เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 184 ตอนนี้ฉันก็ยังเป็นคนเลวอยู่
บทที่ 184 ตอนนี้ฉันก็ยังเป็นคนเลวอยู่
เสียงแหบพร่าดังขึ้นข้างหู
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองดูจี้จิ่งเชิน เธอประหม่าจนอดไม่ได้ที่จะเลียริมฝีปาก
เมื่อจี้จิ่งเชินเห็นการกระทำของเธอ แววตาของเขาก็ดูมืดสลัว
และพูดต่อ" ตอนนี้ฉันก็ยังเป็นคนเลวอยู่ ดังนั้นฉันไม่อนุญาตให้เธอเจอกับเว่ยเอ๋อตามลำพัง "
หวู่สือที่ถูกจับโยนออกไปจากบ้านของคุณนายหล่อน ก็กลับบ้านด้วยความอับอายและโมโหเป็นอย่างยิ่ง
ทันทีที่เข้าประตูไป เจียงหยู่เทียนก็เดินมาเข้ามาหาเขา และเอนตัวพิงเขาอย่างอ่อนโยน
" ใครทำให้นายโกรธเหรอ? ถึงได้อารมณ์เสียขนาดนี้?”
เจียงหยู่เทียนเหลียวมองเขา รอยแผลเป็นบนใบหน้าได้ค่อยๆจางลงไปตามกาลเวลา
บวกกับทักษะการแต่งหน้า หากไม่เข้าใกล้ก็แทบจะมองไม่ออกเลย
แต่ตอนนี้เธออยู่ใกล้กับใบหน้าของหวู่สือ เมื่อหวู่สือหันหน้ากลับไปก็ยังคงเห็นรอยแผลเป็นจางๆบนใบหน้าของเธอ ทันใดนั้นสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป เธอขมวดคิ้วและผลักใบหน้าของเขาออก
หากไม่เคยได้ยินมาว่าเจียงหยู่เทียนเคยอยู่กับจี้จิ่งเชินมาก่อนระยะหนึ่ง เขาคงจะไม่มองผู้หญิงแบบนี้หรอก?
เขามองเธออย่างไม่พอใจและพูด " เธอเดาสิว่าวันนี้ฉันไปงานเลี้ยงตระกูลหล่อนฉันเจอใคร ?"
เจียงหยู่เทียนมองเขาด้วยความสงสัย
" เจอใครมาล่ะ? ถึงได้โกรธขนาดนี้ "
หวู่สือตะคอกอย่างเย็นชา
" เวินเที๋ยนเที๋ยน !"
ตาของเจียงหยู่เทียนเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อนี้
" ใช่….ใช่เวินเที๋ยนเที๋ยนที่ฉันรู้จักรึเปล่า ?"
" ไม่ใช่เธอจะเป็นใครกัน? "
หวู่สือผลักเธอออกและเดินเข้าไปด้านใน
เจียงหยู่เทียนตะลึงงันอยู่กับที่ ใบหน้าของเธอซีดเผือด
เวินเที๋ยนเที๋ยน?
เธอไม่ได้ตายไปแล้วเหรอ?
เธอตะลึงอยู่ครู่หนึ่งก็ได้เร่งรีบตามหวู่สือเข้าไปข้างใน
" เรื่องราวมันเป็นยังไง? เธอไม่ได้ตกทะเลตายไปแล้วเหรอ? "
หวู่สือพูดอย่างไม่พอใจ" ใครจะไปรู้? คืนนี้คุณนายหล่อนยังประกาศต่อหน้าคนอื่นว่าเธอเป็นลูกบุญธรรมอยู่เลย "
" ตั้งแต่วันนี้ไปเธอเป็นคนของตระกูลหล่อนแล้ว !"
" ลูกบุญธรรมตระกูลหล่อน? "
เจียงหยู่เทียนมองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ
" ผู้หญิงคนนั้น เกี่ยวข้องกับตระกูลหล่อนได้ยังไง? เธอใช้วิธีการอะไรกัน? "
เขาพูดอย่างหมดความอดทน
" ฉันจะรู้ได้ยังไง? ถ้าเธอเก่งมาเธอก็ไปถามเองสิ! "
เมื่อเห็นว่าเขามีสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์ เจียงหยู่เทียนจึงรีบยิ้มร่าและประจบสอพลอ " ฉันไม่ใช่เธอซะหน่อย ฉันอยู่กับคุณต่างหาก "
หลังพูดจบเธอก็จับมือของหวู่สือและกำลังจะก้มหน้าลงไปจูบ
แต่หวู่สือกลับสะบัดมือและผลักเธอออกอย่างรำคาญ
" เพราะสิ่งที่เธอเคยพูดก่อนหน้านี้ ทำให้ฉันเผลอผิดใจกับคุณนายหล่อนอย่างไม่ได้ตั้งใจ และยังไม่รู้ว่าบริษัทจะยังอยู่ได้ถึงวันพรุ่งนี้ไหม! "
เมื่อได้ยินเช่นนั้นเจียงหยู่เทียนก็ตกใจจนหน้าถอดสี
" เพราะเวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นคนทำ ?"
