
ทุกย่างก้าวของเขา ในใจของเขาก็จะนึกถึงแต่เวินเที๋ยนเที๋ยน
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไปที่เขา เธอรู้สึกว่ารอยยิ้มของเขาทำให้หัวใจของเธอเจ็บปวด
“คุณอยากขึ้นมาไหม?”
“ไปล่ะ ผมจะมองคุณจากตรงนี้ คุณรีบเข้านอนเถอะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยังคงลังเลว่าเธอจะนอนหลับ แล้วปล่อยให้จี้จิ่งเชินยืนอยู่ข้างนอก?
แต่สายตาที่จี้จิ่งเชินจ้องมา ทำให้เธอปฏิเสธไม่ได้
เธอกลับไปที่เตียงและนอนลงสักพัก แต่ก็รีบวิ่งกลับไป
เมื่อมองลงไป จี้จิ่งเชินยังคงยืนอยู่ข้างนอก
“จี้จิ่งเชิน ต่อไปนี้ฉันจะไม่โกหกคุณอีก”