เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 215คุณอยู่ที่ไหน
บทที่ 215คุณอยู่ที่ไหน
เมื่อได้ยินคำพูดของพ่อบ้าน จี้จิ่งเชินก็หันไปมองเขา
ดวงตาดำมืดนั้น ทั้งเย็นชาและแปลกประหลาด
เมื่อมองไปที่ดวงตาคู่นี้ พ่อบ้านก็นึกถึงเมื่อห้าปีก่อน
เสียงกรีดร้องที่ดังมาจากบ้านตระกูลจี้ในคืนนั้น
จี้จิ่งเชินเดินออกมาจากข้างในตอนเช้าตรู่ แววตาเหมือนกันกับตอนนี้
“คุณผู้ชาย”
เขาตะโกนออกมาอย่างเป็นห่วง
“คุณคิดถึงคุณเวินเถอะ อย่าไปคิดถึงเรื่องเมื่อก่อนเลย”
หลังจากนั้นไม่นาน ในที่สุดใบหน้าของ จี้จิ่งเชินก็ดีขึ้นมาเล็กน้อย
“ฉันไม่เป็นไร”
หลังจากพูดจบเขาก็หันหลังแล้วเดินตรงไปชั้นบน
พ่อบ้านมองเขาอย่างเป็นห่วง
เห็นได้ชัดว่าหลังจากที่เขาได้อยู่กับคุณเวินเขาก็ค่อยๆดีขึ้น ทำไมกลับกลายเป็นแย่ลงอีกล่ะ?
วันรุ่งขึ้น
เมื่อ จี้จิ่งเชินเดินลงไปข้างล่างอีกรอบ เขาก็กลับมาเป็นปกติแล้ว
พ่อบ้านยังคงมองเขาอย่างเป็นห่วง และตอนนี้ใบหน้าของ จี้จิ่งเชินก็ดูเบิกบานสำราญใจ
มันแตกต่างจากที่เขาเห็นเมื่อคืน
ราวกับว่าทุกสิ่งที่พ่อบ้านเห็นเมื่อวานเป็นภาพลวงตา
“วันนี้ฉันจะไปต่างประเทศ ถ้ามีเรื่องอะไร ก็แจ้งให้ฉันรู้”
หลังจากพูดเสร็จ เขาก็เดินออกไป
แต่พ่อบ้านยังคงกังวล เขาขมวดคิ้วแล้วดูจี้จิ่งเชินเดินออกไป
แม่ครัวพูดว่า “คุณเป็นอะไรไป?”
พ่อบ้านส่ายหน้า
“คุณผู้ชายมีบางอย่างผิดปกติ”
แม่ครัวมองไปยังทางที่ จี้จิ่งเชินเพิ่งเดินออกไป เธอยิ้มและพูดว่า “ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ?”
แต่พ่อบ้านก็ยังไม่สามารถลืมความผิดปกติของคุณผู้ชายหลังจากคืนนั้นเมื่อห้าปีก่อนได้
ในวันเดียวกัน เวินเที๋ยนเที๋ยนไปส่งจี้จิ่งเชินที่สนามบินเป็นการส่วนตัว
“ฉันรู้แล้ว จะระวังให้ดี คุณไม่ต้องกังวล”
จี้จิ่งเชินดึงมือเธอไว้
“อีกสองวัน ผมก็กลับมาแล้ว รอผม”
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาจี้จิ่งเชินเขาพูดประโยคนี้มาไม่รู้ว่ากี่ครั้งแล้ว
เวินเที๋ยนเที๋ยนก้มหน้าและสัญญาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“ฉันรู้แล้ว”
จี้จิ่งเชินกอดเอวของเธอ แทบจะฝังเวินเที๋ยนเที๋ยนเข้าไปในอกของเขา
“ผมจะไม่ได้เจอคุณอีกตั้งสองวัน”
น้ำเสียงน้อยใจของเขาทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“แค่สองวันเอง คุณก็โทรมาหาฉันแล้วกัน”
“อืม”
จี้จิ่งเชินจูบริมฝีปากของเธอ
“ผมจะโทรหาคุณทุกวัน อย่าไปไหนมาไหนส่งเดช”
ทั้งสองกอดกันอยู่พักหนึ่ง จงหลีที่อยู่ข้างๆรู้สึกเหมือนตาจะบอด อดไม่ได้ที่จะเตือนจี้จิ่งเชินว่าใกล้ได้เวลาแล้ว
ในที่สุดจี้จิ่งเชินก็ยอมปล่อยเธอ
“คุณกลับไปก่อน ผมอยากเห็นคุณกลับก่อน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเขาด้วยสีหน้างงงวย ปกติคนอื่นต้องมองดูคนที่นั่งเครื่องบิน บินไปไม่ใช่เหรอ?
