เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 183 จะเอาแต่ใจอย่างนี้แหละ
บทที่ 183 จะเอาแต่ใจอย่างนี้แหละ
เวินเที๋ยนเที๋ยนยังไม่ทันที่จะหันไปมอง ก็ได้มีคนคนหนึ่งก้าวตรงเข้ามาตรงกลางระหว่างเธอกับเว่ยเอ๋อเพื่อแยกพวกเขาออกจากกัน
จี้จิ่งเชินยืนอยู่ตรงหน้าเธอ และขวางสายตาของเว่ยเอ๋อที่กำลังมองเวินเที๋ยนเที๋ยน
" เธอมีแฟนแล้ว " เขาพูด
เว่ยเอ๋อมองเขาอย่างประหลาดใจ และมองเวินเที๋ยนเที๋ยนที่เงยหน้าขึ้นอย่างสงสัย
" คุณคือแฟนของเวินเที๋ยนเที๋ยนเหรอ ?"
จี้จิ่งเชินกดริมฝีปากแน่น
เขาไม่ใช่แฟนของเวินเที๋ยนเที๋ยน แต่เป็นสามีของเธอต่างห่าง!
แต่ตอนนี้เขากลับพูดประโยคนี้ไม่ออก
เว่ยเอ๋อเห็นเขาล่าช้าไม่ยอมตอบอะไร อีกทั้งยังหันกลับไปมองเวินเที๋ยนเที๋ยนอีก
" เวินเที๋ยนเที๋ยน เขาเป็นแฟนของเธอเหรอ? "
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองจี้จิ่งเชิน และเธอไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไร
" เรื่อง……เรื่องพิพิธภัณฑ์ที่เคยพูดคุยกับคุณไว้ก่อนหน้านี้ เอาไว้ฉันจะช่วยติดต่อให้ก็แล้วกัน "
เว่ยเอ๋อมองเธออย่างสงสัย และสังเกตได้ว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ต้องการที่จะพูดคุยต่อ เขาจึงพยักหน้าเบาๆ
" ตกลง "
เขาหยิบนามบัตรออกมาใบหนึ่งและยื่นมันให้กับเธอ
" นี่คือข้อมูลการติดต่อของฉัน ไว้คราวหน้าเราจะไปชมพิพิธภัณฑ์ด้วยกัน"
พูดไปพูดมา เขาก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา
" ฉันยังไม่เคยเห็นนักบูรพาวัตถุโบราณฟื้นฟูวัตถุโบราณมาก่อน มันจะต้องเป็นฉากที่มหัศจรรย์และวิเศษสุดๆเป็นแน่ "
เมื่อพูดจบเขาก็มองไปทางจี้จิ่งเชินและพูดขึ้น " งั้นฉันก็ขอตัวลาก่อน ไว้พบกันใหม่คราวหน้า "
จากนั้นเขาก็หันหลังและเดินจากไป
ริมหน้าต่างจึงเหลือแค่เวินเที๋ยนเที๋ยนและจี้จิ่งเชินเพียงสองคน
จี้จิ่งเชินยังคงยืนอยู่ตรงหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยน เขาไม่ได้หันกลับมาและยังคงหันหลังให้กับเธอ
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองแผ่นหลังของเขาและเงียบไปครู่หนึ่ง
" เมื่อกี้ขอบคุณนะ "
ในตอนนี้จี้จิ่งเชินจึงหันหลังกลับไป และพูดด้วยน้ำเสียงแกมออกคำสั่ง
" อยู่ให้ห่างจากคนแบบนั้น "
เวินเที๋ยนเที๋ยนเบิกตากว้างและพูดอย่างไม่พอใจ " แต่เขาจะบริจาควัตถุโบราณให้กับพิพิธภัณฑ์ในอนาคตนะ "
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วอย่างหมดความอดทน " คนคนนั้นแค่มองก็รู้แล้วว่าไม่ใช่คนดี "
ทันทีที่เข้ามาก็จูบมือซะแล้ว เจอกันวันแรกแท้ๆยังถามว่ามีแฟนรึยัง
เป็นคนแบบไหนกัน?