" ถ้าไม่ใช่เพราะเธอล่ะก็ !ซวยซะจริงๆเลย !"
เมื่อพูดจบเขาก็สะบัดมือและเดินเข้าไปข้างใน
เจียงหยู่เทียนยังคงยืนอยู่ที่เดิม เธอหรี่ตาลงเล็กน้อย แววตาคู่นั้นของเธอส่องประกายความชั่วร้าย
เวินเที๋ยนเที๋ยน?
คิดไม่ถึงจะเธอจะดวงดีขนาดนี้ ตกลงไปในทะเลแล้วยังไม่ตาย ยังตามจองเวรจองกรรมอยู่อีก
อยู่ได้ก็อยู่ไป ยังไงเธอก็ยังเป็นศัตรูของฉันอยู่!
แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่หวู่สือพูดเมื่อครู่ ตระกูลหล่อนนั้นดูเหมือนว่าจะมีอำนาจมาก
เธอเองก็ยังไม่แน่ใจว่าจะเข้าไปในตระกูลหล่อน เป็นคนของตระกูลหล่อนได้หรือไม่ ถึงตอนนั้นก็คงไม่ต้องมาพัวพันกับตาเฒ่าที่ร่างครึ่งหนึ่งฝังอยู่ในดินอีก
ในขณะที่กำลังคิด เธอก็ค่อยๆหย่อนตัวลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่น และคิดอยู่เรื่อยๆว่าจะทำอย่างไรดี
เย็นวันนั้น งานเลี้ยงของตระกูลหล่อนเพิ่งจะจบลง สถานะของเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ถูกป่าวประกาศให้ทุกคนได้รับรู้
ในตอนนี้แทบจะทุกคนที่รู้ถึงสถานะของเวินเที๋ยนเที๋ยน และยังรู้ข่าวคราวที่ว่าเธอเป็นลูกบุญธรรมของคุณนายหล่อนอีก
ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครกล้าพูดถึงเรื่องในอดีตที่ผ่านมาของเธอ และตั้งใจที่จะร่วมมือกับคุณนายหล่อนเพื่อลบล้างตัวตนเดิมของเธออีกด้วย
แม้ว่าก่อนหน้านี้เวินเที๋ยนเที๋ยนจะได้รับปากกับจี้จิ่งเชินไว้แล้ว แต่เมื่อเว่ยเอ๋อโทรศัพท์มาเชิญให้เธอไปพระราชวังโบราณด้วย เธอก็ยังคงรู้สึกกังวลเล็กน้อย
เธอไม่มีทางเลือกนอกจากต้องปฏิเสธเขาไป เธอไปแจ้งเรื่องนี้ให้ท่านเปิงทราบ และคอยดูว่าเขาจะมีความคิดเห็นยังไง
หลังจากที่พูดคุยกับคุณนายหล่อนและฉวีผิง เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ออกไปบ้านท่านเปิงด้วยตัวเอง
ทันทีที่เข้าไป เธอก็เห็นว่าท่านจางและคนอื่นๆที่รู้ข่าวคราวเรื่องนี้ ได้มาถึงกันแล้ว
เมื่อเห็นว่าเธอเข้ามา ทุกคนก็ต่างพากันยืนขึ้นและจ้องมองเธออย่างละเอียด
เมื่อคืนในงานเลี้ยงของตระกูลหล่อน มีเพียงแค่ท่านเปิงและท่านจางที่มีโอกาสได้ไปร่วมงานและดูเวินเที๋ยนเที๋ยน
คนที่เหลือต่างได้ฟังเรื่องราวของเธอมาจากปากคนอื่น เมื่อมองดูดีๆในตอนนี้ ในที่สุดทุกคนก็จำเธอได้
" เฮ้!สาวตัวน้อยคนนี้ยังไม่ตายจริงๆ! ฉันบอกแล้วไง "
" นี่เขาเรียกว่าตายยาก ฟ้าหลังฝนนั้นสวยงามเสมอ! "
" ต่อไปนี้เธอเป็นคนของตระกูลหล่อนแล้ว ดูซิว่าจะมีใครหน้าไหนกล้ารังแกเธออีก! "
เหล่าผู้สูงอายุหลายคนกำลังพูดขึ้นอย่างตื่นเต้นและมีความสุข
ปกติแล้วพวกเขาก็มักจะรักและเอ็นดูเวินเที๋ยนเที๋ยน และมองเธอในฐานะลูกสาวของตัวเอง และเมื่อได้เห็นเธอกลับมาเหมือนเดิมอย่างนี้แล้วพวกเขาก็วางใจ