ทำพอเป็นเธอ ถึงกลายเป็นแบบนี้?
เธอไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากหันหลังเดินออกไป แล้วคอยหันกลับมามองจี้จิ่งเชินบ่อยๆ
จี้จิ่งเชินยืนอยู่ที่นั่นเพื่อดูเธอจากไป
ในที่สุดเมื่อจงหลีเห็นว่าก็สามารถไปได้แล้วเขาก็พูดว่า ประธานจี้ไปขึ้นเครื่องกันเถอะ”
“หานักสืบส่วนตัวมาคนหนึ่ง”
“หืม?”
เมื่อจงหลีได้ยินคำพูดเหล่านี้ เขาก็เงยหน้าขึ้นมองจี้จิ่งเชินด้วยความประหลาดใจ
จี้จิ่งเชินมองไปยังทางที่เวินเที๋ยนเที๋ยนจากไป
“ฉันไม่วางใจ”
จงหลีรู้สึกประหลาดใจ “คุณจะให้นักสืบเอกชนติดตามคุณเวินเหรอ?”
“อืม อย่าให้เธอรู้ล่ะ ฉันไม่อยู่ดูเธอตั้งสองวัน”
“แต่ว่า……”
จงหลีลังเลเล็กน้อย จากนั้นเขาก็เห็นว่าจี้จิ่งเชินหันมองไป
สิ่งที่เขากำลังจะพูดถูกกลืนกลับไป
“ครับ”
แต่เขาก็ยังอดกังวลเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้ไม่ได้ ถ้าเวินเที๋ยนเที๋ยนรู้เรื่องนี้……
ไม่รู้จะเกิดพายุอะไรอีกหรือเปล่า?
เวินเที๋ยนเที๋ยนเพิ่งเดินออกมาจากบ้านของท่านเปิง
จี้จิ่งเชินเพิ่งไปได้วันเดียว นอกจากโทรมาในตอนเช้าก็ไม่มีข่าวอะไรอีก
เดิมทีเธอคิดว่าหลังจากที่จี้จิ่งเชินจากไป เขาอาจจะโทรหาบ่อย แต่คิดไม่ถึงว่าเธอจะคิดมากเกินไป
เมื่อเธอนึกถึงจี้จิ่งเชินเธอก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโดยไม่รู้ตัว เธอแค่อยากโทรหาเขา แต่เธอกังวลว่าจะขัดจังหวะงาน
“ช่างเถอะ ยังไงซะอีกแค่สองวันเขาก็กลับมาแล้ว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนวางโทรศัพท์ลง วินาทีต่อมามันก็ดังขึ้นทันที
เธอคิดว่าเป็น จี้จิ่งเชินที่โทรมาจึงรีบเปิดดู แต่เธอไม่คิดว่าจะเป็นหมินอันเกอ
“พี่หมิน?”
เสียงของหมินอันเกอ ดังขึ้นมาจากโทรศัพท์
“เที๋ยนเที๋ยนวันนี้พี่ติดต่อเจ้าของที่ในเขตชานเมืองนั้นได้แล้ว พวกเขารีบย้ายบ้านและตกลงที่จะขายแล้ว แต่พรุ่งนี้พวกเขาจะออกเดินทาง ให้พวกเราเข้าไปวันนี้”
“วันนี้เหรอ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วและลังเลเล็กน้อย
ก่อนหน้านี้จี้จิ่งเชินเพิ่งจะพูดไว้ว่า ต้องรอให้เขากลับมาก่อน แล้วค่อยไปดูด้วยกัน
หมินอันเกอพูดว่า “ใช่ ช่วงนี้พวกเขาจะย้ายไปต่างประเทศและบางทีพวกเขาอาจจะไม่กลับมาอีก”
“ต่างประเทศ?”