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่พอใจในทันที เธอคิดว่าเขามีอคติต่อเว่ยเอ๋อ
" ฉันคิดว่าเว่ยเอ๋อเขาเป็นคนดี ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่เดินทางมาไกลถึงประเทศเราเพียงเพราะต้องการบริจาควัตถุโบราณของตัวเองหรอก "
หลังพูดจบเธอก็เงยหน้าขึ้น และเห็นใบหน้าที่อึมครึมของจี้จิ่งเชิน
แววตาลึกจ้องมองไปยังร่างของเธอ ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย
จี้จิ่งเชินเงียบไปครู่หนึ่ง พลางเอ่ยด้วยเสียงทุ้มต่ำ " ต่อไปก็อย่าติดต่อกับเขาให้มาก เมื่อกี้เธอยังไม่ได้บทเรียนจากหวู่สืออีกเหรอ? "
เมื่อได้ฟังเช่นนั้น เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ขมวดคิ้วและเงยหน้าจ้องมองเขาในทันที
" นี่นายคิดว่าเรื่องเมื่อกี้เป็นความผิดฉันงั้นเหรอ? คิดว่าฉันเป็นฝ่ายเริ่มยั่วยวนพวกเขาก่อนงั้นสิ? "
เมื่อจี้จิ่งเชินได้ฟังดังนั้น รอยยับระหว่างคิ้วของเขาก็ค่อยๆลึกขึ้น
" ฉันเปล่า "
แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนได้หันหลังกลับ และไม่ต้องการที่จะเห็นหน้าเขาอีก
" ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวก่อน ในงานเลี้ยงนี้ยังมีคนอีกมากที่ฉันจะต้องไปยั่วยวน "
เธอตั้งใจพูดประโยคนั้น และกำลังจะหันหลังเดินไป
แต่ก้าวออกไปได้แค่ก้าวเดียว จี้จิ่งเชินก็ยื่นมือออกไปดึงเธอเอาไว้ทันที
เวินเที๋ยนเที๋ยนถูกเขาดึงไว้ให้หยุด แต่เธอก็ไม่ได้หันหน้ากลับมาแต่อย่างใด
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง จี้จิ่งเชินก็นิ่งเงียบไม่ยอมพูดอะไร
ในขณะที่เธอกำลังเตรียมจะสะบัดจี้จิ่งเชินออก ก็มีเสียงเล็กลอยเข้ามาในหูของเธอ
" ฉันกำลังหึง……
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจไปครู่หนึ่ง เธอสงสัยว่าตัวเองนั้นได้ยินผิดไปรึเปล่า "
แต่จี้จิ่งเชินก็พูดย้ำขึ้นอีกครั้ง
" ฉันหึง "
" ฉันไม่ชอบให้เธอไปคุยกับคนอื่น เมื่อครู่ฉันเห็นหวู่สือกำลังดึงเธอเข้าไป ฉันอยากที่จะเข้าไปช่วยเธอ แต่ก็ถูกเขาตัดหน้าไปก้าวหนึ่ง ฉันไม่พอใจเอามากๆ "
เขาจงใจเน้นย้ำประโยคหลัง
เวินเที๋ยนเที๋ยนยืนตัวแข็งอยู่กับที่ เธอไม่กล้าหันกลับไป
เพราะใบหน้าของเธอในตอนนี้ทั้งร้อนและแดงขึ้น แม้แต่ใบหูก็ยังกลายเป็นสีแดง
เธอก้มหน้าลงจนแทบจะฝังใบหน้าตัวเองเอาไว้ในทรวงอก
" นายปล่อยฉันก่อน " เธอพูดด้วยเสียงเบา
แต่จี้จิ่งเชินกลับไม่ยอมปล่อย
เวินเที๋ยนเที๋ยนทำได้แค่พูดย้ำอีกครั้ง " นายปล่อยเถอะ ฉันไม่ไปไหนหรอก "
เมื่อเธอรับปาก จี้จิ่งเชินจึงได้ค่อยๆปล่อยเธอ
เวินเที๋ยนเที๋ยนสูดหายใจลึกๆเฮือกหนึ่ง เมื่อรู้สึกว่าใบหน้าที่แดงค่อยๆจางลงจึงหันหลังกลับไป
แต่เมื่อเห็นจี้จิ่งเชินที่ยืนอยู่ข้างหน้า ประโยคที่เขาพูดเมื่อครู่มันก็ดังขึ้นในหูโดยไม่รู้ตัว จากนั้นใบหน้าของเธอก็เริ่มแดงขึ้นอีกครั้ง แม้แต่มองหน้าเขาเธอยังไม่กล้า
เธอจงใจพูด " นายเป็นอะไรกับฉันกันถึงได้มาหึงหวง?ฉันมีสิทธิ์ที่จะพูดกับใครก็ได้ "
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วแน่นราวกับว่าในใจของเขากำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือด ทำให้การแสดงออกภายนอกของเขาดูโหดร้าย