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มพลางเดินเข้าไปและพูด " ฉันขอโทษที่ทำให้ทุกคนต้องเป็นกังวล "
" ไม่เป็นไรหรอกน่า "
มีคนคนหนึ่งโบกมือพลางพูด " เรื่องนั้นเอาไว้ค่อยคุย เธอมาช่วยฉันดูนี่หน่อยสิ ฉันเพิ่งจะซื้อไหมาใบหนึ่ง เธอช่วยมาดูหน่อยซิว่ามันเป็นของจริงรึเปล่า "
นอกจากนี้ก็ยังมีคนอื่นๆที่ดึงมือของเวินเที๋ยนเที๋ยน
" มาดูภาพวาดชื่อดังของฉันก่อน ได้ยินมาว่านี่เป็นผลงานของแท้ของถังโบหัว ฉันจ่ายเงินไปเป็นจำนวนมากเพื่อซื้อมันมา! "
ทันใดนั้นก็มีอีกหลายคนที่พยายามลากดึงเธอ เวินเที๋ยนเที๋ยนถูกพวกเขาลากจนยืนอย่างไม่มั่นคง
ท่าเปิงมองพวกเขาด้วยสีหน้าไม่พอใจ
" เอะอะอะไร! เธอเป็นลูกศิษย์ของฉัน พวกคุณจะแก่งแย่งอะไรกัน? "
ท่านเปิงอารมณ์เสียขึ้นมา และคนตรงหน้าเหล่านั้นก็ล้วนเป็นคนที่รักในวัตถุโบราณ
ต่อไปหากของในมือพวกเขาเหล่านั้นเกิดความเสียหาย ก็ต้องมาขอร้องให้ท่านช่วยเหลืออีก
เมื่อเขาพูดเช่นนั้น ทุกคนจึงค่อยๆพากันเงียบลง
ท่านเปิงจึงพยักหน้าด้วยความพอใจ เขายืนขึ้นและเรียกเวินเที๋ยนเที๋ยนให้เข้าไปหา
" มานี่เถอะ ให้ฉันได้ทดสอบเธอก่อนว่าฝีมือเธอตกไปบ้างหรือไม่ "
" ได้ค่ะ "
เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินเข้าไปและพูด " แต่ก่อนอื่น ฉันมีเรื่องหนึ่งที่อยากจะบอกอาจารย์ "
" ฉันเจอกับดยุกท่านหนึ่งของอังกฤษในงานเลี้ยงเมื่อคืนนี้ เขาต้องการที่จะส่งมอบวัตถุโบราณที่อยู่กับเขาส่วนหนึ่งให้กับพิพิธภัณฑ์ "
เมื่อท่านเปิงได้ยินเขาก็ประหลาดใจและพูด " นี่เป็นเรื่องดี "
" ฉันเองก็คิดอย่างนั้น เขาต้องการให้ฉันติดต่อพิพิธภัณฑ์ที่เหมาะสมสักสามสี่แห่ง "
ท่านเปิงพยักหน้า และลูบเคราของตัวเองด้วยความพึงพอใจ
" ดีมาก ในเมื่อเป็นอย่างนี้ก็หาเวลาไปพบกับเขา ดูซิว่าวัตถุโบราณของเขาจะอยู่ในระดับไหนจึงค่อยติดต่อ "
ในขณะที่ทั้งสองได้คุยกันอยู่ครู่หนึ่ง พวกเขาก็เห็นคนจากข้างนอกวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน
" คุณจี้มาแล้ว "
เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนหันกลับไป เธอก็เห็นจี้จิ่งเชินกำลังยืนมองเข้ามาข้างในอยู่ทางด้านนอกห้องโถง
ท่านเปิงและท่านจางต่างก็ขมวดคิ้ว
" เขารู้ว่าสาวตัวน้อยอยู่ที่นี่ได้ยังไง? "
ท่านจางหันกลับไปมองคนอื่นๆ
" พวกคุณเปิดเผยความลับอย่างนั้นเหรอ ? "
แต่ละคนรีบโบกมือปฏิเสธ
" ไม่ใช่ ไม่ใช่พวกเราอย่างแน่นอน พวกเราไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น "
" แล้วเขามาที่นี่ได้ยังไง ?"
ท่านเปิงยิ้มเยาะด้วยเสียงเย็น
" จากวิธีการของเขา ยังมีอะไรที่ปิดบังเขาได้อีกเหรอ? "
เมื่อพูดจบเขาก็หันกลับไปมองเวินเที๋ยนเที๋ยนพลางเอ่ย "สาวตัวน้อย บอกมาว่าต้องการให้ฉันลากเขาออกไปไหม? "