เธอครุ่นคิดสักพักก่อนที่ในที่สุดจะพูดว่า “งั้นไปดูวันนี้ พี่รอฉันก่อน ฉันจะไปทันที”
หลังจากวางสายแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนก็รีบขึ้นรถโดยไม่ได้ไปที่ตระกูลหล่อนแต่ไปที่ชานเมืองแทน
บริเวณนี้เป็นย่านเมืองเก่า เวินเที๋ยนเที๋ยนและ หมินอันเกอวางแผนที่จะซื้อที่นี่และเปลี่ยนเป็นสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
เมื่อเธอลงจากรถเธอก็เห็นหมินอันเกอรออยู่ข้างนอกอยู่ก่อนแล้ว
หมินอันเกอ พูดว่า “โดยภาพรวมพี่ได้คุยกับพวกเขาไว้หมดแล้ว เหลือแค่เซ็นสัญญา”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า
การมาที่นี่โดยไม่บอกจี้จิ่งเชินทำให้เธอรู้สึกผิด
“ไปเถอะ พวกเราเข้าไปข้างในกัน”
ทันทีที่ทั้งสองคนจากไป คนที่ยืนอยู่ไม่ไกลก็หยิบกล้องถ่ายรูปขึ้นมาถ่ายรูปทั้งสองคนที่เข้าไปในบ้านด้วยกัน
เขาโทรไปยังเบอร์ที่ในสหรัฐอเมริกาโดยตรง
“ฮัลโหล คุณจี้”
“ผมเห็นคุณเวินและหมินอันเกอมาที่ชานเมือง ใช่ครับ ผมจะส่งรูปถ่ายให้คุณ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกับหมินอันเกอเดินเข้าไปในบ้านเก่าด้วยกัน
ตัวบ้านเก่ามาก ของด้านในถูกย้ายออกไปหมดแล้ว เจ้าของบ้านยังคงยุ่งไม่หยุด
ทันทีที่ฉันเห็นพวกเขา เขาก็ทักขึ้นมา “ในที่สุดพวกคุณก็มาแล้ว”
ชายคนนั้นเก็บเสื้อผ้าชุดสุดท้ายลงในกระเป๋าเดินทาง แล้วเดินออกไป
“วันพรุ่งนี้พวกเราจะย้ายออก วันนี้เซ็นสัญญาไว้ให้ทั้งหมดแล้ว หลังจากนี้ก็เตรียมไว้ให้พร้อมหมดแล้ว”
“โอเค”
ทั้งสองทำงานกันอย่างรวดเร็ว ก่อนหน้านี้สัญญาถูกร่างไว้หมดแล้ว
เวินเที๋ยนเที๋ยนนำมันออกไปตรวจสอบกับพวกเขา ทั้งบ้านและที่ดินซื้อไว้ทั้งหมดแล้ว
“ต่อไปที่นี่จะมีการสร้างสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าซึ่งสามารถรองรับเด็กกำพร้าได้มากกว่าสองร้อยคน”
อีกฝ่ายยิ้มและพยักหน้า
“พูดตามตรง จริงๆแล้วพวกเราไม่ต้องการขาย แต่ผมได้ยินมาว่าคุณต้องการสร้างสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า พวกเราจึงตกลง”
“ขอบคุณค่ะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนและกำลังจะหยิบสัญญาออกมา จู่ๆโทรศัพท์ก็ดังขึ้นทันที
จี้จิ่งเชินโทรมา
เธอหยิบมันออกมาดู รู้สึกแน่นในหัวใจ
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไปที่คนที่ยังรอให้เธอเซ็นสัญญาอย่างรู้สึกผิด
“พวกคุณจัดการกันไปก่อน ฉันขอไปรับโทรศัพท์นะคะ”
หลังจากพูดแล้วเธอก็รีบเดินออกไป
“จี้จิ่งเชิน?ทำไมคุณถึงโทรหาฉันตอนนี้?”
ปกติคุณจะโทรมาตอนเย็นไม่ใช่เหรอ?
ทำไมวันนี้โทรมาเร็วขนาดนี้?
“คิดถึงคุณแล้ว” จี้จิ่งเชินพูดออกมาเบาๆ
แล้วเขาก็ถามขึ้นมาว่า “ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไปรอบๆ ในใจรู้สึกผิดขึ้นมาทันที
เธอกระซิบ “ฉันอยู่ที่ตระกูลหล่อน……”