หลังจากเงียบไปหลายนาที การแสดงออกทางสีหน้าของเขาก็ดูดุขึ้น แม้แต่ดวงตาของเขาก็ยังดูมืดสนิท
ผ่านไปไม่นาน ในที่สุดเข้าก็พูดออกมา " ถึงอย่างไรฉันก็หึงอยู่ดี "
เมื่อพูดจบ เขาก็รีบพูดพรวดออกมารวดเดียว " ฉันไม่ชอบให้เธอพูดคุยกับผู้ชายคนอื่น "
เวินเที๋ยนเที๋ยนจ้องมองเขา
" แต่ฉันต้องคุยกับคนอื่นนี่ "
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วราวกับกลุ้มใจเป็นอย่างมาก
เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงนับให้เขาดูทีละคน
" ท่านจาง ท่านเปิง และยังมีคนที่ทำงานด้วย มีพ่อบ้านฉวีผิง แล้วก็ยังมีเว่ยเอ๋อ ที่เพิ่งจะ……"
ยิ่งเธอพูดใบหน้าของจี้จิ่งเชินก็ยิ่งอึมครึมขึ้น
" ไม่ต้องพูดแล้ว "
เวินเที๋ยนเที๋ยนเหลียวมองเขา และรีบปิดปากอย่างรวดเร็ว
เห็นได้ชัดว่าจี้จิ่งเชินกำลังโกรธ
เขาพูดอย่างเยือกเย็น " คุยกับท่านจาง ท่านเปิงและพ่อบ้านได้ แต่กับเว่ยเอ๋อไม่ได้เด็ดขาด "
" แต่เขาต้องการบริจาควัตถุโบราณให้แก่พิพิธภัณฑ์นะ "
จี้จิ่งเชินจึงพูดต่อ " ในพิพิธภัณฑ์มีคนอื่นตั้งเยอะแยะ ให้เขาคุยกับท่านเปิงสิ "
" ทำอย่างนั้นได้ยังไงล่ะ จะให้ลูกศิษย์พักผ่อนแล้วให้ศาสตราจารย์ไปคุยแทนได้ยังไงกัน "
จี้จิ่งเชินมีสีหน้าที่ไม่พอใจ เขาไม่มีทางเลือกจึงทำได้แค่ประนีประนอมอีกครั้ง
" เจอเขาอีกเมื่อไหร่? ฉันจะไปกับเธอด้วย "
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้ตอบ แต่กลับพูด " นายยังไม่ได้ตอบฉัน ว่าทำไมนายต้องสนใจว่าฉันจะคุยหรือไม่คุยกับใครด้วย "
" ฉันไม่ชอบ เพราะฉะนั้นเธอทำอย่างนั้นไม่ได้ "
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว
" นายมันเห็นแก่ตัวและเอาแต่ใจเกินไปแล้ว "
จี้จิ่งเชินพูดอย่างเยือกเย็น " ก็จะเห็นแก่ตัว จะเอาแต่ใจอย่างนี้แหละ "
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่เคยรู้มาก่อน ว่าจี้จิ่งเชินจะมีด้านที่ไร้เดียงสาอย่างนี้ เธอมองเขาด้วยความตกตะลึง
จากนั้นไม่นานเขาก็หันกลับมาและพูด " นี่เป็นสิ่งที่ฉันไม่สามารถควบคุมได้ ถ้าหากท่านเปิงสั่งมา ฉันก็จำเป็นที่จะต้องไปต้อนรับคุณเว่ยเอ๋อเขา และอีกอย่างเขาก็เป็นคนดีไม่เหมือนกับ หวู่สือ"
จี้จิ่งเชินไม่พอใจ น้ำเสียงของเขาราวกับว่ากำลังสั่งสอนเด็กอยู่
" คนเลวจะเขียนคำว่าคนเลวสองคำนี้ไว้บนหน้าของเขาเหรอ? "
" นี่นายคิดว่าผู้ชายทั้งโลกนี้ล้วนเป็นคนเลวไปหมดรึยังไง? "
จี้จิ่งเชินกล่าว " ใช่! "
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วพลางจ้องมองเขา
" แม้แต่นายก็ใช่เหรอ? "
จี้จิ่งเชินก้าวเข้าไปใกล้เธอ
" ฉันคือผู้ชายที่เลวที่สุดในโลก "
เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนมองจี้จิ่งเชินในระยะใกล้ ใจของเธอก็เต้นเร็วขึ้น
จี้จิ่งเชินยังคงพูดต่อด้วยเสียงทุ้มต่ำ " เพราะฉันทำภรรยาของฉันหาย "
" ในตอนนี้ฉันหวังแค่ให้เธอลงโทษฉัน และกลับมาอยู่ข้างกายฉัน "
หัวใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนเต้นแรง เธอหันหน้าหนีพยายามไม่มองเขา
" คำพูดแบบนี้ ทำไมนายไม่ไปบอกภรรยาของนายเองซะล่ะ? "
จี้จิ่งเชินเขยิบเข้าใกล้เวินเที๋ยนเที๋ยนมากกว่าเดิม
" เพราะเมื่อก่อนฉันเคยเป็นคนเลว "